'A Babysitter's Guide to Monster Hunting': Halloween kijken voor het hele gezin

Ons oordeel

'A Babysitter's Guide to Monster Hunting' is een inleidende horror die nooit te veel leunt op angst, maar werkt binnen zijn gekte dankzij een sterke cast van alle leeftijden (vooral Tom Felton, die het fantastisch vindt om kwaad te spelen).

Voor

📚 Vreselijke Tom Felton.
📚 Genre-inhoud voor een andere leeftijd.

Tegen

📚 Het is allemaal verwachte komedie.
📚 Voor sommigen te licht.

Het belang van gateway-horror gaat vaak verloren in subgenre-gesprekken. Diehard-fans herinneren zich met plezier hun begin met Jason Voorhees en Freddy Krueger, grinnikend als ze zich herinneren dat ze na de avondklok naar beneden slopen om video-ongemakken op te vangen tussen pay-per-view-ruis. Hoe zit het met degenen die een zachter gemak nodig hebben in hun griezelig-enge waardering? Zoiets als die van Rachel Talalay Een babysittergids voor het jagen op monsters kan horrorthema's introduceren zonder voortijdig publiek te verschrikken, die dan hun nieuwsgierigheid zouden kunnen opwekken voor verder onderzoek zodra de tijd en de moed rijp zijn.

Kelly Ferguson (Tamara Smart) is een beginnende babysitter en moet de bange Jacob (Ian Ho) in slaap krijgen. Jacob bekent aan Kelly dat wanneer hij slaapt, zijn nachtmerries tot leven komen. Kelly's eigen bedtijdervaringen komen terug, gebeurtenissen die verantwoordelijk zijn voor de bijnaam Monster Girl op school, en ze kalmeert Jacob met haar eigen overwinning op die slaperige demonen. Helaas worden Jacobs angsten gegrond bevonden wanneer Grand Guignol (Tom Felton) uit zijn kast tevoorschijn komt en Toadie-handlangers de jongen ontvoeren. Dat is het moment waarop Liz LeRue (Oona Laurence) namens Rhode Island's geheime op monsters jagende babysittervereniging verschijnt en samen met Kelly de plannen van de Grand Guignol verijdelt om alle griezeligste nachtmerries van Jacob de wereld in te sturen.

Het gateway-aspect is hier voor de allerkleinsten, zelfs niet voor vroege tieners. Een babysittergids voor het jagen op monsters gebruikt woordenschat die Kimpossible vervangt door onmogelijke of zulke fantastische eigenaardigheden, en wezens zijn nooit bedoeld om angst op te leggen. De Toadies zijn oger-short-stacks die hun kenmerkende gobbledygook-taal spreken, elkaar op de noggin slaan en constante hoofdpijn veroorzaken voor Grand Guignol, die zelf geen regelrechte Demonoid is. Gewoon een warrige Boogeyman-sjabloon als een of andere grungy Oost-Europese transplantatie, met zijn engste toveren schaduwwezens die ongecontroleerd kronkelen, maar nog steeds een beetje schattig zijn wanneer ze worden gevangen in magische dozen. Gitzwarte Koosh-ballen met googly eyes!

Hoewel, dat verzwakt een film als Een babysittergids voor het jagen op monsters . Mijn beschrijvingen zetten de toon, aangezien het Kelly's zoektocht is om Jacob te lokaliseren voordat The Ice Queen, ook bekend als Jacob's moeder, om middernacht thuiskomt van haar Halloween-feestje op het bedrijf. Het is niet alleen Jacobs coming-of-underage-verhaal over niet langer beven, bang in het donker, onder de lakens, maar Kelly's nederlaag van pestkoppen en onhandigheid rond schattige klasgenoten in kostuums. Talalay's band met het horrorgenre en nachtmerries in Freddy's Dead: het laatste hoofdstuk , verdringt niet de nervositeit van kinderen over klieken op het schoolplein of legitieme angsten in onze wereld (Kelly mag niet praten over actuele gebeurtenissen rond Jacob, als een komische regel opgelegd door moeder). Begrijp me niet verkeerd, tussen Toadie-gevechten in aquariumballenbakken en het aantal lege warme melkglazen naast Jacobs bed terwijl Grand Guignol zijn haar uittrekt om zijn gijzelaar in een slaap te laten sluimeren, is het allemaal gestroomlijnde gekkigheid. Dat gezegd hebbende, er is genoeg empowerment om kinderen te leren hoe hun gekheid, zoals bepaald door buitenstaanders, hen uniek maakt.

Hier is het deel waar we praten over Tom Felton, onherkenbaar als Dan Stevens die Russell Brand probeert te spelen als een zingende voorbode van slechteriken uit dromenland. Hij geniet van elke minuut van zijn vuile, meer vaudevillian vileine versie die doet denken aan Deacon in Wat we doen in de schaduw . Felton is van het diepe en zingt deze smeulende limericksongs als bedreigingen terwijl hij uitgeput is door zijn sukkelige cohorten. Om te zeggen dat hij ervoor gaat door middel van theatraliteit, zou kunnen suggereren hoe wanhopig hij zichzelf wilde laten onderdompelen in de gekheid van een uitvoering die geen ernst toestaat, en in dat geval, missie volbracht. Ronddraaiend als een sadistische kiddievanger wiens enige plezier pijn is, terwijl hij speelt voor de volwassenen die vastzitten kijken Een babysittergids voor het jagen op monsters met hun nakomelingen. Eerlijk? Ga er achteraan, Felton.

Rachel Talalay levert een universum dat ooit werd bedacht door scenarioschrijver en bronauteur Joe Ballarini en dat altijd jonge kijkers tevreden stelt. Misschien is het de toverdrankexpert van Ty Consiglio die opgewonden raakt wanneer hij pronkt met babysittergadgets zoals een rookbomteddybeer, ook wel de Booyah Bear genoemd. Misschien komt het doordat Kelly haar oneindige kwantitatieve vaardigheden gebruikt om instinctief het exacte traject te berekenen dat nodig is om Grand Guignol te slaan met een dodelijk brouwsel van Angel Fire. Kindacteurs mogen kinderen op het scherm zijn, van de gebochelde Liz tot de sociaal voorzichtige Kelly, hetzelfde soort dingen dat we prijzen bij volwassen acteurs die de leeftijdsgebonden relatabiliteit benadrukken. Het is perfect gebrekkig en cheesily slapstick, maar zal werken om aanstaande horrorfans te vermaken die dit soort verwennerij als introductie nodig hebben. Baby's eerste Joe Dante? Ons genre is een spookachtig genre voor alle leeftijden, dus laten we ophouden met te doen alsof de enige horror die het waard is, een R-rating is. Inclusiviteit omvat agisme!

De beste Netflix-deals van vandaag Netflix-standaard $ 13,99/mnd Visie