'Candyman' Review: een angstaanjagende terugwinning die geen grond onberoerd laat.
Ons oordeel
Candyman laat de angstaanjagende stadslegende herleven voor een nieuwe generatie fans, maar verliest het verleden nooit uit het oog. Het is heerlijk zelfbewust en angstaanjagend slim, precies het soort horror dat je vanuit het theater naar huis volgt.
Voor
- 🍬 Nia DaCosta toont haar immense talent en creëert een wereld die angstaanjagend is met elk detail.
- 🍬 Heerlijk zelfbewuste horror, even slim als beklijvend.
- 🍬 Verbluffende optredens rondom, waardoor elk van zijn vele sterren de ruimte krijgt om te schitteren.
Tegen
- 🍬 Candyman jongleert met veel commentaar en grote thematische vragen. Het herwint een verhaal dat doordrenkt is van pijn en weet niet altijd zeker hoe met die realiteit rekening te houden.
Er is geen lege ruimte in Nia DaCosta's Candyman . Elk gesprek straalt intentionaliteit uit en verbergt een dubbele betekenis onder woorden op het niveau van de oppervlakte. Hetzelfde geldt voor de richting van DaCosta, suggestief en duidelijk weloverwogen. Vanaf de openingsscène tot het einde van de aftiteling, Candyman vult elke ruimte met nuance. Bovenal werpt de film een ​​veelbetekenende knipoog naar het feit dat elk detail met zorg moet worden behandeld, omdat niets over het onderwerp eenvoudig is. In DaCosta's handen is Candyman een aangrijpende stadslegende, herboren en klaar om een ​​nieuwe generatie te achtervolgen.
Dit vervolg op de 1992 Candyman brengt ons terug naar de nu gemoderniseerde wijk Cabrini-Green in Chicago. Hoewel het uiterlijk radicaal is veranderd en de zwarte bewoners langzaam opzij worden geschoven, zal Cabrini-Green altijd zijn wortels hebben. De legende van Candyman, de bovennatuurlijke moordenaar die gemakkelijk opgeroepen kan worden door zijn naam vijf keer in een spiegel te herhalen, ligt voor de wereld begraven als een oude geschiedenis, maar in de geest van de bewoners verschroeid. Beeldend kunstenaar Anthony McCoy (Yahya Abdul-Mateen II) arriveert op zoek naar artistieke inspiratie, maar een toevallige ontmoeting met Burke (Colman Domingo) die al lang in Cabrini woont, zet de onwetende kunstenaar op een ramkoers met het lot. Voordat hij het beseft, wordt Anthony opgeslokt door zijn Candyman-obsessie, terwijl het effect van zijn fascinatie door de stad golft.
Candyman is grondig in pijn gewrocht, maar zwelgt nooit in brutaliteit. Het schuwt zijn terreur zeker niet - een horrorfilm door en door, het vindt fascinerende manieren om schrik aan te jagen. Maar buiten de met bloed doordrenkte, haakarmige moordenaar is er iets krachtigers: alles wat hij vertegenwoordigt. Zijn oorspronkelijke verhaal gaat over een zwarte man die op brute wijze wordt vermoord door een menigte, omdat hij een relatie aanging met een blanke vrouw. Maar de geschiedenis heeft bewezen dat hij een van de velen is. In de wereld van Candyman en buiten het scherm is Black trauma vooruitziend. En zelfs als het de nodige erkenning krijgt, worden de verloren levens vaak genegeerd en tot martelaren verdraaid.
Dit is de sweet spot van Candyman : zijn begrip van alles wat onder de bloederige slasherfilm ligt. Het verhaal zelf is een krachtige samenvatting van het collectieve geheugen en een verzengende aanklacht tegen het gebruik van de zwarte dood om martelaren te maken. Candyman is een terugwinning van het verhaal en van de vele complexe verschrikkingen. Hoewel het dit niet altijd perfect doet, is het eindresultaat verbluffend effectief. Candyman gaat niet gemakkelijk naar beneden en soms is de film een ​​bitter ingeslikte pil, maar weet toch uniek de moeite waard te zijn.
Vanaf het allereerste begin laat DaCosta Chicago het werk doen. In prachtig gecomponeerde shots en verbluffende details schittert de stad op de achtergrond. Ze plaatst de plaag van gentrificatie op de voorgrond, waarbij ze vaak de nieuwe wolkenkrabbers van Cabrini-Green het kader laat domineren. Het uitzicht van beneden verbergt de wortels van de buurt en concentreert zich op wat het is geworden - onherkenbaar en volledig onduidelijk. Het ergste van alles is dat het de buurt in duisternis hult, waardoor de voormalige bewoners verborgen blijven in de schaduw van hun nieuw opgewaardeerde stad. Dit alles dient om een ​​punt te illustreren Candyman laat nooit in de steek: er is altijd iemand die in de schaduw ligt te rotten.
Op een of ander moment is elk personage van Candyman bang om vergeten te worden. Anthony's zoektocht begint als een wanhopige poging om zijn carrière nieuw leven in te blazen, terwijl zijn vriendin Brianna (Teyonah Parris) vooruitkijkt in de hoop haar carrière verder te laten groeien. Terwijl Anthony uithaalt naar afwijzing, is Brianna vastbesloten om een ​​pad voorwaarts te effenen. Ze omarmt hun luxe appartement en de mogelijkheid om hogerop te komen in de wereld. Natuurlijk vermaakt ze Anthony's interesse in Candyman, maar slechts tot op zekere hoogte. Lang voordat Anthony dat doet en misschien zelfs voor het publiek, begrijpt Brianna de kracht van een onrustige herinnering.
Laat in de film herinnert haar broer Troy (Nathan Stewart-Jarrett) haar eraan dat je niet alles kunt verbergen en hopen dat het weggaat. We leren dat Brianna's leven meer doordrenkt is van trauma dan we ons realiseerden. De wereld heeft een manier om het op te sporen en hoe hard ze ook probeert het verborgen te houden, waarbij ze haar verdriet gebruikt in een waardesysteem dat niet in het minst geĂŻnteresseerd is in haar als persoonlijkheid. Zoals zwarte mensen zo vaak zijn, komt ze neer op het verhaal dat ze te bieden heeft. Ze klampen zich vast aan haar pijn en trauma en laten de rest van Brianna achter.
Het is niet verwonderlijk dat Parris verbijsterd is als Brianna en de tweede helft van de film steelt in een wrede poging om te overleven. Ze vindt behendig een balans tussen tedere kwetsbaarheid en ijzersterke wil, terecht doodsbang maar vastbesloten om elke bedreiging die op haar pad komt af te weren. Ze is een van de vele ongelooflijke uitvoeringen, met elke Candyman acteur die zijn best doet.
Yahya Abdul-Mateen II is regelrecht ontwapenend terwijl Anthony richting waanzin evolueert. De openbaring van Candyman verschuift de grond onder zijn voeten en verandert hem voor onze ogen. Er is een dunne lijn tussen toe-eigening en inspiratie, en DaCosta schuwt de bedoelingen van Anthony nooit en dringt aan op zijn motieven en de kunst die hij maakt. Ergens onderweg verdwijnen diezelfde motieven naar de achtergrond als hij verder in het konijnenhol valt en de rest van de wereld uit het oog verliest. Wat betreft het angstaanjagende spook zelf, Candyman leeft in reflecties, nog een van DaCosta's slimme aanrakingen. De wraakzuchtige geest gedijt in het geheugen en achtervolgt iedereen die hem durft op te roepen, wat alleen maar dient om zijn naam verder te verspreiden.
Het is ontwapenend hoe attent Candyman is, bereid om in de troebele, complexe wateren van elk probleem te duiken. De harde realiteit van die duisterheid is dat niet alles zo gemakkelijk landt als we hopen. De mantra van de film geeft Candyman een nieuw leven door een bekende eis: 'zeg mijn naam.' Maar dit weegt zwaarder dan het kan overwinnen, net als de vele vragen die voortkomen uit het bestaan ​​van de moordenaars. Hoe staan ​​we achter een verhaal dat in ons eigen bloed is geschreven? Hoe gaan we om met de schade die de gemeenschap aanricht aan de gemeenschap? DaCosta heeft niet altijd de antwoorden, maar ze durft de vragen te stellen en laat geen grond onberoerd.
Canndyman zal zichzelf niet zo gemakkelijk laten vergeten, dus het schroeit zich in onze geest met prachtige compositie, een gespannen verhaal, bijtende komedie en zijn verbluffende bedachtzaamheid. Met angstaanjagende schaduwpoppen en angstaanjagende allure weigert Candyman achter te blijven. Het beste van alles is dat het zo verstrikt raakt in de vele complexiteiten van herinnering en martelaarschap dat het je naar huis volgt. Zo effectief is zijn angst dat je de naam nog geen twee keer hardop durft uit te spreken, zeker niet als er ergens een spiegel in zicht is. Toch zorgt de wenkende vraag om 'zijn naam te zeggen' ervoor dat je het nooit zult vergeten. Candyman sluit zijn publiek in een ondeugdelijke greep en smeekt om reflectie, en wordt een nieuwe geest van ons collectieve geheugen.
