'Central Park' 2.01 - 2.03 Review: De bende is helemaal terug
Ons oordeel
'Central Park' heeft zijn vertrouwen in zijn tweede seizoen niet verloren, maar sommige van zijn verhalende verschuivingen blijven creatieve whiplash veroorzaken.
Voor
- 🎤De nummers blijven opvallende elementen van elke aflevering.
- 🎤De derde aflevering breekt op opmerkelijke wijze met de traditie.
- 🎤De herschikking van Molly werkt creatief.
Tegen
- 🎤Er gebeurt gewoon te veel.
- 🎤De personages ingesproken door Stanley Tucci en Daveed Diggs voelen tot nu toe overbodig aan.
- 🎤Door traditie te doorbreken, belicht de derde aflevering enkele creatieve fouten in de structuur van de show.
Dit bericht bevat spoilers voor Centrale park.
Het eerste seizoen van de geanimeerde muzikale komedie van Apple TV+ Centrale park bood een gematigde draai aan de snelle, zweep-slimme en sluwe charmes van Bob's Burgers , van hetzelfde productie- en animatieteam. Centrale park , Leuk vinden Bob's Burgers , met een eigenzinnig gezin van vier personen in het midden van de actie, met een waanzinnig rijke landeigenaar die van de werkelijkheid gescheiden is, die boven de verhaallijn zweeft. Maar Centrale park is specifiek een musical, in tegenstelling tot Bob's Burgers , die in de loop van de tijd hier en daar liedjes gooide. Waar het eerste seizoen een beetje vastliep met de plotmechanica die verband hield met een mogelijke overname van het gelijknamige NYC-monument, begint het tweede seizoen op een iets sterkere voet.
De eerste drie afleveringen, die allemaal op vrijdag 25 juni op Apple TV+ in première gaan, bieden een verrassend breed scala aan verhalen, inclusief het derde afleveringsbrekende formaat dat vrij nadrukkelijk is. Als er iets blijft vasthouden Centrale park terug van hetzelfde kwalitatieve niveau als de Apple TV+-komedie ted lasso , het is dat er een gevoel blijft van overdreven druk verhalen vertellen. De familie Tillerman vormt de kern van de show - Centrale park ’ Owen (ingesproken door Leslie Odom, Jr.), zijn intelligente en manische vrouw Paige (Kathryn Hahn), zijn door stripboeken geobsedeerde dochter Molly (Emmy Raver-Lampmann) en nerdy zoon Cole (Tituss Burgess) ) - is goed ingeburgerd genoeg en erg leuk om te zien terwijl ze door elk van de eerste drie afleveringen op elkaar stuiteren. In Central Dark, zoals de titel al aangeeft, treft een enorme black-out het driestatengebied, waardoor het kwartet overgaat in onderlinge gevechten wanneer ze proberen een bordspel met Salem Witch-thema te spelen om verveling te voorkomen nadat hun favoriete misdaadprocedure is verlopen uit de lucht.
Maar in de eerste twee afleveringen, inclusief Mother's Daze, waarin Owen en zijn kinderen streven naar de perfecte Moederdag voor Paige, zijn er ook de plots die verband houden met de tirannieke en kleine Bitsy Brandenham (Stanley Tucci) en haar assistent Helen (Daveed). opgravingen). Afgezien van de oppervlakkige humor van het horen van Tucci en Diggs die vrouwelijke personages uiten, met de generaal Bitsy die Central Park wil kopen om haar egoïstische redenen die schijnbaar opgelost zijn, is het moeilijk te begrijpen waarom precies deze personages nog steeds deel uitmaken van de show. Central Dark, tot zijn grote verdienste, geeft Diggs de kans om een zeer geestige rap neer te zetten over Weehawken, New Jersey. En Helens aanhoudende frustratie met Bitsy is effectief genoeg — veel meer dan Bitsy's meestal eentonige schurkenstreek. Maar gezien dat Centrale park houdt deze twee verhalen gescheiden in de eerste twee afleveringen, en heeft ook te maken met de terugkeer van zijn straatmuzikant-verteller (Josh Gad, een van de mede-makers van de show), er is gewoon te veel aan de hand.
(Afbeelding tegoed: Apple TV+)
Nergens is het duidelijker dat er te veel aan de hand is dan in de derde aflevering, Fista Puffs Mets Out Justice. Molly is geen totale non-entiteit in de eerste twee afleveringen, maar nergens is de herschikking van het personage opmerkelijker dan in deze aflevering. Als je geheugen lang genoeg is, herinner je je misschien dat Molly oorspronkelijk werd geuit door Kristen Bell in het eerste seizoen van de show. Afgezien van het creëren van een leuke kleine Bevroren reünie tussen Gad en Bell, de casting van Bell was enorm raciaal controversieel. Molly is een biraciaal personage dat op onverklaarbare wijze werd geuit door een getalenteerde, ja, maar extreem blanke vrouw, zonder ingebouwde creatieve reden. Nadat het seizoen was uitgezonden, corrigeerden de producenten het probleem door Raver-Lampmann (die, net als Diggs , sneed haar tanden op het podium in Hamilton ). Molly staat centraal in de derde aflevering, die voornamelijk wordt geanimeerd a la haar zelfgetekende stripboeken.
Deze aflevering is directer onderscheidend dan de andere twee, die eenvoudig genoeg opstellingen en gebouwen hebben om je hoofd rond te wikkelen. Maar Fista Puffs Mets Out Justice (en aangezien een deel van de fantasie zich afspeelt in het Metropolitan Museum of Natural History, het is geen typfout in plaats van Metes) verschuift ook de focus zo drastisch dat het een beetje schokkend is. Waar de eerste twee afleveringen vrij standaard A- en B-plots hebben, balancerend tussen de familie Tillerman en de heldendaden van Bitsy en Helen. Hier is de aflevering niet alleen volledig gericht op Molly; de eerste 10 minuten van de aflevering van 23 minuten bevatten niet eens de rest van haar familie. 10 minuten lijkt niet lang, maar als je zoveel personages hebt om te balanceren, plus verhalen, plus liedjes, voelt 10 minuten als een heel leven.
Hoe ballistisch deze derde aflevering ook is, het spreekt tot de verhalende attributen die blijven bestaan Centrale park terug van echt geweldig of gedenkwaardig te zijn. Bob's Burgers heeft een enorm ensemble, maar de show hangt nooit echt af van zijn plots. De opzet van Bob's Burgers is dat er een gekke, eigenzinnige familie is die een hamburgerwinkel heeft, en dat ze deel uitmaken van een grotere, vreemdere stad. Centrale park heeft een gekke, eigenzinnige familie. Maar het heeft ook een even gekke, eigenzinnige schurk - wiens schurkenstaten in de eerste drie afleveringen veel vager lijken dan in het eerste seizoen - en een poging om ingewikkelde verhalen te weven die lang niet zo fascinerend zijn als specifieke verkenningen in karakterneurosen .
(Afbeelding tegoed: Apple TV+)
Fista Puffs Mets Out Justice is het soort aflevering dat je niet vaak kunt doen in een televisieseizoen. (Hoewel er nog vijf afleveringen over zijn in het seizoen, dus misschien zullen de schrijvers deze verrassing meer dan eens waarmaken.) Maar de verschuiving van een meer traditionele stijl van verhaal naar zo'n vastberaden aflevering bewijst alleen maar dat wat de show is regelmatig doen is lang niet zo effectief, althans nog niet. Je kunt je afvragen of een deel van het probleem komt door het hebben van zo'n goede cast dat de schrijvers het gevoel hebben dat ze het moeten gebruiken; je cast Stanley Tucci en Daveed Diggs niet in je show zonder ze wat materiaal te geven om mee te werken. (Diggs heeft nog een rap in de tweede aflevering, terwijl Helen worstelt om een dag vrij te nemen en gewoon te ontspannen, opnieuw de nadruk leggend op de immense talenten die hij heeft.) Maar Bitsy en Helen zijn zo gescheiden van de rest van de show dat ze gemakkelijk verloren kunnen gaan of veranderd in ronduit terugkerende personages die de show niet zouden laten lijden.
Centrale park heeft veel ingrediënten om een geweldige show te worden. En het is misschien een beter probleem om te hebben dat er te veel goede aspecten van een programma zijn dan te weinig. Maar wat deze show nog steeds nodig heeft, is een betere, strakkere focus. De eerste drie afleveringen van het nieuwe seizoen zijn effectief genoeg, hoewel het voor Apple TV+ een interessante keuze is om ze alle drie tegelijk uit te brengen, omdat de laatste een iets schokkender effect op het publiek kan hebben dan ideaal zou zijn. Deze show heeft een solide basis terwijl het aan zijn tweede seizoen begint (en een derde seizoen is al besteld). Maar het heeft ruimte om te groeien.
