De beste horrorfilms op Netflix
Griezelige kinderen in Sinister. Krediet: Lionsgate
We zouden allemaal meer horrorfilms moeten kijken, en er zijn wetenschappelijke gegevens om die bewering te staven.
Wist je dat het kijken naar een horrorfilm echte gezondheidsvoordelen met zich meebrengt? Het is bewezen dat het bekijken van films met spook en schrik calorieën verbrandt. Je kunt een combinatie van de stress die je voelt tijdens spannende scenario's en een verhoogde hartslag danken (je lichaam werkt harder). Je zou een wandeling van dertig minuten kunnen maken, of je zou kunnen kijken De glans . Beide verbranden ongeveer 184 calorieën volgens studies uitgevoerd door de Universiteit van Westminster .
Wist je ook dat het kijken naar horrorfilms helpt om met angst en angst om te gaan? We hebben allemaal behoefte aan ontspanning, wat ontspanning, en het blijkt dat die hoorbare kreten wanneer Jason Voorhees door een andere houten deur breekt, gunstig zijn voor ons mentale welzijn. Om nog maar te zwijgen, er zijn ook fysieke voordelen zoals een immuniteitsboost die hier allemaal worden uitgelegd informatief artikel over Medicareful Living .
We zouden tegenwoordig allemaal meer horrorfilms moeten kijken, en weet je wat het beste is? Streamingplatforms zoals Netflix hebben nu een groot aantal opties. Beschouw mij als uw arts en dit artikel als uw recept. Dit zijn de beste horrorfilms die je nu op Netflix kunt streamen!
De beste Netflix-deals van vandaag Netflix Netflix-standaard $ 13,99/mnd VisieDe rieten man (1973)
Er is een algemene misvatting dat horror alleen 's nachts werkt. Je kunt niet doodsbang zijn bij daglicht, alleen als het donker wordt. Weet je wat filmmaker Robin Hardy daarop zegt? Phoe.
Zijn volkse cultfilm over Keltisch heidendom is een masterclass in het opwekken van horror onder de helderste stralen van de zon. Een geïsoleerde commune speelt stom met een politiesergeant totdat het tijd is voor hun beeltenisoffer. Christopher Lee is de ceremoniemeester, Lord Summerisle, in een van zijn meest talentvolle genrevoorstellingen. We vermoeden zo weinig, maar dat is de grootste truc van de film. Gooi wat bloemenkronen op prancers rond een meiboom, en we nemen meteen aan dat het niet verkeerd is.
Bekijk in ieder geval de film die het (zeer ineffectieve) Nicolas Cage-vervolg met in de hoofdrol inspireerde. Zijn lezing van NOT THE BEES gaf ons tenminste iets om om te lachen in deze anders schandelijke klassieker van Hardy.
Poltergeist (1982)
Vampieren versus The Bronx
Osmany Rodriguez bewijst dat er niets is dat The Bronx niet aankan. Zelfs bloedzuigende vastgoedbedrijven (Murnau Properties, lol), die hun gentrificatie als een plaag verspreiden door een verder rijkelijk beschaafde gemeenschap in New York City.
In termen van sociaal bewuste horror, Vampieren versus The Bronx gaat helemaal over broederschap, straatgevaren en het beschermen van bodega's. Als inleidende genretitel is het zowel beangstigend genoeg voor doorgewinterde fans, maar getemperd op een manier die het materiaal behandelt met inleidende intriges. Blade zou trots zijn op zijn tienerprotégés, aangezien Rodriguez zijn leidende fietsbende het opneemt tegen witwassen en de ondoden.
De Bronx wordt hard weergegeven, door cameo's en onderdompeling. Vampieren houden stand als klassieke horrorschurken. Laat deze niet in de onduidelijkheid van de Netflix-catalogus vallen. Maak er een prioriteit van.
Moeten Tobe Hooper of Steven Spielberg regisseurskrediet krijgen (er is een geschiedenis van debat) voor? klopgeest ? Wat ook klopt, het eindproduct is nog steeds een typisch paranormaal horloge voor horrorfans.
Een huis, gebouwd op een begraafplaats, raakt besmet door een boze geest. Een gezin vreest voor hun kinderen en ondergaat steeds agressievere bovennatuurlijke aanvallen. Het is opgebouwd rond veelvoorkomende genre-tropen, maar wat deze klassieker drijft, zijn meerdere beelden die nog steeds scoren op de hedendaagse Halloween-aftellingen. De kwaadaardige clownpop, het interdimensionale Beest, Carol Anne's en de televisie.
Hoewel het aan de spookachtige kant is, zou ik zeggen dat dit een betrouwbare kandidaat is voor alle horrornachten voor het hele gezin.
Kinderspel (1988)
Hoe eng kun je een moordende pop maken? Vraag het maar aan maker Don Mancini, regisseur Tom Holland en stemacteur Brad Dourif. Chucky is misschien klein, maar hij is geen dummy.
Mancini's franchise heeft een paar toonverschuivingen ondergaan toen sequels probeerden om horror en komedie in evenwicht te brengen, maar het begint met rechttoe rechtaan geschreeuw in Kinderspel . Het enige dat Andy Barclay wil, is een Good Guys-pop. Helaas is Andy's speeltje bezeten door seriemoordenaar Charles Lee Ray dankzij een voodoo-vloek. Je weet wel, typisch verhalende horrorfilms.
Marionetten zijn griezelig, vooral als ze verbrand zijn, melig zijn en je nog steeds proberen te steken met een keukenmes - het begin van mijn favoriete slasher-franchise uit alle iconen.
Killer Klowns vanuit de ruimte (1988)
Hoor je de intro-riff van The Dickies' origineel themalied ? Ruik je de bazooka-popcorn? Killer Klowns vanuit de ruimte is de belichaming van middernachtelijke horror. Buitenaardse wezens nemen een stad over door lichamen te desintegreren in suikerspincocons. Genie.
Deze keuze is voor de horrorfans die houden van voortdurende lachbuien. Optredens zijn niet spectaculair, maar de toewijding van de hele productie aan circus-horror-dwaasheden raakt een vaak onhandige B-film-sweet spot. Tot aan de rubberen kostuums en de ingebouwde big-top grappen. Zeker voor de bier- en pizzadrukte.
Wie wist dat Coulrofobie kon leiden tot iets dat zo kleurrijk dement was?
De stilte van de lammeren (1991)
Misschien zijn goedkope horrorgimmicks niet jouw smaak. Misschien heb je liever iets verfijnders. Zin in een lekkere Chianti?
Er is een stijl van horrorfilm voor iedereen, en De Stilte van de lammeren raakt die duidelijk meer criminele toon. Jodie Foster en Anthony Hopkins geven het soort uitvoeringen dat aandacht vraagt en woorden als tuinbonen dreigend laten klinken.
Om nog maar te zwijgen van de dynamiek tussen een opgesloten kannibaalmoordenaar en een FBI-agent die hulp nodig heeft, wordt oh zo goed gespeeld. Je kunt de spanning voelen, het alarm voelen, omdat de een meer van hun relatie geniet dan de ander.
Oh ja, en er is nog een seriemoordenaar op vrije voeten, als dat niet genoeg is.
Candyman (1992)
Ik kan niet wachten om te zien wat Nia DaCosta met haar doet Candyman , vooral omdat ik al dol ben op het origineel van Bernard Rose.
In de jaren 90 was het een statement om Tony Todd als horrorschurk te casten. Het genre was meestal witgekalkt, waarbij scenario's altijd kozen voor hetzelfde hergebruik van bekende voorstellingen. Candyman exploiteert de sloppenwijken van Chicago, vertelt een verhaal dat de rol van Todd vermenselijkt als meer dan een hersenloze slasher-ghoul, en neemt een standpunt in (voor de periode).
Bovenop dat alles is het gewoon een gemene horrorfilm. Zeg Candyman vijf keer en je onwetendheid verdient straf. Je durft zijn haak niet van dichtbij te zien, tenzij je kijkt Candyman vanuit de veiligheid van uw bank. Wat als dat het geval is, ik ten zeerste aanraad.
Onder de schaduw (2016)
Het is belangrijk om je horrorpaspoort af te stempelen. Internationale genreverhalen zijn vaak een kijkje in een andere wereld. Neem Babak Anvari's Onder de schaduw .
Het is een geschiedenisles over Teheran uit de jaren 80, vermomd als horrorfilm (of omgekeerd). Een angstaanjagend verhaal over raketten die buiten exploderen en Djinns die een gezin bedreigen in hun eigen appartementencomplex. De verschrikkingen van oorlog, onontkoombare aanvallen van PTSS, gecombineerd met verwoestende Iraanse folklore die terreur verdubbelt.
Het is even zelfverzekerd als gepassioneerd en vertelt over regionaal lijden door de universele lens van horror. Er is zo'n monsterlijke, angstaanjagende wereld om ontdekt te worden. Ik weet dat dat vreemd klinkt, maar stel jezelf waar mogelijk open voor nieuwe ervaringen en je zult verrast zijn hoeveel je zou kunnen leren waarderen.
Verraderlijk (2010)
Ja, het is al een decennium geleden Verraderlijk kwam uit. Wikkel je hoofd eromheen (schrijft iemand die het als tiener heeft bekeken).
James Wan heeft sindsdien een gigantische naam voor zichzelf gemaakt als de go-to horror-maestro van Warner Brothers, maar Verraderlijk is nog steeds een van zijn beste. Het is spookhuis-horror die op alle cilinders schiet. The Further trekt je naar binnen, Patrick Wilson en Rose Byrne zijn fenomenaal, en die angsten zullen je krijgen.
Ik kan nog steeds niet naar Tiptoe Through The Tulips luisteren zonder in mijn kasten te kijken.
Wan's gebruik van schaduwen is verboden terrein, plus de introductie van Lin Shaye als paranormale onderzoeker (naast Leigh Whannell's Specs en Angus Sampson's Tucker) is de perfecte touch.
Tucker & Dale vs. Kwaad (2010)
Tucker & Dale vs. Onheil is een van die films waarvan ik wed dat andere filmmakers zo gek zijn, niet van hen. Het concept keert de vertrouwdheid om en de uitvoering is lichtjaren op briljant terrein.
Wat als stereotiepe moordenaars in het achterland gewoon een paar aardige kerels waren die hun hut probeerden op te knappen? Wat als kinderen zichzelf per ongeluk zouden aanvallen door een steeds verdachter wordende reeks ongelukken die verband houden met Mr. Tucker en Mr. Dale? Het is hilarisch, het is bloederig en bevat dat soort spelveranderende stoot die maar één keer per jaar voorkomt als we geluk hebben.
Shout out naar Alan Tudyk en Tyler Labine, die het titulaire yokel-duo spelen. Het volslagen ongeloof op hun gezichten als gruwelijke sterfgevallen plaatsvinden rond hun eigendom is performatief goud: houtversnipperaars, geslepen boomtakken, de werken. Alles spettert bloedrood.
Sinister (2012)
De kans is groot dat de vermelding van Sinister brengt specifieke beelden naar voren: die Super 8-clips.
Het is geldig. De grasmaaier, de ophangingen, terwijl Bughuul de brutaliteit vastlegt op filmspoelen om keer op keer te spelen. Het is gemakkelijk een van de meest herkenbare visuele horrorbeelden van de jaren 2010. Oh, en er is nog meer film omheen.
Scott Derrickson is een man die horror kent, en... Sinister is zijn kroon op het werk (tot op heden). Kinderen zijn al griezelig genoeg, maar Derrickson verhoogt de angst door hun onschuld te bastaarden. Oh, en ook door zijn zeer 'afschrikwekkende angstaanjagende demon los te laten. Bekijk deze met de lichten uit, maar met knuffelmaatjes.
Trein naar Busan (2016)
Allemaal aan boord van een van de meest absurd intense zombiefilms van de laatste, ik geef het een decennium? Minstens?
Deze Zuid-Koreaanse apocalyps komt in actie met G-krachteffect. Geen wandelaars hier, alleen sprinters. Nog erger (voor personages, beter voor kijkers) De claustrofobie van compacte treinwagons zorgt voor een unieke angstaanjagende locatie.
Het is moeilijk om naar te kijken Trein naar Busan zonder een grijns van oor tot oor gepleisterd. Nog een van die once in a lifetime flicks die alles wat je weet over een genre opnieuw uitvindt. Het is het exacte tegengif dat je nodig hebt als je het in de steek laat De levende doden uit onontkoombare verveling.
Groene Kamer (2015)
Nazi-punkers, rot op! Een strijdkreet die ons huidige leven net zo definieert als het voortschrijdende verhaal in Groene Kamer .
Hoe kun je anders een Jeremy Saulnier-titel omschrijven dan pure wreedheid? Rabblerouser-bandleden worden opgesloten in een muzieklocatie door blanke supremacisten onder leiding van Patrick Stewart. Het is gewelddadig, somber en de meest reële vorm van horror die je je kunt voorstellen: menselijke onfatsoenlijkheid. Een wurggreep van survivalistische spanning en dood in zijn minst medelevende vorm.
Rust zacht, Anton Yelchin. Je wordt elke dag gemist.
