'Dhr. Corman' 1.01-1.02 Review: Geen paniek over geluk
Ons oordeel
De eerste twee afleveringen van 'Mr. Corman' voelt als het te lange begin van iets dat een indiefilm had moeten zijn.
Voor
- ️ Joseph Gordon-Levitt blijft een overtuigende aanwezigheid op het scherm.
- ️ De weergave van een paniekaanval in de tweede aflevering is onaangenaam realistisch.
- ️ Dezelfde aflevering kent een onverwachte maar emotionele catharsis.
Tegen
- ️ Het is moeilijk te begrijpen waarom dit verhaal is omgezet in een serie van 10 afleveringen.
- ️ De hoofdpersoon is onaangenaam wreed als hij niet onhandig is
- ️ De 'Wat als?' scenario is minder interessant dan JGL misschien denkt.
Dit bericht bevat spoilers voor Meneer Corman
Joseph Gordon-Levitt is een zeldzame acteur; begonnen als een kindsterretje in films als Engelen in het buitenveld en tv-programma's zoals 3e rots van de zon , slaagde hij erin om de valkuilen van het opgroeien in de ruige wereld van Hollywood te vermijden. Tegen het midden van de jaren 2000 had hij zich opnieuw gevestigd als een indie-acteur om in te kijken Steen en (500 zomerdagen , voordat ze de hoofdrol speelden in enkele grote blockbusters zoals Aanvang en Looper . (Natuurlijk helpt het dat zijn medewerker Rian Johnson zijn ster ook heeft zien rijzen.)
Maar in de afgelopen jaren heeft Gordon-Levitt zich grotendeels teruggetrokken uit de schijnwerpers, nadat hij de hoofdrol speelde in het echte drama van Robert Zemeckis De wandeling en als klokkenluider Edward Snowden in Oliver Stone's Snowden . Zijn recente optreden in Aaron Sorkins Het proces van de Chicago 7 was een goede herinnering dat hij een solide aanwezigheid op het scherm is, maar het was ook een vreemd geval om eraan herinnerd te worden dat hij jarenlang afwezig was geweest in belangrijke rollen. Nu is hij overgestapt op een andere streamer met Apple TV+ en de nieuwe tv-serie Meneer Corman , een dramedy van tien afleveringen waarin hij het titelpersonage speelt, een leraar uit de vijfde klas in de San Fernando Valley die worstelt om erachter te komen.
Apple TV+ brengt, zoals nu redelijk gebruikelijk is met zijn episodische shows, deze vrijdag meerdere afleveringen uit, waarbij de eerste twee - Good Luck en Don't Panic - beschikbaar zijn voordat wordt overgeschakeld naar een volledig wekelijkse release voor de volgende acht afleveringen. De strategie hier is logisch ... enigszins. Deze openingsafleveringen stellen een paar noodzakelijke details vast over Josh Corman (een naam die genoeg op Joseph Gordon lijkt dat het waarschijnlijk geen ongeluk is), maar behouden een gekmakend raadselachtige sfeer tijdens het dekken van de tafel.
Als we hem in de klas zien, lijkt Corman een redelijk genoeg leraar, die zoveel mogelijk contact maakt met studenten en soms ook struikelt. (Een heen-en-weer met een student over het feit dat hij Sacajawea identificeerde als de vrouwelijke gids van Lewis en Clark, blijft bij hem, terwijl hij zich afvraagt of zijn progressivisme onbedoeld ongepast is.) Hij woont in een onopvallend appartement met zijn oude vriend Victor (Arturo), en pakt de emotionele stukken amper op na het einde van zijn relatie met zijn ex Megan (Juno Temple, die slechts in een paar Instagram-foto's in de tweede aflevering verschijnt, maar vermoedelijk een grotere aanwezigheid zal hebben omdat ... nou ja, je cast Juno Temple toch niet alleen om op foto's te verschijnen?). En misschien wel het allerbelangrijkste, Corman worstelt met zijn ware passie voor muziek - er wordt op gezinspeeld dat hij in het verleden muziek nastreefde met geen geweldig einde, en Good Luck bereikt zijn hoogtepunt als hij de deur opent naar een kamer waar zijn muziekapparatuur is opgeslagen en spelen voor wat de eerste keer in een tijdje moet zijn. Die scène komt na een poging tot scharrelen die Corman heeft met een jonge vrouw in een bar (Emily Tremaine), die mislukt vanwege een onverwachte aanval van onmacht die tot een bijzonder vervelende ruzie leidt.
De tweede aflevering, Don't Panic, gaat voornamelijk over Corman die het erg moeilijk heeft om dat advies op te volgen, omdat hij een intensieve paniekaanval krijgt, eerst gevisualiseerd als een meteoor die recht op hem afkomt. Het is zo erg dat hij moet stoppen met werken, hoewel hij geen medische hulp kan krijgen. Hij vindt pas troost aan het einde van de aflevering, door in een opwelling een ademhalingsoefening bij te wonen in een plaatselijk gemeenschapscentrum en woordeloos contact te maken met een oudere vrouw die duidelijk ook emotioneel pijn heeft.
(Afbeelding tegoed: Apple TV+)
Waar Meneer Corman worstelingen tot nu toe is in die zin dat deze show net zo goed een speelfilm had kunnen zijn, net als Don Jon , het komedie-drama uit 2013 Gordon-Levitt regisseerde, schreef en speelde in. (Hij creëerde niet alleen Meneer Corman , maar schreef en regisseerde de eerste aflevering.) Gebaseerd op die van Gordon-Levitt opmerkingen , Meneer Corman is gedeeltelijk geïnspireerd door het idee van wat er met Gordon-Levitt zou zijn gebeurd als hij nooit een succesvolle acteur was geworden. Dat soort wat als...? scenario kan leiden tot interessante creatieve wegen, maar deze openingstranches roepen meestal een andere vraag op: ...Wat is hier aan de hand? Of, nog belangrijker, is hier iets aan de hand?
Gordon-Levitt werkt hier in een vertrouwde emotionele setting, hetzelfde soort somberheid dat opviel toen hij de hoofdrol speelde in (500 zomerdagen . Maar het verschil is dat we vanaf het begin zo weinig over Josh Corman weten -- er zijn korte momenten van opvallende en kleurrijke fantasie die impliceren dat hij een overactieve verbeelding heeft, zoals de eerder genoemde meteorengrap, maar die zijn er maar heel weinig -- dat het moeilijk is om om hem te geven als persoon. (Het argument dat dient als de emotionele climax van Good Luck culmineert in het feit dat Corman zijn zogenaamde one-night-stand hard vroeg of ze altijd wist dat ze alleen zou sterven, wat ... een zure noot is om te besluiten, om te zeggen het minste.)
De andere emotionele setting die veel sneller dunner wordt, is iets dat dichter bij de cringe-komedie van Larry David staat. In de achterste helft van Don't Panic, nadat Corman de ademhalingsoefensessie heeft gevonden, leert hij dat deelnemers zo weinig of zo veel mogen betalen als ze willen deelnemen, en besteedt dan de volgende paar minuten aan het proberen uit te roeien van de baliemedewerker hoeveel hij is verondersteld te geven, en hoeveel andere mensen geven. (Uiteindelijk geeft hij toe en geeft 20 dollar, wat leidt tot een van de weinige echt grappige delen van beide afleveringen: als hij ziet hoe relaxed en niet erg professioneel de sessieleider is, geeft hij toe dat hij duidelijk veel te veel heeft gegeven.)
Voor nu zijn het echter de namen die betrokken zijn bij Meneer Corman dat blijft het hoogste punt van beroep. (Naast Gordon-Levitt is de meest opvallende acteur in de eerste twee afleveringen Debra Winger, die de moeder van Josh speelt. Noah Segan, ook een oude medewerker van Rian Johnson, verschijnt ook in de eerste aflevering als een burn-outvriend van Corman's .) Joseph Gordon-Levitt terug op het scherm zien - klein of groot - is een welkome terugkeer. Maar terwijl zijn talenten achter en voor de camera bewezen zijn, Meneer Corman begint als het soort show dat waarschijnlijk geen show hoefde te zijn.
