'Dhr. Corman' 1.10 recensie: The Big Picture
Ons oordeel
Hoewel de laatste paar afleveringen sterker waren, was de finale van 'Mr. Corman' kan het niet helpen, maar sputtert een frustrerend seizoen van 10 afleveringen uit.
Voor
- - Jamie Chung is zowel erg charmant als zeer goed in staat om terug te dringen tegen de neurosen van ons hoofdpersonage
- - De chemie tussen de twee hoofdrollen van de aflevering is erg leuk en verdiend
- - Door andere personages de zwakheden van Josh te laten kiezen, worden ze draaglijker
Tegen
- - De grote muzikale finish is verbijsterend en self-serving
- - Het is een vreemde en slecht gedefinieerde manier om een slecht gedefinieerde show af te sluiten
- - De finale die sterker is dan eerdere afleveringen lost de problemen van die afleveringen niet op
Er is waarschijnlijk geen beter moment dan deze recensie om te praten over de muziek die Josh Corman (Joseph Gordon-Levitt) heeft gemaakt gedurende het eerste seizoen van Meneer Corman .
Wat we vanaf het begin over het personage weten, is dat zijn passie duidelijk bij muziek ligt, maar toen hij het opgaf om onderwijzer te worden in de vijfde klas, leek Josh opzettelijk te vermijden om ooit nog muziek te spelen. (Vergeet niet dat in de eerste aflevering al zijn muzikale uitrusting zich in een kamer bevindt waar hij bang voor lijkt te zijn.) Maar het hele seizoen door heeft Josh muziek gemaakt met een mysterieus punt en doel. Wat betekent het allemaal? Wat is de reden? Wat is het grote plaatje?
Nou, The Big Picture is toevallig genoeg de titel van de seizoensfinale van Meneer Corman , verwijzend naar een beroemde foto van een klein deel van het bekende universum dat je kunt zien in het Griffith Park Observatory in Los Angeles. En toch is het grote plaatje voor Josh nog grotendeels onbekend.
Net als in de afgelopen twee afleveringen speelt The Big Picture zich af midden in de COVID-19 pandemie, ergens rond de zomer van vorig jaar. Het grootste deel van de aflevering is gericht op een van de vele digitale verschuivingen van de pandemie: Zoom-dating. Omdat de moeder van Josh (Debra Winger, hier nauwelijks te zien) werkt met de moeder van een alleenstaande jonge vrouw, laat ze Josh een Zoom-date doen met die jonge vrouw, Emily (Jamie Chung). Hoewel het niet helemaal als een normale date voelt, is dat misschien een goede zaak. Ondanks dat Josh en Emily niet dezelfde interesses delen, lijken ze het goed te vinden.
Dat is ondanks dat Josh... nou ja, Josh is. (Nogmaals, ik kan niet genoeg benadrukken hoeveel pijn het me heeft gedaan om kritiek te hebben op een hoofdpersonage genaamd Josh terwijl ik ook Josh heet.) Emily ziet een gitaar van Josh op de achtergrond van zijn Zoom-scherm, en de simpele vraag Ben jij een muzikant? stuurt hem weg in een neurotische raaklijn, waarin hij vertelt hoe hij dacht en overdacht of hij de gitaar wel of niet in het zicht moest plaatsen. Op de een of andere manier zijn Josh en Emily uiteindelijk op magische wijze in staat om iets te hebben dat in de buurt komt van een meer normaal gesprek, een gesprek dat veel verder gaat dan een uur of twee normale Zoom-dating. Ze praten zelfs zo lang dat ze van hun bureau naar hun keuken gaan om samen te eten, en dan naar hun respectievelijke slaapkamers waar ze praten tot Emily in slaap valt.
Jamie Chung in 'Mr. Corman'(Afbeelding tegoed: Apple TV+)
Als de ochtend komt, is Josh in een meer zure bui (voornamelijk omdat hij ... nou ja, Josh), zelfs als Emily hem virtueel wil ontmoeten voor het ontbijt. Als ze dat doen, praten Josh en Emily uiteindelijk over de huidige staat van de wereld, en Josh is verbijsterd dat Emily niet zo nihilistisch of existentieel doodsbang is als hij is. Wanneer Emily merkt dat blanke mannen zoals Josh meer in paniek raken dan anderen en dat het komt omdat je een beetje in de war bent en het je in de war brengt, beëindigt hij het gesprek boos. Het is niet zo dat Emily op grotere schaal ongelijk heeft, maar Josh is ervan overtuigd dat zijn eigen problemen meer zijn dan alleen het standaard voorrecht van blanke mannen. (Aan de ene kant ben ik ook een blanke man, maar aan de andere kant heb ik dit hele seizoen gezeten en ik ben hier om te zeggen dat de problemen van deze man meer zijn dan gewoon een keer zijn zin niet krijgen vanwege de pandemie. )
Emily merkt ook op dat Josh, die zijn muzikale opus een paar keer heeft genoemd, de dingen niet lijkt af te maken, misschien omdat hij denkt dat hij nooit zijn zin zal krijgen. Hoewel Josh uiteindelijk het juiste doet en zich verontschuldigt bij Emily (althans via een lange voicemail waarvan hij erkent dat ze het misschien niet hoort als ze in het algemeen niet naar haar voicemail luistert), neemt hij ook de taak op zich om het moeilijkste deel van de les af te maken. muziektracks die hij aan het samenstellen is, de drumsectie, dat moet met echte drums.
Dat leidt tot de uiteindelijke montage, waarin we tussen Josh op de drums die meespeelt met het grote nummer dat hij het hele seizoen heeft gemaakt, doorsnijden, en dan tussen momenten uit het seizoen die al hebben plaatsgevonden. Alles, van een glimp van Josh's vader (Hugo Weaving) tot zijn moeder tot zijn vrienden en studenten, lijkt hem te hebben geïnspireerd op deze auditieve reis van de ziel.
Maar wat is het grote plaatje? Wat is het nut van de muziek die Josh heeft gemaakt? Als ik er volledig naar luister, kan ik niet anders dan dezelfde vergelijking maken die ik vorige week heb gemaakt, hoewel ik hier voor de goede orde een nieuwe zal toevoegen. De eerste is van een van de vele geweldige stukjes van Vrienden , waarin Ross Geller onthult dat hij in zijn jeugd muziek maakte met zijn keyboard. Wanneer zijn vrienden hem aansporen om het toetsenbord te pakken en een paar van zijn deuntjes te spelen, zijn ze verbijsterd en geschokt om te horen dat het muzikaal verminkte onzin is, met een kakofonie van in elkaar geflanste geluiden die niet bij elkaar passen. Het zou oneerlijk van me zijn om te zeggen dat de muziek van Josh Corman net zo slecht is als die van Ross Geller. Het is niet. Het wordt bijna echte muziek en vermijdt alle geluiden van boerderijdieren. Maar voor alle opbouw is het een beetje zwak.
Jamie Chung en Joseph Gordon-Levitt in 'Mr. Corman'(Afbeelding tegoed: Apple TV+)
Wat leidt tot de andere vergelijking, Opus van Mr. Holland , de film uit 1995 met in de hoofdrol Richard Dreyfuss als een muzikant die leraar is geworden en die zijn onderwijscarrière besteedt aan het schrijven van een klassiek muziekstuk dat bedoeld is om zijn leven samen te vatten. Wanneer hij gedwongen met pensioen gaat na tientallen jaren lesgeven, keren veel van zijn nu volwassen studenten terug om hem weg te sturen door datzelfde muziekstuk te spelen voor een bewonderende menigte. En het is, weet je, prima. Het is ok. Maar voor een film die vertrouwt op het idee dat zo'n muziekstuk een groots, triomfantelijk iets is, is het een teleurstelling.
Dat is het geval bij Meneer Corman . De muziek van Josh Corman is prima. Het is ok. Het heeft een redelijk goede sfeer. Maar alle opbouw en alle gefluister en hints dat Josh' familie en zijn verleden de reden zijn waarom hij zijn ware passie moest opgeven, een waar hij behoorlijk getalenteerd in is, hebben geleid tot een muziekstuk dat niet echt verklaart of of niet, ik moet denken dat hij er goed in is.
Tijdens zijn Zoom-date komt Josh net zo tot leven wanneer hij over muziek praat als wanneer hij praat over de kinderen die hij lesgeeft. Realiseert de show zich dat het artistieke verleden van Josh een opmerkelijk aspect van zijn emotionele samenstelling kan zijn, maar dat het niet de enige factor is?
Na 10 afleveringen zou je denken dat er een duidelijk genoeg antwoord zou zijn, maar helaas. Terugkijkend op het seizoen als geheel, is het eerlijk genoeg om te zeggen dat de laatste paar afleveringen van Meneer Corman - ironisch genoeg die geproduceerd tijdens de pandemie en de echte wereld erkennend - zorgen voor een minder raspende en onaangename finale. Ja, deze show lijkt enig besef te hebben van het feit dat Josh Corman uitputtend en egoïstisch is - Gordon-Levitt schreef en regisseerde de finale mede, dus hij is niet zo onbewust als een van de hoofdpersonages Josh's voorrecht wijst. Maar het is nog steeds frustrerend om een half seizoen te moeten wachten voordat een show uiteindelijk draaglijk wordt. Deze show werd draaglijk. Het zou leuk geweest zijn als het zo was begonnen in plaats van tot een groot geheel te komen.
