'Encanto' Review: een zwarte schapengids voor gezinsharmonie
Ons oordeel
'Encanto' is een uiterst charmante film, die diep inzicht geeft in de paradoxen van familiale verstrengeling en toch herkenbaar blijft voor een publiek van alle leeftijden.
Voor
- - Extreem dichte verhalen die niet verzanden in de details
- - Heel grappig, maar dat doet niets af aan het diepe inzicht in de gezinsdynamiek
- - De animators gaan all-in, en dat is te zien
Tegen
- - Vreemd genoeg is de muziek van Lin-Manuel Miranda de zwakke schakel
Om het niet te fijn te zeggen, maar als blanke, niet-Spaanse criticus zullen er onvermijdelijk grenzen zijn aan mijn kijk op charme , Disney's nieuwste geanimeerde muzikale functie die specifiek handelt over Colombiaans erfgoed en cultuur. Ik heb geen inzicht in de nauwkeurigheid of de complexiteit van de esthetiek van de film, behalve dat de film er best goed uitziet met een schijnbare aandacht voor detail die het handelsmerk is geweest van de meest recente uitstapjes van de Walt Disney Company naar multiculturalisme.
Waar ik echter wel mee kan praten, is het gevoel dat charme is een van de meest thematisch gewaagde inzendingen in de moderne Disney-canon en daagt het publiek actief uit om hun eigen familiedynamiek te onderzoeken onder het mom van een typische familiemusical. Om het subversief te noemen is waarschijnlijk een stap te ver, maar de onderliggende boodschappen over het doel van familiebanden zijn een waardevolle les voor degenen die de schijn van samenhang belangrijker vinden dan het welzijn van hun dierbaren.
Ondanks hoe de marketing van de film zou kunnen uitbeelden charme , het is niet erg geïnteresseerd in de reis van de standaard actie-avontuurheld, maar concentreert zich in plaats daarvan op een afgelegen dorp waarin de magische familie Madrigal optreedt als de beschermheren van een gemeenschap die is gesticht door vluchtelingen. Gezegend door een wonder belichaamd in een eeuwige kaarsvlam en hun gepersonifieerde woonhuis, Casita, zijn de Madrigalen elk op magische wijze begiftigd met een superkrachtige gave, die ze gebruiken om voor hun gemeenschap te zorgen en hun familie daarbinnen een hoger aanzien te geven.
De uitzondering is Mirabel (Stephanie Beatriz), die door de magie werd afgewezen tijdens haar coming-of-age-ceremonie en verzoend werd met de permanente status van zwart schaap. Maar net als haar jongere neef Antonio (Ravi-Cabot Conyers) zijn eigen speciale vaardigheid krijgt, is Mirabel de enige die ziet dat Casita gruwelijke scheuren ontwikkelt, een voorbode van de tanende magie van de familie.
Mirabel's zoektocht om het geheim van de magie van haar familie te ontdekken is grotendeels een huiselijke, een expeditie naar de harten van haar zussen (Diane Guerrero en Jessica Darrow), tante (Carolina Gaitán), oom (John Leguizamo) en grootmoeder (María Cecilia Botero) om dieper te graven dan hun unieke capaciteiten en de banden te begrijpen die hen met elkaar verbinden, evenals de conflicten die hen dreigen te verdelen. De druk op Mirabels zus Luisa om zichzelf constant te pushen om meer van haar superkracht te gebruiken, belet haar bijvoorbeeld de kwetsbaarheid te hebben voor momenten van ontspannen zwakte.
Haar situatie is zeker niet uniek binnen de Madrigal-familie, en het perspectief dat de niet-magische Mirabel biedt, wordt vaker met spot dan met begrip ontvangen, gecombineerd met een zelfzuchtige bevestiging dat Mirabel net zo speciaal is als elk van hen zonder de feitelijke overtuiging om te zien dat ze net zo goed een bijdrage levert aan het gezin als wie dan ook.
Dit legt de basis voor een charmant grappig, maar niet minder ontroerend onderzoek naar wat het betekent om een outcast te zijn binnen een familiestructuur, waarin liefde onvoorwaardelijk zou moeten zijn maar vaak wordt gedomineerd door het individuele ego en de eigen geschiedenis en trauma's. charme beheert een zeer zorgvuldige balans tussen het humaniseren van de uitgestrekte cast van Madrigal-familieleden en het vertellen van een betekenisvol verhaal vanuit hun onderling verbonden overlevering, wat zorgt voor een opmerkelijk dichte film van ongeveer 100 minuten, maar voelt nooit gehaast of overweldigend in de hectische vertelling.
Het enige tweesnijdende zwaard voor de ervaring zijn, vreemd genoeg, de muzikale bijdragen van Lin-Manuel Miranda. Het is hun verdienste dat de nummers buitengewoon effectief zijn in het op een begrijpelijke en energieke manier communiceren van uitgebreide verklarende informatie aan het publiek. Dit zijn ook de segmenten waardoor de trailers van de film de illusie konden wekken van een actie-avonturenverhaal, aangezien de animators vaak vertrouwen op abstractie en metaforen om de songteksten letterlijk te maken op een manier die hen in staat stelt creatiever te zijn dan de rustieke setting anders zou doen. toestaan.
Dit creëert echter een vreemde scheiding tussen de muziek en het verhaal, tot het punt waarop de nummers bijna opdringerig zijn ondanks hun efficiënte verhalende bruikbaarheid, en het helpt zeker niet dat er niet echt een knaller in het stel is. Miranda's kenmerkende gesproken woord-rijmschema's zijn misschien goed om essentiële plotinformatie over te brengen, maar de muziek is ofwel onder- of overgearrangeerd tot het punt waarop het na een tijdje gewoon een aangenaam geluid wordt, in plaats van iets om naar te luisteren op zichzelf Rechtsaf.
Toch, charme is een uiterst charmante film, die diep inzicht geeft in de paradoxen van familiale verstrengeling en toch herkenbaar blijft voor een publiek van alle leeftijden. Je plezier wordt waarschijnlijk alleen beperkt door je eigen smaak voor Disney's specifieke merk van gezinsvriendelijkheid, maar zelfs dan zou je verbaasd kunnen zijn hoe bereid de film is om de schijnbare harmonie van de familie-eenheid te deconstrueren. Het kan deze feestdagen misschien zelfs tot enige introspectie van dierbaren leiden, en dat is misschien net genoeg om elk cynisme te doorbreken.
charme draait nu in de bioscoop.
