Fantasia Fest Review: 'The Dark And The Wicked' is een gruwelijke thuiskomst op het strand
Ons oordeel
'The Dark And The Wicked' is horror in zijn puurste vorm, geworteld in trauma's en emoties die geen mens kan negeren, benadrukt door bovennatuurlijke bezoeken die snikken in geschreeuw zullen veranderen.
Voor
- 🐐 Verschrikkingen die we begrijpen.
- 🐐 Haunted mechanica zijn azen.
- 🐐 Bertino's terugkeer naar vorm.
Tegen
- 🐐 Sommigen zeggen misschien 'langzaam?'
- 🐐 Opvallende animatie.
Bryan Bertino keert terug naar De vreemdelingen vorm in The Dark And The Wicked , een film die het ware kwaad zuivert, viervoudig distilleert en bottelt. Het is wat Webster's woordenboekdefinitie van 'horror' als voorbeeld zou noemen. Bertino onderzoekt verdriet en dood met kille klauwen die grijpen, wurgen en geen zwevende redder van hoop bieden. 'Wauw, dat klinkt zeker somber!' Je hebt gelijk, want soms is de wereld een nare plek, en op de loer liggende monsters zullen toeslaan zonder reden of genade. Verwacht geen artistieke weergave van rot erfgoed zoals Relikwie . Bertino geeft niet om contextuele opvulling in de vorm van spirituele verlichting.
Demonen gaan demonen, jullie allemaal. Soms is er geen 'reden', waardoor de infectie die uit onbehandelbare wonden sijpelt, toeneemt. Lichamelijk of mentaal.
Marin Ireland speelt Louise, die terugkeert naar huis vanwege de afnemende gezondheid van haar vader. Samen met broer Michael (Michael Abbott Jr.) probeert Louise de last van haar zichtbaar uitgeputte moeder (Julie Oliver-Touchstone) te verlichten. Het is een situatie die kinderen vaak te laat erkennen, behalve dat Louise en Michael iets ergers ontdekken dan tijdverspilling. Hun moeder mompelt over een gestalte die opdoemt boven pa's bed, waar hij niet reageert, en langzaam de ooit bekwame man doodt. Dat is het moment waarop de visioenen beginnen, wanneer Louise en Michael zich moeten afvragen of het naderende overlijden van hun vader een natuurlijke aandoening is of iets bovennatuurlijks dat van buitenaf wordt veroorzaakt.
Voor horrorfans is Bertino's landelijke rust vertrouwd. Een geïsoleerd stuk land met open velden, een rustieke essentie en vrij rondlopend vee. De zieke vader, onbeweeglijk onder lakens liggen met een sonde die zuurstof door zijn neusgaten toevoert. Louise en Michael worden gedwongen de toestand van hun geliefde ouder te verwerken, die nu verdord is. Het is het laatste ritueel van ons sterfelijk bestaan dat we vaak voor het bewustzijn verbergen, omdat de dialoog tussen de broers en zussen duidt op verwaarlozende onwetendheid, terwijl ze er meer bij betrokken hadden moeten zijn. Niets is mooi aan deze foto, en dat is wat Bertino probeert uit te buiten door iets nog ergers te introduceren.
The Dark And The Wicked is vastbesloten om de dood in zijn minst vergevingsgezinde stadia te waarderen. Bovendien straft het omstanders. Misschien is het het 'ongeluk' van mama's snijplank tijdens het hakken van groenten, of de verontrustende ontmoetingen van Louise met de denkbeeldige figuur van haar vader, die rechtop staat, of de even verontrustende interacties van Michael met zijn eigen nachtelijke bezoeker. Altijd geconfronteerd met melkwitte ogen, gestolde aderen en grijzige lijkhuidtinten.
Finaliteit is een infectie die alle aanwezigen plaagt vanwege de finishing touch. Het verspreidt zich door gedachten, en zelfhaat, en angstige escapistische beslissingen, en het onvermijdelijke kan niet worden gestopt, voor wie de klok luidt. Dat is de boodschap van Bertino's dreigende aanwezigheid door middel van martelingen en trucs gericht op degenen die al enorme psychologische kwellingen ervaren. Een verachtelijke entiteit die wil dat iedereen, of iedereen, lijdt, waarvan je je kunt voorstellen dat het kijkt met de meest kieskeurige wang-tot-wang grijns.
Als een cynische, zelfdestructieve vleeszak van emoties, verbind ik me met horrorcinema die zijn kijkers eraan herinnert dat soms niets in orde is, maar dat is de realiteit. Natuurlijk, Bertino's methoden zijn gewetenloos wreed. Zo is het leven. Als een horrorverhaal over een onverklaarbare deviant die zielen verzamelt voor funsies, The Dark And The Wicked begrijpt dat zijn toon misschien onaangenaam is, maar deinst nooit terug. Grafische beelden wekken alleen zoveel angst op, of het nu gaat om lelijke stoofpotingrediënten of lichamen die in de wind zwaaien of geiten voor de slacht.
Bertino's scenario wenkt Magere Hein en staart hem in het gezicht, kijkend naar elk lelijk detail. Personages proberen af te weren wat er gaat komen met sierbotten totems en offergaven, maar de duivel houdt vol. Louise en Michael kunnen alleen de schade overzien en de balans opmaken van de vormveranderende kracht die wanhopig drinkt alsof zijn dorst onlesbaar is. Gelukkige eindes bestaan immers alleen in films.
Bryan Bertino keert terug naar het subgenre van de thuisinvasie in The Dark An The Wicked , maar er zijn deze keer geen verdedigende houdingen. Het is een baksteenzware pil met weerhaken om te slikken, wat een voortreffelijke vereniging is van begrafenisparanoia's en demonische interventie. Dat maakt een horrorfilm als deze zo bijzonder. Zonder de spookachtige spierspanning op te offeren, maakt Bertino gebruik van de meest conventioneel verwoestende terugkerende gedachten van de mensheid. Een film die rillingen door je lijf laat gaan, maar ook diep in je opgesloten onderbewustzijn graaft om elk spoor van sympathie te ontkennen. Het kwaad is wat het kwaad doet, vrees ik - wat een schrijnend verderfelijke ode aan het bestaan die Bertino creëert.
The Dark An The Wicked maakt deel uit van onze Fantasia Fest 2020-dekking.
De beste Amazon Prime-deals van vandaag Amazon Prime Video - Gratis proefversie Visie Amazon Prime - jaarlijks $ 119/jaar Visie Amazon Prime - maandelijks $ 12,99/mnd Visie
