Fantastic Fest Review: 'The Wolf of Snow Hollow' richt zich op weerwolf noir
Ons oordeel
'The Wolf of Snow Hollow' voelt onevenwichtig wanneer horror en humor tegen elkaar worden afgewogen, maar Jim Cummings vindt nog steeds een capabele Nowheresville-monsterjacht in de paranoïde noodtoestand van zijn stad.
Voor
- 🐺 De jacht is spannend.
- 🐺 Af en toe heftig.
Tegen
- 🐺 Komedie wankelt bij aflevering.
- 🐺 Off-kilter tonale signalen.
Net als elke mens die zijn Lycan-vloek verbergt, The Wolf Of Snow Hollow onthult meer dan het waargenomen weerwolfverhaal. Jim Cummings schrijft, regisseert en schittert in een besneeuwde sinistere komedie waarin lichamen zich opstapelen als de lokale wetshandhavers er niet in slagen iemand te arresteren, iets dat vrouwelijke stedelingen afslacht. Tinten van Fargo aanvallen uitgevoerd door een kolossale figuur overschaduwen, terwijl de nadruk op ongebruikelijke karakterdrama's het ongerichte maar nog steeds boeiende doel van de film wordt. Het woord dat ik zou gebruiken is scattershot, omdat horror-invloeden worden gebagatelliseerd door het spervuur van tonaal afwijkende humor die niet altijd op zijn plaats wringt.
John Marshall (Jim Cummings) is een alcoholische politieagent, een afgeleide alleenstaande vader en een egocentrische medelijdenparader die een reeks gruwelijke moorden probeert op te lossen. Snow Hollow wordt aangevallen, terwijl vrouwelijke slachtoffers onder de volle manen aan flarden worden gescheurd. PJ Palfrey (Jimmy Tatro) is de eerste die melding maakt van de mishandeling van zijn partner, die begint te praten over een weerwolfprobleem. Terwijl de druk en kritiek van de inwoners van Snow Hollow toenemen, probeert John - samen met sheriff Hadley (Robert Forster), ook bekend als Pops, en agent Julia Robson (Riki Lindhome) - een zaak op te lossen die met elk nieuw lijk verontrustender wordt. Altijd hopend dat zijn turnende dochter Jenna (Chloe East) niet de nieuwste mortuariumijslolly is.
Ik hoop dat cameravrouw Natalie Kingston een mooie vergoeding kreeg, want de introductie van Snow Hollow door de camera is uitgestrekt en uitnodigend. Rijen vakantiehutten onder lagen vers, winters poeder spikkels op de grond onder bergachtige toppen en versmelten puur witte lagen tot één ongerept landschap. Het is iets uit een sneeuwbol, of een ansichtkaart van een toerist, dat het toneel vormt voor met bloed doordrenkte wreedheid. Kingston accentueert deze wonderlijke vakantie-esthetiek die typisch de paden van het skiresort en de schilderachtige delicatessenzaken langs de weg betovert, om het middernachtelijke bloedbad van Cummings naast elkaar te leggen. Zelfs tegen een pikzwarte achtergrond verkoopt Kingston nog steeds kille isolatie door de omtrek van het monster in te kaderen, terwijl de damp van achter gescheiden kaken schiet terwijl het gegrom intensiveert.
Over Cumming gesproken, The Wolf Of Snow Hollow is meer een karakterstudie dan een ijskoud seriemysterie. In het middelpunt van alles staat John Marshall, zo zelfzuchtig als ze komen. De hartproblemen van zijn vader veroorzaken hem stress, de opbloei van zijn dochter leidt af hem uit beroepstaken; de lijst zwerft eeuwen door. Hij is een losse kanonprik met een insigne, en Cummings speelt hem met een kort schurend lontje dat met geweld, anorganisch, slechte situaties erger maakt. Of het nu gaat om vuistgevechten met de diener van het district of het uitschelden van zijn ex-vrouw, bewerend dat hij het meer naar zijn zin zou hebben gehad in Abu Ghraib dan van zijn huidige restaurantbezoek. Het is deze trieste, saboterende, slapstick-rand die een antiheld presenteert die Cummings hoopt dat je graag haat, maar ik weet niet zeker of de liefde ooit verbindt. Te veel onaangename woordenwisselingen voelen hoogstens als het passeren van grappen die zonder veel bericht wegslepen.
Aan de andere kant kan Johns agressieve houding op de plaats delict, in kortere uitbarstingen, een lach veroorzaken wanneer hij de idiote theorieën van agent Guttierrez (Skyler Bible) of agent Chavez (Demetrius Daniels) belachelijk maakt. Bovendien, wie wil niet zien hoe Robert Forster of Riki Lindhome een gewapende man-baby op zijn plaats schuiven? Van overduidelijke herrieschoppers tot ongelukkige ondervragingen tot supermarkttenten die te veel opschudding veroorzaken, The Wolf Of Snow Hollow wordt geprofiteerd van zijn collectieve, soms geesteloze, ensemble. Geen van hen staat voor de beledigende tactieken van John, en ze mogen ook niet gebaseerd zijn op de extremen waar Cummings zijn personages toe dwingt totdat ze gedwongen worden om meteen terug te slaan.
wanneer dan ook The Wolf Of Snow Hollow knarsetandt, frustraties verdwijnen als spanning en traumatisering een grizzly-sized brok uit het zich ontvouwende verhaal nemen. Wat overblijft van PJ's aanstaande verloofde is een knoestige, moeilijk te verteren scène. Cummings bevestigt nogmaals de genadeloosheid van zijn moordenaar wanneer Robson foto's van plaats delict op de vergadertafel van het politiebureau gooit. Het script kan worstelen met zijn tonale bedoelingen gezien het grote geheel. Toch worden brute inzet benadrukt op een manier die klassieke dierlijke horrorverhalen eert die worden ondersteund door niets anders dan de roofzuchtige instincten van een wezen. Ware misdaad via de speurtocht van Van Helsing als hij een drankhond was die de wet handhaafde die wordt gehaat door zijn buurtgemeenten, vroegere minnaars en wie dan ook het woord weerwolf binnen gehoorsafstand uitspreekt.
The Wolf Of Snow Hollow is een backwoods noir met een vervelende beet, zij het een ongelijke balans tussen spanning en komedie. Jim Cummings regisseert ongetwijfeld met vertrouwen, op de onwrikbare manier waarop hij zich inzet voor de hybride benadering van seriële slasher-humor en bloederige, verwoestende verminkingen. Taxidermisten, dwepers en snowboardkonijntjes zijn slechts een paar karikaturen die Snow Hallow tot leven brengen; een idyllische omgeving voor zowel sneeuwmannen als de aartsvijand van Roodkapje. Het is vreemd genoeg leuk maar ernstig afgebeeld, wat in koor de haren opheft zoals Cummings van plan is. Nooit een trefzekere grondstof, maar als ze zijn bereikt, moeten horrorfans bekende angsten herkennen die scherper zijn dan de adamantiumklauwen van Wolverine. Bonuspunten als het gevoel voor humor van de film je grappig kietelt.
De Wolf van Snow Hollow maakt deel uit van onze Fantastic Fest - dekking .
