Finale-recensie van 'Pose'-serie
Ons oordeel
Regisseur en co-creator Steven Canals knoopt de meeste losse eindjes van de show aan elkaar in een finale die zo operaachtig en bevredigend is als de show verdient.
Voor
- 👠 De weergave van echte protesten in de show die leiden tot meer behandelingsmogelijkheden voor mensen van kleur, biedt een ontnuchterende achtergrond voor de afronding van de wensvervulling.
- 👠 Canals en zijn co-schrijvers schieten een slimme plaat op 'Sex and the City' terwijl zijn kleurrijke cast een meer eerlijke kijk biedt op het kosmopolitische New York.
Tegen
- 👠 Sommige verhaallijnen, vooral voor Angel en Elektra, degraderen ze tot minder interessante conclusies dan ze verdienen.
Dit bericht bevat spoilers voor Houding.
Bekijk onze laatste recensie hier .
Een week na de bruiloft van de eeuw voelt alles een beetje als een comedown op Houding , zelfs als we al bij de seriefinale zijn. Het is onmogelijk om de historische betekenis van de show en de afbeelding van LGBTQ+-mensen van kleur te overschatten, laat staan de leergierige overtuiging dat ze net zoveel happy endings verdienen als iedereen in de televisiegeschiedenis, zelfs als dat betekent dat er meerdere in elke aflevering moeten worden gestopt. Maar terwijl de saga van house Evangelista ten einde loopt, pakt finaleregisseur en co-creator Steven Canals de laatste twee uur van de kijkers in met deze geliefde, prachtig multidimensionale personages vol bitterzoete wijsheid en soms verkwikkende inspiratie.
De aflevering begint als Pray (Billy Porter) Blanca (MJ Rodriguez) inschakelt om zijn panel te helpen voltooien voor de aids-quilt die hij eerder in het seizoen verkoos om deel uit te maken van; maar op het moment dat hij zich voorbereidt op de dood, ontdekken Blanca en Judy (Sandra Bernhard) een klinische proef voor HIV- en AIDS-patiënten waarvan de werkzaamheid zijn leven zou kunnen redden - als ze hem er in ieder geval in kunnen krijgen. Helaas kwamen er maar weinig gekleurde mensen in aanmerking voor de studie, wat hen op gepaste wijze genoeg verontwaardigd maakt om protesten op te zetten voor het ziekenhuis totdat de beheerder toegeeft en slechts twee nieuwe patiënten toelaat: Pray en Blanca. Maar zelfs als Christopher (Jeremy Pope) opgewonden raakt van de kans om een volledig en gelukkig leven met Blanca te ervaren, roept ze het spookbeeld van de Tuskegee-experimenten op, hoewel haar bezorgdheid meer voortkomt uit de angst om te sterk te hopen op genezing van de destructieve ziekte dan oprechte scepsis over de bedoelingen van de proeven (veel minder werkzaamheid).
Desalniettemin beginnen zowel zij als Pray de medicatie te nemen, wat leidt tot een transformatie die geen van beiden zich had kunnen voorstellen. Ik wil gewoon weten dat ik plannen kan maken - dat de toekomst nog steeds iets is dat we mogen hebben, zegt Blanca. Pray trekt door New York in een levendige terugkeer naar vorm, maakt opnieuw contact met Ricky (Dyllon Burnside) en moedigt hem aan om lid te worden van het homomannenkoor, waar hij zowel troost als een creatieve kans heeft gevonden om hun gemeenschap te vieren - zowel de prestaties als de verliezen. Maar wanneer Ricky het uiterlijk van een laesie onthult, zijn Pray en Blanca ontmoedigd om te horen dat er geen gekleurde mensen meer kunnen deelnemen aan de proeven. Het kunnen niet alleen wij zijn die de gelukkigen zijn, zegt Pray.
Canals legt de escalerende protesten vast met een combinatie van cinematografisch bereik en videografie op straatniveau, waarbij vaak wordt overgeschakeld naar perspectieven van camera's van consumentenkwaliteit uit de jaren 90 voor een korrelig, zij het overdreven, gevoel van realisme. Op een bal bieden Pray en Blanca een showstopper van een duet aan Diana Ross dat zowel hun vriendschap herdenkt als wijlen Candy (Angelica Ross) eert, die vocht om een lipsynchronisatie-categorie in te stellen. De avond markeert Christopher's eerste optreden op een bal, trots kijkend naar Blanca vanaf het balkon; maar het blijkt evenzeer een einde als een begin te zijn, waarbij Pray nadenkt over de gemeenschap en ervaringen die hij in die kamer deelde als artiest, emcee en mentor. Mijn impact is hier gevoeld, zegt hij.
Tijdens de tweede helft van de aflevering vordert het leven op hoopvolle, positieve manieren voor de cast, zelfs als de medicatie die Blanca en Pray hebben gekregen een tweede kans op leven biedt voor sommigen van degenen die misschien nog niet lijden onder de effecten van hiv of aids maar leef in angst of zo. Aangemoedigd door zowel verlies als het gevoel niets meer te verliezen te hebben, intensiveert hun gemeenschap haar inspanningen om de farmaceutische bedrijven onder druk te zetten om meer gekleurde mensen voor hun studies aan te werven, en later die medische oplossingen aan te bieden tegen prijzen die ze zich kunnen veroorloven. Het is twee jaar geleden en Blanca heeft haar doel bereikt om verpleegster te worden; ze helpt nu jonge AIDS-patiënten om aan deze programma's deel te nemen en formulieren in te vullen die ooit te formidabel waren om in te vullen in een systeem dat hen over het algemeen vijandig lijkt.
Onder cocktails in een chic eetcafé in de bovenstad maken Blanca, Angel (Indya Moore) en Lulu (Hailie Sahar) het chique melodrama van Sex and the City, waar Elektra (Dominique Jackson) zo weinig van weet dat ze volkomen verbijsterd is als de ober verwachtingsvol nadert ze bieden Cosmopolitans aan, denkend dat hij verwijst naar haar urbane stamboom. Lulu is accountant geworden, terwijl Angel zich gelukkig heeft gevestigd in het echte moederschap met Papi en zijn zoon. Ze wijzen allemaal de uitnodiging van Blanca af om het bal van die avond bij te wonen, waar zij en Ricky een nieuwe groep kinderen onder hun hoede hebben genomen - en vol vertrouwen dragen ze Evangelista's fakkel naar voren, waarbij ze de ene trofee na de andere mee naar huis nemen, zelfs tegenover iconen als Lemar (Jason A. Rodriguez) . Terwijl een groep gekneusde deelnemers zich buiten verzamelt na het bal, biedt Blanca hen bemoedigende woorden aan, denkend aan het advies dat ze ooit van Pray kreeg nadat ze zelf een pijnlijk verlies had geleden, en een cyclus voortzetten om deze gemeenschap, die maar al te vaak vindt redenen om op te geven.
Per definitie is de Houding finale bevat alles wat je ervan wilt of nodig hebt, de verhalen van de personages op een positieve manier afsluiten, geen belangrijke plotontwikkelingen onopgelost laten en het toneel vormen voor de volgende generatie sterren die wachten op hun kans om op de catwalk te schitteren. Maar het geeft ook enkele karakteruiteinden die enigszins reductief lijken - vooral Angel, wiens omhelzing van het moederschap bijna een beetje conservatief aanvoelt, of een iets meer gedetailleerde verbinding nodig heeft met, laten we zeggen, het soort ouderschap dat Blanca haar en haar kinderen liet zien, en Elektra, wiens afglijden in welvaart en respectabiliteit haar verzacht op een manier die de opgebrande moeder-van-een-moeder niet zou moeten zijn. Maar nogmaals, dit zijn allemaal personages die tot op zekere hoogte rond Blanca draaien, het prachtige, liefdevolle, wanhopig optimistische hart van de serie, dus het was waarschijnlijk onvermijdelijk dat de plaatsen waar ze terechtkomen wat eenvoudiger of conventioneler zijn.
Uiteindelijk heeft de show zo'n geweldige dienst bewezen aan de gemeenschap en heeft ze zoveel interessante verhalen verteld om het publiek (zowel binnen als buiten) vertrouwd te maken met de complexiteit ervan, dat het oneerlijk voelt om te kritisch te zijn. Van Parijs brandt , de felle documentaire waarop zoveel van zijn delen zijn gebaseerd, tot de baanbrekende maar te korte duur van deze show, weinig recente series hebben zo'n aanstekelijke, positieve energie vastgelegd en versterkt als deze, dus het gevoel Houding eindigt, voor iedereen met elke achtergrond, is er een van inspiratie - om te leven, werken en poseren, en te hopen dat Pray Tell het leuk vindt wat hij ziet.
