'Freaky' Review: een slasher die zijn gekke vlag laat vliegen
Ons oordeel
'Freaky' zou een eentonig kunnen zijn, met acteurs die buiten hun leeftijd spelen voor klootzakken, maar in plaats daarvan is het een geestige, onderzoekende herdefinitie van de slasher die zijn kreten verdient en weet hoe het feest op gang moet worden gebracht.
Voor
- 🔪 Kathryn Newton als Vince Vaughn.
- 🔪 Vince Vaughn als Kathryn Newton.
- 🔪 Nieuwe generatie slasher.
- 🔪 Het is leuk!
Tegen
- 🔪 Sommige emotionele subplots zijn geringer.
- 🔪 Misschien soms te op de neus.
freaky is momenteel alleen in de bioscoop te zien. Vanwege de COVID-19-pandemie raden we aan om deze te bekijken bij uw lokale drive-in. Als er geen beschikbaar is, controleer dan de staats- en CDC-richtlijnen voordat u in een afgesloten ruimte kijkt.
Woon een horrorconventie bij, slenter door de barruimte en je zult liefhebbers van genres horen debatteren over de ondergang van slasher-cinema en in welke vormen deze zou kunnen terugkeren. Het zijn geen jaren 80 meer. Diezelfde sleaze-and-slaughtermentaliteit is niet zo verhandelbaar. Betreed Christopher Landon's freaky , Blumhouse's slimme new-age slasher met moordende stijl. Het is nogal ingenieus, conceptueel. Landon en co-schrijver Michael Kennedy vinden een manier om uitbuitende, beledigende normen uit het verleden te bestrijden zonder de onschuld en menselijkheid van het overlevende meisje op te offeren. Hoe? Door Freaky Fridaying een moorddadige psychopaat in het skinsuit van de tiener. Elke misdaad die de moordenaar in zijn nieuwe schip begaat, wordt nog steeds toegeschreven aan zijn verachtelijke, binnendringende ziel, maar we erkennen nog steeds de visuele rechtvaardiging van het slachtoffer van het brave meisje dat verdiende wraak krijgt.
Misschien was die intro een beetje formule-subversie zwaar, dus laten we het een tandje hoger zetten. Sterfgevallen zijn verheugend, de humor bijt terug en horror-verstand is scherp als dolken. Om Die Antwoord te citeren: ik vind je freeky en ik mag je heel graag.
Kathryn Newton schittert als Millie, een schoolse Blissfield-inwoner en niemand op de middelbare school. Terwijl de thuiskomst nadert, duiken de geruchten over de legendarische Blissfield Butcher (Vince Vaughn) weer op wanneer vier studenten dood worden aangetroffen in een gruwelijke scène. Na de grote thuiskomst voetbalwedstrijd, die Millie bijwoont omdat ze de bevermascotte van het team is, kijkt de Blissfield Butcher naar zijn nieuwste doelwit. Terwijl Millie wacht op een rit naar huis, terwijl haar moeder nog een paar flessen chardonnay uitslaapt om de pijn van het overlijden van haar man te verzachten, achtervolgt de slager Millie door het lege stadion. Terwijl hij naar beneden steekt met een Azteeks mes genaamd La Dola, zijn nieuwste speeltje, initieert de geheime kracht van het wapen een zielsruil tussen schurk en studente. Wanneer Millie de volgende dag wakker wordt, bevindt ze zich in de walgelijke schuilplaats van de Slager, terwijl de Slager nu een perfecte nieuwe vermomming heeft die permanent zal worden als de vloek niet binnen vierentwintig uur wordt verbroken.
Terwijl de Landonverse in Blumhouse blijft uitbreiden, freaky 's vibe kan gemakkelijk worden omschreven als Fijne dag van de dood met puntige tanden. Landons behandeling van fantastische coming-of-age-commentaren en horrorverhalen wordt een merk, zonder de meer sterfelijke elementen van menselijke ervaringen op te offeren. Zijn verhaal is niet alleen een grap over de stand-in van Jason Voorhees van Vaughn die zichzelf in de huid van een schreeuwkoningin voelt. Newtons niet zo populaire senior ervaart empowerment binnen haar nieuwe vaardigheden (rechtop plassen en dergelijke). Deze ontwikkeling zou niet mogelijk zijn zonder Vaughns nabootsing van Newton als een sullige man die sierlijk rondsjouwt of zijn vrouwelijke wildernis omarmt, inclusief enkele onvergetelijke interacties met voetbal-jock crush Booker (Uriah Shelton). Vaughn slaat ook geen pep-step beat over als hij zichzelf opnieuw voorstelt aan zijn beste vrienden Josh (Misha Osherovich) en Nyla (Celeste O'Connor), waarbij hij terugdenkt aan de choreografie van Blissfields vechtliedjes of Newtons vocale intonaties vastspijkert in scherts van schoolmeisjes.
Dat is niet om Newton zelf te onderschatten, die een muziekvideotransformatie ondergaat om opnieuw op te duiken als haar afgeslachte zelf. De lippenstift, rood leer, doordringende blik; Newton toont evenveel enthousiasme door te gniffelen en de bloeddorst van de slager te vervullen. freaky 's gimmick wordt gelukkig nooit dun, aangezien Not Newton haar zinnen zet op degenen die Millie hebben gemarteld, van onprofessionele en ontevreden houtwinkelleraren met vendetta's (Alan Ruck) tot broeders in college-jas die hun verkeerde hoofden laten beslissen. Newtons imitatie van Vaughn heeft de kracht van een Samara Weaving-blik, en kan de schakelaar omdraaien naar tiener-in-dwang wanneer hij om hulp schreeuwt, omdat iedereen de mooie blondine gelooft die bezeten is door een stedelijke legende. Ik weet niet zeker welke ik meer aanbid, Vaugh-as-Newton of Newton-as-Vaughn, maar waarom zou ik me druk maken over vergelijkingen als beide zoveel opvallende momenten hebben?
De meer complexe smaken in dit recept zijn horror- en komische smaken, verwerkt in een gladde, uniforme textuur. Het bloedbad van de Slager kan niet worden afgezwakt, of het nu gaat om het in de lengte doorsnijden van iemand door een tafelzaag als hout naar beneden te duwen, of het kettingzagen van vlees, of het duwen van een wijnfles in de keel van een ander, en dan het glas breken, zodat scherven uitsteken (gaat een stap verder dan Party Hard, jong sterven). Tegelijkertijd is de manier waarop het script omgaat met de gebruikelijke beats van tieners, duister en met succes verantwoord te midden van de bloederige inhoud die met snoep verlichte feestscènes doorweekt in verlaten molens of glow-in-the-dark minigolfbanen. De manier waarop horror door ecosystemen van middelbare scholen navigeert, zal voor altijd meer ruimte bieden voor eerlijkheid ( Gevangenhouding , Schreeuw , De faculteit , enz.), die freaky negeert niet. Of het nu gaat om opgroeien in een eenoudergezin, beslissingen over de verre toekomst, of het overleven van de intolerantie en bekrompenheid van kleine stadsbubbels. Balans schijnt door als de reflectie van een glanzend stalen lemmet.
Sommigen beweren misschien dat freaky zig en zag precies zoals je verwacht, of hoe een of twee emotionele subplots achtergelaten voelen, en hoewel geldig, duurt het vertrouwen in de uitvoering lang, lang manier. Christopher Landon en Michael Kennedy bezaaien hun nu-wave slasher-opknapbeurt met hommages aan de iconen van weleer (Vaughn beweegt heel Jason-achtig in de openingsaanval, raambreuk inbegrepen). freaky is evenzeer een nieuw begin als een liefdesbrief aan de klassiekers van gisteren, ondersteund door de transformerende uitvoeringen van Kathryn Newton en Vince Vaughn. Het is een slasher die ruikt naar tienergeest en eruitziet als een overdreven goor-gerookte attractie in Las Vegas, wat ik als een compliment bedoel. Gunstig vrolijk, funky-leuk en toegewijd aan zijn jeugdige horrorwortels.
freaky zal beschikbaar zijn in drive-ins op 13 november en is nu beschikbaar op VOD.
De beste Amazon Prime-videodeals van vandaag Amazon Prime Amazon Prime Video - Gratis proefversie Visie Amazon Prime Amazon Prime - jaarlijks $ 119/jaar Visie Amazon Prime Amazon Prime - maandelijks $ 12,99/mnd Visie
