Hoe 'Game of Thrones' uit het popcultuurlandschap verdween
Kit Harrington en Emilia Clarke in Game of Thrones. (Afbeelding tegoed: HBO)
Vanwege de hoogst ongekende omstandigheden van 2020, zaten velen van ons thuis vast met te veel vrije tijd en veel televisie om bij te praten. Het leek ons een goed moment om ons over te geven aan binge-watches van gezellige favorieten, cultklassiekers en die veelgeroemde lievelingen van critici waar we nooit aan toe kwamen toen ze in première gingen. Het was een leuke herinnering aan de invloed van het medium en de iconische output terwijl je op Twitter surft en mensen ziet afrekenen The Sopranos voor de eerste keer of het doorzoeken van de bijna ondoordringbare catalogus van Netflix op zoek naar verborgen juweeltjes. Ik heb mensen duizelig live-tweetseries gezien waarvan ik in decennia niets had gehoord, dat is de kracht van internet. Een opmerkelijke afwezigheid van deze trend is echter: Game of Thrones .
Is het niet een beetje verbijsterend dat de serie waarvan velen beweerden dat het de beste tv-show ooit was, een van de meest invloedrijke en winstgevende stukjes entertainment op een klein scherm ooit gemaakt, een saga die meerdere Emmy's heeft gewonnen, zo goed als verdwenen is ? De weelderige bewerking van de momenteel onvoltooide fantasieserie van George R.R. Martin werd geprezen als het begin van een nieuw tijdperk, niet alleen voor tv, maar ook voor de popcultuur in het algemeen. Het was een ontsnappingskracht van de natuur, een show die op een gegeven moment simultaan werd uitgezonden in 173 landen en de 'grootste tv-drama-uitzending' aller tijden werd. Guinness World Records . Nu voelt het alsof we collectief hebben afgesproken om er gewoon niet meer over te praten. Hoe kan iets dat zo stratosferisch populair is, in minder dan twee jaar persona non grata worden, waarbij de culturele voetafdruk met het verstrijken van de maanden steeds kleiner wordt?
Het is niet ongebruikelijk dat grote hits in de popcultuur vervagen en hun eerste impact door de tijd vergeten wordt. Sommige shows verouderen slecht of hun conclusies stelden fans teleur. Denk aan het lot van Hoe ik je moeder ontmoette , een show waarvan de finale kijkers op dezelfde manier boos maakte en dus alle eerdere zorgen die ze over de serie hadden, verergerde. Denken aan Avatar , een film die gedurende een solide decennium opperste regeerde als de meest winstgevende film aller tijden, maar zo weinig impact achterliet op de miljoenen mensen die stroomden om hem te zien. Maar niets van dit alles gebeurde met de snelheid of intensiteit van Game of Thrones . Het is niet alleen dat mensen verdrietig waren over hoe het eindigde. De show verpestte de zaken zo catastrofaal dat het hun nalatenschap herschreef, iets dat tot 2019 gegarandeerd was.
Game of Thrones was een fantastisch mooie serie, met landschappen die de aarde omspanden (evenals Westeros). Soms was het echter misschien een beetje te mooi voor zijn eigen bestwil - of in ieder geval voor de streamingwereld waarop het nu leeft.
Voor de best mogelijke kijkervaring, wil je: bekijk de complete serie over 4K UHD . Het is absoluut de moeite waard.
Bekijk DealHet zou gemakkelijk zijn om deze vraag te beantwoorden door te wijzen op het nu beruchte laatste seizoen van de show en daarmee klaar te zijn. Het achtste seizoen van Game of Thrones was slecht op een manier die erin slaagde alles wat eraan voorafging te bezoedelen. Hoewel de show in voorgaande seizoenen een paar wegversperringen had bereikt, vooral toen de makers geen boeken meer hadden om zich aan te passen, hadden fans in ieder geval het vermeende vangnet van dat laatste seizoen. Showrunners Benioff en Weiss zouden het toch zeker uit de zak halen met de finale? Het zou belachelijk zijn als ze de meest geobsedeerde serie in een generatie zouden beëindigen met een haastig gepland gejammer, toch? Helaas was het eindresultaat een haastklus die de seizoensmotivatie en -opstelling uit het raam gooide. Jarenlange opbouw werd gedumpt of slordig aan elkaar geknoopt, favoriete personages werden geshunt of beledigende conclusies getrokken, zoals het geval was voor figuren als Brienne of Tarth en Jaime Lannister. Seizoenen van psychologische en thematische complexiteit kwamen neer op een jaloerse vrouw, wat nazi-beelden en een nieuwe koning op de ijzeren troon waar niemand om leek te geven.
We zouden hier de hele dag kunnen zijn met het opsommen van de problemen van seizoen acht, maar de conclusie zou hetzelfde zijn: een van de grootste tv-shows van het nieuwe millennium had een van de slechtste eindes in de geschiedenis van het medium, en zowel fans als critici kwamen in opstand. Iemand startte een Change.org-petitie met het verzoek aan HBO om 'competente schrijvers' in te huren om het achtste seizoen opnieuw te maken op een manier die 'logisch' is, iets wat ze halverwege het seizoen lanceerden. Zelfs de cast leek duidelijk teleurgesteld over het lot van de show. Lena Headey had een 'gemengde' eerste reactie op het einde van haar personage Cersei. Conleth Hill, die Varys speelde, vertelde: Wekelijks amusement dat het zevende en achtste seizoen 'een beetje frustrerend' waren en niet zijn 'favoriet'. Clips van de cast in tafellezingen die er moedeloos uitzagen met de finale gingen viraal. Ondanks het verzet, Game of Thrones ontving nog steeds een recordaantal van 32 Emmy-nominaties en ging naar huis met de hoofdprijs voor Outstanding Drama Series, hoewel iedereen het er stilletjes over eens was dat de overwinning voor het laatste seizoen minder was dan de meer algemene prestaties.
Matt Zoller Seitz beschreven Game of Thrones als de laatste waterkoeler tv-show. Het was de laatste serie waar we allemaal in een of andere vorm samenkwamen om tegelijkertijd naar dezelfde serie te kijken, omdat dit een absolute noodzaak was van de moderne popcultuur. In het huidige tijdperk van altijd online kijken, waar honderden netwerken, streamingplatforms en internationale opties zijn om in je eigen tempo te kijken wat je maar wilt, Game of Thrones stond steeds meer alleen als echte afspraak-tv. We bevinden ons misschien in het veelbesproken tijdperk van Peak TV, waar het medium nog nooit zo'n kritische aanbidding heeft afgedwongen, maar voor het grootste deel zijn die gevierde lievelingen vrij gemakkelijk te passeren als het niet jouw ding is. Met Game of Thrones , dingen waren anders. Zelfs degenen die de show niet hebben gezien, konden niet elke slag van drama vermijden, zowel op als buiten het scherm, omdat alle gesprekken samen plaatsvonden en zich precies ontvouwden zoals de serie deed.
Zo'n tv-ervaring krijgen we misschien nooit meer terug. Terwijl series zoals De Mandaloriaan veel kijkers hebben verzameld, zijn dergelijke epische genreverhalen eerder te vinden op streamingplatforms, die gedijen op langzame buzz en de vrijheid die ze het publiek geven om binnen te komen wanneer ze maar willen. Het is, zoals Seitz opmerkte: , 'nog iets dat we in ons leven passen, naast alle andere dingen; het wordt gewoon een andere vorm van inhoud, samen met films, stand-upspecials, YouTube-video's van mensen die twerken en falen in parkour en hun honden kleden als Game of Thrones-personages.' Dat heeft natuurlijk zijn voor- en nadelen, maar met Game of Thrones , het falen van een laatste seizoen maakte echt duidelijk hoe zijn status als het laatste bastion van afspraaktelevisie voor altijd zou worden aangetast vanwege dit formaat. Het is één ding voor een finale om te zuigen: het is een hele andere storm wanneer tientallen miljoenen mensen het tegelijkertijd zien gebeuren terwijl ze erover schreeuwen op Twitter.
Die online furore heeft misschien de afdaling van de show in het niets des te sneller gemaakt. Het was al een klein wonder dat de show nooit een echt apathisch verzet heeft ervaren, gezien de immense populariteit door de jaren heen en de enorme aandacht die het opeiste. De collectieve woede van een geminachte fandom brandde helder en tegen het einde ervan was de algehele uitputting van alle betrokkenen voelbaar. Het is niet alleen dat deze show zoveel aandacht trok: het is dat het dat deed terwijl het zijn vermeende belang voor de cultuur in het algemeen overdroeg. Je hebt niet alleen gekeken Game of Thrones . Je hield je bezig met tv-geschiedenis in wording. Er werd zoveel beloofd, en tegen het einde voelde het voor veel fans duidelijk dat de showrunners er gewoon niet meer om gaven, dus waarom zouden ze er iets voor teruggeven? Ze leken niet geïnvesteerd in het afbetalen van iets dat al jaren was beloofd, en hielpen de erfenis te verstevigen van iets dat een fundamenteel onderdeel was geworden van 21e-eeuws entertainment.
Game of Thrones eindigde toen onze standaardmodus voor het consumeren van tv veranderde. We zijn maar al te gewend geraakt aan eetbuien en het zuiveren van cultuur. We raken allemaal geobsedeerd door de nieuwste Netflix-marathon, en twee weken later is er iets anders om over te fladderen. Waarom nog een week klagen over? Emily in Parijs wanneer Grote mond is om de hoek? Veel van deze shows, hoe flash-in-the-pan ze vaak zijn, voelen veel minder hoge inzetten dan wat Game of Thrones verkocht zichzelf door, wat betekent dat er veel minder risico is om verbrand te worden door een mislukte finale. Er zijn ook meer inclusieve opties, shows die de valkuilen met betrekking tot geslacht en ras vermijden die Game of Thrones viel vaak in. We zijn ongeduldig en compromisloos en hebben geen tijd om jarenlang een fandom op te bouwen voor iets dat bij ons zal mislukken. Er zijn duidelijke nadelen aan deze mentaliteit, maar in het nieuwe tijdperk van tv is dit de standaardrichting voor netwerken en showrunners om te overwegen.
Toch, terwijl het publiek misschien niet terugkijkt op Game of Thrones liefdevol heeft het nog steeds een onuitwisbare erfenis achtergelaten in de industrie. Zijn benadering van het vertellen van verhalen -- het meedogenloos doden van belangrijke personages, die mix van high-fantasy met ruig realisme, zijn verdeeldheid zaaiende maar diep dramatische cinematografie -- blijft lang in de verbeelding hangen en is overal te zien, van het Marvel Cinematic Universe tot Netflix's The Witcher serie. Verschillende netwerken en streamingdiensten klauteren om hun eigen epische fantasie Westeros-wannabe te maken, waarbij Amazon naar verluidt een half miljard dollar investeert in hun aanpassing van In de ban van de Ring evenals een langverwachte kijk op Robert Jordan's Rad des Tijds sage. Dit soort dure genretelevisie is grotendeels haalbaar omdat Game of Thrones bewees zichzelf. De serie zal nooit helemaal uit het landschap verdwijnen, al was het maar omdat het blijft hangen als het ultieme waarschuwingsverhaal. Maar soms is het cruciaal om de landing vast te houden, en in een tijdperk van eindeloze opties en minder popcultuurbehoeften, Game of Thrones mislukt waar het er toe deed. Het komt niet vaak voor dat een show zichzelf in totale vergetelheid raakt door de pure kracht van zijn eigen onbekwaamheid, maar Game of Thrones zal voor altijd die twijfelachtige eer hebben naast zijn tientallen Emmy's.
- De beste films op HBO en HBO Max
- Hoe HBO Max op Roku . te kijken
- De beste HBO-series
- HBO Max-recensie
- HBO Max komt eindelijk naar Amazon Fire TV
