Hollywood wist alles over het pesten van Scott Rudin: waarom stopten ze er niet mee?
(Afbeelding tegoed: Getty Images)
Deze week, The Hollywood Reporter publiceerden hun onderzoek naar het vermeende pesten en soms gewelddadig gedrag van megaproducent Scott Rudin. Het rapport aan Rudin, die misschien wel het best bekend staat voor het produceren van films als Lieveheersbeestje , Het sociale netwerk , en Het Grand Budapest Hotel , beschreef hem als 'een absoluut monster'. Veel voormalige medewerkers beschreven het werken met hem als een traumatiserende ervaring. Een vermeend incident hield in dat Rudin in een vlaag van woede blijkbaar een Apple-computerscherm op de hand van een assistent sloeg nadat ze er niet in waren geslaagd hem een stoel te bezorgen op een uitverkochte vlucht. Een voormalige directeur beweerde dat ze was ontslagen vanwege haar medische toestand en dat Rudin 'een laptop naar het raam in de vergaderruimte gooide [...] en een andere keer gooide hij een glazen kom naar [een collega].' Toneelschrijver Jeremy O. Harris zei dat Rudin 'luid racistisch' was, terwijl anderen beweerden dat de producent credits zou afnemen van werknemers als ze uit pure wrok zouden stoppen.
Dit zijn enorm ernstige beschuldigingen, en de enorme hoeveelheid ervan wordt gedetailleerd beschreven in The Hollywood Reporter 's stuk zorgt voor een zenuwslopende lezing. Wat het des te verraderlijker maakt, is hoe, voor degenen die het weten, deze verhalen volkomen niet verrassend waren. Het humeur en de pesterijen van Scott Rudin zijn net zo openlijk een industriegeheim geweest als verhalen over de gemeenheid van Ellen DeGeneres. De reputatie van Rudin is inderdaad al vele malen eerder beschreven in verschillende publicaties op hoog niveau. In 2014, De New York Post noemde hem 'Hollywood's grootste a-hole' naar aanleiding van de gelekte e-mails van Sony waarin bleek dat hij talloze sterren had aangevallen. Het stuk beweerde dat Rudin 'assistenten uit rijdende auto's heeft geduwd' en dat de gemiddelde Rudin-medewerker het 'vier weken' volhoudt. EEN Opschrift 2019 noemde hem 'de meest gevreesde man in de stad'. een 2005 Wall Street Journal profiel kwam met de kop 'Boss-zilla!' Rudin schatte het aantal assistenten dat hij de afgelopen vijf jaar had doorgeschoten zelf op 119. Niemand heeft ooit gezegd dat Scott Rudin een aardige vent was. De verhalen zijn al lange tijd consistent: niet alleen is hij moeilijk om voor te werken, maar de kans is groot dat je wordt vernederd en mogelijk in gevaar wordt gebracht door zijn dienstverband.
Hoewel rapporten over Rudins verachtelijke behandeling van zijn werknemers niets nieuws zijn, is dit stuk van The Hollywood Reporter voelt als de eerste keer dat niemand heeft geprobeerd zijn pesten te bestempelen als onstuimig of een soort grappige eigenaardigheid van zijn industriële bekwaamheid. We zagen deze journalistieke eufemisering in het volle zicht bij Harvey Weinstein vóór de onderzoeken van 2017 die zijn systemische misbruiken volledig aan het licht brachten en tot zijn ondergang leidden. Hij kreeg de bijnaam de grote boze wolf op de cover van Rollende steen . Journalist Peter Biskind eenmaal beschreven een moment waarop Weinstein naar verluidt een schrijver uit de New York Observer in een hoofddoek. Zelfs voordat de details over het seksueel lastigvallen van personeel en hen overhalen om NDA's te ondertekenen voorpaginanieuws werden, was het algemeen bekend dat werken voor Miramax of The Weinstein Company onder zijn heerschappij, om het vriendelijk te zeggen, moeilijk was.
Met Rudin, Weinstein en andere machtige Hollywood-mannen werd dit oorlogszuchtige gedrag consequent gebagatelliseerd of afgedaan als de prijs die je moest betalen om succesvol te zijn in een moeilijke business. Het is inderdaad een mythe zo oud als Hollywood zelf. Louis B. Mayer, de mede-oprichter van MGM, had een berucht humeur die naar verluidt zijn actrices overhaalde tot seksuele relaties en zelfs een tiener Judy Garland betastte. David O. Selznick , misschien het best bekend voor het produceren Weg met de wind , terroriseerde de cast van die film tijdens de productie en bestookte de regisseur met eindeloze memo's over de borsten van Vivien Leigh. Harry Cohn, president van Columbia Pictures, eiste, of op zijn minst verwachtte, seks van actrices in ruil voor werk. Dat houdt zelfs geen rekening met de eindeloze verhalen van geniale filmmakers die cast en crew uitschelden, objecten naar het hoofd van mensen gooiden of zich in het algemeen een weg baanden door producties, allemaal in naam van hun vermeende kunst.
We zijn de afgelopen decennia verstikt door deze rapporten, en de afgelopen jaren hebben we de cyclus zien voortduren toen onderzoeken de diepgewortelde toxiciteit in het hart van de industrie aan het licht brachten. Wat zo eng blijft, is hoe voorspelbaar zoveel hiervan is geweest, ook al blijft het schokkend. Het blijft verschrikkelijk om te horen dat Scott Rudin naar verluidt een werknemer met een computerscherm heeft verwond, maar als je jaren aan verhalen over zijn razernij hebt gehoord en de man zelf hebt gelezen die opschept dat hij moeilijk is om voor te werken, verbaast het je dan echt?
Wat heeft Rudin in het bijzonder tot een Teflon-figuur gemaakt als het gaat om zijn veelbesproken narigheid? De zaak is ontmoedigend eenvoudig: hij maakt veel mensen veel geld. Zijn films zijn succesvol. Hij is momenteel een van de meest winstgevende producers op Broadway dankzij recordhits zoals Aaron Sorkins bewerking van Een spotvogel doden . Hij is een van de weinige levende mensen die de EGOT heeft gewonnen. Zijn selectie van aankomende films bevat titels van geliefde auteurs zoals Joel Coen en Wes Anderson. Te veel mensen hebben te veel geld op Scott Rudin om hem echt de gevolgen van zijn actie onder ogen te zien. Ondanks al het rumoer over de entertainmentwereld die van toon verandert in een post-#MeToo-wereld, hebben we niet veel tastbare actie gezien om de behoorlijk klinkende uitspraken van nederigheid te ondersteunen. Weinstein zit in de gevangenis, maar dat is het, en nu worden we geconfronteerd met kwade trouw dekvloeren over vermeende annuleringscultuur die komt voor beschuldigde mannen in plaats van bezorgdheid over de slachtoffers.
Het is moeilijk om toe te geven, maar een van de redenen dat Weinstein uit de gratie viel, is omdat hij op het moment van zijn blootstelling in een verzwakte toestand verkeerde. The Weinstein Company had al een tijdje geen hit meer gehad. Er waren geen Oscar-hits in de maak. Filmmakers stonden niet in de rij om met hem samen te werken zoals in de jaren '90. Dat wil niet zeggen dat hij niet nog steeds ongelooflijk krachtig of in staat was om zijn invloed te gebruiken om degenen die hij misbruikte pijn te doen, maar hij was niet meer nuttig, niet zoals hij was toen hij je kon garanderen dat je erkenningen en kassawinsten krijgt. Scott Rudin is nog steeds buitengewoon nuttig. Zijn naam is nu misschien besmet, maar niet zozeer dat Hollywood hem zal negeren. Ze wisten hoe hij was, maar naar verluidt gooide hij geen telefoons naar A-lijststerren of liet hij ze niet getraumatiseerd achter. Zolang alleen de naïeve afgestudeerden onder de 25 jaar de dupe waren van zijn wreedheid, kon iedereen gelukzalige onwetendheid spelen.
Het slachtoffer zijn van pesten, misbruik en intimidatie wordt voor velen in de entertainmentwereld nog steeds gezien als een verwacht gevaar op de werkplek. Het wordt gezien als de prijs die u betaalt om op de weg naar succes te komen. Buck it up en accepteer het geschreeuw. Als je er niet dik genoeg voor bent, stop dan met het bedrijf. Het is de verderfelijke leugen die Hollywood bijna net zo veel heeft gedefinieerd als de glitter en glamour, en degenen in het hart van de industrie zullen het laten doorgaan totdat het te beschamend wordt om te negeren. Op het moment van schrijven van dit stuk heeft niemand een aanklacht ingediend tegen Rudin. Zolang dat niet gebeurt (en misschien nooit echt gebeurt), zal het voor zijn collega's en tijdgenoten zielig gemakkelijk zijn om de andere kant op te kijken.
