'Impetigore' Review: Een huiveringwekkend thuiskomstverhaal
Ons oordeel
Impetigore waardeert het vertellen van verhalen boven angst voor een basiswaarde om opnieuw contact te maken met verledens die beter vergeten kunnen worden, maar onmogelijk te ontsnappen.
Voor
- - Nadruk op regionale horror.
- - Heeft baat bij een sterk verhaal.
- - Een waardig vervolg op 'Satan's Slaves'
Tegen
- - De climax versnelt vooruit.
- - Zal voor sommigen niet 'eng' zijn.
Joko Anwar's Impetigore is een Indonesisch horrorverhaal dat bewijst dat je over vreemde culturen kunt leren terwijl je nog steeds universele angsten ervaart. Anwars vorige film, Satans slaven , is een masterclass in spookhuiscinema die de talenten van James Wan uit het buitenland weerspiegelt. Impetigore is niet op hetzelfde niveau van paranormale terreur, maar het rituele verhaal roept een andere, nog steeds waardevolle, genre-ervaring op. Eentje die geworteld is in mystiek, vruchtbaarheidsvloeken en dorpen waar zwarte magische overtuigingen de boventoon voeren (met geldig bewijs).
De film draait om Maya (Tara Basro), die haar grote stadsdromen waarmaakt, maar zonder veel financieel succes. Op een nacht wordt ze aangevallen door een man met een kapmes die dingen mompelt over waar ze is opgegroeid en de ouders die ze zich niet herinnert. Maya overleeft en begint haar verleden te onderzoeken om te ontdekken dat ze mogelijk een aanzienlijk landgoed heeft geërfd in het dorp waar ze is geboren. Met niets te verliezen gaat Maya - samen met beste vriendin Dini (Marissa Anita) - op weg naar Harjosari in de hoop een fortuin te bemachtigen. In plaats daarvan ontdekt ze dat haar geboorteplaats wordt geteisterd door een dodelijke vloek die mogelijk afkomstig is van haar familie, volgens de oudere Ki Saptadi (Ario Bayu).
Door je horrorpaspoort te stempelen met een Indonesische vlag, krijg je toegang tot een nationaal belangrijke genrewereld die anders atypisch is voor het Amerikaanse publiek. Er kunnen geesten verschijnen, visioenen kunnen bovennatuurlijke aanwezigheid oproepen, maar Impetigore is in de eerste plaats een verhaal gebaseerd op menselijke dreigingen. Ki Saptadi houdt toezicht op de bevallingen in zijn dorp, in de hoop dat de volgende niet zonder huid wordt afgeleverd, zoals al ontelbare jaren is gebeurd. Het is een afschuwelijke vloek op Harjosari, maar nogmaals, Anwar is meer geïnteresseerd in de mensen die noodzakelijke handelingen verrichten (verdrinking van de vleesloze baby's) dan in de nacht. Het is een internationale benadering van achtervolgingen die geloof vermengt met armoede, aangezien stammenraden regeren op basis van langdurige, nogal brute tradities.
Ik benadruk dit omdat ik wil verkopen Impetigore naar het Amerikaanse publiek goed. Begrijp me niet verkeerd; er zijn angstaanjagende momenten. Beelden met gevilde baby's of wanhopige, gewelddadige pogingen om de verdoemenis die op Harjosari is geworpen ongedaan te maken. Het is soms ook een majestueus drama, als Maya leert over haar vader die poppenspeler is en zijn prachtige bruid het hof maakt door middel van schaduwspel. Het is hetzelfde poppenspeltalent dat Ki Saptadi bezit, en ik verzeker je dat het meer aangrijpend is dan het klinkt. Papieren uitsnijdingen worden rondgedraaid achter een groot vel dat de manipuleerbare ontwerpen als zwarte figuren op een stoffen scherm projecteert. Deze 'menselijke televisie'-scènes voeren ons naar een bijna vergeten rijk. Anwar vertelt zijn grimmige sprookje met afschuw in zijn hoofd, maar het is geen regelrechte terreur. Het is meer grillig, oer en vervlogen in vergelijking.
In de richting van de finale van de film komen we een aantal geplotte keuzes tegen die lijken op een snelle voorwaartse richting van conflictoplossing. De manier waarop Maya ontdekt hoe ze mogelijk een einde kan maken aan de ellende van Harjosari (zonder een offer te worden) is door middel van een wervelende montage die wordt gefluisterd door een verschijning. Het is zo perfect? In Satan's Slaves is er veel meer spanning en emotionele zwaartekracht waar Impetigore ’s climax wordt opgelost tijdens wat niet meer is dan een droomscène. Het voelt bijna als een quick-fix expositiedump versus de vrij gedempte eerste paar acts, die de barbaarse praktijken van het dorp als zenuwslopende normaliteit vaststellen. Maya keert terug naar huis op zoek naar een nieuw leven, maar kan in plaats daarvan een zekere dood vinden ten gunste van het grotere goed - het is een verhaal dat bol staat van trauma en territoriale paranoia. Dan wikkelt het zich allemaal in wat als een flits voorbij flitst, hoewel het dit land van de verloren humeurigheid ondersteunt die Anwar in de derde akte vergeving schenkt.
op geen enkele manier is Impetigore een afknapper. Joko Anwar's vervolg op mijn favoriete horrorfilm van de afgelopen jaren ( Satans slaven ) slaagt zoals waardevolle buitenlandse horrortitels zouden moeten doen. We worden verwelkomd in een culturele representatie van de nachtmerries van een land van eigen bodem, die niet afgestompt zijn voor massale verhandelbare aantrekkingskracht. Als we ontdekken van welke materialen Ki Saptadi's poppen zijn gemaakt, terwijl Maya reflecteert op de gruwelen van haar voorouderlijke geschiedenis, zijn er genoeg spannende ongemakken om te weerstaan. Vergoten bloed, jachtpartijen bij fakkels en verdoemenis van buitenstaanders spelen allemaal een rol. Het is gewoon een meer fantastische horrorfilm die zich niet bekommert om jumpscares of bekende structuren, soms ten koste van. Niettemin, Impetigore fluistert een huiveringwekkend slaapliedje over familie, fortuin en hoe de zonden van ons verleden rimpeleffecten sturen naar nog te begrijpen toekomsten.
Impetigore verschijnt op Shudder 23 juli 2020.
De beste Amazon Prime-deals van vandaag Amazon Prime Amazon Prime Video - Gratis proefversie Visie We controleren elke dag meer dan 250 miljoen producten voor de beste prijzen
