Kijken naar de menselijkheid van David Fincher's 'Seven'
Brad Pitt en Morgan Freeman spelen de rol van rechercheurs Mills en Somerset in David Finchers 'Seven'. Krediet: New Line Cinema
zeven wordt 25 op 22 september. Het is vandaag net zo brutaal en verontrustend als toen het publiek het voor het eerst zag. Het veranderde de relatie tussen Hollywood en seriemoordenaars - Stilte van de lammeren was de kritische krachtpatser, maar de film van David Fincher gaf hen een nieuw niveau van commerciële levensvatbaarheid. Het heeft Fincher zelf verlost, nadat hij had overwogen films helemaal te verlaten vanwege zijn ervaring op Buitenaards 3 . Maar geen van zijn stijl, geen van zijn sterrenvermogen, geen van zijn juiste plaats, juiste tijdsonderwerpen geeft aan waarom het nog steeds onze aandacht vasthoudt. Dat is allemaal de windowdressing die verhult wat ons eigenlijk in de gaten houdt: de klinkende menselijkheid van personages die strijden tegen het kwaad in de richting van het goede, en meer dan dat, hoop.
Ok, misschien een beetje meer dan niets van dat alles trekt ons terug naar de film. Finchers technieken voor het filmen van de film, waarbij bleekmiddel-bypass wordt gebruikt om een rijker, donkerder beeld te krijgen, lijken ons te onderdompelen in zijn ellende en zijn dreiging. Mooi en ongepolijst, Brad Pitt ziet eruit als een kind dat zich verkleedt en kleren leent die te groot zijn om zichzelf te bewijzen. Gemanicuurd en methodisch, straalt Morgan Freeman zowel autoriteit uit als het zwaarbevochten cynisme dat ermee gepaard gaat. De muziek van Howard Shore straalt een constante dreiging uit terwijl Mills en Somerset dichter bij een waarheid komen waarvan ze zich realiseren dat ze er misschien niet mee om kunnen gaan. Maar ondanks zijn eigen viscerale instincten - laat staan Finchers welverdiende reputatie voor Kubrickiaanse kilheid - biedt de film een verrassend genuanceerde en emotionele ervaring, resonerend en aangrijpend omdat we getuige zijn geweest van een transformatie binnen deze personages die een weerspiegeling is van een transformatie die we herkennen, en misschien stel je voor dat we in vergelijkbare omstandigheden zouden ondergaan.
De trajecten van Somerset en Mills brengen ons op een pad dat onvermijdelijk aanvoelt, maar John Doe versnelt alleen maar. Somerset is een week verwijderd van pensionering; zijn collega's respecteren zijn kieskeurige karakter, maar hij is getransformeerd door een baan waarin hij elke dag toeziet hoe de ergste instincten van de mens worden uitgebeeld. Zijn inspanningen zijn niet bedoeld om ze te voorkomen, maar om dat gedrag ter verantwoording te roepen. Hij staat te popelen om zijn post op te geven en ergens heen te gaan waar hij die wreedheid niet langer hoeft te zien of te ervaren. Mills zocht op onverklaarbare wijze de baan die Somerset verlaat. Hij is een rechercheur in een kleine stad die op dag één in grote stadsmisdaden wordt gestoken. Hij gelooft dat hij het verschil kan maken. Hij omarmt de rol van beschermer. Hij is ook niet bijzonder gevoelig: hij is minachtend en veroordeelt zijn verdachten op de tegenovergestelde manier waarop Somerset hen probeert te begrijpen. Hij verhuisde zijn vrouw Tracy uit een klein stadje met hem naar een stad waar ze niemand kent behalve hij.
Deze ideeën worden bijna onzichtbaar gecommuniceerd - Somersets kilheid logenstraft een gevoeligheid, een overweging die hem buitengewoon begaafd maakt als onderzoeker, maar die gedurende vele jaren enorme kosten met zich meebrengt voor zijn eigen mentale welzijn. Op de eerste plaats delict die hij betreedt, merkt hij alleen op, en gaat verder met vragen, over een jong kind dat mogelijk getuige is geweest van een gruwelijke misdaad. Zijn vastberadenheid voor Mills om zijn ambtstermijn als rechercheur moordzaken niet te beginnen met een zaak die waarschijnlijk weken en maanden zal aanslepen en zich zal concentreren op een zeer duidelijk ziek persoon, wordt evenzeer gedreven door de erkenning van het gebrek aan emotionele bereidheid van zijn vervanger als zijn professionele onervarenheid . En zodra ze een profiel voor John Doe beginnen te ontwikkelen, weet hij goed genoeg om de mentale vermogens van de dader niet breed te karakteriseren, zowel als een kwestie van onderzoeksprocedure als (niet-geslaagde) mentale compartimentering.
Mills heeft passie en vastberadenheid, maar mist volwassenheid. Zijn liefde voor Tracy is voelbaar, maar hij mist het bewustzijn om echt aan de behoeften van zijn partner te voldoen. Zijn gebrek aan ervaring op het werk heeft hem niet geleerd een objectieve afstand te bewaren tot de misdaden die hij onderzoekt. Tracy lijdt ondertussen stilletjes in een vreemde plaats en neemt haar toevlucht tot een ontmoeting met Somerset voor een greintje medeleven of perspectief, terwijl ze nadenkt over wat ze moet doen met een kind dat ze verwekt hebben, maar waar ze David nog niet over heeft verteld - zoveel als wat dan ook, omdat ze bang is dat het hen zal verankeren in een stad die ze haat. Hun menselijkheid is in verval - het loopt gevaar - op een plek die wordt overspoeld door misdaad en verdorvenheid.
John Doe is natuurlijk het schijnbare ultieme voorbeeld van onmenselijkheid - van een scherpe geest en onvermoeibare wreedheid die alles, of mogelijk alles, dat Somerset ooit heeft gezien, overschaduwt. Somerset staat er echter op om zichzelf en Mills eraan te herinneren dat Doe gewoon een man is - dat zijn misdaden hem niet boven hun bevattingsvermogen of hun vermogen om gerechtigheid te brengen, hebben en mogen verheffen. En Doe test de menselijkheid van Tracy en David als slachtoffer en wraakzoeker - terwijl hij die van Somerset herstelt. In deze veronderstelde laatste week op het werk, kreeg Somerset iets dat het waard was om te verliezen; hij herwon een kwetsbaarheid waarvoor hij zich had afgesloten, en aan het einde van de film krijgt hij een onverwachte en belangrijke kans, ondanks die enorme kosten. Hij beleeft niet alleen iets dat hem ontroerde, maar ook betrokken was, in tegenstelling tot wat in jaren ook.
Finchers beruchte perfectionisme en zijn materiaalkeuze bestempelen hem vaak als een emotieloze filmmaker - soms terecht. Als we echt naar zijn loopbaantraject willen kijken, is het deze film die hem op dat pad heeft gebracht - maar ook de legende die uitlegt hoe hij groeide en evolueerde, maar belangrijker nog, altijd emoties naar boven bracht die essentieel zijn voor het succes van zijn verhalen, zelfs als hij overschaduwd werd , of ingetogen. Zijn tweede poging heeft hem zeker weer op de kaart gezet als artiest - een commerciële krachtpatser en een belangrijke auteur om serieus te nemen, met een herkenbare, invloedrijke stijl. Maar wat maakt het na twee en een half decennium mogelijk? zeven volharden is niet de manier waarop het zijn carrière nieuw leven inblies, of seriemoordenaars nog een decennium langer catnip maakte, maar het onmiskenbare portret van Mills en Somerset, vechtend voor hun ziel tegen het gezicht van onvoorstelbaar kwaad - een verliezend, maar de andere cruciaal winnen.
De beste Amazon Prime Instant Video-deals van vandaag Amazon Prime Video - Gratis proefversie Visie Amazon Prime - jaarlijks $ 119/jaar Visie Amazon Prime - maandelijks $ 12,99/mnd Visie
