Lenox Hill Review: Een echt menselijke ziekenhuisdocumentaire
Ons oordeel
Deze artsen en patiënten herinneren ons eraan dat gezondheidszorg echt om de mensen zou moeten gaan.
Voor
- 🩺 Het is een geweldige herinnering dat artsen *zorg*
- 🩺 En dat we allemaal mensen moeten helpen
- 🩺 De verhaallijnen zuigen je naar binnen, maar putten je niet uit
Tegen
- 💉 Niet iedereen haalt het
Er is iets wat mannen doen. Het is een soort mix van hikken en niezen, waarbij het lijkt alsof beide tegelijkertijd gebeuren, en we doen verdomd ons best om het ongeveer halverwege te stoppen. Er is meestal een soort diepe, hoorbare hik - bijna alsof we even stikten.
De manoeuvre valt toevallig ook samen met vloeistof die probeert te ontsnappen uit onze oogbollen, en iets emotioneels op televisie.
Maar dat laatste is waarschijnlijk toeval. Maar het is iets dat zeker nogal wat leek voor te komen tijdens het kijken Lenox Hill op Netflix .
Lenox Hill Hospital betekent niet echt iets voor mij. Het bevindt zich in de Upper East Side van New York City en beslaat het hele 7700-blok tussen Lexington en Park. Geen vervelende buurt. De meeste van mijn reizen in New York waren snel in-en-outs naar Hell's Kitchen, wat echt de enige manier is waarop je het wilt doen.
Maar doorloop de acht afleveringen van de Lenox Hill documentaire – die meer dan anderhalf jaar werd gefilmd voordat hij eindigde in november 2019, slechts enkele maanden voordat New York City zwaar werd getroffen door een pandemie – en je zult in de verleiding komen om die kant op te dwalen, slechts een paar straten verder van Central Park , kijk omhoog en denk aan de ongelooflijke mensen die je net hebt ontmoet, en de magie die ze vandaag de dag nog steeds uitvoeren.
'Lenox Hill' klinkt alsof het een slechte emo-band zou kunnen zijn of misschien een serie voor jonge volwassenen. De Lenox Hill doc vertelt het verhaal van wat ooit een gewoon gemeenschapsziekenhuis was in de Upper East Side van New York en hoe het is uitgegroeid tot een faciliteit van wereldklasse - terwijl het ook de gemeenschap blijft dienen.
Het verhaal volgt vier leden van drie afdelingen: OB/GYN, neurochirurgie en de afdeling spoedeisende hulp.
Het leven inluiden, de dood afwenden en omgaan met alles daartussenin.
Dit is niet zoals vroeger IS , Hoewel. Tenminste niet in de zin dat je iemand ziet binnenkomen met een soort noodgeval, er is een soort cliffhanger, en of ze halen het of ze halen het niet. Acht uur is lang niet genoeg om meer dan een korte glimp van de dingen op te vangen, maar dit is echt, geen netwerkdrama.
de chirurgen
Bron: Netflix Dr. David Langer met patiënt Mitzie in 'Lenox Hill' op Netflix.(Afbeelding tegoed: Netflix)
Het neurochirurgische traject wordt meestal verteld door Dr. David Langer en Dr. John Boockvar. De eerste is voorzitter van de afdeling en begon het met Larger, zijn vice-voorzitter. Neurochirurgie omvat van alles, maar we brengen veel tijd door met patiënten met één bijzonder vreselijke ziekte: glioblastoom. Dat is de hersenkanker die snel het leven kostte aan senator John McCain, naast zoveel anderen, en naast een topchirurg in zijn vakgebied is Boockvar ook een vooraanstaand onderzoeker die werkt met nieuwe (en experimentele) behandelingen .
Bron: Netflix (Afbeelding tegoed: Netflix)
Zoveel series hebben ons verteld wat we van chirurgen moeten denken. Dat ze superserieus zijn, maar ook rocksterren. Dat ze meer om het werk geven dan om de patiënt - we zijn gewoon voertuigen voor hen om aan te werken. Dat is natuurlijk nooit helemaal waar geweest, of helemaal niet waar. En we krijgen een kijkje in het leven thuis van Langer en Boockvar, evenals wat hen in de eerste plaats naar dit veld heeft geleid - hun vaders, die hun eigen gevechten voerden met de ziekten die ze tegenwoordig bestrijden.
Maar meestal kijken we naar deze twee vervolgzaken gedurende een aantal zeer lange maanden en zelfs een periode van een jaar of zo. En je realiseert je al snel dat ze een ongelooflijke capaciteit hebben, niet alleen voor kennis in hun vakgebied, maar ook voor empathie voor hun patiënten.
En dat is waar als het een dodelijke hersenkanker is, of als het iemand is met wie ze al veel langer dan normaal samenwerken. Er is Mitzie, van het platteland van Tennessee, die complicaties had tijdens een procedure die het verwijderen van een tumor verhinderde. Er is politieagent Agy, die de achtste persoon in de Verenigde Staten is die een experimentele behandeling krijgt die probeert om medicatie efficiënter te krijgen waar het uiteindelijk zou moeten gaan - de tumor. Daar is Chris, die God weet hoeveel operaties heeft gehad en de kanker blijft maar terugkomen. Er is Jack, die het gewoon lang genoeg wil maken om de bruiloft van zijn dochter over een paar maanden te zien.
Ze halen het niet allemaal.
'Je houdt niet op', zegt Boockvar. 'Een van onze verdedigingsmechanismen is dat we gewoon gaan. We willen niet reflecteren. We willen niet dieper graven. We zijn kwetsbaar. Als je me zou vertellen dat ik moet pauzeren en nadenken, zou ik waarschijnlijk elke keer huilen.'
En jij ook.
de eerste hulp
Bron: Netflix Dr. Mirtha Macri behandelt patiënten op de eerste hulp in afwachting van haar eerste kind.(Afbeelding tegoed: Netflix)
De ER is waar de meesten van ons waarschijnlijk bekend mee zijn, dankzij de talloze tv-programma's. (Of, weet je, de keren dat we onszelf moesten bezoeken.) SEH's zijn niet leuk. Het is veel haasten en wachten. Het zijn veel mensen op hun slechtst. Maar uiteindelijk gaat het voor Dr. Mirtha Macri om de mensen. (Alleen omdat het cliché is, wil nog niet zeggen dat het verkeerd is.)
Bron: Netflix (Afbeelding tegoed: Netflix)
Dr. Macri is erg zwanger toen we haar voor het eerst ontmoeten, en dat is net zo goed een onderdeel van haar verhaallijn als wat dan ook. Ze werkt zo lang mogelijk. Ze heeft uiteindelijk een keizersnede nodig, waardoor ze nog een tijdje buiten werking is.
En dan gaat ze eindelijk weer aan het werk, wat al moeilijk genoeg is voor elke nieuwe moeder. Dan is de baby thuis. Er zijn nieuwe gezichten aan haar kant van het gordijn. Er zijn oude bekende patiënten.
Er is een jonge sikkelcelpatiënt die beslist ernstige pijn heeft, maar misschien ook op zoek is naar drugs. (Die aflevering komt niet helemaal naar voren en behandelt dat misschien zo bot als het zou kunnen. Aan de andere kant is het een persoon met pijn.) Er is een dakloze man die zijn benen mist wiens alcoholisme zijn vermogen om in een opvangcentrum te blijven bedreigt. (De cocaïne in zijn bloed helpt ook niet, hoewel hij niet weet waar dat vandaan komt.) Er is de jonge homoseksuele man uit Mississippi die niet naar huis kan en net aan de goede kant van zijn donkere gedachten is .
Je zult natuurlijk geen saaie gevallen in een documentaire zien, dus we moeten niet vergeten dat niet iedereen die binnenkomt zich aan de meer onstuimige kant van het spectrum bevindt. Maar je moet je nog steeds afvragen hoe mentaal belastend dingen kunnen zijn, wat uiteindelijk Dr. Macri ertoe brengt zich af te vragen of ze haar kind in New York City wil opvoeden.
Aan de andere kant is het nog steeds de grootste stad ter wereld, en dat kan ze ook zien net buiten de deuren van de eerste hulp.
De bevallingssuite
Bron: Netflix Dr. Amanda Little-Richardson zit in haar vierde jaar van OBGYN-residentie - en is ook zwanger.(Afbeelding tegoed: Netflix)
Dr. Amanda Little-Richardson nadert het einde van haar vierjarige verblijf in Lenox Hill. Het is afmattend, met een groter deel van je leven in het ziekenhuis dan niet. Haar man werkt echter nog steeds in Californië en ze maken dat werk. Dus helpt ze vrouwen elke dag nieuw leven in de wereld te brengen.
Bron: Netflix (Afbeelding tegoed: Netflix)
Iedereen die ooit is bevallen weet dat dit niet gemakkelijk is. Iedereen die ooit in de kamer is geweest, zou moeten begrijpen (zo niet helemaal waarderen) hoe moeilijk het is. Het is moeilijk, zelfs als alles goed gaat. En voor veel mensen gaat niet alles goed.
Als we Dr. Little-Richardson ontmoeten, is ze nog maar een paar weken zwanger. En er is een complicatie. Een vroege echo identificeert het Noonan-syndroom - een zeldzame genetische aandoening - en je kunt de verschuiving in de kamer voelen. Alles stopt.
Daar is ook haar angst om het meer diverse New York City te verlaten voor Californië.
We krijgen natuurlijk alleen maar een micro-blik op de dingen. We zien haar beslissingsproces niet. We zien niet wat pijnlijke discussies en zorgen moeten zijn geweest. Maar we zien het eindresultaat, dat is moederschap .
Maar we zien ook wat (in ieder geval voor mij als vader) een van de leukste delen van de hele serie is: haar arme man en vader in de kamer terwijl ze aan het bevallen is. Echtgenoot Kevin staat natuurlijk aan de zakelijke kant van het gordijn. Maar zoals wij allemaal in die positie, heeft hij weinig nut. (En wordt terecht neergeslagen als hij midden in de zaak een selfie probeert te maken.) Haar vader is dichtbij genoeg om daar te zijn, maar kan niets zien en is zo hulpeloos als maar kan.
Het is een van die dingen die je absoluut kunt begrijpen als je er ooit bent geweest.
(Afbeelding tegoed: Netflix)
(Afbeelding tegoed: Netflix)
(Afbeelding tegoed: Netflix)
(Afbeelding tegoed: Netflix)
(Afbeelding tegoed: Netflix)
(Afbeelding tegoed: Netflix)
het komt neer op
Dat is natuurlijk het punt van een documentaire. Om ons te helpen er te zijn. Om ons enig begrip te geven van hoe het is om iets te doen of ergens te zijn of iets te laten gebeuren.
Ik ga bij niemand een operatie uitvoeren, nooit. Maar ik heb een beter begrip van het soort mensen dat dat wel doet. En hopelijk zal ik ook nooit aan de andere kant van een hersentumor zijn. Maar ik heb een beter idee van hoe vreselijk dat is. Ik ben twee keer in een verloskamer geweest. Maar zoals Dr. Little-Richardson uitlegt, is dat nog steeds een deel van het leven waar niet genoeg over wordt gesproken, ook al gaan we er allemaal doorheen. Ik ben vaker op een SEH geweest dan ik zou willen, maar het is ook goed om herinnerd te worden aan de microkosmos van de mensheid.
Uiteindelijk is dat wat Lenox Hill gaat over. Het geeft ons een kijkje in het begin van het leven en vechten tegen het einde ervan - en alles daartussenin - allemaal vanuit één blok aan de Upper East Side van New York City.
De show is niet vreselijk grafisch, denk ik. Ja, er is een hersenoperatie, waarbij hersenen en schedels en huid en tumoren betrokken zijn. Maar bloed wordt tot een minimum beperkt. Ik was vergeten hoe traumatisch een keizersnede is, maar noch het, noch de vaginale bevallingen komen te dicht bij de actie. (Hoewel rekwisieten voor de regisseurs om te laten zien hoe een placenta eruit ziet, iets wat ik nog nooit had gezien voordat mijn vrouw en ik jaren geleden onze eigen bevallingslessen volgden.)
Op het einde blijf je een beetje teleurgesteld achter. Dr. Little-Richardson verhuist met haar baby uit New York City - maar hoe gaat het met het kind? Er is een ongelooflijke boog met ruggengraatchirurg Mitch Levine, die zelf een verwoestende diagnose van kanker krijgt - 'Ik ben in orde vanaf de nek.' We zien zijn terugkeer naar het ziekenhuis, maar krijgen geen epiloog. (Op het moment van schrijven staat hij echter nog steeds op de Lenox Hill-website, wat goed is.) En als nerd wil ik echt meer weten over hoe ze operaties uitvoeren met 3D-monitoren terwijl ze een 3D-bril dragen.
Toch dit Lenox Hill is een uitstekend horloge. De acht afleveringen lokken een belachelijke hoeveelheid emotie uit een industrie die we maar al te vaak als zielloos en gebroken beschouwen. En misschien is dat in veel opzichten het geval. Maar zeker niet voor de artsen en patiënten die we hier ontmoeten.
Bron: Netflix (Afbeelding tegoed: Netflix)
