'On the Rocks' Review: leren wat een man en vrouw kunnen leren van een vader en dochter
Ons oordeel
Coppola's nieuwste boek is bedrieglijk klein en raakt diepere menselijke waarheden terwijl het een bruisend vader-dochteravontuur beschrijft.
Voor
- 💔Bill Murray brengt een doorleefde, volledig geaccepteerde geloofwaardigheid naar zijn lothariovader, waardoor Felix charmant kan blijven.
- 💔Coppola's gave voor understatement raakt diepe waarheden over de inzichten die ons verleden kan geven aan ons heden en onze toekomst.
Tegen
- 💔Coppola geeft minder details en aandacht aan de man-vrouw relatie dan de vader-dochter.
De films van Sofia Coppola voelen vaak oppervlakkig aan, maar raken vaak een diepe snaar, en zeker gezien de toestand van de wereld op dit moment, Op de rotsen is geen uitzondering. De behoefte aan persoonlijke connecties - en rusteloosheid en onzekerheid over degenen die voor ons het belangrijkst zijn - is een verontrustend idee in een tijd waarin er niet altijd genoeg anders is om over na te denken, en Coppola's nieuwste speelt prachtig in op die sensatie wanneer een dochter (Rashida Jones) wendt zich tot haar vader (Bill Murray), een seriemoordenaar, voor hulp nadat ze zich zorgen begint te maken dat haar man (Marlon Wayans) haar bedriegt. Geweldige uitvoeringen van Jones en vooral Murray vullen een gecompliceerd achtergrondverhaal tussen de twee aan dat de keuzes van haar personage in het heden informeert, zelfs als Coppola niet helemaal dezelfde dimensie geeft aan de relatie die haar heldin wanhopig probeert te beschermen.
Jones speelt Laura, een romanschrijver en thuisblijfmoeder die zich zorgen begint te maken nadat het gedrag van haar man Dean (Wayans) alarmen doet afgaan dat hij mogelijk vreemdgaat met zijn collega Fiona (Jessica Henwick). Laura zoekt voorzichtig naar aanwijzingen en zoekt contact met haar vader Felix (Murray) om zijn gedachten te krijgen; na vele indiscreties van zijn eigen, stelt hij voor dat ze verder onderzoek, en stemt ermee in om te helpen. Ze is minder zeker dan hij lijkt te zijn, maar stemt ermee in om Felix rond te laten snuffelen, en voelt zich creatief geblokkeerd, merkt al snel dat ze in Dean's telefoon kijkt en hem uiteindelijk door New York volgt in de hoop hem op heterdaad te betrappen.
Naarmate hun detectiveact dichter bij de waarheid komt, brengt Laura meer tijd door met Felix, een moeiteloze charmeur die Laura zijn eigen overtredingen tegen haar moeder grotendeels lijkt te hebben vergeven. Maar wanneer het spoor hen ertoe brengt om Dean's zakenreis in Mexico te laten mislukken, wordt Laura gedwongen niet alleen de staat van haar huwelijk onder ogen te zien, maar ook de realiteit van haar relatie met Felix, en te beginnen te kijken naar de manieren waarop haar identiteitsgevoel is beïnvloed. , veiligheid en communicatie.
De pathologie van ons gedrag is altijd een interessant onderwerp, en een onderwerp dat soms bijna te alledaags aanvoelt om te onderzoeken. Coppola behandelt het hier op een heel boeiende manier door kijkers af te leiden met het plezier van het onderzoek van Laura en Felix - de twee hechten zich vast aan Laura's betere instincten voordat ze tot een conclusie komen die haar leven volledig op zijn kop kan zetten, terwijl ze tegelijkertijd het exacte gedrag demonstreren ( en Felix' geloofssysteem) waardoor ze Dean niet rechtstreeks kan benaderen over haar zorgen. Felix' bekende bruisen van de New Yorkse portier maskeert zijn eigen emotionele onvolwassenheid, die Laura tolereerde en gedurende je hele jeugd in zich opnam, maar die haar nu heeft verlamd van het zoeken naar een waarheid die ze niet durft te leren. Bovendien is ze, na tientallen jaren getuige te zijn geweest van de affaires van haar vader, meer geneigd om achterdochtig te zijn tegenover gedrag en dat te projecteren op haar eigen persoonlijke en professionele onzekerheden.
Coppola's focus op de familierelatie gaat ten koste van de echtelijke. Als een opzettelijke kwestie van verbroken verbinding of gewoon een relatief gebrek aan ontwikkeling tussen Laura en Dean, mist de intimiteit van de man en vrouw een zekere mate van specificiteit die het drama helpt, maar minder de oplossing ervan. Laura en Felix kennen elkaar daarentegen van binnen en van buiten, waardoor Felix' biologische en antropologische zelfrechtvaardiging voor ontrouw informatief over hem - en over hen beiden - is als de weinige momenten van directe intimiteit, Felix' beschermende houding tegenover Laura en de zeldzame , ongemakkelijke maar essentiële confrontaties die hun routine doorbreken, waarbij hij chauvinistisch gebrabbel spuwt en ze minachtend met haar ogen rolt.
Op volwassen leeftijd besteden we veel tijd aan het afleren van en ontsnappen aan de lessen die onze ouders ons hebben geleerd, waarvan de meeste door onuitgesproken gedragingen en patronen en trauma's die onbewust weerklinken. Coppola raakt dit zo effectief en bedrieglijk aan dat het verhaal van de relatie van Laura en Felix de climax en catharsis wordt die we verwachten tussen Laura en Dean, in die zin dat wat er met het getrouwde stel gebeurt er bijna minder toe doet dan tussen dochter en vader. En tegelijkertijd is de reis die Laura en Felix beginnen zo leuk en verhelderend en ingetogen, zelfs in zijn vaak cartoonachtige hijinks dat deze openbaringen plaatsvinden in een soort van precies zoals ze in het echte leven gebeuren - ons dwingen een kijkje te nemen naar onszelf net zo goed als onze partners of familieleden, en om de keuzes te maken om te veranderen of te groeien die niet altijd in de exacte richting gaan die we verwachten.
Nogmaals, Jones is geweldig als Laura, en ze verandert de onzekerheid en passiviteit van het personage in een tweerichtingsspiegel - eerst voor Felix' uitgezaaide geloofssysteem dat zijn eigen ontrouw rechtvaardigt, maar ook zijn volledige gebrek aan substantiële emotionele relaties, en vervolgens voor haar eigen onzekerheden , weerspiegeld in het omgaan met de schadelijke keuzes van Felix. Dat de film geen definitief oordeel hoeft te vellen over hun relatie is een ander sterk punt, vooral wanneer mensen dat in het echte leven zelden doen, maar haar evoluerende helderheid geeft het personage meer keuzevrijheid en kracht, zelfs wanneer ze in een gênante situatie worstelt die ze is geweest. gedreven door haar vader.
Het is gemakkelijk om naar een rol als deze te kijken en te suggereren dat het gewoon Bill Murray is die Bill Murray is, maar de acteur heeft een nieuwe manier gevonden om het zijn van een cad aantrekkelijk te maken; zijn optreden is geen zelfbedrog, het is zelfverwezenlijking, en Felix heeft de opmerkelijke gave om overtuigend te zijn, terwijl hij puur weerzinwekkend zou moeten zijn. Dat zijn uitvoering deze keuzes niet dubbelzinnig maakt, maakt het zo geloofwaardig; hoezeer hij misschien ook heel serieus moet worstelen met de ideeën waarvoor hij pleit, het feit dat hij ze niet reëler laat lijken in het leven van dit personage. Ondertussen krijgt Wayans' personage, denk ik, minder aandacht dan hij verdient van Coppola om te laten zien hoe hij een actieve, zij het afgeleide partner is voor Laura, maar hij heeft een gemakkelijke charme en geloofwaardigheid die ons aanmoedigt om zijn trouw serieus in twijfel te trekken met hetzelfde soort hoop tegen hoop dat Laura voelt.
Uiteindelijk denk ik dat de film vooral goed vastlegt, de manier waarop de routines in onze naaste relaties zowel troost bieden als onzekerheid voeden - zijn de dingen hetzelfde, of zo goed als ze altijd zijn geweest ? Bovendien raakt het een heimelijk thema van de pandemie: doodt die vertrouwdheid de romantiek, de actieve liefde en interesse en betrokkenheid die we hebben met de mensen met wie we besluiten het grootste deel van onze tijd door te brengen? En is het gezond om een microscoop te gebruiken om elke verschuiving te onderzoeken die plaatsvindt, en vooral die we ons misschien inbeelden, vanwege veranderingen die alleen in onszelf plaatsvinden? Dit zijn ideeën die op dit moment bijna vreemd lijken in zoveel films, waar leven en dood op het spel staan, en dat is wat Coppola zo belangrijk maakt, zelfs als wat ze bereikt erg ingetogen is. Door naar het verleden van de ene relatie te kijken om de toekomst van een andere beter te begrijpen, Op de rotsen pleit voor wat er met vertalen kan worden gewonnen - vriendelijkheid, geduld en een beter begrip, niet alleen van de mensen om ons heen, maar ook van onszelf.
Op de rotsen zal beschikbaar zijn in drive-ins en Apple TV+ 23 oktober.
De beste Apple TV plus-deals van vandaag Apple TV+ - maandelijks $ 4,99/mnd Visie
