'Peninsula' Review: een vervolg dat geen treinwrak is
Ons oordeel
'Peninsula' profiteert van een epische reikwijdte die deze zombiefilm laadt met een blockbuster-genre en ergens tussen 'Land Of The Dead' en 'World War Z' belandt met een beetje 'Fast & Furious' pit om de zaken een tandje hoger te schoppen.
Voor
- 🧟 Big-budget horrorgevoel.
- 🧟 Frisse vervolgaanpak.
- 🧟 Pittige energie.
Tegen
- 🧟 Zwaardere neiging tot drama.
Het is moeilijk om George A. Romero's meesterlijke manipulatie van zombiecinema uit te dagen als het gaat om het sociaal bewuste mijnvermogen van het etterende subgenre (consumentisme, classisme, raciale onrechtvaardigheid). Vooral in de mainstream is het een subset van horror die de laatste tijd aan renovatie toe is. Yeon Sang-ho's Zuid-Koreaanse speeding bullet, 2016's Trein naar Busan , was de exacte opleving die voorbij de verouderde zombie-representaties vloog. Het maakte de weg vrij voor even supercharged follow-ups die, eerlijk gezegd, nooit kwamen. Ik denk dat Yeon Sang-ho deze ondode ruimte alleen moet doen herleven? Zijn vervolg, Schiereiland (ook bekend als Trein naar Busan presenteert: schiereiland ), toont de ambitie die we allemaal zouden moeten hebben van sequels en is zonder twijfel de beste zombie-release sinds zijn voorganger, Trein naar Busan .
Yeon Sang-ho en co-schrijver Park Joo-suk spoelen hun uitbraak ongeveer vier jaar vooruit in de toekomst, waar Korea in quarantaine is geplaatst. De meeste steden zijn nu verloren gebieden waar alleen de geïnfecteerden rondzwerven. Jung-seok (Gang Dong-won) was een van de laatste die werd gered door naar het buitenland te vluchten, voordat de grenzen voor onbepaalde tijd werden gesloten. Maar hij zou kunnen terugkeren na een gecompenseerd aanbod van een misdaadbaas om een waanzinnige som Amerikaans contant geld terug te halen dat in Seoul is achtergelaten. Stap in met de boot, zoek de achttienwieler, grijp de buit, roep om extractie. Een gemakkelijke beloning voor hem en zijn zwager Cheol-min (Kim Do-yoon), neemt Jung-seok aan. Dat is totdat schurken die nog steeds op het schiereiland wonen, ontsnappingsplannen dwarsbomen en bendeoorlogen zichzelf presenteren als een dodelijker bedreiging dan zombiekuddes.
Sorry niet sorry voor de overdrijving, maar Schiereiland is Land van de Doden , Mad Max: Fury Road , Wereld oorlog Z , alles gemengd in een blender met Snel & Furieus franchise DNA (de latere sequels). Het is wilde actie-horror vermengd met drift-happy achtervolgingsscènes, gladiatoren-zombiehandschoenen en operationele overvaldoelen. De wereld waarmee we kennismaken wanneer de bemanning van Jung-seok het schiereiland bereikt, is een metropool bedekt met overwoekerde vegetatie, gereduceerd tot grungy overblijfselen van een eens zo bruisende beschaving. Iets uit Ik ben een legende of De laatste van ons . Het is een onmiddellijke introductie in een oerwerkelijkheid waar de mensheid is verdwenen, maar de levenden nog steeds manieren vinden om te overleven. Al deze elementen, plus spijt uit het verleden van Jung Seok, vormen deze nieuwe speeltuin voor Sang-ho Yeon's verdere uitbreiding van zombified-benaderingen. Als een kind met nieuw speelgoed (zombie lawines) kan hij niet wachten om het aan zijn vrienden te laten zien.
Het is met de introductie van Min-jung's (Lee Jung-hyun) familie dat Schiereiland bevestigt zijn houding en persoonlijkheid. Jung-seoks team is op een snelweg omsingeld door zombies uit alle richtingen te sprinten, nadat hij door de voorruit van hun vrachtwagen is gelanceerd, weg van zijn metgezellen. In zwepen een SUV met opgeschreven versieringen en vergulde bepantsering, en we ontmoeten zussen die zijn genormaliseerd naar hun apocalyptische omgeving. Stap in als je wilt leven, grapt de bestuurder, Jooni (Lee Re), voordat haar jongere broer of zus, een giechelende Yu-jin (Lee Ye-won), haar gepimpte RC-auto gebruikt als een levensreddende neon-afleiding . Dit zijn de inspiraties van hoop voor Jung-seok, aangezien hij gered is van een zombie-chow of een nog erger lot wanneer rondzwervende criminelen zijn kostbare lading jatten.
Betreed Unit 631, gemodelleerd naar de nieuwsgierige verkenningen van George A. Romero naar hoe de samenleving zou kunnen reageren wanneer alle systemen worden afgebroken door vleesvretende bedreigingen. Unit 631 is een militie-outlet gebarricadeerd in een versterkte buitenpost. Een arena test hun gevangengenomen gevangenen tegen gekooide zombies als amusement voor de rusteloze gelederen van het collectief. Gestoorde thrill-chasers zoals Sgt. Hwang (Kim Min-jae) omarmt de barbaarsheid van jagen-en-verzamelen-mentaliteiten nu wetteloosheid regeert. Kapitein Seo (Koo Gyo-hwan) leidt zijn mannen alsof ze War Boys zijn, berooft hen van rantsoenen terwijl hij zijn bevel over hun veiligheid uitoefent alsof het iets is dat hij heeft verdiend. Macht corrumpeert, maar geweld overwint alles. Alles in dit subgenre komt van Romero, en de meedogenloze tactieken en het toegevoegde commentaar van Unit 631 zijn een essentiële knipoog naar de levende dode maestro.
Wat valt me op? Schiereiland is met al deze elementen - dienstbaarheid als middel tot gerechtigheid, wilden gevoed door plunderende motieven, krijgsheren gedesillusioneerd door macht - is Yeon Sang-ho nog steeds in staat om ervoor te zorgen dat emotionele slagen ertoe doen. Het gehuil van een dochter om haar moeder, het verraad van een kapitein die in de steek is gelaten, het verlangen van een soldaat om boete te doen voor zijn zonden uit het verleden. Alle bogen worden doorzien naar hun uitbetalingen. Schiereiland is misschien niet zo adrenaline-intens als Trein naar Busan , maar de manier waarop het al deze verhalende doemscenario's tot een samenhangend geheel weeft, is een prestatie van een andere waarde. Verdomme een film die ik bestempelde als Snel & Furieus voldoet aan Land van de Doden om me dingen te laten voelen op zijn hartverscheurende climax in de derde akte.
Daarom kunnen we meevoelen met het schuldgevoel van de overlevende van Jung-seok. Hoe de kinderlijke uitbundigheid van Yu-jin een glimlach op onze gezichten tovert terwijl ze naar haar moeder zwaait van auto naar auto, midden in een gevaarlijke achtervolging, en uitroept: We zijn gekomen om je op te halen! Deze menselijke momenten te midden van systemische, wijdverbreide manie die meer gewicht geven aan een film die evenzeer nadenkt over de omgeving van zijn personages als rubber verbrandt. Voorstellingen brengen deze grensgebieden -type rollen tot leven (Sgt. Hwang, de barbaar), en laat gemene schurken terecht gruwelijke loten ondergaan die gejuich en applaus waard zijn. Personages op het scherm zijn niet alleen lammeren voor de slachting van ondoden. Er zit een betekenis achter alle chaotische waanzin.
Je bent hier echter voor de actie, en ik ben hier om te bevestigen dat het zeker bestaat, maar in kortere uitbarstingen. Trein naar Busan knijpt een heleboel zombiebloed in een stalen buisgevangenis. Schiereiland opent de wereld naar verder gelegen gebieden dan Busan of Seoul. Er wordt net zoveel tijd besteed aan het heimelijk vermijden van zombiegemeenten die 's nachts blinder zijn dan aan de tandenknarsende bedreigingen wanneer Unit 631 verlichtende fakkels afvuurt op Jung-seok vluchtende helden. Zombie 'motten' aangetrokken om vlammen in de schijnwerpers te zetten.
Een smeltkroes van hand-tot-hand militaire gevechten vermengt zich met zombie-standoffs, allemaal kunstig gechoreografeerd door Koreaans geïnspireerde actiecinema die veel vloeiender dan bruut is. U kunt ook verwachten John Wick notities in de tweede helft van de snelwegset van de film toen Sgt. Hwang mobiliseert Unit 631's verzameling opgevoerde sleepwagens, minibusjes en politieauto's om Jung-seok achterna te gaan terwijl hij naar de oorspronkelijke ontmoetingsplaats rijdt. Kleine dingen zoals Jooni die de kolf van haar voertuig in een zombie gooit die rechtstreeks op Jung-seok uitspringt en een metalen heup-check afgeeft die het monster op de vlucht jaagt. Of de manier waarop Sgt. Hwang's wegstrijders kakelen van demente vrolijkheid met de dood bijna zeker ( Fury Road ), weelde de morbide extase.
In een vervolg kun je het beste de ervaring die je al een keer hebt geleverd, ontwikkelen. Schiereiland is een fenomenaal volgend hoofdstuk in de Trein naar Busan saga om redenen die nieuw zijn voor de franchise. Ademloze zombie-actie definieert niet zozeer het grootste deel van de schermtijd, maar het benadrukt deze waanzinnig leuke en vaak extreme intermezzo's van speedster-opwinding tussen pleidooien voor menselijk medeleven. De manier waarop personages elkaar ontmoeten, elkaars leven beïnvloeden en zich in de toekomst herenigen, leidt allemaal naar de algehele zombificatie-verhaallijn van de lelijkste kant van de samenleving die zich openbaart zodra de genoemde samenleving is vergeten. Een wereld die verder gaat en nog steeds geniet van al zijn technologieën en voordelen, terwijl het Zuid-Korea van Yeon Sang-ho een pandemische dystopie wordt. Eentje zonder enige zorg van buitenstaanders die wel naar binnen konden kijken, maar liever van ver commentaar wilden geven. Of erger nog, onmetelijke tragedie uitbuiten voor persoonlijk gewin.
