'Raised By Wolves' 1.01-1.03 Review: het einde van de mensheid is onze beloning
Ons oordeel
Nog een bedwelmend sci-fi meesterwerk van Ridley Scott, de moderne meester van de vorm.
Voor
- 🤖 Grote ideeën, grote schommels.
- 🤖 Dat bloedbad in de gang!
- 🤖 'Prometheus'-achtige beelden.
- 🤖 Amanda Collin doet ACTEREN.
Tegen
- 🤖 Langzaam om de details te delen.
Dit bericht bevat spoilers voor de eerste drie afleveringen van Opgevoed door wolven .
Er zijn twee soorten mensen op deze wereld: zij die Ridley Scott's herkennen Prometheus als een adembenemende mix van Griekse tragedie en high-concept sciencefiction, en degenen die het bij het verkeerde eind hebben. Tussen Prometheus en Alien: Verbond - de tweede in Scott's geplande Buitenaards wezen prequel-trilogie - de regisseur keerde terug naar de post-menselijke filosofie van zijn jeugd en stelde grote vragen over het vaderschap en de relatie van de mensheid met zijn makers. Het is dus geen wonder dat Opgevoed door wolven , de nieuwe HBOMax-serie van showrunner Aaron Guzikowski, voelt zo veel als een dwalende draad van Scott's filmische universums.
Gelegen in een onbepaalde toekomst, Opgevoed door wolven begint met een crash. Moeder (Amanda Collin) en vader (Abubakar Salim) zijn door de melkweg gestuurd om de mensheid opnieuw op te starten. De twee androïden moeten zes menselijke embryo's uitbroeden en nemen de rollen op zich die worden bepaald door hun schijnbare geslacht - de ene man, de andere vrouw - en gaan aan de slag om de wijsheid van menselijkheid aan hun kinderen te geven. Naarmate de tijd verstrijkt, echter, doodt de hardheid van de wereld langzaam hun afdelingen, waardoor alleen Campion (Winta McGrath) overblijft als de erfgenaam van de woning die moeder en vader hebben gecreëerd.
Jarenlang waarschuwen vader en moeder Campion dat zij slechts de eersten zijn - anderen zullen spoedig volgen aan boord van de Ark, een transportschip in dienst van de Mithraic. De Mithraic zijn de enige overgebleven supermacht van de mensheid. Op aarde gebruikten de Mithraic Necromancers - bewapende Androids die in staat zijn om hele steden uit te roeien met hun blik - om ongelovigen te jagen en te vermoorden. Nu, moe van het eindeloze, kijkt de Mithraïsche blik om een schone breuk te maken. Ze volgen moeder en vader naar de nieuwe planeet, op zoek naar een oude profetie, een weeskind dat zal helpen een nieuw tijdperk van vrede en welvaart voor hun volk tot stand te brengen.
Maar dood en verderf zijn gewoonten die moeilijk uitsterven. Wanneer een groep overlevenden onder leiding van soldaat Marcus (Travis Fimmel) de weg naar de atheïstische buitenpost vindt, duikt een defecte moeder haar Necromancer-programmering weer op en maakt korte metten met de verkenningsexpeditie - evenals het ruimteschip in een baan om de aarde. Met nog maar een fractie van de bevolking over en een aantal van zijn kinderen onder de hoede van moeder, moeten Marcus en de overgebleven overlevenden zowel de hardheid van hun nieuwe planeet als de dreiging van een Necromancer onder ogen zien, de grootste zonde die hun religie ooit heeft begaan.
Voortplanting staat al lang centraal in Scotts meer ambitieuze sciencefictionwerken, en Opgevoed door wolven wordt al snel een studie in ouderschap. Aan de ene kant heb je moeder en vader, twee androïden van verschillende afkomst die de taak hebben gekregen om kinderen op te voeden onder de zwaarste omstandigheden. Geprogrammeerd als trouwe atheïsten - een plot dat zich langzaam ontvouwt met elke voorbijgaande aflevering - zijn zowel moeder als vader bedoeld om de kinderen die ze hebben helpen opvoeden te versterken en hen aan te moedigen alleen in zichzelf te geloven. In hun huis is religie een onvergeeflijke overtreding en ze waarschuwen hun kinderen voor de dag dat de Mithraïsche gelovigen hun weg naar Kepler-22b zullen vinden.
Terwijl vaders programmering hem meer mens doet voelen - hij is geneigd om vreselijke grappen en zorgen te vertellen na het steeds irrationelere gedrag van moeder - zijn het diezelfde worstelingen die moeder haar kracht geven. Terwijl zowel haar oorspronkelijke als geadopteerde kinderen ziek worden, voelen we dat moeder op een afgrond balanceert. Haar gevoelens voor Campion zijn wild en oncontroleerbaar; ze zou liever een heel ruimteschip neerhalen dan het risico te lopen gescheiden te worden van haar kind, een handelwijze die, hoewel grotesk, laat zien dat haar programmering voorbij het rationele is geëvolueerd tot iets beslist meer menselijks.
Aan de andere kant heb je Marcus en Sue (Niamh Algar), twee soldaten diep verborgen achter de vijandelijke linies en gedwongen een zoon op te voeden die niet van hen is. Hun strijd om te overleven leidt hen van de operatietafel naar de hogere regionen van de Mithraic, voor altijd vastgebonden achter de gezichten van de soldaten die ze hebben gedood. Marcus en Sue hebben alle reden om wreed te zijn, maar als flashbacks hun relatie met hun zoon Paul onderzoeken, erkennen we de waarde die ze hechten aan het menselijk leven. Net zoals de Mithraïsche hoop in hun religie vinden, erkennen Marcus en Sue hoe belangrijk het is om elke dag te laten tellen met hun emotioneel gehavende zoon.
Een van de vele sterke punten van Opgevoed door wolven is het vermogen om door tegenstrijdigheden heen te werken. Aangezien de piloot eindigt met een ruimteschip dat voorover in de zijkant van een bergketen crasht en dat de tweede aflevering begint met de moord op de dubbelgangers van Marcus en Sue, zou er weinig ruimte moeten zijn voor verlossende verhaallijnen. Langzaam, methodisch, begint de show empathie op te wekken namens de overlevenden. Opgevoed door wolven is vergeleken met Battlestar Galactica , nog een decenniumbepalend sciencefictionwerk, en de serie van Guzikowski lijkt de eerste na te bootsen in hoe het effectief flashbacks gebruikt om onze verbinding met personages in realtime opnieuw vorm te geven.
Als een mix van militaire geschiedenis, futurisme en religie, Opgevoed door wolven dient ook om verschillende draden van de carrière van Ridley Scott te combineren. Scott, die de serie produceerde en de eerste twee afleveringen regisseerde, heeft lang onderzocht wat het betekent om mens te zijn in zowel zijn sciencefiction als historisch werk. Het is gemakkelijk te zien waarom Opgevoed door wolven riep de regisseur op: we zijn net begonnen aan de oppervlakte van deze wereld, en de show heeft al grote vragen gesteld over de aard van de mens. Het kenmerkende fatalisme van Scott is hier volledig te zien, maar naarmate het verhaal zich ontvouwt, komen er draden van het humanisme door aan de randen. Waar de mens ook gaat, de dood volgt, maar er zijn glimpen van een nieuwe generatie die verder kan gaan dan het oude geweld van hun ouderen (mens en androïde).
Opgevoed door wolven profiteert ook van de langdurige samenwerking tussen Scott en cameraman Dariusz Wolski. Wolski, die voor het eerst met Scott werkte aan 2012's IN , heeft bijgedragen aan de productie van enkele van de meest iconische landschappen in moderne sciencefiction. In zijn handen vertegenwoordigt Kepler-22b de volledige belofte van terraforming: zowel onbekend als met onbenut potentieel. Wanneer de serie buiten het organische stapt - zoals de adembenemende aanval van Mother in de eerste aflevering op het nieuw aangekomen kolonistenschip - is Wolski niet bang om in de meer groteske elementen te leunen. Je zou een heel leven kunnen wachten op een reeks die horror en futurisme combineert; Moeder beweegt zich als de Engel des Doods zelf en laat niets anders achter dan kolkende bloedwolken in haar kielzog.
Hoewel deze vechtscène tot nu toe het kenmerkende moment van de serie is, is het niet de enige. Degenen die grote vreugde vinden in Prometheus ’ s mix van gefundeerd futurisme en surrealisme zal veel aanspreken in Opgevoed door wolven . Van een half opgeloste medische droid met een voorliefde voor kerstmuziek tot het niet aflatende gejuich van moeder terwijl ze genocide pleegt, er is een gevoel voor humor onder de oppervlakte van de show dat verwijst naar de diepe emotionele onderstroom. Net als de talloze gaten die de planeet bezaaien, Opgevoed door wolven geeft een vals gezicht van terughoudendheid. Pas als die façade barst, komt de ware grootsheid van de serie aan het licht.
Als er wordt geklopt Opgevoed door wolven , het is dat het verhaal van Guzikowksi zich langzaam ontvouwt. De pilot-aflevering koestert zich in de wereld die Scott en Wolski hebben gecreëerd; van de kostuums uit de jaren vijftig tot de verspreide flashbacks naar Mother as a Necromancer, de serie lijkt ons tevreden te stellen met verschillende grote ideeën en ons de weg terug naar het verhaal te laten vinden. Dat creëert een vreemde spanning tussen reikwijdte en schaal. Hoewel de tweede en derde aflevering een broodnodig achtergrondverhaal bieden voor zowel Mithraïsche als atheïsten, biedt het ook niet dezelfde visuele vindingrijkheid — hetzelfde gevoel van ontzag — dat we in de pilot vinden.
Toch is niets zo enthousiast als een serie die grote schommelingen wil doormaken, en Opgevoed door wolven bewijst zich klaar om vanaf de openingsmomenten op de hekken te mikken. Naarmate de serie zich ontvouwt – en naarmate we meer leren over zowel atheïsten als Mithraic – zal het interessant zijn om te zien hoe Guzikowski en zijn bedrijf verwachtingen blijven ondermijnen. Waar de serie ook is op weg is, is het echter een reis die de moeite waard is gebleken.
Je kunt streamen Opgevoed door wolven op HBO Max vanaf 3 september.
