Rebecca' Review: Vergelijking is dodelijk
Ons oordeel
Ben Wheatley's 'Rebecca' slaagt erin om drie afzonderlijke films te zijn op een manier die in zijn voordeel werkt.
Voor
- 💃🏻Een spook, een drama en een mysterie in één.
- 💃🏻Sterke optredens rondom.
- 💃🏻Mooie cinematografie.
- 💃🏻Mevr. de Winter's reis is een waardig horloge.
Tegen
- 💃🏻Drie verhalen in één werken, maar de speelduur van de film niet.
Het begint allemaal met een meet-cute. Een jong meisje, niet zozeer een begenadigd met een naam (maar gespeeld door onvergelijkbare Lily James) probeert te reserveren voor haar baas, zodat de beslist vreselijke mevrouw Van Hopper (Ann Dowd) per ongeluk de onlangs weduwe Maxim de Winter ontmoet (Armie Hamer). In plaats daarvan laat onze verwarde heldin haar portemonnee vallen. Ze wordt geholpen terwijl ze haar verspreide kleingeld haastig oppakt door niemand minder dan meneer de Winter zelf. Er is echt geen manier voor haar om te weten wat er zou komen.
Rebecca vertelt een groot aantal verhalen tijdens de looptijd, die allemaal verband houden met de mysterieuze overleden vrouw van Maxim. De eerste is er een van liefde. Terwijl hun korte tijd samen verstrijkt, worden Max en het meisje verliefd op elkaar. Wanneer mevrouw Van Hopper tussen hen in probeert te komen door haar naar New York te brengen, vraagt Maxim haar in plaats daarvan met hem te trouwen. Ademloos, verward en boordevol oxytocine gaan de twee op huwelijksreis voordat ze terugkeren naar het landgoed de Winter, het uitgestrekte Manderley-huis.
En zo krijgt het meisje een naam cadeau: mevrouw de Winter.
Het probleem is dat die naam al van iemand was. De geest van Rebecca de Winter waart even koppig door de gangen van Manderley als de plotseling slapende Maxim. Haar aanwezigheid is overal voelbaar, verbonden aan zijn felle liefde voor zijn eerste vrouw, en de toewijding van Manderley's stafchef, mevrouw Danvers (Kristin Scott Thomas).
Mevrouw de Winter gelooft niet in spoken, maar Rebecca schetst meesterlijk hoeveel vergelijking iemand net zo hardnekkig kan achtervolgen als welk spook ook. Hoewel ze smoorverliefd is op haar man, begint ze zich al snel af te vragen of een arme wees ooit zoveel kan bedragen als Max eerst dacht dat ze was. Om het nog erger te maken, lijkt de heer des huizes niet zomaar iets te verbergen, maar... alles van zijn jonge vrouw. Ze komt pas iets te weten over Rebecca's twijfelachtige dood totdat mevrouw Danvers en het personeel dingen beginnen te laten glippen.
Naarmate de vergelijkingen groeien, nemen ook de manische vragen toe. Constante vragen maken haar gek als ze merkt dat ze in mysterie wordt begraven. Wie kan ze vertrouwen? Wie houdt er echt van haar? Zal ze ooit aan Rebecca kunnen ontsnappen? Het antwoord op dit alles is natuurlijk nee. Omdat mevrouw de Winter alleen met Rebecca wordt vergeleken. Aan de andere kant kunnen er een paar andere snode spelers zijn die het vuur van haar onzekerheid aanwakkeren.
Rebecca voelt als drie films die allemaal in één zijn verbonden. Meestal zou zoiets ten koste gaan van een film. In dit geval slaagt Ben Wheatley er echter in om het te laten werken. In de vele wendingen van de film, van romantiek tot beklijvend tot drama, wordt nooit uit het oog verloren dat dit het verhaal van mevrouw de Winter is. Hoewel het aspect 'klaar voor het huwelijk in een week' een beetje achterhaald is voor een modern publiek, brandt de chemie tussen James en Hammer als een speer, zelfs als je twijfelt aan de betrouwbaarheid van meneer de Winter. Sterker nog, we zien uiteindelijk James 'Mrs. de Winter tot haarzelf groeien te midden van de spoken en de verder constante chaos van Manderley.
Terwijl Armie Hammer en Lily James beide meesters zijn in het weemoedig in liefde spelen en soms verloren gaan door de waanzin van dit alles, is het Kristin Scott Thomas' mevrouw Danvers die de show steelt. Haar felle toewijding motiveert alle dingen in het hele verhaal. Geworteld in de stoere stewardess is een niet aflatende liefde die haar in alle dingen drijft, ondanks haar ogenschijnlijk koude hart.
Wheatley en cameraman Laurie Rose leggen met gemak de schoonheid van Manderley vast. De uitgestrekte landschappen en meedogenloze zee worden beide vastgelegd met een niveau van eerbied en respect. Er zijn ook nogal wat leuke shots, waarbij mevrouw de Winter in het rood wordt gewassen op het hoogtepunt van wat lijkt op waanzin en de bal van alles midden in de film.
Als er klachten zijn over Rebecca , het is er een die je keer op keer hebt gehoord over Netflix-tarief: het is gewoon te verdomd lang. Ik ben het type meisje dat graag een film van drie uur doorloopt als het zo lang moet duren, maar deze rechtvaardigt de twee uur gewoon niet. Had kunnen leven zonder de griezelige neef uitgebreide paardrijscène, evenals verschillende anderen.
Die milde klacht terzijde, Rebecca is een bewonderenswaardige - en heel andere - remake. Je zult op zijn minst een heerlijke tijd hebben om Armie Hammer en Lily James tegen elkaar te zien spelen in een spookachtige, angstige en soms hectische soort liefde. Ze is misschien te snel getrouwd, maar de groei in het verhaal van mevrouw de Winter is een paar slepende scènes en een driftbui of twee waard.
