Recensie 'I'm Thinking of Ending Things': de tragedie van verhalen vertellen
Ons oordeel
'I'm Thinking of Ending Things' houdt niets tegen omdat het diep in de menselijke psyche duikt en weigert de rimpels van je hersenen achter te laten.
Voor
- 💔Horror gevonden in het banale door meesterlijke montage.
- 💔Geweldige optredens, vooral van Jessie Buckley.
- 💔De derde akte is majestueus, surrealistisch en hartverscheurend.
Tegen
- 💔Er kan meer dan één kijkbeurt nodig zijn om volledig te ontleden wat u zojuist hebt bekeken.
Ik denk eraan om dingen te beëindigen is op de markt gebracht als een horrorfilm, maar ik weet niet zeker of dat een volledig juiste weergave is van wat Netflix-abonnees voor hen in petto hebben. Niet omdat het uiteindelijk niet over een of ander gruwelijk onderwerp gaat – ik roep absoluut niet de oude kastanje op van het behandelen van horror als een soort van lager echelon van het genre – maar omdat Charlie Kaufman, trouw aan de unieke, auteurvorm, een verhaal heeft gemaakt dat roept zoveel meer op dan wat de conventionele genreclassificatie gemakkelijk beschrijft.
Angst en terreur zijn misschien wel de meest algemene emoties die door dit verhaal worden overgebracht, maar het zit ook vol met komedie, tragedie, geanimeerde vignetten en, schokkend genoeg, een groot deel van het muziektheater. Terwijl een mindere filmmaker zulke ambities zou kunnen verknoeien onder het ongerijmde gewicht van botsende tonen en schokkende overgangen, heeft Kaufman een film gemaakt van ontzagwekkende poëtische majesteit, niets terughoudend terwijl het diep in de menselijke psyche duikt en weigert de rimpels van je lichaam achter te laten. brein.
Een jonge vrouw (Jessie Buckley) denkt erover na ongeveer zes weken samen te zijn met haar vriend Jake (Jesse Plemons). Hij drijft hen op bezoek bij zijn ouders, en het paar piekert over gedeelde punten van hun universitaire opleiding en filosofie terwijl een sneeuwstorm het hen dreigt te bemoeilijken om die avond naar huis terug te keren. Ondertussen, om redenen die niet direct duidelijk zijn, worden scènes van een conciërge van de middelbare school (Guy Boyd) die zijn taken uitvoert, in het gesprek opgenomen.
Mysterieuze conciërge terzijde, Ik denk eraan om dingen te beëindigen opent onschuldig genoeg, hoewel aandachtige kijkers vreemde onderbrekingen zullen opmerken, zoals een neiging van Jake om te reageren op de voice-over van zijn vriendin in plaats van wat ze hardop zegt, of dat het paar een griezelig vergelijkbare verzameling wetenschappelijke en literaire punten lijkt te hebben referentiepunt waaruit ze putten, ondanks het feit dat ze verschillende vakken op school volgen. Hun gesprek voelt niet zozeer als dissecties van wederzijds gewaardeerde werken als wel koude voordrachten die iemands kennis bewijzen.
Dan wordt het nog vreemder. Je weet niet zeker of je de naam van Jessie Buckley's personage kent, en ja hoor, het verandert blijkbaar om de paar minuten. De montage voelt gedesoriënteerd en hectisch, een verbazingwekkende prestatie voor de krappe ruimte van een auto. Zodra het paar bij het huis van Jake's ouders arriveert, voelt alles aan zijn moeder (Toni Collette) en vader (David Thewlis) meer dan een beetje mis, niet alleen in hoe ze volledig sociaal onbekwaam zijn, maar in hoe Jake plotseling lijkt alsof hij alles wil maar om daar te zijn. De continuïteit tussen opnamen en plotpunten begint af te brokkelen, en de realiteit die je denkt te ervaren, komt in twijfel.
Het is een buitengewoon verontrustende ervaring om door te zitten, en het wordt alleen maar intenser naarmate de film niet alleen speelt met je verwachtingen over hoe die escalatie zal oplossen, maar ook of het zelfs zal escaleren op de manier die je verwacht of waar je je van nature comfortabel bij voelt. Tijdens deze existentiële reis zijn Collette en Thewlis gemakkelijk de show-stealers, swingende stemmingen met zo'n venijnige intensiteit dat het verbazingwekkend is dat hun personages zich überhaupt samenhangend voelen. Plemons drukt een wereldvermoeid gewicht op zijn schouders dat veel meer logenstraft dan zijn college-boy persona je zou doen verwachten, maar het is Buckley die de meeste lof verdient als een hoofdrolspeler die tegelijkertijd vastzit in een wereld die voor elk wat minder logisch is. voorbijgaand moment en wordt beperkt door sociale conventies en het gevoel dat ze een onwetende eigen agenda volgt.
Het derde bedrijf van de film manifesteert zich volledig in het soort genre-tartende opus dat je van Charlie Kaufman mag verwachten, en het is een verwoestende ode aan de kwetsbaarheid van de herinnering, de pijn van spijt, de schoonheid van menselijke verbondenheid en de kracht die verhalen hebben over onze leeft. Ik vermoed dat veel kijkers de film vrij snel opnieuw willen bekijken, om de stukjes meta-verhaal die er doorheen zijn gestrooid samen te voegen en om een volledig gevoel te krijgen van een einde dat misschien iets minder definitief is dan verwacht. Dit geldt zelfs voor lezers van de roman van Iain Reid waaruit dit is aangepast, aangezien Kaufmans vrijheden met het verhaal een aantal interessante rimpels opleveren die het waard zijn om te ontleden en te onderzoeken. Maar zelfs na één keer zitten, Ik denk eraan om dingen te beëindigen is een rauw, emotioneel meesterwerk dat de kern van de menselijke conditie raakt en je laat nadenken over je prioriteiten. Zorg dat je wat comfort food bij de hand hebt voor als de credits rollen. Je zult het nodig hebben.
Ik denk eraan om dingen te beëindigen zal vanaf 4 september 2020 op Netflix worden gestreamd.
De beste Netflix-deals van vandaag Netflix Netflix-standaard $ 13,99/mnd Visie
