Recensie ‘Uncle Frank’: Na decennia in de kast komt de pijn van een homo eruit

Ons oordeel

Alan Ball's nieuwste speelt in op een diepe bron van pijn voor LGBTQ+ die moeite hadden om open te zijn met hun familie, terwijl ze hoop bieden aan degenen die dat nog niet hebben gedaan.

Voor

* Balls verhaal verlangt naar hoop en mededogen zonder de pijnlijke eerlijkheid van de harde ervaringen van sommige mensen op te offeren.
* Bettany grijpt diep in op Franks levenslange angst en schaamte, terwijl Peter Macdissi een essentieel tegenwicht biedt van gratie, mededogen en acceptatie.

Tegen

* Ten goede of ten kwade wil Ball het verhaal van Frank eerlijk vertellen, maar het optimistische einde is niet realistisch voor iedereen in vergelijkbare omstandigheden.

Vorig jaar wanneer? Queen & Slim uitkwamen, vroegen cultuurcritici zich hardop af hoe gezond het is voor fictieve verhalen om zich te concentreren op echte beproevingen zonder een balsem aan te bieden om hun pijn te verzachten. In dat geval wikkelden regisseur Malina Matsoukas en schrijfster Lena Waithe hun verhaal over minnaars op de vlucht met een verkwikkende, bitterzoete finale waarin droevige waarheden over raciale profilering en buitensporig politiegeweld werden herhaald. Maar als de nieuwe film van Alan Ball over een homoseksuele man in de kast die rekening houdt met de vooroordelen van zijn zuidelijke familie, kiest voor een meer hoopvolle, misschien minder waarschijnlijke conclusie dan hij in werkelijkheid had kunnen zijn tijdens de film in de jaren zeventig (veel minder nu), is de impact niet minder krachtig .

Met Paul Bettany, Sophia Lillis en Ball's echte partner Peter Macdissi, oom Frank suggereert aan homo's die bang zijn om open te zijn over hun seksualiteit en hun leven dat er licht kan zijn aan het einde van een zeer donkere tunnel. Zonder terugdeinzen voor de angst en pijn die het titelpersonage (en vele anderen) ervaren, confronteert Ball's nieuwste een erfenis van schaamte en zelfhaat, doorgegeven van een intolerante ouder, familielid of vriend, en durft te suggereren dat deze last zou moeten niet gedragen worden door de persoon die al te veel tijd heeft besteed aan het zoeken naar goedkeuring die ze niet nodig hadden.

Omlijst door Franks naïeve, ambitieuze nicht Beth (Lillis), die hij op jonge leeftijd inspireerde om dromen na te jagen die groter waren dan de stad in South Carolina waar ze allebei opgroeiden, volgt oom Frank haar tot in de vroege volwassenheid terwijl Beth fris en enthousiast arriveert in de late 1970 als student aan NYU, waar hij lesgeeft. Beth wordt aangemoedigd om een feestje te verstoren dat Frank geeft door een vriend die meer interesse heeft in haar oom. Ze ontdekt al snel zijn verborgen levensstijl en de uitbundige, gevoelige partner, Wally (Macdissi), wordt verborgen gehouden voor zijn familie. Maar voordat ze volledig kan omgaan met deze nieuwe context van de langdurige vervreemding van haar oom van de rest van de familie, krijgt hij een telefoontje dat Daddy Mac (Stephen Root), de pater familias van Bledsoe en zijn vader, plotseling is overleden.

Frank besluit met tegenzin naar huis terug te keren voor de begrafenis, en stemt ermee in om zichzelf en Beth te besturen nadat haar moeder Kitty (Judy Greer) erop staat dat vliegtuigen dodelijke vallen zijn. Frank vertelt Wally dat zijn afwezigheid de beste manier is om hem door deze moeilijke tijd te helpen en vertrekt met Beth om de reis naar huis te maken. Maar zijn partner huurt een auto en besluit hen toch te volgen, uiteindelijk vleit hij zich een weg naar hun caravan terwijl hij ermee instemt afstand te houden tijdens de eigenlijke begrafenis en enkele familieactiviteiten waar Frank toestemming voor heeft gegeven. Naarmate ze dichter bij zijn geboorteplaats komen, wordt Frank echter overweldigd door herinneringen aan zijn opvoeding, waaronder een vroege relatie met een andere jongen - en cruciaal, de ontdekking van de twee door zijn vader. Met een partner die hem bijna tegen zijn wil steunt en geconfronteerd wordt met harde gesprekken die hij niet wil voeren met familieleden die hij zelden ziet, begint Frank te bezwijken onder het gewicht van zijn schuldgevoel, woede en angst terwijl hij zich afvraagt of het de moeite waard was om terug te keren naar een golf van gevoelens ervaren die hij lang geleden had onderdrukt.

Hoewel veel LGBTQ+-individuen vandaag de dag nog steeds het soort angst ervaren waarmee Bettany's personage in Uncle Frank te maken heeft, onderstreept Balls beslissing om de film eind jaren zeventig te spelen, nog steeds aan het begin van elke vorm van mainstream homorechtenbeweging, de mate waarin zijn dilemma over coming out voelt bijzonder onvoorstelbaar. Beth's jeugdige onervarenheid, vooral in vroege scènes waar ze zich in voice-over afvraagt waarom er zo'n opvallende kloof is tussen Frank en de rest van de familie, begint het eenvoudige medeleven van de jeugd van deze generatie te belichamen, maar begrijpt niet waarom deze erudiete, geduldige, vriendelijke persoon zou met iedereen op de vuist zijn. Haar opleiding over zowel Frank als de libertijnse wereld van de grote stad komt haar snel te boven, maar het laat ook zien hoe we ons kunnen versterken in enclaves van ondersteuning, en hoe we daardoor soms blind worden voor het omgaan met bepaalde soorten tegenspoed, of grotere realiteit , dat lijkt altijd binnen te stromen, of we dat nu willen of niet.

Dat de dood van Daddy Mac niet als een soort van opluchting voor Frank komt, geeft aan hoe diep de schaamte en angst van zijn jeugd ingebed zijn geraakt - zo erg zelfs dat hij zichzelf begint te haten en instort als hij eraan terugdenkt, zelfs jaren later. Maar er is een onmiskenbaar feit dat we, ten goede of ten kwade, de goedkeuring van onze families zoeken, en om dat te worden ontzegd - en een voorwerp van minachting en minachting in hun ogen te worden - laat het diepe en blijvende littekens achter. Nou, voor sommigen; Ball biedt een prachtig contrapunt in het perspectief van Wally, die erkent dat zijn moeder uit het Midden-Oosten hem nooit als homo zou accepteren (en hij zou worden geëxecuteerd in zijn thuisland), maar blijft open en eindeloos medelevend als hij Frank aanmoedigt om uit de kast te komen zijn familie. Macdissi's levensvreugde in de rol is een van de helderste plekken van de film, het spelen van het homoseksuele familielid dat we allemaal op een bepaald moment in ons leven nodig hadden om onze onervarenheid of zelfs onwetendheid te accepteren en ons voorzichtig naar verlichting te leiden.

Bettany is krachtig en aangrijpend als Frank, worstelend met demonen die hij... niet lang geleden onthuld aan What To Watch hit veel dichter bij huis dan in typische rollen. Een geheim met zich meedragen, zo laat hij ons zien, is al moeilijk genoeg, maar het kan dodelijk zijn om de negatieve gevoelens die anderen erover hebben te internaliseren als het wordt onthuld. Daartoe kan de specificiteit van dit verhaal resoneren met iedereen die niet in staat is geweest vrij en volledig te leven, en Bettany legt de zelfdestructieve pijn vast die deze individuen doormaken als en wanneer ze niet hun authentieke zelf kunnen worden. Ondanks dat ze een soort verteller en motor is die enkele van de reflecterende randen van dit verhaal aandrijft, neemt Beth van Lillis een achterbank zodra het trio aan hun roadtrip naar het zuiden begint, maar haar heldere blik op het vertrouwen dat hij in haar investeerde, dat hij momenteel afwijzen in de nasleep van Daddy Mac's dood, biedt hem een noodzakelijke spiegel om zichzelf eerlijk te zien.

Nogmaals, Macdissi is een absolute openbaring, en zijn eerlijkheid met wie hij is en wie hij Frank aanmoedigt te zijn, biedt een derde been om de emotionele reis van zijn partner te ondersteunen. Maar zelfs als veel mensen geen metgezellen en ondersteuningssystemen kunnen vinden om te valideren en aan te moedigen wie ze zijn - als ze erin slagen om voorbij het soort angst en schaamte te komen waaraan Frank vasthoudt - besluit Ball om te streven naar een meer gracieuze en vrolijke afsluiting van deze reis voelt zeer welkom, ook al klinkt het voor sommigen misschien vals. Ik bedoel, het is absoluut waar dat mensen naar buiten komen en hun families hen afwijzen, of erger. Maar wat leert dat in een fictief verhaal mensen die misschien overwegen hetzelfde te doen in het echte leven? Er moet (of zou in ieder geval moeten) een veilige plek zijn om deze positieve alternatieven te verkennen, en Ball doet dit zonder terugdeinzen voor de potentiële obstakels of moeilijkheden. In welk geval, oom Frank observeert een vaak gesproken waarheid, maar een die altijd de moeite waard is om te onthouden: het wordt beter. Dat het moeilijk of slecht kan zijn, valt niet te ontkennen; maar als er een kans is dat het kan leiden tot gezondere, gelukkiger dingen - zo niet voor iedereen, dan toch voor jezelf - dan betoogt deze film, waarom niet op zijn minst proberen?

oom Frank zal beschikbaar zijn op Amazon Prime Video op 25 november 2020.