Recensie 'Veelbelovende jonge vrouw': het is net zo'n must-see als je hebt gehoord

Ons oordeel

'Promising Young Woman' verdient 'essentiële' bijval als Carey Mulligan angst in de harten van roofdieren slaat in Emerald Fennells vrolijk veroordelende en pijnlijk rauwe masterclass 'vrouwen zijn geen objecten'.

Voor

📓 Carey Mulligan spuwt vuur.
📓 Schrik niet van harde beoordelingen.
📓 Houding en stijl voor eeuwen.
📓 Laat een blijvende prikkel achter.
📓 Somber met een doel.

Tegen

📓 Sommigen beweren misschien 'de schommel'.
📓 Somber met een doel (misschien niet jouw ding).

Veelbelovende jonge vrouw is momenteel alleen in de bioscoop te zien. Vanwege de COVID-19-pandemie raden we aan om deze te bekijken bij uw lokale drive-in. Als er geen beschikbaar is, controleer dan de staats- en CDC-richtlijnen voordat u in een afgesloten ruimte kijkt.

Als iemand wiens vormende jaren samenvielen met de opkomst van ranzige tienersekskomedies zoals: Amerikaanse taart , Rondrit , EuroTrip , en dergelijke, ik zeg dit met nadruk: mijn generatie had meer vernietigende tegenwichten nodig zoals Veelbelovende jonge vrouw . Het debat over bewuste en onbewuste besluitvorming terwijl black-out wordt verspild, de onwetendheid van onvolwassenheid als een uitwissing van schuld, komt tot een kokende kook in Emerald Fennell's genoeg-al-disruptor. Het negeren van de frustraties, rode vlaggen en hot-poker ontroering van het scenario is een voorrecht of erger, aangezien dit slecht vermakelijke stuk media bedoeld is om kijkers met een Sarlacc-grote put in hun maag achter te laten. We juichen iets toe dat zo onbevreesd kritisch en ijverig onsubtiel is, nooit ten koste van narratieve exploitatie.

Carey Mulligan schittert als barista Cassandra Thomas van middelbare leeftijd, die bijzaak is als een soort ambtenaar. Af en toe gaat Cassandra naar bars, nachtclubs en nachtclubs waar afspraken de overhand hebben om zich voor te doen als een hulpeloos dronken reekalf dat helemaal alleen is. Haar doel? Mannen uitdagen; daag ze uit om het juiste te doen. Als ze Cassandra veilig naar huis begeleiden, gefeliciteerd! Helaas recyclen de meesten dezelfde routine van aardige kerels in een poging het overdreven bedwelmde (ze veronderstellen) doelwit naar huis te lokken, meer drank in haar keel te dwingen en vervolgens proberen hun bedstijl in te kerven. Voer Cassandra's cue in om te onderbreken, geheel nuchter, terwijl de mompelende kameleons ineenkrimpen wanneer ze worden ontmaskerd als fraudeurs.

Cassandra's plichtsgetrouwe angstaanjagende vloeit voort uit een tragedie uit het verleden, die teruggaat tot toen een beschuldiging van seksueel wangedrag de toenmalige student haar prestigieuze medische opleiding kostte (ze stopt ermee), toekomstige werkgelegenheid (beroepsvooruitzichten verdwenen) en erger nog, een jeugd vriendschap. Het is jaren later, maar in een openingsscène waarin bedrijfsfeesten (Adam Brody, Ray Nicholson, Sam Richardson) seksisme plagen over hoe vrouwen elke werkplek belemmeren - geen golfbijeenkomsten, geen stripclub-shenanigans, enz. - is er niets veranderd. Veelbelovende jonge vrouw gebruikt nadrukkelijk de gespreksonderwerpen, dezelfde hamer die hij zei, zei ze logica, om te benadrukken hoe het systeem een ingesleten cyclus herhaalt. Waarom kan Cassandra niet stoppen met het straffen van zielige pick-up horndogs? Het antwoord is simpel: niemand lijkt er genoeg om te geven.

Fennell's mix van komedie en tragedie is als een zure kersenpucker. Het houdt iedereen, status of bondgenootschap, verdoemd, verantwoordelijk voor falende slachtoffers die dapper genoeg zijn om hun verhalen te delen, terwijl ze nog steeds sarcastisch fedora-sleazebags berispen die dingen roepen als: WAAROM MOETEN MEISJES ALLES RUNEREN, nadat ze zijn verhinderd om iemand in bed te leggen die kan niet eens staan. We lachen, maar we zijn terecht woedend als Cassandra voortdurend onder de loep wordt genomen door buitenstaanders. Of erger nog, wordt in haar eigen verhaal uit de focus weggelaten, letterlijk tijdens een climax in de derde akte waar twee vrijgezellenweekendvierders de dialoog domineren in een uitputtende vertoning die de reactionaire woede doet borrelen. Het is een effectieve balans als komedie donkerder wordt dan een zonsverduistering, wat Fennells thema's alleen maar helpt om te blijven hangen, aangezien zelfs de cinematografie van Benjamin Kracun Cassandra op slimme wijze verliest in haar eigen speelfilm om te benadrukken hoe slachtoffers vaak verloren gaan in hun eigen persoonlijke verhalen.

Het is geen understatement om Mulligans optreden als Cassandra te beschouwen als een genuanceerde kijk op de femme fatale, die als een schorpioen door haar woorden prikt. Interacties beginnen altijd ongevaarlijk, ofwel Christopher Mintz-Plasse die coke gebruikt terwijl hij zijn roman beschrijft over hoe het is om als man te leven in de wereld van vandaag, of Adam Brody die kumquat-likeur mengt tot een smakeloze cocktail. Behalve dat het nooit ongevaarlijk is omdat Cassandra op bedrieglijke wijze geen functionerende tekenen van cognitief bewustzijn vertoont. Desalniettemin belanden deze witte ridders die dapper hun begeleiding naar huis bieden altijd terug in hun appartement, bij Cassandra, terwijl ze de grenzen van haar prooi test. Of ze zich nu aan haar opdringen terwijl ze slaapt, haar wakker schudden om te scoren, of haar slipje uittrekken tijdens een beleefde weigering. Dan versmallen Mulligans ogen tot dolken, haar grijns wordt breder, en inslag, ze gaat naar de races die in tekens rijgen terwijl ze smeken om de genade van hun reputatie, terwijl Cassandra elke morele vezel deconstrueert die ze zo hardnekkig aanprijzen. Mulligan is een ontzagwekkende huurmoordenaar, koeltjes los van de gemaskerde schijn en het weerzinwekkende interieur van de wereld.

De uitvoering van de hoofdrolspeler is gedenkwaardig omdat ze scène voor scène diepte krijgt. Wanneer we omgaan met de romantische interesse van Bo Burnham, Ryan, zien we een afgematte, wantrouwende ziel die warm is voor het idee dat niet elke man een egoïstisch eindspel speelt. Dean Walker van Connie Britton werkt samen met Mulligan als een vrouw aan de macht die beschuldigingen week na week onbeantwoord laat en psychologische horrortinten aanwakkert. Alfred Molina bekent zijn psychotische inzinking aan een Mulligan die overrompeld is, in een ommekeer van het fortuin waar ze een ex-advocaat troost die gebroken is door de schuld van de groteske wandaden van zijn bedrijf (sociale media afspeuren naar dronken chantagebewijs). Veelbelovende jonge vrouw overweegt alle hoeken van de wraakboog die Cassandra verteert, maar keert altijd terug naar de scherpte die we verdienen te aanschouwen.

Fennell perst zoveel frustratie in een altijd boeiende, sensationeel pop-arty benadering van de menselijke waarde. Het gaat er nooit om dat mannen worden gedemoniseerd of verguisd (althans niet als het meest relevante punt). Het gaat over wie er leeft met mentale, emotionele en fysieke littekens versus wie ongeremde ambities mag nastreven. Er zijn geen klachten over extreme afbeeldingen over: Cassandra's acties in een film die seksuele dwang om een reden koppelt aan leerbare vrouwenhaat. Fennells aanpak van toestemming, informele date rape-cultuur en die roofdieren die de kunst van middle-ground stalking onder de knie hebben. Een film die als een bijl in je ribbenkast raakt, nieuwsgierig naar je hart, omdat sommige dingen niet zomaar losgelaten kunnen worden, of in sommige ogen gereduceerd worden tot een ziekte. Voor het eisen van algemeen fatsoen. Wat een begrip.

Veelbelovende jonge vrouw is brutaal en brutaal, zowel uit protest als als een moersleutel in het systeem. Emerald Fennell krijst een rokende aanklacht, via Cassandra Thomas, tegen gebrekkige beveiligingen die de stemmen van slachtoffers begraven in een dreunende zee van dezelfde minachtende bullshit. Maar hebben we dit verhaal niet eerder gehoord? Ya-huh, en dat is precies het punt van het verhaal van Fennell. een bijna Groundhog Day loop waar gruwelijke zinnen als huilende wolf, erom vragen, en we waren gewoon kinderen, klinken als de minst aantrekkelijke radiobanger van de zomer. Veelbelovende jonge vrouw zou je moeten doen kronkelen, en als dat het geval is, leg dan eerlijk in jezelf uit waarom. Het is niet van de ene op de andere dag om tientallen jaren van drink-en-hookup-cultuur te rammelen die wordt weergegeven in de bioscoop en die zoveel wazige lijnen heeft gecreëerd. Toch is de enige manier om verandering af te dwingen, enige vorm van reflectie, door nogmaals, zoals Fennell zo pijnlijk en gepassioneerd doet, dat almachtige woord te benadrukken: verantwoordelijkheid.

Veelbelovende jonge vrouw zal op 25 december 2020 in de bioscoop verschijnen.