Review ‘Assepoester’: Op jacht naar die Disney-meisjesbaas
Ons oordeel
Er is meer nodig om een klassieker te moderniseren dan er een laag door het bedrijf goedgekeurde girlpower op te smeren.
Voor
- 👸🏻 Interessante subtekst die onderzoekt hoe patriarchale structuren schijnbaar kwaadaardige motivaties beïnvloeden.
- 👸🏻 Natuurlijk, de nummer- en dansnummers zien er goed uit en klinken best goed.
Tegen
- 👸🏻 Hoo boy, zijn jullie klaar voor een nieuwe kapitalistische girlboss?
- 👸🏻 De film kan niet beslissen of het een knipogende fantasie is of een gemoderniseerde subversie.
Disney heeft het afgelopen decennium zoveel mogelijk zelfbewust feministisch commentaar gemolken uit de ingewanden van zijn eigen verleden. Jasmine moet aspiraties hebben om sultan te worden. Belle wordt herhaaldelijk benadrukt dat ze geen Stockholm-syndroom heeft. Maleficent is het onbegrepen slachtoffer van patriarchaal geweld. (...Oké, die laatste vind ik echt leuk.) Er is niets mis met het opnieuw uitvinden van eerder onderzochte verhalen om de vorige tekst te bekritiseren of een verhaal bij te werken voor evoluerende culturele gevoeligheden, maar Disney heeft de neiging om het meer te doen als een middel tot merkbehoud dan als een oefening van introspectie. Dit is waar andere interpretaties van sprookjes uit het publieke domein het potentieel hebben om het Muizenhuis te overtreffen, om CinemaSins muggenzifterij te omzeilen en een verhaal te vertellen dat ofwel niet repareert wat niet kapot is of een klassieker ondermijnt om commentaar te geven op het hier en nu. Helaas schieten Amazon, Sony en schrijver-regisseur Kay Cannon tekort met hun interpretatie van Assepoester , die het in beide richtingen probeert te hebben en ondanks de beste bedoelingen een beetje een puinhoop overkomt.
Er zijn zeker elementen in de vertolking van Cannon die geïnspireerd aanvoelen, omdat ze vormen van feminisme vertegenwoordigen die we niet vaak zien in de populaire cultuur. Een van de meer fascinerende subplots draait namelijk om het conflict tussen koning Rowan (Pierce Brosnan) en zijn zoon prins Robert (Nicholas Galitzine), waarin van Robert wordt verwacht dat hij zal trouwen voor het welzijn van het koninkrijk, onafhankelijk van zijn genegenheid of zijn neiging om te regeren. . De aanwezigheid van een prinses (Tallulah Greive) met een hardnekkig verlangen en ideeën voor leiderschap (zie: dun verhulde grappen over problemen met het Amerikaanse beleid) maakt de patriarchale rol die Robert opsluit tot een dwingende impuls voor karaktergroei die vaak aan de kant wordt gelaten in portretten van Prince Charming. Bovendien is het herinterpreteren van de zogenaamde slechte stiefmoeder (Idina Menzel) als een levensvermoeide matriarch die ervoor wil zorgen dat voor haar familie wordt gezorgd, inclusief Assepoester (Camila Cabello), door haar dochters in rijkdom te huwen, een slimme karakterisering die transformeert het primaire conflict van platte schurkenstaat in een debat tussen praktische overleving en verkennend idealisme. En de cameo van Billy Porter als de Fabulous Godmother is de beste keuze voor een out-of-the-box casting die deze film had kunnen maken.
De beste Amazon Prime-deals van vandaag Amazon Prime Amazon Prime Video - Gratis proefversie Visie Amazon Prime Amazon Prime - jaarlijks $ 119/jaar Visie Amazon Prime Amazon Prime - maandelijks $ 12,99/mnd Visie- Assepoester (2021) abonnementsopties:
- 1 maandabonnement - $ 12,99 per maand ($ 12,99 totale kosten)
Helaas worden veel van die kleine details begraven door de drijvende kracht achter het hoofdplot, dat Assepoester opnieuw uitvindt als een aspirant-naaister wiens armoede en seks haar ervan weerhouden om serieus te worden genomen op de stadsmarkt. Het is vermoeiend om weer een ander verhaal te hebben waarin het hoogtepunt van het feminisme wordt gekenmerkt door aspiraties naar kapitalistische welvaart, waar de waarde van een vrouw wordt bepaald door het woord huishoudster op haar cv door te strepen en de letters C.E.O. Hoewel dat kan worden gezien als een stap hoger dan de meer bescheiden, door romantiek gemotiveerde rol in de Disney-versie, is het nog steeds een zeer beperkte opvatting van vrouwelijkheid die overkomt als een schoenlepeltje in een verhaal dat uiteindelijk gaat over een onwaarschijnlijk gevonden liefde.
Dit draagt bij aan een onderliggende spanning, aangezien de film een baken van cultureel progressivisme wil zijn met behoud van sprookjesachtige eigenzinnigheid. De uitgebreide danschoreografie op een jukeboxcollectie van pophits staat in schril contrast met de provinciale verhalenboeksetting, wild heen en weer slingerend tussen je onderdompelen in fantasie en je er brutaal aan herinneren dat dit maar een film is. De komedie wendt zich van verhelderende prikken naar mannelijk ego naar de altijd irritant James Corden's muis-gedraaide lakei verwondert zich over hoe de plas uit de voorstaart komt. Of de film nu aandringt op een serieuze hervertelling of op subversief commentaar, hangt uitsluitend af van de scène, niet van enig gevoel van verhaalstroom, en het gebrek aan consistentie spreekt tot een gebrek aan visie voor Assepoester naast girlbossing zoals de grote kanonnen bij Disney.
In sommige opzichten, Assepoester is een film die vrijwel geheel immuun is voor kritiek als consumentenrapportage. Als je überhaupt geïnteresseerd bent in een andere versie van Assepoester bij wijze van jukebox-musical die zich voedt met de extreem verkoopbare blanke feministische tijdgeest, zal niets wat ik hier zeg je waarschijnlijk afschrikken of afbreuk doen aan je plezier in de luchtige geneugten van zang en dans in de film. Er is een reden waarom studio's verhalen blijven produceren voor een modern publiek, en hoe mooi gefilmd en met tussenpozen grappig de film ook is, ik kan Amazon en Sony niet helemaal de schuld geven van het feit dat ze een hap uit Disney's taart willen. Er moet gewoon meer aan het moderniseren van een klassieker zijn dan er een jas van door het bedrijf goedgekeurde girlpower op te slaan.
Assepoester releases in de bioscoop en op Amazon Prime op 3 september 2021.
