Review 'Emily in Paris': Ondiep plezier
Ons oordeel
Een meestal oppervlakkige show die Parijs prachtig laat zien, terwijl iets lastigs als diepte van karakter wordt vermeden.
Voor
- 🇫🇷 Parijs herinnert ons eraan dat het de perfecte plek is om een show op te nemen.
- 🇫🇷 De Europese karakters zijn nors en charmant tegelijk.
- 🇫🇷 De afleveringen zijn heerlijk kort.
Tegen
- 🇺🇸 De Instagram-generatie is hier om ons te redden!
- 🇺🇸 Ik kan niet beslissen of ik hoop dat Emily ontslagen wordt.
Dit bericht bevat spoilers voor Netflix's Emilie in Parijs.
Open Netflix en vang een glimp op van de in-no-way-gemanipuleerde-waarom-zou-zo-denk-zoiets Top 10-lijst en je zult Emily met grote ogen in Parijs vinden, een nieuwe Originele Netflix-serie van Darren Star, van wie je je nog zult herinneren Seks en de stad bekendheid vanaf eind jaren 90.
Er is echter veel veranderd in 20 jaar. Ten eerste zal het hebben van een show met 'Sex' in de titel niet zo belanden als toen. En kijkers zijn niet meer zo preuts als wij ooit waren. Dan is er het feit dat misschien 2020 - en vooral deze 2020 in deze versie van het multiversum - misschien niet een ander wit personage nodig heeft dat zijn weg vindt in een grote, diverse stad terwijl het tegelijkertijd die diversiteit bijna niet op een zinvolle manier erkent.
Maar hier zijn we dan, met Emily in Parijs in de Netflix Top 10.
Dat wil niet zeggen dat er geen verlossende eigenschappen zijn in wat anders een behoorlijk saaie serie van 10 afleveringen is die gelukkig maar één keer 30 minuten breekt. Het is alleen dat geen van hen iets te maken heeft met het titelpersonage.
Ten eerste het goede: Emily in Parijs speelt zich, toepasselijk genoeg, af in Parijs. (Met een paar dagen opnames in Chicago om plotredenen.) Als je een overwegend oppervlakkige serie gaat opnemen, zijn er slechtere plaatsen om dat te doen. En de mensen achter de camera hebben hier meesterlijk werk geleverd. Alle belangrijke oriëntatiepunten zijn aanwezig, worden vaak gebruikt en worden goed gebruikt. Het is gratuit en misschien meer dan een beetje cliché - maar dat zet ook perfect de toon voor de serie.
De essentie is dat Emily Cooper (Lily Collins) een jonge, low-level marketingvertegenwoordiger is die plotseling naar Parijs moet verhuizen nadat haar bedrijf een Frans bedrijf heeft overgenomen en haar middelbare leeftijd baas (Kate Walsh) zwanger blijkt te zijn. Emily kent de taal niet. Het is mogelijk dat ze nog nooit het land uit is geweest. Haar vriend Doug (Roe Hartrampf) is nogal lauw over het idee. Wat dan ook. Want precies wat je denkt dat er met hem gaat gebeuren, gaat in feite gebeuren.
Emily duikt op in Parijs en de werkbijen in Savoir hebben geen idee dat ze zou komen. Stop het ongeloof daar een minuut. Haar nieuwe baas Sylvie (Filippijnse Leroy-Beaulieu) kan het niets schelen dat een Amerikaans meisje van maat 0 verschijnt met allerlei nieuwerwetse ideeën voor sociale media, behalve dat Emily dingen blijft laten werken en dingen laat gebeuren, terwijl ze haar nieuwe leven documenteert. in Frankrijk op een generiek ogende Instagram met de gebruikersnaam 'Emily in Paris'. (En ja, Netflix heeft eigenlijk dat Insta-account .)
Het zou Parijs niet zijn zonder een beetje romantiek, en het zou Frankrijk niet zijn zonder een beetje gecompliceerde romantiek. Het langeafstandsgebeuren met Doug gaat nergens snel. (Haar bedrade vibrator die de oude elektriciteit in haar gebouw kortsluit, is, stel ik me voor, maar al te echt.) De getrouwde oudere mannen hebben geen probleem om te flirten, en die flirt vervolgens te laten escaleren tot meer dan wat Amerikanen decennia geleden acceptabel zouden vinden, nooit geest in het ik-ook-tijdperk. La Perla lingerie cadeau krijgen van een getrouwde klant? Niet goed. Emily die de doos op haar bureau opent waar haar baas kan zien dat iemand haar net een erg dure beha heeft gekocht? Ook niet de beste ideeën.
Philippine Leroy-Beaulieu als Sylvie in Emily in Paris op Netflix.(Afbeelding tegoed: Netflix)
Bruno Gouery als Julien, rechts, en Samuel Arnold als Luke, in het midden, in Emily in Parijs op Netflix.(Afbeelding tegoed: Netflix)
William Abadie als Antoine Lambert in Emily in Paris op Netflix.(Afbeelding tegoed: Netflix)
Camille Razat als Camille in Emily in Paris op Netflix.(Afbeelding tegoed: Netflix)
Lucas Bravo zal zichzelf niet in de problemen brengen als Gabriel in Emily in Paris op Netflix.(Afbeelding tegoed: Netflix)
Ashley Park, juist, als Mindy met Lily Collins als Emily in Emily in Paris op Netflix.(Afbeelding tegoed: Netflix)
Dan is er Gabriel (Lucas Bravo) - Emily's benedenbuurvrouw wiens deur ze blijft proberen door te komen (serieus, het duurt niet zo lang om te onthouden dat de eerste verdieping eigenlijk op de tweede verdieping begint), en wie heeft dat soort gelegd terug, Europese nonchalance over hem waarvan degenen onder ons met grappige Amerikaanse accenten graag denken dat we het kunnen redden als we in het buitenland zijn. (Pro-tip: dat kunnen we niet. Ga er maar mee akkoord.) Hij is ook een chef-kok in een restaurant in de buurt van hun gebouw, dat uitgroeit tot een fatsoenlijke kleine boog. Er is hier een duidelijke (en onmiddellijke) chemie, en het komt op het perfecte moment. Emily kan wel een vriend gebruiken.
Ze vindt een paar anderen in Mindy Chen (Ashley Park), die in Parijs werkt als oppas terwijl ze zich verstopt voor haar rijke en dominante familie in China. En dan is er Camille (Camille Razat), die meteen een beetje te aardig is voor Emily en een verademing is, aangezien alle andere Fransen een beetje te stereotiep Frans zijn geweest. Er moet gewoon iets mis zijn met Camille - en het blijkt dat iets Gabriel heet.
Conflicten maken verhalen natuurlijk de moeite waard om te vertellen. En voor het grootste deel heeft Emily in Parijs een behoorlijk vergeetbaar verhaal. Ze veroorzaakt de ene ramp na de andere vanwege haar leeftijd of Amerikanisme (of beide), en slaagt er vervolgens in om zichzelf te redden, hetzij vanwege haar leeftijd of Amerikanisme (of beide), en dat allemaal terwijl ze de magische nieuwe technieken van 'sociale media' gebruikt. die ze maar al te vaak beschrijft alsof ze toverbonen naar dit land van idioten leurt.
Dat Emily's eigen groeiende sociale media-status zou leiden tot grotere overwinningen op een groot professioneel niveau is meestal fantastisch. Maar al te echt is haar ervaring bij een 'influencer-evenement'. Het is pijnlijk en perfect.
Ga niet naar Emily In Paris in de hoop op iets meer dan wat je op de poster ziet. Enigszins ongepaste mode voor iemand die nog niet oud genoeg is om beter te weten, en lichtjes ongepast gedrag van iedereen uit alle richtingen. Het is voor het grootste deel een beslist PG-13-affaire. Het herinnert ons eraan dat Insta-leven misschien niet echt de richting is die we willen dat planeet Aarde opgaat.
Waarom kijken dan? Omdat het vier en een half uur televisie is dat je eraan herinnert dat er een wereld buiten je huis is. Dat we op een dag misschien weer kunnen reizen en andere landen kunnen ervaren en ons een weg kunnen banen door het eerste contact met andere culturen. Omdat het Parijs is, verdomme. Omdat het eten en wijn en kunst en mode is en, ja, voor sommigen misschien een beetje romantiek.
Het is leuk en vluchtig, soms gedenkwaardig en soms absoluut vergeetbaar. Dat is precies wat een verblijf in Parijs als twintiger zou moeten zijn.
