Review 'Home Sweet Home Alone': een vakantietraditie die Disney moet laten sterven
Ons oordeel
Ondanks de stamboom van komieken op het scherm en achter de schermen, is dit een film die alleen door kinderen kan worden bekeken als ze alleen thuis zijn.
Voor
- - Hoewel de speelduur van 90 minuten nog steeds eindeloos leek, is de film in ieder geval vrij kort
Tegen
- - Proberen om iedereen sympathiek of 'begrepen' te maken in hun motivaties was een vergissing, omdat we zien hoe mensen worden geslagen en mishandeld binnen een centimeter van hun leven
- - Het script van Mikey Day en Streeter Seidell zet de emotionele lijn van het oorspronkelijke idee volledig buitenspel door de moeder van het achtergebleven kind Carol (Aisling Bea) geen obstakels te geven om bij hem terug te komen, behalve de verandering in tijdzones tijdens een cross-Atlantische vlucht
Home Sweet Home Alone is een film die zijn taart wil hebben en er ook een aambeeld in wil bakken om op het hoofd van een volwassene te laten vallen, een misschien onverwachte barometer voor hoeveel fysieke mishandeling een echte persoon kan of zou moeten lijden in naam van het vertellen van komische verhalen. Het argument is dat de drempel erg hoog is, alsof wat Kevin McAllister deed met de Wet Bandits in 1990 een eigenaardige demonstratie van zelfverdediging was en we nu op een plek zijn waar vermeende overtreders zouden moeten worden verscheurd, verminkt of kreupel gemaakt met extreme vooroordelen. Maar 2021 is ook een tijdperk waarin zowel goeden als slechteriken begrijpelijke, mogelijk sympathieke motivaties moeten krijgen, dus je kunt niet alleen personages hebben die hoofdletter-T dieven zijn of zelfs Wile E. Coyote-niveau intriganten - wat het meer maakt moeilijk om te zien hoe ze steeds opnieuw worden gesmoord door een 10-jarige.
Dit alles wil zeggen dat de zesde (!) film in de Alleen thuis franchise is een onuitstaanbare slog, een ondraaglijke oefening in fysieke komedie waarvan je misschien wel of niet verrast zult zijn om te ontdekken dat de regisseur van vuile opa injecteerde niet met dezelfde zoetheid of menselijkheid die het origineel zo'n blijvende vakantiefavoriet maakten.
Hoewel Jojo Konijn co-ster Archie Yates maakt een meer dan passende schattige stand-in voor Macaulay Culkin's achtergebleven kind, Ellie Kemper en Rob Delaney zijn niet in staat om de gelijktijdige kwetsbaarheid van hun personages uit de middenklasse en vileine wanhoop in evenwicht te brengen als een script door Mikey Day en Streeter Seidell proberen humor uit een scenario te halen dat had kunnen worden opgelost als een van beide partijen letterlijk vijf seconden had gepauzeerd om een gesprek te voeren.
Yates speelt Max Mercer, een jonge jongen die alleen thuis is gelaten wanneer de luchtvaartmaatschappij die hem en zijn uitgebreide familie naar Tokio vervoert voor de vakantie, de groep omboekt op twee verschillende vliegtuigen, waardoor zijn moeder Carol (Aisling Bea) het land verlaat zonder de moeite te nemen om te controleren op hem of blijkbaar zelfs gedag zeggen. Omdat hij een hekel heeft aan zijn Amerikaanse familieleden - een begrijpelijk gevoel aangezien zijn oom Blake (Pete Holmes) zijn eigen kinderen beheert alsof hij katten hoedt - is Max aanvankelijk chuffed om alleen te zijn; binnen vijf minuten nadat hij ontdekt dat iedereen weg is, plundert hij elke kast, kast en kast voor dingen om te eten, mee te spelen of te kijken die hij niet zou mogen doen onder toezicht van een volwassene. Maar zelfs als zijn moeder ontdekt dat hij afwezig is in de rest van de hotelkamer van de familie in Tokio, realiseert ze zich niet alleen dat hij geen telefoon heeft waarmee ze contact met hem kan opnemen, maar ook dat hun recente verhuizing uit het VK betekent dat ze elkaar nog niet hebben ontmoet. een van hun buren, eenzaamheid slaat toe en Max begint te smachten naar de familieleden van wie hij vijf minuten eerder al blij was verlost te zijn.
Ondertussen, aan de andere kant van de stad, hebben werkloze IT-man Jeff Fritzovski (Rob Delaney) en zijn vrouw Pam (Ellie Kemper) aanbiedingen van lokale makelaar Gavin Washington (Kenan Thompson) om hun huis te verkopen nadat hun gecombineerde financiën de hypotheek niet langer kunnen betalen - tenminste totdat Jeff ontdekt dat een oude pop die hij van zijn moeder heeft gekregen als familiestuk, enkele honderdduizenden dollars waard is en ze hem kunnen verkopen om hun schulden af te betalen. Door een onwaarschijnlijk ingewikkelde reeks gebeurtenissen raakt Jeff ervan overtuigd dat Max de pop heeft gestolen en besluit hij naar het Mercer-huis te marcheren en de teruggave te eisen, maar hij arriveert op tijd om de familie van de jongen te zien vertrekken naar de vakantie, een groot probleem omdat ze tegen nieuwjaar moeten beslissen of ze het enige aanbod dat ze voor hun huis hebben ontvangen, willen accepteren. Nadat hij heeft ontdekt dat Max inderdaad alleen thuis is, bedenkt Jeff met tegenzin een plan met Pam om in te breken in het huis en de pop terug te halen. het volstaat te zeggen dat de jongen besluit zijn ouderlijk huis te beschermen en de mensen te stoppen waarvan hij denkt dat het inbrekers zijn, wat leidt tot een escalerende strijd om het bezit van de pop waarvan de Fritovski's denken dat Max die heeft.
Als Kevin McAllister van deze film is Archie Yates minstens zo schattig als Macaulay Culkin drie decennia geleden, en hij weet op dezelfde manier hoe hij de fijne lijn moet berijden tussen een schurk en een onaangenaam monster. Het probleem is dat het script niet weet hoe dat moet. Dus naast het karakter door alle beats van de eerste film van wensvervulling naar rusteloze kinderen te haasten terwijl ze hen er nog steeds aan herinneren hoeveel ze hun ouders zouden missen als ze Max in dat scenario zouden vervangen, krijgt Max een General Patton-niveau een vermogen tot defensieve strategie die hem waarschijnlijk een grondige psychologische evaluatie zou opleveren, zo niet een snelle trip naar de jeugdinrichting als een van deze gebeurtenissen zich daadwerkelijk in het echte leven zou voordoen.
Culkin's Kevin was zeker een paar I.Q. punten slimmer dan de gemiddelde 10-jarige, maar de meeste tactieken die hij gebruikte om huisindringers af te schrikken, voelden op zijn minst aan als improvisaties of noties die hem bang maakten (zoals het spelen van Angels With Filthy Souls) dat hij zich omdraaide op zijn volwassen tegenhangers . Hier tuigt Max in extreem korte tijd het hele huis op met krankzinnige (en waanzinnig gewelddadige) boobytraps die Jeff en Pam er niet alleen van weerhouden hun missie op te geven, maar ze slaan, verbranden, steken en beuken tot een intensiteit die zou voelen overdreven in een Tom en Jerry tekenfilm. Dat gezegd hebbende, zou je kunnen denken dat de twee volwassenen in deze situatie, die niet alleen dieven van beroep zijn, maar ook zorgzame mensen zijn met hun eigen kinderen, de situatie misschien op andere manieren proberen op te lossen, zoals bijvoorbeeld aanbellen. om te zien of er iemand thuis is voordat u besluit in te breken en hun eigendommen terug te stelen, maar u zou zich vergissen, zelfs als scenarioschrijvers Day en Seidell waarschijnlijk zouden beweren dat ze op zijn minst probeerden obstakels te vinden om te voorkomen dat ze dit zouden doen.
Ondertussen minimaliseert de film bijna volledig het tegenovergestelde einde van wat het centrale emotionele conflict van het origineel was Alleen thuis , dat is de verwoede poging van Max' moeder om thuis te komen bij haar zoon. In de eerste film smeekt, leent en steelt Kate van Catherine O'Hara om een weg terug naar haar zoon te vinden; hier stapt Carol van Aisling Bea op de volgende standby-vlucht vanuit Tokio en heeft ze te maken met de verschrikkingen van een stoelgenoot die op haar schouder slaapt. Maar zelfs als de lokale politie in deze update wordt gepersonifieerd door Culkin's broer op het scherm Devin Ratray, hier opnieuw zijn doofus-rol als Buzz (en enige misleiding als de ongelovige officier die op de een of andere manier denkt dat iemand het alarm van de huisbeveiliging afgaat als een grap-hommage aan de ervaringen van zijn kleine broertje, waar vrijwel geen van hen ooit iets van kon weten), hoe en waarom zou Carol geen contact hebben opgenomen met de lokale autoriteiten om op zijn minst langs het huis te gaan om haar zoon te controleren terwijl hij geïsoleerd is in de buitenwijken van Chicago?
Het is een van de vele schijnbaar voor de hand liggende vragen die het script niet alleen niet stelt, maar ook uitlegt waarom het dat niet deed. Regisseur Dan Mazer mist de vaardigheid of subtiliteit om te verdoezelen, hetzij door goede uitvoeringen te ontlokken van een verrassend stamboomcast of door de grappenmakerij net zo leuk als pijnlijk te laten lijken.
Als Kemper als performer steeds eendimensionaaler is geworden sinds ze haar doorbraak maakte op Het kantoor , voegt ze niets nieuws toe aan haar repertoire door deze chagrijnige pixie Pam te spelen. Na eerder het gevoel te hebben gehad dat Delaney's meest opmerkelijke beurt was als de gezochte superheld-respondent Peter in Deadpool 2 , lijkt het erop dat minder - veel minder - meer is bij hem op het scherm. De rest van de ondersteunende cast vullen met bekwame cabaretiers als Thompson, Holmes, Timothy Simons, Ally Maki, Chris Parnell en Jim Rash leek waarschijnlijk een goed idee tijdens de planning van de film, maar bijna allemaal zijn ze waardevoller als afleiding van het complot dan als motoren om het vooruit te stuwen, dus als gevolg daarvan worden de meeste van hun talenten verspild.
Aan de andere kant, als 14-jarige ten tijde van de release van de eerste Alleen thuis , misschien ben ik gewoon bezweken aan een zekere mate van sympathie voor de volwassenen die gevangen zitten op het pad van de sociopathische preteen-hoofdpersoon van de serie, of zelfs gewoon een Scrooge-achtige afkeer van het cartoonachtige geweld. En om eerlijk te zijn, deze film is echt en bewust niet voor mij gemaakt. Maar er zijn gewoon te veel echt getalenteerde mensen bij betrokken voor Home Sweet Home Alone zo slecht zijn als het is, en als het materiaal in deze film deel uitmaakt van een traditie waarvan iemand op de een of andere manier gelooft dat die moet worden gecultiveerd, behalve als voer voor de oppervlakkige vertrouwdheid die gepaard gaat met intellectueel eigendom, dan is het misschien beter om gewoon goed te vertrekken alleen al genoeg.
Home Sweet Home Alone is vanaf 12 november te streamen op Disney Plus.
