Review 'Last Night in Soho': met intriges kom je alleen zo ver
Ons oordeel
'Last Night in Soho' speelt schaamteloos met feministisch commentaar dat het niet helemaal begrijpt.
Voor
- - Uitstekende basis in de eerste akte
- - De horrorsetpieces zijn goed geënsceneerd
- - Edgar Wright blijft een boeiende visuele stylist
Tegen
- - De wendingen ondermijnen de thematische kern van de film
- - De hoofdpersoon verliest ergens onderweg haar boog
- - Het is onduidelijk wat de film eigenlijk probeerde te zeggen
Edgar Wright is een visueel getalenteerde filmmaker, daar bestaat geen twijfel over, dus het is logisch om enthousiast te zijn over zijn laatste vertrek van komedie naar onironische horror met Gisteravond in Soho . In veel opzichten weet Wright de belofte waar te maken van een spookachtig doordrenkt met de stijl van vintage Britse pop en het Londense nachtleven uit de jaren 60, door decorstukken te maken die rechtstreeks de donkere onderbuik confronteren van een scène die wordt gedomineerd door spetterende kleuren en mooie meisjes. Maar onder het dunne laagje plotwendingen en nep sociaal commentaar bevindt zich een film die schokkend verstoken is van betekenis, een verhaal dat zo volledig is toegewijd aan het creëren van intriges dat de uiteindelijke onthullingen tegelijkertijd hol en tegenstrijdig zijn, mogelijk gericht op morele complexiteit maar uiteindelijk in een valkuil om meer energie te steken in het ontwikkelen van sfeer dan het oplossen van het verhaal op een emotioneel bevredigende manier.
Het is jammer, aangezien de eerste act zo veelbelovend is dat het voelt alsof het bijna helemaal bij een andere film hoort. Terwijl het muisstilte plattelandsmeisje Ellie (Thomasin McKenzie) haar collegiale dromen najaagt om mode in Londen te studeren, merkt ze dat de moordende moderne houding van haar klasgenoten niet samengaat met haar bescheiden liefde voor popesthetiek uit de jaren 60, terwijl de mannelijke bewoners van haar nieuwe urban local worden geframed als nieuwsgierige inbreukmakers op persoonlijke ruimte. Dit leidt ertoe dat Ellie op zoek gaat naar huisvesting buiten de campus in een retro-stijl kamer die wordt verhuurd door de bejaarde Miss Collins (Diana Rigg). Maar terwijl de neonreclame voor het raam van haar loft flitst, glippen haar avonddromen naar het einde van de jaren '60 terwijl ze het overwicht van nachtclubzangeres Sandie (Anya-Taylor Joy) volgt, kijkend vanaf de andere kant van Sandie's spiegelbeeld terwijl ze wordt verleid door haar manager, Jack (Matt Smith).
Dit maakt plaats voor Ellie die probeert de mode van Sandie in de moderne tijd na te bootsen, door een sjabloon te bieden voor haar kledingcreaties en een nieuw, meer stedelijk gevoel voor stijl. Maar naarmate de voortstuwende carrière van Sandie in beeld begint te komen als veel meer uitbuitend dan de eerste verschijningen, begint ook Ellie's leven te versmelten en samen te smelten met de gruwelen uit het verleden. Dit is zowel symbolisch, aangezien een oudere heer (Terence Stamp) een grote interesse heeft in Ellie's hernieuwde vertrouwen op een manier die kan duiden op een gedeelde bekendheid met Sandie's verleden, als uiterst letterlijk, aangezien geesten uit het verleden de realiteit tussen Ellie's dromen en wakkere levens, dwingende afschuwelijke hallucinaties die de duistere diepten van Sandie's val uit de gratie weerspiegelen.
Ook: Hoe 'Last Night in Soho' te kijken
Het is op deze momenten van bovennatuurlijke horror dat de film het helderst schittert, terwijl gezichtsloze, verschuivende figuren door zijstraten en bibliotheekstapels kruipen als een horde stalkers, ontdaan van identiteit buiten hun onbetwistbare bedoeling om schade te berokkenen en hun anonimiteit binnen de stadsdrukte. De snel snijdende horrorscènes van Wright zijn ongelooflijk effectief, maar misschien minder als hij zwaar leunt op de verdraaiingen van psychedelische beelden, wat het des te frustrerender maakt dat de achterste helft van de film de spanning opvoert ten koste van de emotionele kern.
Ellie wordt steeds meer een non-figuur in haar eigen film, ze fungeert slechts als een vat voor het ultieme mysterie van wat er met Sandie is gebeurd zonder ooit helemaal terug te keren naar haar ultieme wens om modeontwerper te worden. Want hoezeer Ellie ook is gevestigd als een door nostalgie geobsedeerde naïef wiens obsessie met het verleden misschien een beetje te rooskleurig is, vertaalt zich nooit in een hoogtepunt van een boog, vooral omdat de epiloog van de film een te netjes lint bindt aan een verhaal dat anders was nogal rommelig voor haar. De bedoelde boodschap zou kunnen zijn dat zij - en bij uitbreiding wij - zijn geëvolueerd voorbij enkele gruweldaden uit het verleden die beter begraven kunnen worden gelaten, maar het scenario van Wright is zo slap over waar het morele centrum zich bevindt dat het moeilijk is om te concluderen dat Ellie enige merkbare groei heeft weggenomen van haar beproevingen.
Dit wordt alleen maar verergerd door de ietwat bizarre notie van commentaar op de uitbuiting van vrouwen in de film, die zo wankelt omwille van een aantal uiterst belangrijke verhalende wendingen dat het niets coherents zegt. De verhoogde aard van het spookachtige leent zich voor een soort didactisch moralisme dat de film in eerste instantie lijkt voort te zetten, maar naarmate de aard van het spook zichzelf verduidelijkt, wordt de berichtgeving zo verward dat het moeilijk te zeggen is dat het enige betekenis heeft. soort perspectief op het patriarchaat dan te zeggen dat geweld tegen wie dan ook slecht is. Een van de onthullende momenten van de climax is een haarlengte verwijderd van een expliciete verklaring dat verkrachters ook gevoelens hebben, wat misschien te genuanceerd is om erin te persen binnen enkele seconden nadat dodelijke aanhangsels door de vloer breken om onze heldin naar de hel te slepen.
Gisteravond in Soho , meer dan wat dan ook, is een oefening in frustratie. De eerste act is zo sterk, dat je klaarstoomt voor een film die de evolutie van vrouwelijke stedelijke aspiraties over een periode van 50 jaar onderzoekt, en misschien de nostalgische bril afdoet om te laten zien dat het voor vrouwen niet rooskleuriger was dan nu. Maar eigenlijk beweert de film bijna het tegenovergestelde, door de verschrikkingen van het verleden zo sterk te benadrukken dat het geen lijn naar het heden trekt en, door weglating, impliceert dat de patriarchale onderdrukking geworteld blijft in het verleden.
Uiteindelijk maakt het niet uit hoe slim je mysterie is of hoe goed je schrikreacties zijn als je verhaal een breder punt grijpt. Niet elk verhaal hoeft zich met dat soort culturele gesprekken bezig te houden, maar Gisteravond in Soho speelt zo schaamteloos met feministisch commentaar dat het niet volledig begrijpt dat het jammerlijk duidelijk wordt wanneer de lagen worden verwijderd omwille van de schokwaarde. Er is een reden waarom catwalks modellen gebruiken om merkkleding te laten zien: een paspop zal nooit de mooie opsmuk doen die het verdient.
Gisteravond in Soho opent in de bioscoop op 29 oktober.
