Review 'Let Them All Talk': Soderbergh's geheime cruisefilm kust op solide uitvoeringen
Ons oordeel
De nieuwste versie van Soderbergh vermijdt voorspelbare conflicten om de levens van deze personages op een meer genuanceerde en geloofwaardige manier onder de aandacht te brengen.
Voor
- 📘 Streeps geruststelling aan haar neefje na een afwijzing is zo geruststellend dat het dagelijks als een mantra moet worden herhaald.
- 📘 Optredens van de hele cast geven deze personages een levendig realiteitsgevoel.
Tegen
- 📘 Soderberghs leergierige vermijding om zich over te geven aan voorspelbaar drama, berooft de film af en toe van sterkere conflicten.
Steven Soderbergh regisseert films zo bescheiden dat het gemakkelijk is om te vergeten dat ze van hem zijn. Laat ze allemaal praten , zijn laatste, werd voornamelijk neergeschoten aan boord van een cruiseschip gedurende een periode van twee weken met een cast met onder meer Meryl Streep, Diane Wiest, Candice Bergen, Lucas Hedges en Gemma Chan, en het enige dat op zijn aanwezigheid duidt, is de top tot - onderste ster wattage op het scherm. Maar zelfs nadat hij zichzelf zo grondig heeft geminimaliseerd dat zelfs het drama dat we beginnen te verwachten, zijn hoed dreigt te doen kantelen, levert Soderbergh nog een doordachte karakterstudie die alleen van hem kon komen, waarbij hij de ritmes van een mogelijk bekend verhaal uitwerkte met een geduld en nuance die zich opbouwt naar een stille, onweerstaanbare golf van emotie.
Streep ( Kleine vrouwen ) speelt Alice Hughes, een veelgeprezen auteur die vanuit New York naar Engeland is uitgenodigd om een prestigieuze prijs te ontvangen, maar niet kan vliegen. Wanneer Karen (Chan), een agent van haar uitgever, haar voorstelt een cruiseschip te nemen om daar te komen, gaat Alice alleen akkoord als ze haar neef Tyler (Hedges) en twee oudste vrienden Roberta (Bergen) en Susan (Wiest) mee kan nemen. Op zoek naar geheimen over Alice's nieuwste project, waarvan ze hoopt dat het een vervolg is op haar Pulitzer-winnende debuut, gaat Karen aan boord van het schip en schakelt Tyler in als vertrouwelinge om details te geven over haar voortgang en, indien mogelijk, haar onderwerp. Maar zelfs als ze tijdens de reis naar elkaar toe groeien, worden Roberta en Susan aan hun lot overgelaten en koesteren ze hun eigen doelen voor deze kleine reünie: Susan wil graag weer contact maken na jaren zonder elkaar te hebben gezien, terwijl Roberta Alice wil confronteren voor het gebruik van haar moeilijke leven jaren geleden als basis van haar meest succesvolle boek.
Terwijl de drie vrouwen zich een weg banen door zowel alledaagse gesprekken als onopgeloste conflicten die onder de oppervlakte sudderen, kijkt Tyler naar hen om inzicht te krijgen in hun leven terwijl hij een tedere verkering met Karen navigeert waarvan hij niet zeker weet of ze beantwoordt. Maar nadat er ontdekkingen zijn gedaan dat een mysterieuze man (John Douglas Thommpson) meerdere ochtenden achter elkaar de passagiershut van Alice verlaat en de groep een andere bestsellerauteur (Dan Algrant) ontmoet met een grotere omzet en minder pretentie, begint hun reis een gewicht en een urgentie waarmee het niet begon, aangezien Alice hoopt haar nieuwe roman te voltooien, zich te verzoenen met haar vervreemde vrienden en een prijs te accepteren die de compromissen (en opofferingen) die ze onderweg heeft gemaakt zou kunnen valideren.
Vreemd genoeg, van alle films van Soderbergh's dat Laat ze allemaal praten doet me het meest denken aan, het is waarschijnlijk magische Mike , die een ander maar even zeepachtig onderwerp neemt en al zijn meest voor de hand liggende dramatische omwegen minimaliseert of op de een of andere manier omzeilt. Ze neuriën allebei mee met een rustig vertrouwen en weigeren momenten te laten escaleren tot filmmakende fictie, nadat ze personages hebben gecreëerd die groter zouden moeten zijn dan het leven (Streep's Alice, McConaughey's Dallas), maar hij coacht hun acteurs om volkomen geloofwaardig te spelen. Alice straalt het afkeurende intellect van een bibliothecaris en de filosofische interpretatie van de wereld van een kunstenaar uit, oprecht stralend over het wonder van een vergeten auteur die ze briljant vindt als meedogenloos over de creativiteit van iemand die ze als een hack beschouwt, en Streep legt deze dimensionaliteit vast met haar typische moeiteloosheid . Tedere woorden zoals die Alice gebruikt om Tyler te troosten na een afwijzing, bijvoorbeeld, zijn poëtisch en bloemrijk genoeg om een dagelijkse mantra waardig te zijn; maar ze isoleren haar ook van de directheid van de vrienden die ze achterliet wanneer ze proberen te praten over de alledaagse details van hun leven, of eerlijk gezegd, bijna alles dat niets met haar schrijven te maken heeft.
Als haar tegenhangers zijn Bergen en Wiest duidelijk en briljant in hun rollen, waarbij ze enigszins ruilen voor de vertrouwdheid van eerdere uitvoeringen, maar prachtige, verfijnde details toevoegen aan hun karakteriseringen. Wiest komt altijd over op het scherm als de meest medelevende en delicate persoon die je ooit hebt gezien, maar als Susan is ze een geheime spitfire, die jeugdige relaties en flitsen van haar eigen duivelse verbeelding onthult, zelfs als ze reageert op de peccadillo's van haar vrienden met de zorg van een grootmoeder. Afwisselend wanhopig, verbitterd en met een heldere blik, heeft Bergen de laatste kans gevestigd op deze reünie om een leven te herstellen dat in puin lag, zowel door haar eigen gedrag als door het boek dat het aan de wereld blootstelde. Als je zelf geen geheim kunt bewaren, kun je het ook aan niemand anders vragen, erkent ze, voordat ze toegeeft dat ze wil dat Alice haar niet alleen vergoedt voor overtredingen uit het verleden, maar ook voor toekomstige.
Tegelijkertijd gaat de film nooit in op deze conflicten, aangezien de personages hun gevoeligheidsniveaus van dag tot dag veranderen; Roberta kondigt Susan aan dat ze van plan is om Alice te confronteren, maar blijft het uitstellen of opnieuw plannen op precies de manier waarop we zouden kunnen als we terughoudend zouden zijn om met zo'n opbouw in het echte leven om te gaan. Soms stijgt het totaal van deze knagende frustraties niet tot een voldoende niveau om de kijker echt te raken, maar om een bijzonder oppervlakkig gemeenplaatsje te parafraseren: bij deze film is het de reis die je volgt en niet de bestemming. Dat Soderbergh het af en toe met dezelfde jazzy ritmes schiet als de zijne Ocean's films (en Thomas Newman inschakelt om een score te maken die gelijk is aan overval en moordmysterie) biedt slechts een zacht duwtje in de richting van de niet verrassend krachtige maar ingetogen conclusie van het verhaal.
Uiteindelijk voelt deze film meer alsof het gaat over wat het is is niet graven in wat het is: het gaat niet om de manier waarop het succes van één vrouw drie levens heeft bepaald; het gaat niet om het creatieve proces voor een persoon wiens succes uit het verleden elk toekomstig werk bepaalt; het is niet eens een spiegel die twee tijdperken van vriendschap weerspiegelt, gefilterd door de jongere tegenhangers die getuige zijn van de afrekening van het trio met de geschiedenis. (Dat gezegd hebbende, zou ik waarschijnlijk de hele dag en nacht kunnen toekijken hoe Chan en Hedges zich een weg banen naar emotionele intimiteit met elkaar in verschillende kamers van een cruiseschip.) En dus, Laat ze allemaal praten is een perfecte titel voor dit goede - en misschien gewoon goed genoeg — film: het laat deze personages onverbloemd bestaan en zichzelf op het scherm vertonen, zonder ons te manipuleren om ze te omhelzen of aan te klagen. Er kunnen in 2020 verhalen zijn die meer aangrijpen, of gerichter zijn, of meer te zeggen hebben, maar als je thuis vastzit, zijn er slechtere manieren om de tijd te doden dan een cruise te maken met deze cast, vooral met Soderbergh als zijn regisseur.
- De beste films op HBO en HBO Max
- De beste HBO-series
- HBO Max-recensie
- HBO Max komt eindelijk naar Amazon Fire TV
