Review 'Lisey's Story' 1.01 en 1.02: Bloed in het kwadraat
Ons oordeel
De nieuwe miniserie van Apple TV+ heeft een ongelooflijke stamboom, en de eerste twee afleveringen zijn aanlokkelijk, zij het dubbelzinnig meeslepend.
Voor
- 🩸De angstaanjagende en angstaanjagende cinematografie.
- 🩸Julianne Moore's zorgvuldig gemoduleerde titeluitvoering.
- 🩸Een trio van uitstekende actrices als zussen.
Tegen
- 🩸Een griezelige slechterik wiens waanzin te duidelijk is.
- 🩸Een overleden echtgenoot wiens allure enigszins scheef blijft.
- 🩸Het potentieel voor een setup met een zwakke uitbetaling.
Deze recensie bevat spoilers voor Lisey's verhaal .
De recente golf van miniseries over literaire aanpassingen, van Grote kleine leugens naar het ongedaan maken , vertrouwt op onverslaanbare combinaties achter en voor de camera. Deze series zijn minstens net zo afhankelijk van het verzamelen van buzz op sociale media als op het inhuren van zulke enorm getalenteerde spelers dat de resulterende shows niet allemaal slecht kunnen zijn. Reese Witherspoon, Nicole Kidman en Shailene Woodley in een show van de schrijver van Ally McBeal en de directeur van Aquarium ? Kidman en Hugh Grant in een show van de regisseur van Vogelhuisje en De nachtmanager ? Ze moeten op zijn minst fatsoenlijk zijn. Rechts? Hetzelfde onderliggende principe blijkt uit de eerste twee afleveringen van de nieuwe Apple TV+ limited-serie Het verhaal van Lisey , die beide op vrijdag 4 juni in première gaan. Het zijn Julianne Moore en Clive Owen in een show geschreven door Stephen King en geregisseerd door Pablo Larraín van Jackie . Het moet goed zijn. Rechts? Tot nu toe is het antwoord een enigszins gekwalificeerd ja.
De eerste twee afleveringen, Blood Hunt en Blood Bool, zijn zwaar genoeg doordrenkt van atmosfeer die Het verhaal van Lisey is vrijwel direct overtuigend. King, die zijn eigen roman aanpast (een die hij eerder heeft geïdentificeerd als de favoriet van alles wat hij in zijn vruchtbare carrière heeft geschreven), heeft een verhaal opgebouwd dat schijnbaar geïnspireerd is door zijn eigen leven, of in ieder geval de enorm toegewijde wereldwijde fanbase die hij decennialang heeft opgebouwd . Het verhaal van Lisey is een zich langzaam ontvouwende tragedie, gebouwd op het fundament van Lisey Landon (Moore) die blijft rouwen om de dood van haar man Scott (Owen). Zijn vroegtijdige overlijden wordt nog verergerd door het feit dat Scott een van de meest populaire fictieschrijvers was die ooit heeft geleefd. Dat betekent dat fans en academici, waaronder professor Dashmiel (Ron Cephas Jones), Lisey blijven aansporen en pushen om Scotts niet-gepubliceerde werken met de wereld te delen, ondanks Liseys weigering om dit te doen.
(Afbeelding tegoed: Apple TV+)
Blood Hunt stelt niet alleen de vermoedelijke toonsjabloon vast voor: Het verhaal van Lisey , maar ook de afhankelijkheid van spelen met tijdlijnen. In plaats van chronologisch te ontrafelen, springen de eerste twee afleveringen heen en weer in de tijd, een keuze voor het vertellen van verhalen die waarschijnlijk niet snel zal stoppen en blijkbaar deel uitmaakte van King's roman. In Blood Hunt beweegt het script van King zich meestal tussen Lisey's verdriet twee jaar na de dood van Scott en haar trouwdag, terwijl het ook twee gelijktijdige verhalen verduidelijkt die verder gaan dan haar hartzeer.
Ten eerste is er Lisey's emotioneel beschadigde zus Amanda (Joan Allen), wiens fragiele gemoedstoestand zodanig is dat ze zichzelf tijdens een telefoongesprek zo gemeen snijdt dat ze in wezen catatonisch wordt en in een instelling moet worden geplaatst. Maar dat weerhoudt haar er niet van om op onverklaarbare wijze contact te maken met Scott van buiten het graf, terwijl hij probeert Lisey op een soort schattenjacht te laten gaan. Alsof dat nog niet genoeg was, gaat Dashmiels ijver voor het bekijken van het ongeziene en ongepubliceerde werk van Scott Landon verder dan louter fandom; hij heeft de hulp ingeroepen van een jonge man die zichzelf Jim Dandy (Dane DeHaan) noemt om Lisey aan te moedigen het ongepubliceerde werk van Scott op te geven. Jim's fandom is echter veel groter dan die van Dashmiel tot op zekere hoogte, omdat zijn manier van aanmoediging agressief en gewelddadig is. De eerste aflevering wordt afgesloten met een gespannen telefoongesprek tussen Jim en Lisey (waar Moore opnieuw moet bewijzen hoe goed ze het woord fuck met kracht en zuurgraad kan zeggen), en al vroeg in Bool Hunt ontdekt ze dat Jim zijn dreigement heeft opgevoerd door een dode vogel in haar brievenbus achter te laten. DeHaan's uitvoering is zo onmiddellijk, benauwend losgeslagen dat Jim misschien nog wel de meest angstaanjagende zogenaamde fan in King's bibliografie is, veel zenuwslopender aan de buitenkant dan Annie Wilkes ooit was.
(Afbeelding tegoed: Apple TV+)
Hoewel een plot, of op zijn minst een opzet, vaak een van Kings sterkste eigenschappen als schrijver kan zijn, onderscheidt zowel Blood Hunt als Blood Bool zich door de combinatie van een geweldige cast -- er is ook Jennifer Jason Leigh als Darla, Lisey en Amanda's andere zus -- en het werk achter de schermen van Larraín en zijn cameraman Darius Khondji. Kijken naar een persoon die door zijn verdriet dwaalt, kan soms alleen zo boeiend zijn, maar de manier waarop Larraín en Khondji Moore op drift en overspoeld met verdriet vastleggen, is opvallend en beklijvend, waardoor we ons kunnen aansluiten bij haar trauma door zorgvuldige enscenering en cameraplaatsing. De manier waarop Larraín Lisey door tijdlijnen stuurt, is nauwkeurig afgehandeld, vaak met alleen visuele opmerkingen zoals de lengte van Lisey's haar. (Hoe langer het is, hoe eerder we in het verhaal zijn.) De metatekstuele invalshoek van Het verhaal van Lisey het is gemakkelijk voor te stellen dat de aanzet voor het verhaal was dat King zich afvroeg wat er met zijn vrouw zou gebeuren als hij zou sterven en haar met rust zou laten -- leent zich ook voor het creëren van een extreme hoeveelheid empathie voor Lisey.
Blood Hunt slaagt er, meer dan Blood Bool, in om de spanning op te bouwen tussen Lisey en ook zelfbetrokken zogenaamde fans zoals Dashmiel en Jim Dandy. Lisey heeft geen geduld voor de wanhopige smeekbeden van Dashmiel, die veel egoïstischer zijn dan ze bedoeld zijn te klinken. Het is niet zo dat Dashmiel per se ongelijk heeft; de eerste aflevering eindigt met foto's van een handvol dozen met het niet-gepubliceerde werk van Scott, dus het bestaat. Maar het idee dat zijn werk tot de buitenwereld zou moeten behoren, is gewoon een manier voor fans om te proberen hetzelfde te doen als Lisey: de erfenis uitbreiden van iemand die veel te snel van de wereld is weggenomen. (Zoals Lisey zegt tijdens haar gesprek met Jim wanneer hij betwist dat Dashmiel meer weet over Scott, dus met hem getrouwd zijn telt niet?)
Het probleem met deze verhaallijn begint pas echt met Blood Bool. Bij de tweede aflevering is het duidelijk dat Jim Dandy helemaal gek is, behalve dat hij een bord draagt met de tekst I Am Scarily Insane. Het lijdt geen twijfel dat Jim gek is, omdat het werk van DeHaan zo duidelijk naar voren komt, als in een zeer griezelige scène met een oudere vrouw in een bibliotheek die een onhandige connectie heeft met Scotts groei als schrijver. Het is niet gespannen om een andere reden dan ons af te vragen of we op het punt staan een weerloze oude vrouw te zien vermoorden door een maniak, en het roept een vraag op die Blood Bool niet kan beantwoorden: als Jim zo gek is, waarom zou Dashmiel dan zijn diensten hebben ingeschakeld ?
(Afbeelding tegoed: Apple TV+)
Niets tegen Ron Cephas Jones, die een uitstekende acteur is, maar zelfs hij kan de melige poging van de professor om aan Lisey uit te leggen - die hem boos roept in de tweede aflevering na Jim's eerste aanmoedigingspoging - niet verkopen dat hij Jim uitdrukkelijk vertelde dat er geen geweld mocht zijn. Is het bij je opgekomen dat alleen al het feit dat je dat hoeft te zeggen je misschien iets heeft verteld? Lisey knikt. En hoewel ze volkomen gelijk heeft, roept het een aparte vraag op - als iedereen in deze show duidelijk kan zien dat Jim gestoord is, hoe heeft Dashmiel het dan gemist? We krijgen een korte flashback naar het moment waarop de twee mannen elkaar voor het eerst ontmoetten, maar er is niets in het script om te verduidelijken wat Dashmiel heeft gemist. En Jim is niet effectief manipulatief genoeg om de professor simpelweg te beïnvloeden door hem te vleien. Jim is net zo zenuwslopend om met de professor te praten, net zo eng. Slechts twee afleveringen in, het is moeilijk om te weten of Het verhaal van Lisey ooit in staat zullen zijn om te achterhalen waarom iemand Jim Dandy zelfs maar twee seconden van zijn tijd zou geven.
Hoewel Apple TV+ de komende zes weken de volgende afleveringen één keer per week zal uitbrengen, was het verstandig om de eerste twee afleveringen om een andere reden tegelijk uit te brengen. Blood Hunt houdt ons bewustzijn van Scott Landon op afstand. Owen slaat een behoorlijk figuur in zijn flashbacks, waarvan er vele zijn gecentreerd rond een angstaanjagend incident waarbij weer een andere gestoorde fan hem neerschoot (maar hem niet doodde), en Lisey redde haar man door de fan te doden met een slag in het gezicht met een schep. Maar Scott is een raadsel in de aflevering, minder een persoon dan een gebroken beeld dat door Lisey met mentale lijm bij elkaar wordt gehouden. Blood Bool kan beter beginnen met het invullen van de relatie die de twee geliefden hadden - toen ze elkaar ontmoetten, was Lisey een serveerster, een feit dat nu door boze fans als een knuppel tegen haar werd gehanteerd - en hoe een romantische relatie met een schrijver kan op zichzelf al frustrerend zijn. Wanneer Scotts eerste boek wordt verkocht, bereidt Lisey zich voor om het te vieren en wordt hij neerslachtig nadat hij vergeet te genieten van een feestelijk diner met haar ten gunste van een drankje met een mannelijke vriend.
(Afbeelding tegoed: Apple TV+)
Blood Bool verduidelijkt niet alles over Scott - hoewel Lisey zijn ongepubliceerde werk oppot, is hij nog steeds een mysterie voor haar en ons. Maar Blood Hunt maakt Scott zo raadselachtig dat het publiek net zo op drift raakt als Lisey; Op het eerste gezicht is het gemakkelijk sympathie te voelen voor een vrouw die rouwt om het verlies van haar man, maar om ons te vragen acht uur te blijven, betekent dat je iets meer werk moet verzetten dan alleen Is het niet triest als mensen sterven jonger dan zou moeten? Met Blood Bool krijgen we tenminste een idee van wat Lisey al die jaren geleden naar Scott trok.
Stephen King kan dienen als bronmateriaal voor: Het verhaal van Lisey , en krijgt hier meer creatief eigendom dan in sommige andere aanpassingen, als de enige scenarioschrijver. Maar het zijn Larraín en de cast die opvallen in de eerste twee afleveringen. Met nog zes afleveringen te gaan, Het verhaal van Lisey heeft werk te doen om ervoor te zorgen dat de uitbetaling overeenkomt met de opzet van hoe het verdriet van een vrouw kan aansluiten bij een bovennatuurlijke verkenning die een einde kan maken aan haar familiale verlies. Maar de ingrediënten zijn aanwezig om deze zomer de afspraak te bekijken van Apple TV+, niet van HBO.
