Review ‘Sound of Metal’: een muzikant worstelt om van de stilte te genieten

Ons oordeel

Het verhaal van Darius Marder over een muzikant die te maken heeft met een carrière-ontsporende (en levensveranderende) handicap biedt een medelevende en herkenbare kijk op genade in het licht van verandering.

Voor

🥁 Marder vangt de sensatie van Rubens doofheid met zowel een emotionele directheid als krachtige viscerale signalen.
🥁 Ahmeds optreden als Ruben legt de soms schijnbaar onmogelijke reis van het personage vast met een tederheid die melodrama vermijdt.

Tegen

🥁 Minder kritiek dan iets om je bewust van te zijn, maar de filmmakers kiezen voor verplichte Engelse ondertiteling over de hele film.

Je zou niet verwachten dat een film over een rockdrummer zo stil is, maar Geluid van metaal zigt elke keer dat je denkt dat het gaat zagen. Darius Marders speelfilmdebuut, het verhaal van een muzikant die ernstig gehoorverlies ontwikkelt, biedt een buitengewoon doordachte, gevoelige kijk op een levensverstorend scenario, en de gratie en veerkracht die nodig zijn om het te overleven. Gesteund door een geweldig, ingetogen optreden van Riz Ahmed, Geluid van metaal vermijdt vakkundig nep-melodrama om enkele essentiële menselijke waarheden aan te boren, en is een van de allerbeste films van het jaar.

Ahmed speelt Ruben, de helft van het heavy metal duo Blackgammon: hij is de drummer die frontvrouw (en zijn vriendin) Lou (Olivia Cooke) back-up. Niet ver in hun laatste tour ontdekt Ruben dat zijn gehoor misschien niet meer werkt; een doktersbezoek bevestigt zijn ergste angsten, maar biedt een sprankje hoop - er is een chirurgische ingreep die het kan herstellen, maar het is onbetaalbaar en wordt niet gedekt door een verzekering. Terwijl hij bijkomt van het nieuws, vreest Lulu dat hij na vier jaar nuchterheid terugvalt in drugsgebruik, en spoort hem aan om hulp te zoeken voordat hij bezwijkt. Zijn sponsor leidt hem naar een opvanghuis gerund door Joe (Paul Raci), een dove, alcoholische veteraan die mensen zoals Ruben helpt bij het omgaan met zowel handicap als verslaving, maar die erop staat dat hij alle contact met de buitenwereld verbreekt totdat hij begint te rekenen met zijn woede en angst over het verlies van zijn gehoor.

Ruben gehoorzaamt aanvankelijk slechts met tegenzin als Joe hem aanspoort zijn situatie te accepteren en te leren leven als een dove persoon. Het duurt niet lang of Ruben ontwikkelt vriendschappen binnen de insulaire gemeenschap en begint die pijnlijke gevoelens los te laten die hem aan het verleden houden - inclusief een verleden met drugsmisbruik. Maar nadat hij heeft besloten al zijn bezittingen te verkopen, inclusief hun muziekuitrusting en de trailer waarmee ze op tournee reden, om geld in te zamelen voor de operatie om zijn gehoor te herstellen, wordt Ruben gedwongen tot een kruispunt waar hij ofwel kan accepteren dat hij doof is, ofwel doorgaat met zijn achtervolging. zijn dromen van het horen en spelen van muziek, zonder enige garantie dat zijn leven weer als voorheen kan worden hervat, zelfs als de operatie slaagt.

Rubens benarde situatie herinnert kijkers aan verhalen over steratleten wier carrière op een zijspoor werd gezet door een blessure - de schok van het verlies maakt plaats voor een aarzelende acceptatie, niet alleen dat ze hun dromen niet zullen kunnen najagen, maar misschien zelfs niet in staat zullen zijn om normaal te functioneren - betekenis zoals ze daarvoor altijd hadden - ooit weer. Zelfs zonder ambities om muzikant te worden, lijkt het ondenkbaar om de mogelijkheid te overwegen om nooit meer muziek (of iets anders) te horen. Regisseur en co-scenarist Darius Marder onderzoekt de toekomst van Ruben met begrip en mededogen, belicht stadia van verdriet zonder hem te veroordelen, en nog belangrijker, dwingt elk moment in die reis naar het volgende. Er zouden ongetwijfeld momenten zijn waarop Ruben gefixeerd zou zijn op de hoopvolle, mogelijk misleidende oplossing, en andere waarop zijn woede alles verteerde; Marder en zijn co-schrijver, broer Abraham, valideren elk van deze gevoelens zonder de noodzaak om conflicten te vervalsen of te versterken met melodrama.

Vooral in een jaar waarin het publiek zelf zoveel verlies ervaart, of het nu financieel, sociaal of persoonlijk is, Geluid van metaal galmt bijzonder luid, omdat de film in de kern minder gaat over Rubens specifieke handicap dan over het vermogen om veranderingen te accepteren en ermee om te gaan die we niet kunnen beheersen. Aan het begin van de film heeft Ruben de controle over zijn leven herwonnen na een toch al verwoestende tegenslag - herhaald drugsgebruik - en behaalde hij een bescheiden maar significant succes als muzikant met de vrouw op wie hij erg verliefd is. Dat wordt hem afgenomen en hij moet leren ermee om te gaan, en terwijl hij zich in de dovengemeenschap begeeft, moet Joe leren de opgelegde beperkingen te accepteren, vooral die waar hij het niet mee eens is, zelfs als ze bedoeld zijn voor zijn eigen bestwil. De ultieme les van Joe wordt er een die dieper gaat dan de stilte accepteren, en het kost Ruben veel tijd om dat te begrijpen, laat staan het daadwerkelijk te accepteren, en dan wordt het de les die we ook moeten leren.

Om de directheid van Rubens situatie te creëren, ontwerpen Marder en geluidsontwerper (en mede-componist) Nicolas Becker een complex, opzettelijk desoriënterend maar uiterst intiem gevoel van hoe het is om in het hoofd van het personage te zijn - eerst de sensatie wanneer hij zijn horen, en vervolgens wanneer hij opnieuw contact begint te maken met de wereld vanuit het gezichtspunt van een dove persoon. De soundtrack dwingt kijkers om naar voren te leunen en een ander soort aandacht te schenken, niet alleen om het verhaal te volgen, maar om echt momenten te ervaren die zowel de emotionele sensatie als het viscerale voelen terwijl hij uitwisselingen mist, zich vervreemd voelt en dit fundamentele element van zijn communicatie met iedereen verliest anders. En nogmaals, Marder merkt scherpzinnig op dat het niet de engelenkoren zijn die Ruben mist, maar het gezoem van zijn smoothie-blender en het lage geraas van vliegtuigen die overvliegen, dingen die als vanzelfsprekend worden beschouwd die ons oriënteren in onze ruimte en een gevoel van continuïteit en comfort geven .

Ahmed blijft een spannende kameleon om naar te kijken op het scherm - geen enkele uitvoering van hem voelt als een andere - maar wat? Geluid van metaal hoogtepunten is dat wat een showcase voor hem zou kunnen of moeten zijn, nooit voelt als een kans om te pronken. Zijn Ruben is rusteloos maar gedisciplineerd, radeloos en boos over zijn omstandigheden, maar direct en vooral hoffelijk naar de mensen om hem heen. (Ik heb me zelden zo goed kunnen verhouden tot een personage dan een scène waarin hij woedend een donut kapot slaat, maar hem blijft repareren en dan weer kapot maakt.) Het is echt een buitengewone uitvoering, en een die je als kijker gemakkelijk binnen kunt komen. Als Lou slaagt Cooke erin om de gevaren te ontwijken van het spelen van een zwakke artiest wiens problemen haar definiëren zoals Rubens hem zou kunnen definiëren, waardoor ze een medelevend, angstig randje krijgt dat haar van hem wegleidt terwijl hij op een reis gaat die hij alleen moet maken.

Als Joe wordt Paul Raci het stille geweten van de film en biedt hij eenvoudige wijsheid waarvan hij weet dat het dwaas zou zijn om Ruben verder uit te leggen totdat de jongeman het zelf kan begrijpen. Hij is verbazingwekkend op een wonderbaarlijk gewone manier die, zeker, een soort verklarende stem geeft voor elke ontwikkeling in Rubens reis, maar een niveau van medeleven uitdrukt dat het publiek aanmoedigt om ook te volgen. Ondertussen, Mathieu Amalric ( De duikklok en de vlinder ) verschijnt als Lou's vervreemde vader, een soort Serge Gainsbourg-type - zelfs zingend met zijn dochter op een gegeven moment - die een even menselijke voorsprong geeft aan een personage wiens introductie in een minder verhaal alleen zou kunnen dienen om te verdelen en drama te veroorzaken.

Uiteindelijk is de verrassende eerlijkheid van zelfs deze grotendeels functionele personages emblematisch voor de film als geheel; Marder lijkt te beseffen dat er genoeg spanning zit in Rubens zeer redelijke, herkenbare keuzes om drama te creëren, zonder te vertrouwen op aartsconfrontaties, onterecht genomen risico's of andere ontwikkelingen. En het is precies de ingetogenheid van deze benadering die ervoor zorgt dat Geluid van metaal werken zo krachtig: het is niet een nieuwe uitdaging aan de horizon die ons aan het vechten houdt, maar de rust en kalmte die ons omhult na de laatste die ons in staat stelt om naar de volgende te gaan. Waar het voor Ruben gemakkelijk zou zijn om uit te halen, te exploderen, zichzelf te vernietigen, is het zijn poging ondanks zijn koortsachtige valse hoop, zijn worstelingen, tegenslagen en zwakke successen, maar vooral zijn heldere blik op het pad in voor hem - zijn acceptatie - die zijn reis in staat stelt te resoneren, te transcenderen en misschien onverwachts te onderwijzen.