Review ‘The Green Knight’: Een hele film
Ons oordeel
'The Green Knight' straalt Arthur-stijl uit op een meer intiem, visueel hypnotiserend niveau, vergelijkbaar met de langzame en verbluffende handtekeningen van A24, en hoewel het ongetwijfeld zijn lengte voelt, laat het David Lowery's scherpe regisseursoog met de juiste schijnwerpers zien.
Voor
- ️ Een viergangen visuele maaltijd.
- ️ Dev Patel heeft geen probleem om scènes te dragen.
- ️ Leeft zijn periode-esthetiek.
- ️ Wanneer de mix van thema's in balans is, schittert het.
Tegen
- ️ Lijdt aan overmatige verwennerij.
- ️ Met meer dan twee uur is het een langeafstandstransporteur.
- ️ Met opzet parabolisch en stompzinnig.
- ️ Te veel film tegelijk.
Als De Groene Ridder is een banket, David Lowery kloven zijn publiek. Wat begint als een middeleeuws? Sleepy Hollow manifestatie had dit genre fan duizeliger dan een kind in de snoepwinkel van King Arther - maar er is gewoon zo, dus veel film. Lowery heeft een scherp visueel oog terwijl de camera door scènes zweeft met een onderzoekende stabiliteit en Tolkeiniaanse landschappen bedient, van glooiende mistige heuveltoppen tot modderige, door lijken geteisterde slagvelden. De Groene Ridder is bedreven in het tonen boven vertellen - Lowery laat beeldspraak de noodzaak van dialoog vervangen - het is allemaal net zo overweldigend, grillig weelderig en moeizaam uitgestrekt als de twee uur plus speelduur onze ultieme test van macht wordt.
Dev Patel schittert als Gawain, neef van een barmhartige koning (Sean Harris) wiens kerstoffer de zetel is naast de koninklijke familie. In loopt een blaffende, van-de-aarde krijger bekend als de Groene Ridder (Ralph Ineson) met een weddenschap. Wie zijn uitdaging aangaat, moet de Ent-achtige vreemdeling treffen om de overwinning te behalen, en als dat zo is, moet de kampioen zich een jaar later naar de kapel van de Groene Ridder wagen, waar hij het geweld dat de menigte aanschouwt mag terugbetalen. Gawain ziet dit als zijn kans om indruk te maken op degenen die feesten rond de ronde tafel van de koning, en hij heeft een glinsterend zwaard overhandigd (vermoedelijk Excalibur). Het is maar een spelletje, fluistert de koning, dus hakt Gawain het hoofd van de Groene Ridder eraf. Een held verheugt zich, maar welk lot wacht Gawain wanneer het jaar verstrijkt?
De Groene Ridder neemt een strijdlustige houding aan tegen overmoed en stelt de context van moed in vraag, met behulp van de vaak dronken Gawain op een cruciaal kruispunt. Maken geweld en verovering een dappere ridder, of slimheid en contemplatie? De Groene Ridder daagt Gawain uit terwijl hij op een kruispunt van rijping staat - Gawain weet dat welke slag hij ook toebrengt een jaar later beantwoord zal worden. Toch onthoofdt hij snel zijn rivaal omdat, nou ja, dwaas zijn de overmoedigen? Het is een vreemdere opzet voor een zich ontvouwende fabel die Gawains zoektocht wordt om de Groene Ridder te zoeken voor zijn eigen veronderstelde onthoofding. In de metaforen van Lowery over absolutie door opoffering en de onwankelbare greep van het lot.
Lezen: De beste A24-films
Lowery verhult nooit de periode van Gawain in de geschiedenis, post-Arthur maar nog steeds inclusief een verwilderde tovenaar (Merlin), de eerder genoemde ronde tafel en engelachtige vertegenwoordiging van Excalibur. Heidendom en christendom botsen als het bemoste, ontwortelde lichaam van de Groene Ridder een beul van Moeder Aarde voortbrengt. Er is zelfs expliciet gebruik gemaakt van de literaire invloed van de Drievoudige Godin (Mother, Maiden, Crone), terwijl Gawains magiebeoefenende moeder (Sarita Choudhury) toezicht houdt op zijn epische (ish) zoektocht - die ongelooflijk icky wordt in een moment van verleidelijke vrijlating. Pratende vossen met raspende stemmen, verleidstermeisjes (Alicia Vikander) en hallucinogene paddenstoelen leggen stapels symboliek op bergen prachtige folkloristische verhalen, maar het is een beetje buikbrekend in portiegroottes. Erger nog, al deze elementen van incest en godslastering kruisen elkaar in vlagen van richtingloos struikelen die de vermoeidheid bij afnemende kijkers kunnen vergroten.
De op zichzelf staande momenten van de film zijn spectaculair, terwijl Patel de schroom en moed in evenwicht houdt in zijn te vernederen avonturier. Erin Kellyman lokt nederige grinniken uit als eerlijke Winfred, die om een daad van vriendelijkheid verzoekt wanneer Gawain per ongeluk in haar lege bed ligt - duik in een stomende bron en zoek haar schedel, want ze is niet langer een mens. Barry Keoghan speelt een mondige aaseter wiens sluwe grappenmakers een noodzakelijk contrast vormen met joviale criminaliteit. Joel Edgerton en Alicia Vikander stralen verleiding uit als een jager, Lord en manipulatieve Lady die Gawain oppakken voor hun eigen salontrucs - louter sidequests naast het centrale verhaal van Gawain, maar altijd de meer raadselachtige trekking.
Ik ben zowel onder de indruk als enigszins gefrustreerd door De Groene Ridder uitsluitend op zijn vermogen om deze te schroeien Lord of the Rings vaardigheid-shots in mijn hersenen terwijl ook grammetjes op liters geduld op de proef worden gesteld. Je zult elke seconde van de filmduur voelen, wat een probleem wordt als Gawains parabolische bekleding van het bijlblad van de Groene Ridder in de war raakt. Alle Arthur-referenties, ondertonen van hekserij en ouderwetse galanterie spelen tegen elkaar, terwijl filmische hoofdstukken worden verergerd door tekstelementen op het scherm die authentiek handschrift uit het tijdperk weerspiegelen (en een beetje moeilijk te ontcijferen kunnen zijn). De meeste critici zullen beschrijven: De Groene Ridder als veel films, maar de schoonheid van die descriptor ligt in het gevarieerde gebruik ervan, of het nu een glimmend positief of vernietigend negatief is. Ik zit ergens tussen - gekieteld, gehumeurd en liet een klein beetje mifed maar nog steeds volkomen in erkenning van Lowery's oog voor fantastisch kasteel-crash transport.
David Lowery neemt kijkers mee op een wonderbaarlijke zoektocht van feodalisme, sprookjes en lichaamsvloeistoffen - dit is tenslotte een A24-film. Het is een pad dat naar mijn mening te lang is afgelegd, aangezien cinematografie blijft hangen zoals elk grassprietje de nodige erkenning verdient in de schijnwerpers, beter samengevat door zijn anekdotische levenslessen terwijl Dev Patel de onbekenden van zijn acties onder ogen ziet. Het heeft allemaal een maliënkolder en een glibberige anonimiteit, en hoewel het laatste een borstelig struikgewas wordt dat moeilijker te doorbreken is naarmate het meer overgroeit, bied ik nog steeds aan De Groene Ridder mijn zwaard als teken van steun.
