Review ‘The Handmaid’s Tale’ 4.05: Een stoel aan tafel
Ons oordeel
Weer een sterke aflevering die het verhaal effectief vooruit stuwt en de populariteit van June van alle kanten in twijfel trekt.
Voor
- * Een langverwachte reünie.
- *Juni is niet populair bij het verzet vanwege het aantal doden (en deze houding is logisch).
- *Er doen zich enkele erg leuke dynamieken en tijdelijke loyaliteiten voor binnen de machtsstructuur van Gilead.
- *De emotionele scène van Elizabeth Moss en Madeline Brewer.
Tegen
- *'Fix You' is een overspeelde soundtrackkeuze (zelfs een coverversie).
- *Door de keuze van juni voor een mosterdgele hoodie valt ze op als ze incognito probeert te gaan.
Dit bericht bevat gedetailleerde spoilers voor Het verhaal van de dienstmaagd .
Lees onze laatste recensie hier .
In een totalitaire staat als Gilead is loyaliteit moeilijk te verkrijgen en is hefboomwerking een waardevol goed. Ondanks de kwetsende woorden die naar elkaar werden gegooid in de aflevering van vorige week, zijn June (Elisabeth Moss) en Janine (Madeline Brewer) met elkaar verbonden door meer dan hun gedeelde dienstmaagdoorsprong. De laatste is nog steeds van streek dat hun metgezellen de treinrails niet hebben gehaald, maar ze maakt het beste van hun nieuwe benadering van vrijheid terwijl de strijd woedt in Chicago. June kijkt naar de volgende stappen omdat ze dit niet verwachtte van het verzet in de frontlinie. Ze schieten niet elke Gilead-soldaat die ze zien neer omdat het niet slim is om te doen, maar een woedende juni past niet langer rationeel denken toe. Terwijl Janine zich wil vestigen en deze set-up met Steven (Omar Maskati) is er een die ze zich kan voorstellen dat ze thuiskomt. Het paar heeft vorige week hun rode dienstmaagdmantels gedumpt, dus wat betekent dit voor hun toekomst?
Ongeduld loopt als een rode draad door Chicago met verschillende grote spelers die worstelen om een achterbank te nemen. Of het nu Steven is die weigert haar een wapen te geven of te horen krijgt dat ze moeten wachten, June briest. Ondertussen is tante Lydia (Ann Dowd) effectief met pensioen gegaan nadat ze haar dienstmaagden verloor, maar ze is niet iemand die zich bij de andere tantes voegt aan de kaarttafel als er nog zoveel werk te doen is. Lawrence (Bradley Whitford) is het niet gewend dat zijn strategische plannen zo snel worden afgewezen, en hoewel Nick (Max Minghella) een manier heeft gevonden om hem van de muur te redden, mist hij nog steeds zijn vroegere titel. Hoewel ze allemaal radertjes zijn in een systeem dat controle onthoudt, hebben June, Lydia en Lawrence allemaal manieren gevonden om leiding te geven, en ze voelen zich ongemakkelijk wanneer deze positie wordt uitgedaagd of verwijderd.
Janine wil dat June haar benadering afzwakt, want hoewel ze gewend is aan haar soort stekeligheid, is ze bezorgd dat haar vriend zichzelf vervreemdt. Likeability is een lastig woord in tv-verhalen omdat het vaak onterecht wordt gebruikt om vrouwelijke personages te belasteren. Janine heeft hier echter een punt, want het is frustrerend als kijker om te zien hoe June deze vechters vermaant voor hun gebrek aan passiviteit wanneer ze letterlijk net is aangekomen. Als ze hoort over de Nighthawk-factie die minder geneigd is om na te denken over de risico's voor de persoonlijke veiligheid, weet June dat haar tijd met Steven et al ten einde loopt. Janine kan niet mee met deze vorm van zelfmoordmissie en ondanks al het bloedbad denkt Janine hier weer moeder te kunnen worden. In plaats van haar vriend steun te bieden, verwijst June wreed naar haar als Ofsteven, en ze noemen de ander dat ze klinken als tante Lydia. Voor een dienstmaagd is dit de grootste belediging van allemaal - ik zit bij Team Janine tijdens deze ruzie, want hoewel haar opvattingen fantastisch zijn, klinkt June bazig en veroordelend.
Krediet: Sophie Giraud/Hulu
Eerder legde Janine uit dat de relatie consensueel is, wat ook dienst doet als de schrijverskamer die rechtvaardigt waarom ze met Steven naar bed is geweest, en hoewel ik nog steeds niet van deze verhalende keuze hou, is het belangrijk dat de toestemmingsfactor wordt geschetst. Net als bij de aflevering van vorige week, komt het sterkste moment tijdens een emotionele scène tussen juni en Janine, maar in plaats van kwetsende weerhaken naar elkaar te slingeren, is het een betraand afscheid vol liefde en mededogen. Ik vind je mooi, zegt June tegen haar vriendin door mistige ogen en Moss is een expert in het zweven tussen het stromen van tranen en gewoon samenvloeien (en ik sta versteld elke keer dat ze een moment als dit heeft). Janine geeft haar de baseballpet van Chicago Cubs die ze aan Steven zou geven en hun band is veel sterker. Beiden hebben samen zoveel meegemaakt en ondanks hoe gehard haar uiterlijk is, dringt de kwetsbaarheid van June door tijdens dit afscheid. Maar ze zullen niet lang uit elkaar gaan als Janine zich realiseert dat ze zich veiliger voelt als ze bij June is. Deze scène komt direct nadat Lydia de nieuwe rekruten in rode mantels heeft verteld dat een dienstmaagd nooit alleen loopt, en de overgang naar dit gesprek is erg spannend. Wat ook subtiel ontbreekt, is dat June door het midden van de straat loopt in een mosterdgele hoodie. Natuurlijk is dit kledingstuk niet zo helder als een zonnebloem, maar ze valt ook op in het grijze, door oorlog verscheurde stadslandschap.
Het duurt niet lang voordat ze weer worden gescheiden als de bommen van bovenaf neerregenen, maar omdat we Janine niet direct of een lijk zien raken, heb ik het gevoel dat we haar weer zullen zien. Ondertussen, in de stoffige verwarring omringd door puin, kan June haar ogen nauwelijks geloven als ze Moira (Samira Wiley) ziet en het zou veel beter zijn geweest zonder de Fix You-cover. Het originele nummer van Coldplay debuteerde in De OC's Seizoen 2, aflevering The O. Sea, toen Caleb Nichol (Alan Dale) in 2005 een fatale hartaanval kreeg en dit de ontroering van het door Chris Martin geschreven nummer weergaf. Dit was echter een gedurfde intrede in de wereld tegen die tijd De redactiekamer ervoor gekozen om een emotionele montage op dit nummer te zetten, het had zijn punch verloren. Je zou denken dat een coverversie dit overmatig gebruikte gevoel zou omzeilen, helaas is de vertraagde opname van Fearless Soul even storend. De partituur van Adam Taylor is dit seizoen effectiever gebruikt en hoewel ik de wens kan begrijpen om een nummer te gebruiken om deze cruciale reeks te verheffen, heeft het helaas het tegenovergestelde effect. Misschien zullen andere kijkers deze soundtrackkeuze omarmen, maar voor mij ontbreekt de gewenste impact.
Krediet: Sophie Giraud/Hulu
De reden waarom de bommen op dit specifieke moment zijn gevallen (en waarom de NGO's aanwezig zijn) is te danken aan commandant Lawrence. Ja, hij heeft zijn titel herwonnen na een beetje ouderwetse chantage en een verrassende alliantie. Nee, ik heb het niet over Nick, die, in een poging om alle kanten te spelen, in de kou wordt gelaten, en met zijn geliefde op het pad van gevaar. Hij gebruikte zijn enige gunst bij Lawrence en toen hij niet naar buiten toe zijn steun voor het staakt-het-vurenplan van Lawrence kon betuigen, verzwakte dit bondgenootschap. Nick is er zo van overtuigd dat hij zou weten of June zich in een van de vechthotspots bevond - Zou je hart gloeien of iets wat Lawrence plaagt - dat hij deze suggestie niet serieus neemt. Behalve als hij waardevolle informatie krijgt van een paar Martha's, ontdekt hij dat dit precies is waar June naartoe is gegaan. Hij komt er ook achter dat, hoewel hij er misschien alles aan doet om haar te redden, degenen die alles op het spel hebben gezet voor Mayday, niet langer verliefd zijn op de vrouw die steeds weer dappere vrouwen vermoordt.
Jammer voor Nick dat hij Lawrence niet eerder steunde omdat zijn staakt-het-vurenplan plotseling wordt goedgekeurd, maar voordat de wapens worden neergelegd, zou een laatste bombardement voldoende moeten zijn. En nu weet Nick dat June zich in de slechtst mogelijke plaats bevindt voor dit bevel en hij kan zijn echte reden niet onthullen om deze militaire tactiek te willen vermijden. Commandant Lawrence zit aan tafel en hij is niet bereid alles op het spel te zetten voor Nick en zijn relatie. Hoe kreeg Lawrence zijn titel als commandant zo snel terug? Hij werkte samen met de vrouw die hem chanteerde en er is geen loyaliteit wanneer de macht voor het grijpen ligt in Gilead. Tante Lydia wil haar oude functie terug - vooral na het zien van de nieuwe dienstmaagd rekruten - en een leven van vrije tijd is niet wat ze voor ogen had. Ze gaat naar Lawrence om hem te chanteren om haar te herstellen, maar hij mist autoriteit. Lydia's schijnbaar eindeloze voorraad informatie over iedereen komt goed van pas als de voormalige commandant het gebruikt om weer in de gunst te komen en Lydia in ruil daarvoor haar positie teruggeeft.
Deze onheilige alliantie omvat de belofte dat Lydia de leiding zal hebben over juni wanneer ze wordt heroverd, hoewel dit onwaarschijnlijk lijkt nu Moira ter plaatse is met de NGO. Ze heeft nog steeds de macht over Lawrence (inclusief zijn betrokkenheid bij de verdwijning van opperbevelhebber Winslow en het helpen van June) en het gebrek aan loyaliteit zal later waarschijnlijk een probleem worden. Bereid zijn om mensen uit te verkopen is een strategie met een eindige tijdslimiet en er is geen loyaliteit in Gilead - behalve aan Gilead. Lawrence en Lydia hebben de touwtjes weer in handen, maar het landschap is veranderd en ze bevinden zich op wankele grond. Het bereiken van dit middelpunt van het seizoen ziet Het verhaal van de dienstmaagd het lijkt erop dat juni eindelijk vrij is van de greep van dit land.
