Review 'The Matrix Resurrections': Deja vu, helemaal opnieuw
Ons oordeel
Lana Wachowski heeft ofwel een pakket met 'Matrix'-hoogtepunten van de grootste hits samengesteld of een reboot gemaakt die bijna te subversief is voor zijn eigen bestwil.
Voor
- - Er is een onmiskenbare spanning om te zien hoe Reeves en Moss hun iconische rollen opnieuw beleven naast nieuwe versies van oude personages, evenals gloednieuwe personages
- - Hoewel de actie heel anders is geënsceneerd dan de vorige films, zijn er enkele geweldige sequenties
Tegen
- - Herschept specifieke scènes, sets en dialogen uit de originele film zonder een ander duidelijk doel dan een trip down memory lane
- - Onduidelijk of het een pas moet krijgen voor het kopiëren van 'The Matrix', omdat het het tenminste lijkt te weten
Is het beter of slechter als een vervolg erkent dat het de originele film kopieert waarop het is gebaseerd? Het antwoord kan bepalen hoe goed je het leuk vindt De Matrix-opstandingen , de langverwachte vierde aflevering in de Matrix franchisenemer. Niet werken met haar broer of zus Lilly, maar in plaats daarvan met romanschrijvers David Mitchell ( Wolkenatlas ) en Aleksandar Hemon ( Het Lazarus project ), keert Lana Wachowski terug naar de franchise die niet alleen de bekende namen van het duo maakte, maar ook meer invloed had op de filmstijl en techniek dan welke andere film dan ook in de afgelopen 20 jaar.
Hoe opwindend zijn komst ook is, De Matrix-opstandingen herschept te veel van de ideeën uit de eerste film met alleen een opvallend zelfbewustzijn als bescherming tegen het gebrek aan originaliteit, zelfs als Wachowski en haar team de deur openen naar nieuwe avonturen waar het publiek op heeft gewacht sinds het leeglopen van de originele trilogie .
Keanu Reeves keert terug als Thomas Anderson, een ontwerper van videogames wiens kenmerkende werk, de matrix , transformeerde het landschap van zijn industrie voor altijd en katapulteerde hem naar een c-suite-kantoor waar hij aan zijn wielen draait op zoek naar een ander baanbrekend idee. Omdat de realiteitsbuigende onderbouwing van het spel ooit zo levendig werd dat hij fantasie niet meer van realiteit kon onderscheiden, ziet Thomas regelmatig een analist (Neil Patrick Harris) die hem blauwe pillen voorschrijft om de storende effecten ervan tegen te gaan. Maar wanneer Morpheus (Yahya Abdul-Mateen), een personage uit zijn spel, en een jonge vrouw genaamd Bugs (Jessica Henwick) contact met hem opnemen om hulp te zoeken in de geheime, door machines bestuurde wereld, heeft hij jarenlang zorgvuldig van zichzelf overtuigd dat het een verzinsel is van zijn verbeelding, het welzijn van Thomas en zijn hele alledaagse bestaan beginnen om hem heen af te brokkelen.
Er valt nog veel meer uit te leggen in de plot, die net als zijn voorgangers overladen is met exposities, terwijl het op de een of andere manier zowel ongelooflijk ingewikkeld als uiteindelijk heel eenvoudig is, dat ik de kijkers zelf laat ontdekken. Wat Wachowski effectief heeft gedaan, is een Russische nestpop bouwen die het origineel is Matrix past binnen.
In beide films leeft Thomas een gewoon leven waarvan hij voelt dat het een diepere realiteit verbergt, hij wordt benaderd door individuen uit die echte realiteit en wordt uiteindelijk uitgenodigd om een vitale maar diep deprimerende waarheid te leren kennen. Bugs en Morpheus recreëren zelfs locaties en ervaringen uit het oorspronkelijke ontwaken van Thomas, van decors tot kostuums tot letterlijke dialooglijnen, om zijn geheugen op te frissen. Er wordt enige lippendienst bewezen aan het feit dat mensen twee decennia later minder geïnteresseerd zijn om de stekker uit het stopcontact te halen en die waarheid te zoeken, maar het is niet meteen duidelijk wat er wordt gewonnen met een vervolg dat een extra laag hyperbewustzijn toevoegt maar verder de ritmes volgt van de eerste film en wijst dat feit aan terwijl het hen volgt.
Het is ongetwijfeld grappig voor de echte personages van de film om te praten over de manier waarop Warner Brothers de maker van de matrix jarenlang om een vervolg te maken en zijn innovaties – bullet time is de grootste – terug te brengen tot een vervlogen gimmick; natuurlijk is het maken van films heel anders dan 22 jaar geleden en bullet time is vrij eenvoudig na te bootsen met CGI. Maar als De Matrix-opstandingen kan onmogelijk het innovatieniveau van de eerste film evenaren - en misschien is het oneerlijk om dat te eisen - een knipogende herlezing van dat verhaal voelt bijzonder ongeïnspireerd, terwijl de nieuwe technische hoogstandjes aanvoelen als tijdelijke aanduidingen voor iets beters dat de filmmakers nooit hebben bedacht.
Er lijken eindeloze verhaalmogelijkheden te zijn gezien de toestand van de wereld van vandaag, niet alleen met betrekking tot de vooruitziende blik van de originele film, maar ook in termen van technologie die zo'n onlosmakelijke hoeksteen van ons leven wordt. Wachowski lijkt echter zo onder de indruk van de prestaties van haar en haar zus de eerste keer dat zelfs zij blij is om de rit nog maar een keer te maken.
Yahya Abdul-Mateen in 'The Matrix Resurrections'Krediet: Warner Bros.
Helaas is de actie aantoonbaar slechter in De Matrix-opstandingen dan in alle voorgaande films. Met de afwezigheid van choreograaf Yuen Woo-ping uit Hong Kong deze keer, komen de hoogtepunten meestal uit bewegingen die uit de eerdere films worden geciteerd, terwijl de rest er rommelig uitziet en moeilijk te navigeren is in vergelijking met de ultracoole, nauwkeurig samengestelde sequenties die het origineel maakten serie zo'n opwindende rit.
Het feit dat Reeves is overgestapt op franchises zoals John Wick - een ander die herhaaldelijk is nagebootst en gekopieerd - onderstreept alleen maar hoe overbodig het is om hem als Neo als het ware weer in actie te zien. In een tijdperk waarin superhelden met telekinetische krachten gemeengoed zijn, komt het als een lichte teleurstelling voor het personage om niet te levelen zoals hij had moeten doen nadat hij lang geleden had ontdekt hoe hij de regels van wetenschap en natuurkunde kon overtreden.
Het is opwindend om Reeves en Carrie-Anne Moss terug te zien op het scherm in deze iconische rollen. Hun werkelijke veroudering geeft de personages een intrigerende volwassenheid terwijl ze nadenken over het al dan niet starten van een nieuwe cyclus van ontmanteling en wedergeboorte. Ondertussen, als tegenhangers van de volgende generatie die de opstandige geesten van Neo en Trinity nieuw leven inblazen, doen Henwick en Abdul-Mateen het net zo goed met de vele exposities die ze krijgen als hun voorgangers.
Uiteindelijk is het zonder 22 jaar culturele conversatie (laat staan een tweede kijkbeurt) moeilijk om te beoordelen of deze film de franchise in nieuwe richtingen duwt of zich gewoon als Neo buigt voor de commerciële projectielen die erop worden afgevuurd door Lana Wachowski, Warner Brothers en enkele miljoenen fans wereldwijd. Maar het enige andere dat het deelt met zijn voorgangers, is het introspectieve, tweede gissende randje dat ze zo verleidelijk maakte om opnieuw te bezoeken. In dat geval, zelfs als De Matrix-opstandingen nog steeds niet samenkomt na een paar keer kijken, er zit nog steeds meer dan genoeg in om kijkers bezig te houden terwijl ze beslissen.
De Matrix-opstandingen verschijnt in de bioscoop en kan vanaf 22 december worden gestreamd op HBO Max.
