Review 'The Tomorrow War': een sci-fi-gevecht opgebouwd uit te veel films van weleer
Ons oordeel
Regisseur Chris McKay levert alle persoonlijkheid die hij tentoonspreidde in 'The Lego Batman Movie' om deze luidruchtige, saaie, te lange actiethriller af te leveren.
Voor
- 🪖 Yvonne Strahovksi voegt complexiteit toe aan haar scènes als de volwassen dochter van Pratt, rekening houdend met hun familiegeschiedenis terwijl het lot van de mensheid zijn climax bereikt.
- 🪖 Een aantal geweldige opnamen op locatie of productieontwerp zorgt voor boeiende beelden in de laatste scènes van de film.
Tegen
- 🪖 Het script van Zach Dean geeft de personages precies - en alleen - zoveel details als nodig is om deze legpuzzel van clichés in elkaar te laten passen.
- 🪖 Als er een sci-fi-invasiefilm is, imiteert of scheurt deze deze op de een of andere manier af.
Dit bericht bevat milde spoilers voor De oorlog van morgen .
Er is niets dat Hollywood niet zal exploiteren als het denkt dat het publiek ervoor zal betalen, en het idee van familie is slechts het nieuwste in een lange reeks ideeën, thema's en onderwerpen die als koren op de blockbuster-molen dienen. Het is net zo'n macguffin in de De Fast and the Furious franchise als een van de goddelijke apparaten of netwerkbeveiligingssleutels die de Toretto-bende moet vinden, een woord dat een universele motivator is geworden voor decorstukken, ongeacht of de daadwerkelijke karakterontwikkeling of het vertellen van verhalen dit ondersteunt. Het is ook de wanhopige secondelijm die probeert bij elkaar te blijven De oorlog van morgen , een sciencefictionthriller die op zoek is naar meer diepgang ondanks het feit dat hij is samengesteld uit elementen van meer buitenaardse invasiefilms dan het publiek kan tellen. Regisseur Chris McKay maakt zijn live-actiondebuut en verliest alle eigenzinnige creativiteit die hij toonde in De Lego Batman-film om te voldoen aan de behoeften van dit logge sterrenvoertuig voor Chris Pratt, die vakkundig is overgegaan in een saai silhouet van een actiester terwijl zijn medewerkers op het scherm en achter de schermen de personages en het verhaal om hem heen een schijn van persoonlijkheid geven.
Pratt speelt Dan Forester, een veteraan met meer dan genoeg passie voor wetenschap om tieners in de buitenwijken les te geven, maar niet genoeg ervaring in de privésector om de dure adviesbaan te verdienen die hij echt wil. Maar wanneer een wormgat een falanx van soldaten dumpt op een voetbalveld waar het WK wordt gespeeld, hoort Dan (samen met de rest van de wereld) dat er in de toekomst een oorlog zal plaatsvinden waar het uitsterven van de mensheid op handen is - en er zijn meer voetvolk nodig om dat te voorkomen. Wereldsupermachten bundelen hun krachten en stellen een ontwerp op dat individuen dwingt tientallen jaren vooruit te springen om een onbekende buitenaardse tegenstander te bestrijden, maar wanneer Dan de oproep krijgt, is hij begrijpelijkerwijs terughoudend om zijn vrouw Emmy (Betty Gilpin) en vooral zijn dochter Muri (Ryan) achter te laten. Kiera Armstrong).
In dienst genomen naast een grappige wetenschapsprofessor genaamd Charlie (Sam Richardson) en een soldaat genaamd Dorian (Edwin Hodge) die terugkeert voor zijn derde tour, neemt Dan snel een leidende rol op zich om hun missie te voltooien en zijn team in veiligheid te brengen. Maar hij ontdekt al snel dat zijn commandant niemand minder is dan zijn dochter Muri (Yvonne Strahovski), die nu volwassen is en aan het front werkt om de buitenaardse dreiging te verslaan. Terwijl het raam sluit om de mensheid te redden voordat deze volledig van de aardbodem wordt weggevaagd, haasten Dan en Muri zich om een biologisch wapen te ontwikkelen dat ze kunnen gebruiken om deze beesten te doden die de planeet hebben overspoeld. Maar terwijl ze wanhopig dichter bij hun doel komen, besluit Dan een laatste wanhopige poging te doen om de oorsprong van de invasie in het verleden te achterhalen, te voorkomen dat de wezens zich voortplanten en zich over de hele wereld verspreiden, en te voorkomen dat de toekomstige oorlog ooit zal plaatsvinden. begonnen.
- De abonnementsopties van Tomorrow War:
- 1 maandabonnement - $ 12,99 per maand ($ 12,99 totale kosten)
Het is moeilijk om te weten of het bereiken van het einde van een wereldwijde pandemie het beste of slechtste was wat deze film had kunnen overkomen, omdat we nu hebben gezien hoe goed internationale grootmachten (en veel minder individuele wereldleiders) samenwerken om een bedreiging te bestrijden dat wil zeggen, in alle opzichten onzichtbaar en moet vertrouwen op experts om te navigeren. Maar het voelt ook krankzinnig om in enige realiteit te geloven dat de mensheid voldoende samenhangend zou samenwerken om in te stemmen met het idee van een wereldwijde militaire dienstplicht, waarbij mensen van alle leeftijden en achtergronden worden opgeroepen, ongeacht hun geschiktheid om te dienen, en op de een of andere manier ervan overtuigd te zijn dat dit de oplossing was tot een probleem van tientallen jaren in de toekomst. Iedereen op een individueel blok krijgen om maskers te dragen om het risico te verminderen tijdens het hoogtepunt van Covid, waar infectie en overlijden dagelijks om hen heen plaatsvonden, blijft een kwaadaardig twistpunt worden. Desalniettemin blijkt het proces waarmee zelfs Dan - een toegewijde patriot - ruzie krijgt om te vechten, schokkend zielloos en bestraffend, zelfs op het hoogtepunt van de oorlogsinspanning van de film. Aan de andere kant is hij ook om een heel specifieke reden gekozen, maar het gevoel van idealisme en verplichting van de film zijn beide zo eendimensionaal, samen met alle andere gevoelens die het publiek moet ervaren, dat het onderzoeken van de diepere sociaal-politieke thema's als een dwaze boodschap voelt.
Nee, het grotere probleem is dat dit verhaal ofwel niet verfijnd genoeg is, ofwel het prikkeldraad niet wil verbergen, de Frankensteiniaanse littekens die de invloeden aan elkaar hechten. Elk personage is zo complex of gedetailleerd als de plot vereist: Muri hangt de maan op aan Dan, die haar belangrijke lessen leert over wetenschappelijke doorbraken zoals het poliovaccin van Jonas Salk, wanneer hij zijn nerdy student Martin (Seth Schenall) niet uitscheldt omdat hij geobsedeerd is door vulkanen ; Dans vervreemde vader James (J.K. Simmons) werkt off the grid en onderhoudt een gepensioneerd militair vliegtuig voor een rijke excentriek; ondanks dat hij is uitgerust voor gevechten, ligt Charlie's expertise in Atmospheric Sciences; enzovoorts. Het bederft niets om te onthullen dat al deze details relevant worden in de plot, maar de film bederft hun vanzelfsprekendheid door ze bijna koud te behandelen als een expositie, of te denken dat het maken van een grap over hen enige nuance toevoegt. Behalve wanneer Dan en Muri (als volwassene) het antilichaamserum ontwikkelen om buitenaardse wezens te doden tijdens een montage en wat lichte vader-dochterbinding, zijn deze personages altijd gemakkelijk uitgerust met alles wat ze nodig hebben om te overleven, van een transcontinentaal transport in een oogwenk tot een expert in ondergrondse elektromagnetische golven. Hetzelfde geldt voor conflicten en hun oplossing, of het nu een vader is die volgens Dan zijn grootvader nooit zal ontmoeten, of een moedige wetenschapper die leert een krijger te worden precies wanneer dat nodig is.
De actiescènes voelen allemaal opgetild uit andere films, van Buitenaardse wezens naar Ruimteschip Troopers naar Het rijk slaat terug , en het helpt niet dat ze allemaal op maximaal volume zijn gescoord door componist Lorne Balfe, die overwerkt om te garanderen dat Hans Zimmer royalty's ontvangt voor De donkere ridder . De kwetsbaarheid van de monsters werkt als een first-person schietspel - ze kunnen alleen gewond raken in de keel of de buik - maar voor een leger dat vecht tegen een nulsomspel om te overleven, lijkt iedereen tevreden te zijn met het gebruik van halfautomatische wapens in plaats van bommen of andere, meer destructieve hardware, een vreemde keuze omdat er in de toekomst buiten het militaire personeel letterlijk nergens overlevenden zijn. Erger nog, de vuurgevechten en ontsnappingen zijn bijna allemaal te lang, repetitief en volledig voorspelbaar, eindigend met een combinatie van een laatste wanhopige poging, heroïsche opoffering en / of een smalle ontsnapping die net buiten een explosiestraal of rand van een afgrond plaatsvindt. Alles wordt in elke scène opgevoerd tot elf, wat een spanning genereert die alleen komt met het feit of de kijker zijn oogleden ver genoeg naar achteren kan schillen om alle actie op het scherm te zien.
Met respect, Pratt mist nog steeds de tastbare intelligentie op het scherm die een Harrison Ford een personage als deze echte diepte zou kunnen geven (en voelt zich op maat gemaakt voor een meer Ford-achtige acteur), maar hij jongleert niettemin met de onwaarschijnlijkheden van het script met het exacte soort bestudeerde onwetendheid dat ze vereisen. Met uitzondering van Strahovski, die hun reünie doorspekt met wanhoop en onwillige vreugde, voelt iedereen zich grotendeels op de automatische piloot, hoewel een spectaculair productieontwerp in de laatste scènes van de film de interesse wekt lang nadat het plot op is omdat het gas op is. Maar uiteindelijk is dit een film die emblematisch aanvoelt voor het streaming-tijdperk - geen echte film, maar een film die te groot is om alleen online in première te gaan, alle harde geluiden en bloedarme ster wattage en geen echte ideeën behalve degene die iemand waarschijnlijk letterlijk groen verlicht tijdens het rijden in een lift naar het kantoor van een directeur op de tweede verdieping.
Als er enige indicatie is dat de natuur aan het genezen is, is het dat een film als deze midden in de zomer wordt geopend, tussen de tentpalen die mensen echt willen zien; in feite voelt de film van Pratt aan als een macguffin zelf, alleen maar om mensen naar de film te laten gaan. Maar het probleem is dat wanneer ze zo formeel en vergeetbaar zijn als... De oorlog van morgen , het dient te levendig als een herinnering waarom ze niet meer zo vaak gingen - zelfs toen ze dat nog konden doen wanneer ze maar wilden.
Prijzen - The Tomorrow War:
