Review 'The Underground Railroad': een meesterlijk kunstwerk
Ons oordeel
Wanneer Barry Jenkins stijlfiguren wil deconstrueren en het hele genre nieuw leven wil inblazen, mist hij niet. Meesterwerk is nauwelijks een passend woord voor The Underground Railroad.
Voor
- Fenomenale optredens
- Ongelooflijke beelden
- Perfect scoren
- Verbazingwekkende integratie van het bronmateriaal
Tegen
- Prime Video had een episodische drop moeten doen voor de serie. Er zit zoveel in elk hoofdstuk, een beetje tijd tussendoor om te verwerken zou geen kwaad kunnen.
Dit bericht bevat milde spoilers voor De ondergrondse spoorweg.
Barry Jenkins' bewerking van de met de Pulitzer Prize bekroonde roman van Colson Whitehead, De ondergrondse spoorweg , is een briljante odyssee van tien uur, op maat gemaakt om te ontregelen, te betrekken en te boeien. Jenkins verheft niet alleen het verhaal van Whitehead, hij buigt op meesterlijke wijze het Southern Gothic-genre naar zijn hand.
De meeste filmmakers die een Zuid-gotische esthetiek aannemen, schrikken ervoor om hun werk in hun historische stukken te verbinden met de bloederigere vooroorlogse kenmerken van het genre. In plaats daarvan ervoor kiezen om die verwrongen kwaadaardigheid van racisme, seksisme, angst voor maatschappelijk verval om te leiden naar meer smakelijke thema's als menselijke feilbaarheid, oordeel, zelfvernietiging. Onderwerpen worden gemakkelijk losgekoppeld van hun historische context.
Het is een trieste maar onvermijdelijke waarheid dat het vertellen van een verhaal met zijn wortels diep in het verleden van Amerika waarin zwarte mensen centraal staan, betekent dat slavernij een rol moet spelen in het historische landschap. Het bouwen van een verhaallijn rond zwarte mensen die in het vooroorlogse Zuiden wonen, in het bijzonder, vereist het opnemen van de brutaliteit, het gebrek aan keuzevrijheid en de verderfelijke ideologieën die de samenleving beheersen (leiden). Het is echter niet waar dat de centrale focus van zo'n verhaal gericht moet zijn op slavernij 'de instelling'.
De bedoeling van een Southern Gothic is om de waarden van het Amerikaanse Zuiden te onderzoeken, om zo te zeggen, door middel van sinistere of macabere gebeurtenissen. Gelukkig spelen ironie en nuance een grote rol bij het graven in maatschappelijke vraagstukken. Dus zet alle aannames, verwachtingen of angsten opzij, dat een verhaal dat zich afspeelt in het zuiden van vóór de burgeroorlog geen andere keuze heeft dan in de ondiepe groef te vallen voor het ontmaskeren van slavernij waar eerdere films voor kozen. Want als regisseur Barry Jenkins mythen wil ontrafelen en een genre dat doordrenkt is van mystiek en geraakt door waanzin nieuw leven in wil blazen, mist hij het niet.
De ondergrondse spoorweg is in de eerste plaats het verhaal van Cora Randall (Thuso Mbedu), een jonge tot slaaf gemaakte vrouw die op een plantage in Georgië woont. Cora gelooft dat haar moeder, Mabel, haar in de steek heeft gelaten om te ontsnappen naar de vrijheid. Ze is uiterlijk stoïcijns, maar innerlijk weifelt ze tussen wanhoop, woede en grimmig pragmatisme. Wanneer Caesar (Aaron Pierre), een jonge tot slaaf gemaakte man haar benadert over weglopen, verzet ze zich. Caesar gelooft dat de succesvolle ontsnapping van Mabel haar dochter geluk brengt. Maar Cora beschouwt achtergelaten en verbannen door de andere slaven als een teken dat ze vervloekt is.
Pas als de angstaanjagend heldere omstandigheden op de plantage steeds nijpender worden, stemt Cora ermee in om met Caesar mee te gaan als hij op weg is naar vrijheid. de nacht. Zo beginnen hun uittocht uit het zuiden en een avontuur kijkers zijn absoluut niet ervan uitgaand. Het is hier dat de historische fantasie van Whitehead echt een vlucht neemt; Omdat in deze realiteit , is de ondergrondse spoorlijn geen metafoor voor een reeks schuilplaatsen die vanuit het zuiden leiden. Er rijdt een echte trein op een geheime ondergrondse trein die weglopers van depots en veilige havens naar vrijheid vervoert.
Voor niet-ingewijden kan deze directe presentatie van het vooroorlogse leven - de houding van blanke mensen (afschaffing van de doodstraf en pro-slavernij), maatschappelijke normen die zo zakelijk en met een naderend gevoel van onheil worden aangeboden - beslist verontrustend aanvoelen. Voor degenen die meer bekend zijn met gedocumenteerde slavenverhalen, is elk stukje wereldopbouw dat feiten belangrijker vindt dan het maken van mythen levensonderhoud nodig. Het eindresultaat is de minst zijwaartse presentatie van de Amerikaanse geschiedenis op het scherm tot nu toe.
Zoals elke grote Southern Gothic, combineert deze serie magisch realisme en grimmige historische waarheden om het sinistere culturele karakter van Amerika te onthullen. Jenkins begrijpt, net als Whitehead, dat het lang geleden is dat slavenverhalen verder gingen dan alleen maar over de achtervolging en begonnen te gaan over de mensen op de vlucht. Dit is geen verhaal over slavernij. Het is een avontuur met een hoge inzet waarin Cora moet leren zichzelf te vertrouwen en haar pijn onder ogen te zien als ze een stap voor wil blijven in een samenleving die haar op haar knieën wil duwen.
Tussen alle adembenemend mooie opnamen die de serie een voortreffelijke etherische uitstraling geven, en Jenkins nauwgezette vermogen om precies de juiste hoek of scènecompositie aan te scherpen, verliest deze serie nooit de menselijkheid van zijn spelers uit het oog. Kijken hoe Caesar (geportretteerd met een aangrijpende gratie en kracht), een man die kan lezen en ernaar verlangt gewaardeerd te worden om zijn intellect, worstelt om zijn waardigheid te behouden, is een optreden dat maar weinigen waarschijnlijk zullen vergeten. In de handen van Mbedu is Cora een suggestieve contradictie. Ze is op haar beurt vol hoopvolle kwetsbaarheid, slecht onderdrukte woede, pijnlijke nederlaag. Altijd veerkrachtig tegenover schijnbaar oneindige obstakels en levensbedreigend gevaar. Maar haar verhaal wordt niet opzij geschoven door haar behoefte om Ridgeway (Joel Edgerton) te ontvluchten, een obsessieve slavenjager die vastbesloten is haar terug te brengen naar de plantage in Georgia om goed te maken dat ze haar moeder Mabel nooit heeft gepakt. Elk hoofdstuk richt zich op hoe ze haar tijd doorbrengt tussen reizen langs de spoorlijn. Cora's triomfen en beproevingen zijn zowel verheffend als pijnlijk indicatief voor de talloze manieren waarop vrijheid ongrijpbaar blijft. Met boeken als Gullivers reizen en De Odyssee in combinatie met een elegant vervaardigde partituur die als toetssteen fungeert, is deze serie uiteindelijk een komisch wrede en schrijnende elegie.
Ik ben, net als de meeste zwarte mensen, buitengewoon ongeïnteresseerd in verhalen die traumaverhalen spelen die zijn opgesteld om ofwel de schuld van niet-zwarten te verzachten of zwarte mensen aan te zetten tot bitterheid en woede. De meeste slavenverhalen zijn niet echt geïnteresseerd in het onderzoeken van de levens of motivaties van de niet-blanke personages. Dit falen om tot slaaf gemaakte zwarte mensen voor te stellen als meer dan de degradatie die ze ondergaan, is de reden waarom het subgenre weinig biedt in een moderne context. Als mensen in 2021 nog moeten laten zien dat de afschaffing van de slavernij juist en rechtvaardig is, dan zullen ze nooit overtuigd zijn.
Jenkins maakt elke aflevering ruimte voor dit ensemble om met diepgang en overtuiging te handelen. De verfraaiingen van het verhaal van Whitehead zorgen altijd voor een duidelijk doel. Dit blijkt van belang wanneer we ons verdiepen in de motieven en beslissingen van blanke personages tijdens Cora's reis. Het betekent ook dat wanneer De ondergrondse spoorweg pakt zware thema's aan zoals de vernietiging van de Black-familie, moederliefde, gevoelens van waardeloosheid, instinct, angst en schaamte. Het gebeurt door de relaties die Cora gaandeweg ziet, opbouwt (of schuwt). Elk ondersteunend personage wordt adequaat uitgewerkt in een boeiend - en vaak tragisch - subplot. Zozeer zelfs dat het totaal onverwacht zou zijn om niet te begrijpen wat leidde tot een beslissing of handelwijze. In de handen van deze cast van veteranen en frisse gezichten is het een prestatie die schijnbaar moeiteloos is bereikt.
Jenkins erkent hoe essentieel het is om de subtiele push en pull vast te stellen die het publiek vormt voor het begrip van zowel de persoonlijkheden van de spelers van een verhaal als de wereld waartegen het plot zich afspeelt. De ondergrondse spoorweg deinst nooit terug voor de realiteit van slavernij of blanke suprematie. Er is een duidelijke doelgerichtheid, een nuchterheid in de presentatie van het dagelijks leven. Er wordt geen tijd verspild door te proberen een welwillend opzichterverhaal te vertellen of het potentieel van dodelijk geweld te verzachten. Maar het gaat ook niet om het wentelen in de pijn van het leven in ketens (letterlijk of metaforisch). De beslissing van de serie om constant de geschiedenis van Amerika te onderzoeken in relatie tot een vrouw die worstelt met de ontmoedigende waarheid dat geen enkele veilige haven, onderworpen aan de grillen van blanke mensen, ooit veilig genoeg zal zijn, is een opmerkelijke roep om hervorming op zich. Het is ook een tijdige herinnering dat loskomen een reis moet zijn die gericht is op het verkrijgen van meesterschap over zichzelf, net zoals het ooit een trektocht is uit van erbarmelijke omstandigheden. Elke kleurkeuze, camerahoek en aspect van de productie komt samen in een prachtig meeslepend spel waarin licht, donker en stilte net zo belangrijk zijn als de dialoog.
De ondergrondse spoorweg is zonder twijfel het meest onthullende Zuid-gotische verhaal dat in de afgelopen tien jaar op het scherm is gebracht. En noch 'slaven'-verhalen, noch historische fantasie zullen ooit hetzelfde zijn. Neem er de tijd voor. Het is een absoluut meesterwerk.
Alle tien afleveringen van De ondergrondse spoorweg is beschikbaar op Amazon Prime-video nu.
De beste Amazon Prime Instant Video-deals van vandaag Amazon Prime Video - Gratis proefversie Visie Amazon Prime - jaarlijks $ 119/jaar Visie Amazon Prime - maandelijks $ 12,99/mnd Visie
