Review 'West Side Story' 2021: de versie van Spielberg is mooi en geestig, maar een oproep om wijs te worden
Ons oordeel
Spielbergs eerste uitstapje in de musicalarena levert non-stop visuele inventiviteit op, samen met een iets pessimistischer (of misschien gewoon pragmatisch) randje dan je zou verwachten van de filmische dromer.
Voor
- * De voelbare opwinding van Spielberg met het materiaal komt in elk beeld naar voren, waarbij film-muzikale magie in evenwicht wordt gebracht met ruig realisme.
- * Optredens van Ariana DeBose, Mike Faist, David Alvarez, nieuwkomer Rachel Zegler en originele 'West Side Story'-veteraan Rita Moreno blazen de personages nieuw leven in.
Tegen
- * Spielbergs reünie met cameraman Janusz Kaminski levert een aantal geweldige momenten op, maar suggereert ook dat ze een pauze van elkaar moeten nemen.
- * Spielberg en schrijver Tony Kushner's benadering van dit iconische materiaal is intrigerend, maar vervlakt de romantiek in het hart ervan.
Briljant bewerkt door toneelschrijver Tony Kushner uit het originele materiaal van Jerome Robbins, Leonard Bernstein en wijlen Stephen Sondheim, West Side Story is een triomfantelijke, sociaal relevante update die de opwinding van Steven Spielberg voor het opvoeren van de musical van zijn dromen laat zien en tegelijkertijd een gevoel van doel - zo niet noodzakelijkerwijs betekenis - biedt aan de schijnbaar onverbiddelijke volatiliteit die het afgelopen jaar (of twee) heeft bepaald.
In een jaar van vrolijke, levendige musicals, West Side Story is een soort van anti- In de Hoogten , geen concurrent maar een onverwachte tegenhanger, het pessimistische spiegelbeeld van Lin-Manuel Miranda's uitbundige viering van niet alleen New York City, maar ook de Latinx-cultuur. Het feit dat het geregisseerd is door Spielberg, de verstokte dromenvanger van de cinema, maakt deze wending des te verrassender. Maar Spielbergs scherpe herinterpretatie van de romantiek die het terugbrengt naar wat het oorspronkelijke verhaal (geïnspireerd door Shakespeares Romeo en Julia) altijd was - een tragedie - voelt net zo essentieel als de romantiek, vreugde en optimisme van Miranda's volgende generatie hommage.
Ansel Elgort ( Baby chauffeur ) speelt Tony, medeoprichter van de Ierse straatbende de Jets - die net is vrijgelaten uit een gevangenisstraf van een jaar, nadat hij bijna een jongen had vermoord. Zijn partner Riff (Mike Faist) heeft tijdens zijn afwezigheid nieuwe rangen opgebouwd en richtte zich op de Puerto Ricaanse bende, de Sharks, als hun grootste tegenstanders. Een deel van deze vijandigheid is te wijten aan de groeiende aanwezigheid van hun gemeenschap in een wijk die ooit volledig Iers was. Ondanks Tony's onwil om terug te keren naar een leven van misdaad en geweld, overtuigt Riff hem om naar een gemeenschapsdans te komen - bijgewoond door zowel de Jets als Sharks - om te helpen bij het opzetten van een ongebreidelde strijd om de controle over het omliggende gebied. Terwijl hij daar is, wordt Tony afgeleid door Maria (Rachel Zegler), de mooie jongere zus van een veelbelovende Puerto Ricaanse bokser genaamd Bernardo (David Alvarez) - die toevallig de leider van de Sharks is.
Maria merkt Tony ook op, en ze worden meteen verliefd, tot grote ontsteltenis van Riff, Bernardo en de twee strijdende gemeenschappen die niets met elkaar te maken willen hebben. Naarmate het gerommel nadert, moeten Tony en Maria een moeilijke beslissing nemen: hun vrienden en familie verraden om bij elkaar te zijn, of toegeven aan een conflict dat de buurt verscheurt, alleen maar om te voorkomen dat het erger wordt.
Robert Wise's bewerking van de Broadway-show uit 1961 wordt terecht geprezen als een van de beste filmmusicals aller tijden - een detail dat de keuze van Spielberg om het opnieuw te maken een merkwaardige maakt. Maar zelfs als de regie van Spielberg een bijna non-stop spervuur van verbijsterende beelden produceert, is het visueel heel anders dan Wise's wonderbaarlijk geënsceneerde Technicolor-versie. Spielberg herenigd met zijn oude cameraman Janusz Kaminski en filmt op echte locaties in New York of op sets die zijn gebouwd om er precies zo uit te zien. Het paar creëert een look die nog steeds een magische theatraliteit weet over te brengen, zelfs wanneer de personages dansen voor gebouwen die zijn teruggebracht tot letterlijk puin.
In vergelijking met meer opvallende hedendaagse musicals - die een snellere visuele en redactionele stijl gebruiken die de dansnummers bijna als vechtscènes samenvoegt - gebruikt Spielberg langere takes en bredere hoeken om de volledige lichamen van de artiesten in beweging te laten zien. De techniek roept niet alleen klassieke musicals op, maar stelt het publiek in staat om de totaliteit van de inspanning en het harde werk te bewonderen dat in één keer in acteren, zingen en dansen, regie en cinematografie zit. Spielbergs orkestratie van al die stukken, in harmonie bewegend, is absoluut meesterlijk.
Maar of het nu het resultaat is van Spielbergs uitbundige viering van elk personage, decor en scène of de aanpassing van Robbins' originele verhaal door Pulitzer-winnaar Kushner, de hoofdpersonen - Tony en Maria - lijken veel minder belangrijk te worden dan ze waren in de originele film. Dit is een onverwachte, maar welkome keuze, aangezien het verhaal nu dieper ingaat op veel diepere en donkerdere thema's die werden versluierd door hun wervelende romantiek.
Hoe bekwaam Elgort en nieuwkomer Zegler ook zijn, als zangers en acteurs, de natuurkracht-energie van deze twee gemeenschappen is gewoon onweerstaanbaar om te zien - net als de individuen die strijden om de controle erover. Faist's Riff is een en al hardscrabble veerkracht en wanhopige bravoure - het contrapunt van de trotse ambitie van Alvarez' Bernardo. Hun voetvolk en aanhangers belichamen niet alleen twee verschillende culturen, maar ook gezindheden: de eerste probeert niet te sterven en de laatste vecht om voet aan de grond te krijgen.
Rita Moreno, die een Oscar won als Anita in de versie uit 1961, neemt hier de rol van Valentina op zich. Zij is de weduwe van een winkeleigenaar die Tony een onderkomen geeft na zijn periode in de gevangenis en die de behoedzame, hoopvolle overeenkomst tussen de Jets en Sharks (en hun respectieve culturen) belichaamt die net buiten bereik lijkt. Maar terwijl Ariana DeBose de film steelt als Anita (Moreno's opvolger van de volgende generatie), wat uiteindelijk de meeste invloed uitoefent op deze nieuwe versie, is een melancholisch gevoel van onvermijdelijkheid. Spielberg wekt het gevoel op dat het enige dat verzekerd is van het bewandelen van deze weg van haat en geweld, wederzijds verzekerde vernietiging is voor alle betrokkenen.
Wat Spielberg uiteindelijk met zijn kijk lijkt te laten zien, is dat het werk van Robbins, Bernstein en Sondheim tijdloos relevant is. Zestig jaar later heeft West Side Story nog steeds directe, voelbare en niet helemaal bemoedigende verbindingen met wat er nu in de wereld gebeurt. Dat is een gedurfd en verkwikkend idee om te omarmen in wat consequent werd gezien als een louterende uitdrukking van liefde, maar in zijn West Side Story , angst en haat zorgen alleen maar voor meer van hetzelfde en zelfs twee tieners met een starre ogen kunnen niet repareren wat steeds opnieuw kapot gaat. Dit alles maakt de film beslist minder vrolijk dan de vorige versie, maar op zijn manier net zo belangrijk: waar we niet kunnen liefhebben, moeten we leren, anders verliezen we.
Dit is een must-see, of je nu het bronmateriaal aanbidt of gewoon versteld wilt staan van Spielbergs kijk erop.
