'Scare Me' Review: schildert een hilarische creepshow met alleen woorden.
Ons oordeel
'Scare Me' speelt als een Halloween-special uit 'Middleditch and Schwartz', en dat bedoel ik met de grootst mogelijke complimenteuze bedoelingen.
Voor
- 🔦 Fenomenale optredens.
- 🔦 Ingenieuze horror aflevering.
- 🔦 Ambitieus, met resultaat.
Tegen
- 🔦 Voor sommigen misschien te 'meta'.
- 🔦 Woordelijke horror.
Nee, Maken me bang zal je niet bang maken (volgens gangbare definities). Ja, Maken me bang zal het publiek positief verrassen met voorbeeldige kampvuurverhalen en improvisatiekenmerken. Als schrijver en regisseur benadert Josh Rubens manier van denken verhalende intriges vanuit het meest fundamentele perspectief van het leiden van een publiek met alleen je vocabulaire, charisma en kernachtige details. Een hut in het bos horrorverhaal over horrorverhalen vertellen, terwijl de onzekerheden en jaloezieën van twee makers hun fantasierijke munitie over ventilatietrollen, weerwolven en zombie-uitbraken tot leven brengen. Het klinkt misschien vreemd, maar Rubens oefening in creatief spitballen barst van de karakter(s), voelbare spanning en enge verhalen die meer dan de moeite waard zijn om in het donker te vertellen.
Fred (Josh Ruben), een aspirant-schrijver/regisseur/acteur, vlucht naar de Catskills voor een afgelegen hut met als missie het schrijven van zijn epische weerwolfactie-saga. Terwijl hij op een ochtend aan het joggen is, ontmoet hij Fanny (Aya Cash), de Fanny die de auteur is Venus , door critici aangekondigd als een van de grootste horrorromans aller tijden. De twee gaan uit elkaar om hun nieuwste projecten in eenzaamheid in kaart te brengen totdat de elektriciteitsnetten zwart worden en Fanny op de stoep van Fred verschijnt. Ze verveelt zich, en hij is een 'rauwe kat', dus stelt ze een idee voor: ze blijven de hele nacht wakker en verslaan het slop met spookachtige originele verhalen. Fred is het daarmee eens, aangewakkerd door de onuitgesproken motivatie om zichzelf te bewijzen aan de bestsellerauteur. Hell, zelfs hun pizzabezorger, Carlo (Chris Redd), doet mee.
Als iets, Maken me bang is een statementmaker. Ruben heeft geen liters nepbloed, hordes CGI-monsters of zelfs maar één bezittelijke verschijning nodig. Maken me bang kristalliseert wat de meeste succesvolle indie-filmmakers al weten: alles wat je nodig hebt is een moordend verhaal. Wat blijft er over als je praktische effecten en geanimeerde cover-ups weghaalt? Woorden op een pagina die hun op zichzelf staande waarde laten zien wanneer ze hardop worden voorgelezen, zonder blockbuster-afleiding. Het is een gok, aangezien de aandachtsspanne van de kijker tegenwoordig sneller verbrandt dan katoen, maar de duivel zit in Rubens theatrale details. Elk verhaal komt tot leven als personages unieke accenten uiten, terwijl kleinere, werkbare visuele hulpmiddelen (schaduwpoppen, kostuumhandschoenen, enz.) een kickstart geven aan wat de projectie van onze geest afmaakt.
Josh Ruben en Aya Cash knabbelen op dynamo's in hun one-man, one-woman Verhalen uit de crypte inspiraties (beide John Kassir-impressies), als Maken me bang wordt een out-of-the-box horror bloemlezing. Scènes draaien volledig op de energieën van beide acteurs, die krachtiger zijn dan een sinistere supernova. Rubens acteerwerk uit de opening van zijn weerwolffilm, waarin een kleine jongen ziet hoe het woeste beest zijn ouders afslacht, maakt gebruik van schimmige huisjestrappen en gangen terwijl Fred jongen, Lycan en slachtoffers wordt. De sarcastische, bijtende humor van Cash is in het voordeel van de meer competente woordmaker en scene-setter. Fanny's aandacht voor minutieuze details beschrijft zelfs de kleinste atmosferische hap (we kwijlen over), terwijl ze een wraakverhaal verzint over een Slavische grootvader die wraak neemt namens zijn ten onrechte vergiftigde hond.
Twee acteurs die elkaar proberen te overtreffen, karakters vertolken die worden gedreven door ego en zelftwijfel en het bedrieglijk syndroom. Hoe vermakelijk kan dat zijn? Mijn antwoord: heel!
Terwijl hun concurrentie toeneemt en Carlo in beeld komt (Chris Redd injecteert nog meer pit), maken dronkenschap via alcohol en cocaïne alle remmingen los die nog door psychologische ketens kunnen worden gebonden. Cinematograaf Brendan H. Banks reageert op de meta-richtlijnen van Fred en Fanny, ook al strompelt een ondode Shitzu niet naar Fanny in focus. Toch houdt de camera stand, en geluidsontwerp legt een jammerende pup over lege ruimte. Of zoomt in op een dreigende Fanny, poserend bovenop Fred terwijl hij onderuitgezakt in zijn antieke stoel zit, terwijl zijn nieuwe vriend de griezelige hond imiteert die ze oproept door middel van gegrom en kwijl en gedragsmatige overgave. We zijn misleid om Fanny te zien als dit ellendige schepsel, of Fred als een Gollum-achtige gremlin, niet alleen dankzij boeiende fysieke toewijding, maar door filmmakende aspecten die de verhalen weerspiegelen die worden verteld, in de slimste manifestaties.
Hoe meer personages verdwalen in hun fantasieën, hoe meer de camera perfect gekaderde opnamen maakt. Fred, springend naar een jankende huisvrouw als zijn weerwolf. Fred en Fanny trekken zwijgende gezichten, wijzende vingers over lippen, in de camera met De glans de griezeligheid van de zussen (hierboven). Zelfs de achtergrond achter Fanny wordt verduisterd, warme huislichten stralen op haar door de sterren geteisterde figuur terwijl ze optreedt voor een neprealiteitszangwedstrijd terwijl ze onder de vloek van de duivel is. Cue Fred en Carlo synchroniseren choreografie als back-updansers, terwijl Maken me bang verandert in een muzikale thriller gedrenkt in satanische rode tinten. Minimalisme is nooit een vloek, alleen een zegen. Cash en Ruben en Redd roepen de spreekwoordelijke vertelmagie op waar we zo vaak over horen, terwijl hun nadrukkelijke indrukken betovering oproepen op de hoogste productiepieken.
Nog beter, Maken me bang voelt introspectief persoonlijk. De inzet zijn niet alleen scenarioschrijvers en romanschrijvers die blokkades bestrijden. Terwijl Fred monologen over de 38-jarige marketinganalist die nog steeds stervende is om zijn droom te verwezenlijken, scherpt dit prikkelende gevoel Rubens woorden aan. Fanny's aanvallen op Fragile Fred, iets wat ze in haar notitieboekje krabbelt, laten zien dat Fred het niet 'aankan', alleen in staat om spottendheid en destructieve neigingen uit te delen. Fred's zoutheid over Fanny's razendsnelle populariteit doet twijfels rijzen over het onvermogen van een andere blanke om zijn gendergelijkheid als een echte gelijke (of beter) te zien, terwijl Fanny's hot-take prikken een (middelmatige) man ontmaskeren die zijn machismo toestaat om de egoïstische demon binnenin te koesteren . Ponslijnen gaan minder over het vergaren van applaus en meer over de eindeloos vruchteloze taak om waargenomen concurrenten eens te meer voor een levensbevestigende overwinning die niet belangrijker is dan de waardeloosheid die zal volgen op slechts enkele uren als fandom en glamour saai zijn geworden. Vandaar dat de steeds minder subtiele spanning onmisbaar wordt als kijkers wachten om te zien welk personage het eerst zal breken, en erger nog, hoe hun horrorverhaal verandert van doen alsof in echte straf.
Als Maken me bang is een experiment in low-budget griezeligheid met behulp van verbale manipulatiemethoden, het is een groot succes. Wat Josh Ruben bereikt zonder kostuums, in een machteloze cabine, met alleen het enthousiasme van drie acteurs (plus Rebecca Drysdale als een praatgrage chauffeur), architecten meer vertederende horrorverhalen dan projecten met miljoenen dollars en ensemblecasts. Het is een kunst om een publiek, zoals een ervaren stand-upcomic of keynote spreker, op dezelfde manier in vervoering te brengen Maken me bang praat zichzelf nooit uit je aandacht. Echt een van de meest indrukwekkende voorbeelden dit jaar van hoe belangrijk het vertellen van verhalen is voor filmische inspanningen, gehesen door chill-zoekers aan de top van hun respectievelijke games.
Maken me bang hits Hudderen op 1 oktober 2020.
