'Shrill' Seizoen 3 Review: Zoet als milkshakes

Ons oordeel

Het laatste seizoen is een waardig afscheid voor Annie en Fran. Het is hilarisch, het is cringey en vertelt de verhalen van mensen die het verdienen om gezien te worden.

Voor

💄Vreselijk grappig.
💄Pakt problemen nog meer intersectioneel aan.
💄Een volledig seizoen van relatableeeee content.

Tegen

💄Annie piept voorbij van een paar waardeloze acties zonder verzoening.
💄De show draait om een verhaal over de groei van twee vrouwen zonder het te verdienen.
💄Een duidelijk gebrek aan Patti Harrison.

Dit bericht bevat milde spoilers voor Hulu's Schel.

Ik hou ervan als je tegen me praat als een huwelijksconsulent, een man mompelt in haar oor, even nadat ze op haar arm heeft gepoept. Annie (Aidy Bryant) is nog steeds op haar reis door zelfvertrouwen, een nieuwe single en wat losse seks. In de opening van Shrill's derde seizoen, ze is heet, klaar om te rocken en troost een fragiele man. Natuurlijk, ze heeft langzaam keuzevrijheid en eigenliefde gevonden, maar Annie kan het niet helpen, maar ze voelt zich gedwongen om deze vreemde man beter te laten voelen over zijn onvermogen om te presteren. Ze grijpt niet naar haar slipje en rent weg, omdat Annie gewend is emotionele arbeid voor mannen te doen, omdat ze het gevoel kan krijgen dat ze het aan hen verschuldigd is vanwege het voorrecht van hun aandacht. In plaats daarvan geeft ze hem nog een paar injecties voordat ze vertrekt met een container vol restjes.

Dit seizoen, gebaseerd op de memoires van Lindy West, gaat Shrill: Notes from a Loud Woman verder waar Annie was gebleven. Ze heeft een glimp opgevangen van de carrièregroei en heeft haar flopvriend, Ryan (Luka Jones) gedumpt. Annie heeft een groot deel van de serie besteed aan het verkrijgen van zelfvertrouwen en momentum en Shrill's derde en laatste seizoen zal zien waar dat haar brengt. Je zou verwachten dat Annie het inmiddels allemaal door heeft. Ze heeft het magere menu ingeruild voor pannenkoeken en overhemden die tot aan de nek waren dichtgeknoopt omdat ze zichzelf hot noemde en op haar werk sprak. Maar terwijl Annie de hele wereld uit de weg heeft geduwd, kan ze niet anders dan haar eigen gang gaan. En hoewel ze beseft dat zelfvertrouwen hier verder zal komen, kan ze er niets aan doen hoe de wereld haar ziet en behandelt. Als het eerste seizoen ging over Annie die leert gedurfd te zijn, en het tweede over het inherente momentum dat uit dat gedrag voortkomt, leert Annie in het laatste seizoen te krijgen wat ze wil, terwijl ze geen idee heeft wat dat precies is.

Op het werk, nog steeds aan het schrijven voor de alternatieve Portland-krant, The Thorn, worstelt Annie om niet in een hokje te worden gestopt en dikke verhalen aan te nemen. Tot nu toe heeft ze aandacht gekregen voor haar blogpost Hallo, ik ben dik, en reed die golf in de gunst van het eigendom. Met sterke follow-ups en carrièremomentum, duwt ze zichzelf in verschillende verhalen om te voorkomen dat ze tokenized wordt. Daarbij komt ze in een puinhoop terecht die haar dwingt te begrijpen dat ze, hoewel ze gemarginaliseerd is, nog steeds een voorrecht heeft, het voorrecht dat haar in staat stelt veilig de ruimtes van separatisten binnen te gaan om ze te profileren. Annie is gedwongen een wereld onder ogen te zien die haar niet accepteert voor wie ze is, en in een poging om daar doorheen te breken, betreedt ze andere groepen. Dit seizoen probeert ze de intersectielens die nodig is voor Annie's reis aan te pakken, en haar niet toe te staan langs te sluipen vanwege haar nabijheid tot een vreemde zwarte vrouw.

Fran en Em in seizoen 3 van

(Afbeelding tegoed: hulu)

De beste Hulu-deals van vandaag Hulu $ 6,99/mnd Visie Ontvang de eerste maand gratis Hulu (geen advertenties) $ 12,99/mnd Visie Ontvang de eerste maand gratis

Shrill's cast is inclusief. Het is tot nu toe alleen echt gedanst met het soort intersectionaliteit dat daarmee gepaard gaat, waarbij niet vaak wordt ingegaan op de andere ervaring die Annie heeft als een dikke vrouw, vergeleken met haar kamergenoot, Fran (Lolly Adefope) als een dikke, vreemde, zwarte vrouw . In plaats van zijn eigen personages te symboliseren, krijgen Fran, Em (E.R. Fightmaster) en Amadi (Ian Owens) hun eigen momenten die niet afhankelijk zijn van Annie. In seizoen 2 had Fran haar eigen aflevering over het zijn van een queer-kapper in een traditioneel gezin dat haar niet accepteert. Dit seizoen krijgen Fran's carrière en relatie tijd in de zon. Fran en Em, die hun naam hebben veranderd en zij/zij voornaamwoorden hebben aangenomen, houden van alle onderdelen van een nieuwe relatie. Een bekende van verwarrende en rommelige liefde, elkaars families ontmoeten, nadenken over de toekomst en de glorie van seks. Fran en Em onderzoeken deze dingen op een manier die aansluit bij wie ze zijn, zoals wanneer Ems vader ze een verkeerd geslacht geeft, maar dat is nooit hun belangrijkste verhaallijn. Schel staat dingen als ras, geslacht en seksualiteit toe om de personages te beïnvloeden, zonder dat die dingen hun enige reden zijn om op het scherm te verschijnen. Verder wordt stilletjes gezinspeeld op de arbeid die zwarte vrouwen hebben geleverd voor lichaamspositiviteit wanneer de show ons terugbrengt naar het begin van de relatie van Fran en Annie. Er zijn momenten waarop ze elkaar steunden en momenten waarop Fran Annie een goed gevoel gaf bij het genieten van een pizza terwijl ze over seks kletsten.

Hoewel Annie heeft veranderd hoe ze zichzelf ziet, is ze hulpeloos voor hoe de wereld haar ziet. Zo verwekt de boze, luide versie van het personage dat woede en pijn in goede mate ervaart. Wanneer ze een gynaecoloog bezoekt, wordt Annie onverwachts uitgescholden met de suggestie dat ze een maagbypassoperatie moet ondergaan. Wanneer ze zichzelf daar presenteert met een nieuwe man die haar alle signalen heeft gegeven, wordt ze afgewezen. Op beide momenten werd de nieuwe Annie, degene die we eerder hadden gezien, stilletjes gekwetst toen een fitnesscoach voorstelde om nieuwe trainingen te proberen en die wat aandacht kreeg van Ryan die haar zijn huis via de achterdeur liet verlaten, wordt boos. Er is woede die ze uitsteekt tegen degenen die haar steken, en woede die ze uitsteekt tegen degenen die het niet verdienen, zoals Amadi en zijn vriend gespeeld door Cameron Britton, aangezien ze het ergste is gaan verwachten van degenen die haar als een dikke vrouw beschouwen. Nu ze haar stem heeft gevonden, zegt Annie hen af, maar dat spaart haar niet van de vernedering en pijn die ze daarna voelt, want haar vertrouwen in zichzelf brengt haar maar zo ver.

Hoe serieus het ook is, Schel is een komedie en dit seizoen knettert het van de rillingen. Elk personage heeft zijn eigen soort humor, en hoewel favoriet bij fans, Ruthie (Patti Harrison), niet veel te doen heeft, leveren zij en Maureen (Jo Firestone) vakkundig enkele van de meest lachwekkende momenten. De vrouwen van de serie krijgen de tijd om de kracht van vrouwelijke vriendschap te laten zien, met als hoogtepunt een dromerige aflevering waarin ze een avondje stappen vol bemoedigende selfie-shoots hebben.

Annie is volwassen, maar ze is nog steeds de jonge onder de dertig vrouw die, net als veel van haar leeftijdsgroepcohorten, niet precies weet wat ze wil en door de wereld in haar gezicht zal worden geslagen als ze probeert erachter te komen . Annie is feilbaar, rommelig, vaak onvolwassen en niet immuun om zelf te slaan.

Schel speelt zich af in een snelle korte tijd in het leven van een twintiger, en dat weet het. Het laat ons nooit achter met het gevoel dat we alles hebben ingepakt, nooit met een buiging, en nooit met een belangrijk laatste moment. In plaats daarvan volgt het het echte traject van een vrouw die vastzit in de gearresteerde ontwikkeling van haar generatie en zich een weg baant naar de volgende fase van haar leven. Schel is de momentopname van de ervaring van de groei en verandering van een vrouw op een moment in haar leven, het is niet het hele verhaal van Annie.