'Space Jam: A New Legacy' Review: wat zijn we hier in godsnaam aan het doen?
Ons oordeel
Iedereen begreep de opdracht. De opdracht zou gewoon nooit een goed idee zijn.
Voor
- 🐰 Soms mogen de Looney Tunes dingen van Looney Tunes doen.
- 🐰 Don Cheadle is een charisma-machine.
Tegen
- 🐰 Dit is precies zo'n cynische commercial als het lijkt.
- 🐰 Voor het grootste deel probeert het nauwelijks grappig te zijn.
- 🐰 Het plot ontaardt in absolute onzin.
Toen ik na het kijken naar huis reed van het theater Space Jam: een nieuwe erfenis , Ik kon het niet helpen, maar denk aan de tijd, energie en talent die werd gestoken in wat ik zojuist had gezien. Malcolm D. Lee is het soort goed aangeschreven comedyregisseur dat steeds zeldzamer wordt. Don Cheadle is een pure charisma-machine. Honderden animators en digitale kunstenaars hebben lagen op lagen afbeeldingen weergegeven die bedoeld waren om visuele pracht te bieden en slapstick-gelach uit te lokken. Zelfs LeBron James is een redelijke acteur, die veel meer charme uitstraalt dan Michael Jordan ooit deed in de voorganger van deze film.
Er is zoveel aan het werk om te maken Een nieuwe erfenis meer dan de cynische oefening in het beheer van intellectueel eigendom waar het zich zo pijnlijk, noodzakelijkerwijs in verwringt. Maar dit is geen deconstructie van Lord & Miller. Er is geen onderliggend onderzoek naar de verschillende merken die de filmcatalogus van Warner Brothers vormen, geen verbindend thema dat deze overvolle bacchanalia van ongelijksoortige verhalen, personages en instellingen met elkaar verbindt. Omdat er niets te vinden is. Laten we dit noemen wat het is. Net als het origineel Space Jam , dit is een verheerlijkte commercial, duidelijk en eenvoudig. Maar nu, erger nog, is het een wedstrijd om de lul te meten met Disney om de aandeelhouders van WB ervan te overtuigen dat ze op het paard wedden met de juiste franchises.
Dat wil niet zeggen dat de drie gecrediteerde scenarioschrijvers (Juel Taylor, Tony Rettenmaier en Keenan Coogler) niet proberen iets begrijpelijks en onderhoudends te maken van hun zakelijke mandaat. LeBron (die zichzelf speelt) botst tegen zijn zoon Dom (Cedric Joe) omdat hij erop staat dat Dom zich concentreert op de grondbeginselen van basketbal in plaats van plezier te hebben, terwijl Dom veel meer geïnteresseerd is in het programmeren van een basketbalvideogame die bovendien punten geeft voor stijl naar de gebruikelijke cijfers voor emmers. Deze wig wordt alleen maar dieper wanneer Dom wordt ontvoerd door Al G. Rhythm (Cheadle), een AI-construct dat de Warner Brothers Serververse beheert - een digitale ruimte waar WB-eigenschappen echt en bewust zijn - en LeBron's gelijkenis wil kopiëren om hem in te voegen in populaire films en shows. Om de een of andere reden besluit hij dat het een goede strategie is om LeBron uit te dagen voor een basketbalwedstrijd in ruil voor zijn zoon, maar dat Doms programmeervaardigheden een geheim wapen blijken te zijn om Al G. in staat te stellen het basketbalspel in de gestileerde versie te veranderen van Doms dromen.
De beste HBO Max-deals van vandaag HBO Max met advertenties$ 7,99/mnd Bekijk 20% korting HBO Max zonder advertenties $ 11,99/mnd Visie 20% kortingAls je je afvraagt hoe de Looney Tunes hierin komen, het is niet minder gekunsteld dan toen Michael Jordan deze shtick 25 jaar geleden deed, maar het is ook veel ingewikkelder. Kortom, alle Tunes behalve Bugs Bunny zijn verveeld geraakt door Tunes te zijn en zijn naar de andere delen van de Serververse gegaan om, uh, hun gelukzaligheid te vinden, denk ik. Nu, terwijl LeBron zich inspant om spelers met echt potentieel in hun team te krijgen, gebruikt Bugs dit als een excuus om de andere Looney Tunes als hun teamgenoten te verzamelen, en de Tune Squad te herenigen ondanks hun gebrek aan fundamentele basketbalkennis. De enige uitzondering hierop is natuurlijk Lola Bunny (nu om de een of andere reden ingesproken door Zendaya), die het gevoel heeft dat ze een aantal scènes op de vloer van de uitsnijderij heeft omdat ze te veel benadrukt wordt tussen de rest van het team, alleen om neer te komen op weinig meer dan het meest opvallende meisje van het team. Nog een keer.
Het is de verdienste van de film dat er een uitgebreide toewijding is om de Tunes gedurende het grootste deel van de looptijd in hun authentieke 2D-stijl weer te geven, omdat ze alleen tijdens het basketbalspel zelf worden geüpgraded naar hun beslist lelijkere 3D-gerenderde versies. En als de Tunes echt gek mogen zijn, zijn er behoorlijk behoorlijke slapstick-gags te vinden. Het leeuwendeel van deze schermtijd is echter gewijd aan kronkelige parodieën van welk IP-adres dan ook op de verplichte bedrijfschecklist, en absoluut niets ervan werkt. Het is zelfs genereus om ze parodieën te noemen, omdat het niet eens grappen zijn. Het zijn slechts referenties, visuele recreaties om naar te wijzen in verdoofde herkenning van wat je nog meer zou kunnen kijken op HBO Max.
Dit wordt niet beter tegen de tijd dat het eigenlijke basketbalspel begint. Omdat de trailers prominent worden weergegeven, zit het gamepubliek vol figuranten die verkleed zijn als de verschillende personages van een groot aantal films en tv-shows, evenals digitale weergaven van andere cartoon-eigenschappen, en ze zijn een aanhoudende afleiding van de actie op de voorgrond. Het voelt minder als een ongeluk van misplaatste prioriteiten dan als een doelgericht bombardement van merkafbeeldingen, omdat het Warner Bros. niet kan schelen dat je de plot volgt. Ze vinden het belangrijk dat je je herinnert wie de eigenaar is van Batman, Pennywise en The Iron Giant.
Wat dat allerbelangrijkste plot betreft, hoewel ik de scenarioschrijvers een hoger cijfer wil geven omdat ze op zijn minst proberen iets nieuws te doen met het vader-zoonconflict, is de manier waarop het verhaal in de derde akte overgaat in totale onzin een cascade van slechte beslissingen te nemen en uit de gevangenis te komen met gratis kaarten. Het idee dat de Goon Squad superkrachtige videogamekarakters zijn om de cartooncapaciteiten van de Tunes tegen te gaan, is potentieel interessant, maar het werkt alleen zoals gepresenteerd als je ervan uitgaat dat videogames niet werken volgens vaste regels of beperkingen. Het is alsof de schrijvers nog nooit eerder een videogame hebben gespeeld, en alles dat op afstand buiten de grenzen van de realiteit ligt, kan net zo goed magie en deus ex machina zijn. Dit wordt vooral duidelijk als Al G. constant - en ik bedoel constant - de inzet, het gevaar en de feitelijke regels van het spel verandert zonder enige vorm van consistentie, waardoor alle spanning eruit wordt gezogen voordat het de kans krijgt om op te bouwen. Dit culmineert in een reeks plotpunten die niet alleen regels overtreden die de film nog geen vijf minuten eerder heeft opgesteld, maar die zo belachelijk belachelijk zijn dat het alleen onbedoeld hilarisch wordt als je wordt gevraagd om het met bloedserieuze oprechtheid te nemen.
Kijk, ik ben blij om toe te geven dat ik meer plezier vond in Space Jam: een nieuwe erfenis dan ik had verwacht. De tekenfilms kunnen soms gekke cartoon-capriolen doen, er is een cameo-grap die me terecht aan het lachen maakte, en Don Cheadle, voor zover zijn personage nergens op slaat, zet een zeer vermakelijke persona op. Maar niets van dit alles overwint de pervers cynische bestaansreden van de film. Elk zelfbewustzijn van de producenten van WB, dat ze beslissingen lijken te nemen die lijken op onmenselijke algoritmische regurgitatie van dingen die mensen al leuk vinden, wordt overstemd door hun beslissing om een film te maken die is precies dat soort regurgitatie. Met dank aan de duidelijk getalenteerde partijen die probeerden kunst te bouwen op een ongekunsteld fundament, maar het is een deprimerende verspilling van die talenten.
Space Jam: een nieuwe erfenis opent in de bioscoop en op HBO Max op 16 juli 2021.
