‘Star Trek: Discovery’ 3.09 Review: Terra Firma, Deel 1

Ons oordeel

Het succes van Terra Firma zal grotendeels afhangen van de resolutie van volgende week, maar voorlopig is Georgiou's zelfontdekking boeiend.

Voor

🖖🏻Uitstekende verkenning van Georgiou's groei sinds seizoen 1.
🖖🏻Het campy kwaad van het Mirror Universe is altijd leuk.

Tegen

🖖🏻Plot komt in een versnelling met een gril van gemak.

Dit artikel bevat spoilers voor Star Trek: Ontdekking .
Bekijk onze recensie van de aflevering van vorige week hier.

Star Trek: Ontdekking 's eerste seizoen bereikte een hoogtepunt met de onthulling van het Mirror Universe, waarbij de campier-elementen van het klassieke plotapparaat van de franchise werden gecombineerd met de sinistere duisternis van de nieuwe show, in een poging om te updaten trektocht naar de moderniteit met overigens wisselend succes. Het was een geweldige beslissing om de voormalige keizer Georgiou als een overblijfsel te houden in de nasleep van dat seizoen, want niet alleen is Michelle Yeoh een slinkse getalenteerde actrice, maar ook de legendarisch vijandige verstandhouding van haar en Michael (Sonequa Martin-Green) en de haat-liefdeverhouding die hen samenbindt, is inherent dwingend. Elk is gebukt onder de spijt van de gespiegelde versies waarvan ze wisten dat ze stierven, en ze houden elkaar vast vanuit een gevoel van de liefde die ze verloren, en haten tegelijkertijd dat de ander niet de persoon is die ze ooit kenden.

De eerste helft van Terra Firma begint ons op een verkenning van Georgiou's groei, en laat ons zien dat er nu misschien meer voor haar is dan de gevallen god-koningin van een leger van imperiale ruimtefascisten en dat ze in haar tijd misschien wat menselijkheid heeft opgepikt in het Prime-universum. Toegegeven, de route die de aflevering neemt om ons daar te brengen, lijkt een beetje te handig, omdat de Ontdekking computer gebaart vaag naar een planeet die belooft een mogelijke remedie voor de ziekte van Georgiou te hebben, maar biedt geen verklaring of mechanisme dat de bemanning meer dan geloof aankan. De onthulling dat de ziekte van Georgiou het resultaat is van haar gecombineerde dimensie-hopping en tijdreizen, versneld door haar universum dat wegdrijft van het Prime-universum, is niet alleen interessant vanuit mechanisch oogpunt, maar ook vanuit symbolisch oogpunt, aangezien Georgiou weerstand biedt aan het verlangen van anderen om te helpen in een trotse Terran-poging om te sterven in een glorieuze strijd. Maar de confrontatie met haar dood, zoals Michael aangeeft, is zijn eigen vorm van lafheid wanneer de hulp van anderen het potentieel heeft om haar te redden.

De resulterende reis brengt Georgiou en Michael naar een besneeuwde planeet die wordt bewoond door een vrolijke figuur in een bolhoed met een erwtenjas genaamd Carl. Hij laat Georgiou een vrijstaande deur zien waar ze doorheen kan gaan voor haar overlevingskans, een product van een of andere goddelijke kracht die we nog niet kennen. (Mijn gok is dat Carl een Q is, hoewel het best geweldig zou zijn als zijn aanwezigheid dubbelzinnig en plagend zou blijven.) De deur leidt Georgiou terug in de tijd naar haar eigen dimensie, naar de dag dat haar eigen Michael, haar surrogaatdochter, heeft haar verraden bij Lorca's coup.

Het is door het herbeleven van haar verleden dat zowel wij als Georgiou erkennen dat ze empathie heeft gekregen in haar tijd verwijderd van haar zetel van macht. Ze wil niet langer Kelpiaanse slaven zien, met name Saru (Doug Jones) geslagen en gekleineerd. Ze toont zwakte aan Kapitein Killy (Mary Wiseman, die terugglijdt in het verrukkelijke kwaad van haar Terran-personage) door toe te geven dat ze Michael niet als verrader wil vermoorden. Ze slaagt er uiteindelijk niet in om Michael te executeren, ondanks dat ze wordt geconfronteerd met Michael's gevoelens dat haar identiteit wordt gestript door te worden klaargestoomd als Georgiou's opvolger. Dat maakt een geweldige cliffhanger als Georgiou's wisselgeld wordt blootgesteld aan haar erewacht en Killy, en het maakt me nieuwsgierig om haar boog te zien oplossen in de aflevering van volgende week.

In de tussentijd, Ontdekking weeft nog steeds de draden van zijn overkoepelende plot op de achtergrond van de eerste act van de aflevering, dus het is de moeite waard om de conflicten die spelen te onderzoeken. Adira (Blu del Barrio) is nog steeds angstig en overstuur over de verdwijning van Gray (Ian Alexander), maar ze slagen er nog steeds in om de muzikale overdracht van de bron van The Burn te ontcijferen. Het blijkt een Kelpian-schip te zijn, nieuws dat Saru diep raakt en er uiteindelijk toe kan leiden dat hij zijn eigen loyaliteit aan Starfleet-principes in gevaar brengt. Book (David Ajala) is gretig op zoek naar manieren om te helpen met zijn guitige connecties, stotend op Saru's aanbidding voor protocol. Het meest verrassende is dat admiraal Vance (Oded Fehr) Saru opheft door de Ontdekking om Georgiou weg te leiden van het escalerende conflict met de Emerald Chain. Vance is tot nu toe een vijandige kracht geweest en verwelkomde voorzichtig de Ontdekking maar ook hen te beperken van heroïek die ze vollediger zou kunnen gebruiken. Het is een interessante dimensie voor de man die tot nu toe verborgen is gebleven om hem het leven van een bemanningslid zo hoog te zien waarderen en Saru de les te leren dat iemand zou achtervolgen om onder zijn wacht te sterven.

Het succes van Terra Firma zal grotendeels afhangen van de resolutie van volgende week, maar voorlopig is Georgiou's zelfontdekking boeiend. Ik maak me zorgen dat Ontdekking bereidt ons voor om een van zijn meest interessante personages te verliezen, aangezien Yeoh een spin-off-serie over Sectie 31 gaat headlinen, maar als dit tweedelige deel een lang afscheid is, is dit eerste deel een effectieve inleiding tot een waardige afsluiting van haar boog.