‘Star Trek: Lower Decks’ 1.01-1.04 Review: maak fasers leuk

Ons oordeel

'Star Trek: Lower Decks' voelt als een terugkeer naar vorm voor 'Star Trek', maar misschien niet zoals je had verwacht.

Voor

🚀 Episodische plotstructuur!
🚀 Meteen sympathieke cast
🚀 Heel grappig

Tegen

🚀 Niet elke grap komt terecht
🚀 Sommige personages moeten hun identiteit nog vaststellen

Star Trek is gewoon niet meer hetzelfde geweest sinds het maken van de warp-snelheid in het moderne tijdperk van streaming. Waar trektocht gebruikt om te gedijen was in episodische avonturen met een cast van Starfleet-officieren die we zouden leren kennen en liefhebben in de loop van die hoogstaande escapades. Echter, door een combinatie van invloed van de J.J. Abrams-geproduceerde filmtrilogie en de binge-vriendelijke geserialiseerde verhalende eisen van het produceren voor een streamingdienst, Star Trek: Ontdekking en Star Trek: Picard ontbreekt even veel meer dan redelijke nostalgiegedreven merkmanagementoefeningen. Ze zijn niet verschrikkelijk (meestal), maar ze begrijpen zeker niet dat de kern van Star Trek bestaat niet als locatie voor langdurige actiescènes en Mystery Box-verhalende bogen.

Dit is waarom Star Trek: Lagere Dekken voelt als een verademing voor de oude Trekkie. Op het eerste gezicht converteren Star Trek in een geanimeerde komedie lijkt een soort stilistische heiligschennis, vooral omdat de vorige poging om trektocht tot animatie in 1973 was meer onbedoeld hilarisch dan wat dan ook. De geanimeerde sitcom is echter een van de weinige populaire manieren waarop goede episodische verhalen nog steeds gedijen, dus het is een uitstekende manier om het familiale gevoel van De volgende generatie en Reizen in een formaat dat populair kan worden bij een modern publiek.

De belangrijkste komische verwaandheid van Lagere dekken is dat, in plaats van het verhaal op de brug te centreren met de kapitein en een selectie van benoemde officieren, onze helden in plaats daarvan de vaandels zijn die de franchise beroemd heeft gebruikt als plotvoer in eerdere series om te laten zien hoe hoog de inzet is. Het is een slim idee dat de show tegelijkertijd in staat stelt de draak te steken met de eerbied voor Starfleet-officieren in het universum, terwijl het nog steeds een trouw, zij het oneerbiedig, eerbetoon brengt aan de iconografie van eerdere Trektochten . Dit omvat stilistische keuzes zoals titelkaarten die doen denken aan TNG , of canoniek bevestigend dat het holodek van een schip wordt gebruikt voor wat meer volwassen activiteiten dan het duelleren met Moriarty.

Onze twee hoofdpersonen zijn Ensigns Mariner (Tawny Newsome) en Boimler (Jack Quaid), extreme folies in hun toewijding aan Starfleet en hun verlangen om in de gelederen te klimmen. Boimler is carrièregericht en houdt zich aan de regels, gedreven door de wens om ooit kapitein te worden. Mariner heeft ondertussen een nerdy eerbied voor de geschiedenis en tradities van Starfleet, maar ze kon niets schelen over protocol of rang, in plaats daarvan gaf ze er de voorkeur aan om bij elke gelegenheid gedegradeerd te worden en zoveel mogelijk gekke avonturen te beleven. Het voor de hand liggende referentiepunt voor deze dynamiek is het eerste seizoen van Rick en Morty – de eerste aflevering vertoont enkele opvallende structurele overeenkomsten met Rick en Morty 's piloot - maar de karakterdynamiek werkt goed binnen de relatief meer beperkte setting van een Starfleet-schip.

Afronding van de hoofdcast zijn Ensigns Rutherford (Eugene Cordero) en Tendi (Noël Wells), die voornamelijk worden ontwikkeld tijdens aflevering B-plots gedurende de eerste vier afleveringen en daarom minder vastomlijnd zijn. Rutherford is een ingenieur die verliefd is op zijn werk en mogelijk op Tendi, terwijl Tendi zelf het gevoel heeft dat ze is voorgesteld als een vis-uit-water-personage dat is toegewezen aan de medische baai, maar de show kan zich niet eens binden aan haar buitenstaander status buiten haar introductie. Deze personages vinden hun weg naar hun eigen absurde tegenslagen waardoor ze meteen beminnelijk zijn, maar ze voelen zich net amorf genoeg dat hun niches binnen de show nog niet expliciet zijn gedefinieerd. Dat is helemaal niet ongebruikelijk, vooral niet omdat Star Trek maakt zich zorgen, dus ik heb er alle vertrouwen in dat ze tegen het einde van het seizoen meer definitieve rollen zullen vinden.

De komedie zelf neemt nog meer aanwijzingen van Rick en Morty , vertrouwend op snelle grappen, snelle cartoonactie, buitenaards absurdisme en ouderwetse karakterconflicten om het lachen aan te wakkeren. Niet elke grap is een gut-buster, vooral in vroege afleveringen waar het schrijven reikt naar zeer laaghangend fruit, maar het is meestal leuker dan niet, en er zijn momenten van puur geïnspireerd komisch goud die gewoon wachten om ontdekt te worden. (Vooral de vierde aflevering heeft een grap waardoor ik de aflevering moest pauzeren omdat ik zo hard moest lachen.)

Wat is het meest opmerkelijke van Star Trek: Lagere Dekken is echter hoe toegewijd het is om de belofte van een Star Trek show die herinnert aan de structuur en het tempo van de franchise in zijn bloei. Elke aflevering is een op zichzelf staand verhaal met karakterbogen die voortbouwen op eerdere afleveringen en tegelijkertijd de bijzondere absurde situatie van de week benadrukken. Het is verfrissend om te zien Star Trek omarm dat gevoel van avontuur en liefde voor zijn eigen personages weer, zelfs als het moet worden geleverd met zelfreferentieel cynisme. Hopelijk de andere Star Trek shows merken op dat dit soort verhalen niet dood is en het toegestane formaat kan doen herleven Star Trek om in de eerste plaats te gedijen.

Deze recensie is geschreven op basis van de eerste vier afleveringen van Star Trek: Lagere Dekken , die vandaag in première gaat op CBS All Access en wekelijks op donderdag een nieuwe aflevering zal uitbrengen.