‘Star Trek: Lower Decks’ 1.09 Review: Crisispunt

Ons oordeel

Crisis Point weet niet hoe het sterke Trek-schrift in evenwicht moet brengen met een geanimeerde komedie.

Voor

🖖🏻Praktische recreatie van Trek filmesthetiek.
🖖🏻Het animatieteam heeft deze aflevering echt alles gedaan.
🖖🏻Mariner's seizoenslange karakterboog komt tot een hoogtepunt.

Tegen

🖖🏻Reverence laat niet veel ruimte voor parodie.
🖖🏻Schiet niet voor de grappen die het duidelijk maakt.

Dit bericht bevat spoilers voor Star Trek: Lagere dekken.
Bekijk onze laatste recensie hier .

Crisis Point is een heel vreemde aflevering van Star Trek: Lagere Dekken . Als de voorlaatste aflevering van het seizoen, zet het een seizoen lang achtergrondconflict op ter voorbereiding op de finale. Als die spanning op zichzelf zou staan, zou het voor het soort dramatische interpunctie zorgen dat niet zou misstaan in de live-action-tegenhangers van de show. Crisis Point is echter niet alleen vastgelopen door het mandaat van de show om een komedie te zijn, het is grotendeels bang om grappen te vertellen die de eerbied voor wat het parodieert, namelijk de specifieke toon en absurditeit van Star Trek films in tegenstelling tot de hoofdreeks.

Nadat Mariner (Tawny Newsome) in zijn eentje een samenleving van hagedismensen bevrijdt van de oogst door de rattenmensen van de planeet als voedselbron, is kapitein Freeman (Dawnn Lewis) woedend dat Mariner de Eerste Richtlijn heeft geschonden en zich bemoeide met het natuurlijke sociale leven van een planeet. volgorde. Als straf beveelt Freeman Mariner tot therapie, wat de hilarische regel It's the 80s! uitlokt! wij niet hebben mentale problemen! Na een bezoek aan de scheepstherapeut (Paul F. Tompkins) levert niets anders op dan gemartelde voedselmetaforen, Mariner crasht Boimler (Jack Quaid), Tendi (Noël Wells) en Rutherford's (Eugene Cordero) bezoek aan het holodeck, net zoals Boimler ongeveer om perfecte simulaties van de scheepsbemanning te gebruiken om je voor te bereiden op een carrière-interview met de kapitein. Dit brengt Mariner op het idee om het programma te kapen en er een film van te maken, waarbij ze zichzelf als de schurk werpt in een confronterende aanval op de cerritos .

Het animatieteam heeft echt alles uit de kast gehaald voor deze aflevering en de meer toegeeflijke facetten van trektocht bioscoop met gepaste stijl en gratie. Er zijn de voor de hand liggende kleine details, zoals de omlijsting van de brievenbus en af en toe een beetje filmkorrel, maar ze hebben ook de zeer specifieke hoeveelheid lensflare genageld die zelfs in de meest banale scènes te vinden is, evenals elke trektocht de absurde eerbied van de film voor de majesteit van zijn ruimteschip, om dat schip vervolgens fantastisch te vernietigen in het derde bedrijf. Het is allemaal een zeer rake pastiche, maar in het proces vergeet het een beetje om grappen te maken in een directe parodie op die visuele stijlfiguren. Het overweldigende schot van het schip terwijl kapitein Freeman en de bemanning naderen, is bijvoorbeeld langdradig en overdreven, maar als je wacht op een moment waarop de show het overdaad erkent voor een komisch effect, zul je tekortschieten. Ik weet niet zeker of het schrijven te eerbiedig is of dat de parodie is gecastreerd door geknoei in de studio, maar je vraagt je af wat het nut van de pastiche is als de show niet eens een zachte klap uitdeelt.

Dit betekent niet dat de aflevering helemaal geen grappen bevat – Rutherfords observatie dat je de interne logica van het verhaal kunt doorbreken omdat het een film is, is hilarisch scherpzinnig – maar het grootste deel van de aflevering is gewijd aan Mariner’s maniakale spel als een aartsvijand van de krijgsheer tegen Kapitein Freeman. Bloedige verwoesting aanrichten tegen de bemanning en het schip is duidelijk op weg naar een therapeutische openbaring voordat Mariner het zelfs maar beseft, maar in de tussentijd legt het de ergste impulsen van Mariner bloot in een ruimte zonder gevolgen.

Ze werpt Tendi in de rol van een Orion-ruimtepiraat en onthult haar onbewuste acceptatie van Orion-stereotypen op een manier die Tendi ongemakkelijk maakt in de rol. Ze negeert volledig Boimlers wens om het programma te gebruiken dat hij heeft ontworpen om hem in staat te stellen zich voor te bereiden op zijn interview, ook al probeert hij het hilarisch nog steeds, zelfs in het midden van een oorlogsgebied. De enige die Mariner geen pijn doet, is Rutherford, die te afgeleid is en zijn karakter verbreekt om de beste maatjes te zijn met zijn baas (Paul Scheer). De gesimuleerde chaos van Mariner die het schip vernietigt waarvan ze houdt, heeft onbedoelde effecten op de mensen van wie ze houdt. Dit komt tot een hoogtepunt wanneer de ontknoping niet tussen Mariner en Freeman is, maar tussen Mariner en een gesimuleerde kopie van haar beste zelf. Dit besef dat ze van haar leven houdt, zelfs als ze gefrustreerd is door het moederschap van de kapitein, stelt haar in staat verder te gaan en Freeman en, belangrijker nog, zichzelf te vergeven.

Het is een solide verhaal voor Mariner dat alleen maar gecompliceerder wordt als Boimler, in de hoop wat meer te proppen voor zijn interview op het holodek, per ongeluk leert van de moeder-dochterrelatie van Freeman en Mariner, waardoor hij op spectaculaire wijze faalt in zijn interview en een nieuwe dynamiek introduceert voor de seizoensfinale. ik hou van hoe Lagere dekken kan op zichzelf staande verhalen met unieke hoge concepten gebruiken om stukjes karakterontwikkeling te leveren die de evoluerende karakterdynamiek informeren. Je weet wel, net als andere Star Trek toont vroeger. Maar Crisis Point weet dat niet in evenwicht te brengen met zijn andere missie, namelijk een geanimeerde komedie zijn, en de liefde die het heeft voor de specifieke visuele panache van trektocht cinema vertaalt zich gewoon niet zoals de komische goudmijn zou moeten.