The Babysitter: Killer Queen' Review: Vervolgen worden niet veel slechter
Ons oordeel
'The Babysitter: Killer Queen' is een vervolg dat onverstaanbaar geen voeling heeft met zijn voorganger, en geen voorbeelden laat zien van wat 'The Babysitter' energiek, plezierig of moeiteloos gek maakt.
Voor
- 🩸 Vrij nette onthoofdingsscène.
Tegen
- 🩸 Deadbeat vervolgideeën.
- 🩸 Reductieve recycle-tactieken.
- 🩸 Komedie die faceplants.
Als een uitgesproken - nee, toonaangevend - pleitbezorger voor McG's De oppas , Ik overweeg De oppas: Killer Queen een persoonlijk verraad. Het vervolg, dat de originele schrijver Brian Duffield heel erg mist, beschouwt zichzelf als deze oneerbiedige voortzetting van de jaren 80-hommage die alle regels overtreedt. Misschien, als er een methode was in McG's opofferende chaos? Run-it-back-mentaliteiten veroorzaken een onsamenhangende puinhoop van irritante naalddruppels en onzinnige plotafwijkingen die destructief kortzichtig zijn. Het is beschamend ongericht, slordig met zijn terminator of Verlossing obsessies, en low-key icky. Een film die begint en eindigt met een regel over seks,' met griezelige horror-aangrenzende misfires die alle scheuren opvullen in dit dunne, luchtige, Zwitserse kaasscenario.
Ik ben niet zo teleurgesteld geweest in een vervolg op een genre sinds... nou, het maakt niet uit, want De oppas: Killer Queen is mijn nieuwe voorbeeld voor de voorzienbare en onvoorziene toekomst.
Het is twee jaar geleden dat Cole (Juda Lewis) een bloedcultus versloeg onder leiding van zijn babysitter Bee (Samara Weaving). De herinneringen aan die nacht - moord, explosies en shirtloze psychopaten - liggen nog vers in het geheugen van Cole, maar zonder bewijs kan iedereen alleen maar twijfelen. Geruchten hebben Cole's middelbare schoolervaring veranderd in een gepest hellandschap, behalve beste vriendin en crush Melanie (Emily Alyn Lind), die hem uitnodigt voor een strandfeestje omdat 'Thelma' haar 'Louise' nodig heeft. Cole gaat akkoord, maar vindt John (Andrew Bachelor), Max (Robbie Amell), Allison (Bella Thorne) en Sonya (Hana Mae Lee) terug uit de dood, klaar om hun missie opnieuw te proberen, en met een nieuwe leider. Cole's enige bondgenoot? De opstandige en mogelijk gevaarlijke Phoebe (Jenna Ortega).
Zeg wat je wilt De oppas , maar het is in ieder geval een vakkundig uitgezet nachtelijk bloedbad dat de structuur behoudt. De oppas: Killer Queen spot met ontwikkeling en spuugt in de algemene richting van scène-overgangen. Het scenario, mede geschreven door Dan Lagana, Brad Morris en Jimmy Warden, is een catastrofale mengelmoes van luie motivaties, nul investeringen buiten de dood voor gegiechel, en zinloze intermezzo's die zo wanhopig zijn om liefhebbers van B-films te winnen (knipper en -je mist flashbacks, toespelingen op dansintermezzo's, enz.). McG gaat voor van de muur, met een meer onbuigzame afhankelijkheid van komedie die verwoestend ongrappig is. Zoek niet verder dan een climax gevechtsreeks tussen rivalen, die probeert een straatvechter videogamevibe die nogal wat lachwekkend maakt - maar om de verkeerde redenen.
McG is niet Quentin Tarantino, Edgar Wright, Joseph Kahn of een van de andere opmerkelijke filmmakers die hij navolgt (slecht).
De oppas: Killer Queen wil een satire zijn op hiërarchieën op de middelbare school en institutionele tekortkomingen, maar met het bewustzijn van een kitten dat steeds nieuwe glanzende objecten ziet. Melanie zwerft bijvoorbeeld door een hele monoloog over hoe kinderen tegenwoordig op pillen vertrouwen om normaal te blijven - compleet met afbeeldingen die boven studenten zweven terwijl hun smaak naar keuze wordt uitgelegd - om een paar minuten later niets te betekenen. Of misschien is het Cole's interactie met een quick-e-mart-kassier die, afleidend, een tweedelige leren outfit draagt die zelfs voor een herenclub gewaagd zou zijn, voorbij en klaar voordat we het scenario zelfs maar kunnen begrijpen. Dit zijn slechts twee willekeurige voorbeelden uit een grabbelton met betreurenswaardige grappen die binnen enkele seconden zijn geproduceerd en weggegooid als een Carrot Top-set.
Waar De oppas geniet van zijn actie-horrorwortels en accentueert de persoonlijkheden van de sekte, De oppas: Killer Queen wordt een aanfluiting van zichzelf en parodieert hersenloze horror-sequels die McG op zijn beurt niet eens kan repliceren. De karakterevolutie van elke slechterik is onbestaande, omdat hun grootste hits het publiek doen rocken. Max pronkt met zijn buikspieren en ontkracht Cole weer, John is weer geestig en nutteloos, en Allison schiet zichzelf weer in de borst (ook dieren, want waarom niet). Het is, eerlijk gezegd, een van de flauwste excuses om castleden in de horrorgeschiedenis weer tot leven te wekken - Samara Weaving's veel te weinig, veel te late resurfacing inbegrepen. McG's enige reddende genade in de hele film komt met de griezelige her-ondergang van elke satanist, waar praktische effecten de anders CGI-zware gore versterken die meestal teleurstelt. Sonya's executie in het bijzonder, wat goddelijke lichamelijke ontheiliging is.
Niet alleen wordt het verhalenwerk van Brian Duffield erg gemist, maar Weaving bewijst waarom zij de reden is De oppas slaagt in zijn door de popcultuur beïnvloede horror capriolen. Emily Alyn Lind komt binnen als de niet-eigenlijk-zo-leuke newbie die de schoenen van Weaving vult, maar veel duivelser (vreemd opgemaakt om op Weaving te lijken). Helaas, niets is te vergelijken met het charisma, de gekke ogen en het complexe antiheldendom waartoe Weaving in staat is, plus het materiaal waar de meeste andere acteurs mee werken, is op zijn best kreunend. Bodemloze stereotypen, of het nu de moorddadige hottie van Thorne, de macho-gek van Amell of de onophoudelijke oneliners van Bachelor zijn die op dit moment zo moeilijk en obscuur zijn. Nieuwe personages zijn nog nuttelozer, van een incompetente politieagent tot Chris Wylde als Melanies onverantwoordelijke pothead-vader. Het is pijnlijk om te volharden, als je je realiseert hoe slecht dit reflecteert op het onvergelijkbaar superieure origineel.
De oppas: Killer Queen voelt aan als een horrorfilm die is gemaakt door een algoritme dat niet-klassiekers uit de jaren 80 heeft gevoed en alleen is aangepast om TMZ-modewoorden en Film Twitter-hashtags toe te voegen. Een verhaal dat vaak op gespannen voet staat met zichzelf, het zijn matte ambities en het genre dat het bezoedelt in plaats van eert. Gefeliciteerd, denk ik, want een of twee doden zullen ervoor zorgen dat mijn schandalige moorden eind 2020 worden samengevat. Al het andere? McG kopieert hetzelfde recept, maar verliest de helft van de ingrediënten. Wat een verschrikkelijke telefonische zoektocht naar rituele onsterfelijkheid zonder enig spoor van wat gemaakt heeft De oppas wat ik me altijd zal herinneren en waarnaar ik zal verwijzen als een op zichzelf staande overwinning zonder banden met een zielloze bedrieger die er niet in slaagt op een titanisch niveau te entertainen.
