'The Devil All The Time' Review: Misschien is slechts een deel van de tijd beter?
Ons oordeel
'The Devil All The Time' is een trage, uit de kluiten gewassen hoogtepunt van criminaliteit die niet overeenkomt met de spanning of lessen die bedoeld zijn om te worden geleerd.
Voor
- 👹 Geladen cast.
- 👹 Gezonde periode beroep.
Tegen
- 👹 Voelt dubbel zo lang aan.
- 👹 Ondersteunt acteurs.
- 👹 Pijn toebrengen zonder uitbetalingen.
Misschien geven we de duivel de volgende keer maar af en toe? De helft van de tijd? Antonio Campos' De duivel de hele tijd voelt alsof het drie jaar en een dag duurt, volgepropt met somberheid omwille van dramatische vurigheid. Je moet je afvragen wat talenten als The Coen Brothers zouden kunnen doen met de bronnenroman van Donald Ray Pollock in plaats van deze achterbuurt van pornografische slachtingen, overspelige priesters en gebakken kippenlevertjes. Zoals het is, mompelt een met sterren bezaaide cast zich een weg door een reeks monsterlijke acts die het script van Campos (mede geschreven door Paulo Campos) gelijkstellen aan het manifest van een masochist in de vorm van uitbuiting om de vingers af te likken. Met acties die zo weerzinwekkend zijn, is iemands desinteresse een bewijs van de effectiviteit van toon, overgangen en verwarde verhalen.
Het landelijke zuiden van Ohio en West Virginia, in het tijdperk van na de Tweede Wereldoorlog, vormen het decor voor een groot aantal personages die allemaal samenkomen op hetzelfde slechte pad. Sandy (Riley Keough) en Carl Henderson (Jason Clarke) richten zich op lifters, dwingen hen tot seksuele situaties en vermoorden vervolgens hun gasten voor hun plezier. Preston Teagardin (Robert Pattinson) is een prediker met een zilveren tong die het niet erg vindt om jonge meisjes in zijn gemeente zwanger te maken. Lee Bodecker (Sebastian Stan) is een corrupte sheriff en broer van Sandy, die meer uitgeeft aan doofpotaffaires dan aan boodschappen. Al deze haaien, zwemmend in wateren waar onschuldige mensen zoals Arvin Russell (Tom Holland) ronddrijven, die in hun kielzog wordt gevangen terwijl hij op zoek is naar gerechtigheid in de naam van stiefzus Lenora (Eliza Scanlen).
De duivel de hele tijd is een van die pijnlijk overvolle verhalen die een hele klus is om in kritische vorm te detailleren omdat er nog meer personages zijn om te bespreken. Zoals, te veel. Alvins vader, Willard (Bill Skarsgård), offert de hond van het gezin om hopelijk zijn door kanker zieke vrouw, Charlotte (Haley Bennett), te redden door middel van genezingsgebed. Lenora's moeder, Helen (Mia Wasikowska), valt voor een kerkspreker die spinnen over zijn gezicht giet als een daad van geloof (Roy Laferty, gespeeld door Harry Melling). De bedoelingen van iedereen zijn duisterder dan het moeraswater van Louisiana, het slachtoffer worden van valse profeten of oneerlijkheid om te bereiken wat ze willen. De meesten eindigen dood, want dat is het soort donkerder-dan-nacht-ervaring dat dit is. Spelen met de duivel? Je krijgt de hoorns, de hooivork en het hellevuur.
Wat overheerst, de som van al deze rotte ingrediënten, is het equivalent van emotionele martelporno. Verachtelijke personages op het scherm doen gemene dingen, maar het waarom lijkt zo onbelangrijk. Er is nooit een drang om verder te reiken, zelfs niet met een slingerende twee uur plus. Campos lijkt de vele met elkaar verweven wijnstokken van de roman aan te pakken door niets te snijden, ongeacht de duur. Helaas, De duivel de hele tijd slaat nooit een tempo aan dat overkookt in de hitte van verdorvenheid, en presenteert een verzameling gewelddadige non-sequiturs die in elkaars kaders strompelen. Nogmaals, ik verwijs naar de Coens omdat er meer inhoud moet zijn, een betere verwerking van tijdlijnen, geïllustreerd door het recyclen van scènes om het publiek eraan te herinneren wat ze al zeker zijn vergeten.
Met een ensemble dat zo rijk is, zou je meer verwachten van optredens. Riley Keough als een vakantie-seriemoordenaar wiens methoden onder meer penisverminking en het fotograferen van illegale handelingen met lijken ('modellen') omvatten. Robert Pattinson als een keurige man van geloof die de voortdurende thema's van theologische manipulatie in door armoede geteisterde gemeenschappen belichaamt, met dat ondragelijke accent dat zeker laat zien dat hij geen dialoogcoach heeft geraadpleegd. Met een karakterlijst die zo vol is, zouden persoonlijkheden duidelijk moeten zijn, maar ontwerpen zijn allemaal zo eentonig, zo streng. Acteurs bagatelliseren hun wildste eigenschappen en dwalen door woordenwisselingen die buzzkill-termen als serieus en korrelig oproepen in de verkeerde context. Tom Holland valt op als een jongen, zonder zijn hond, die pestkoppen uithaalt in naam van familie-eer, maar zelfs dat is een vervelende verschijning vanwege de ontmoedigende lengte van de film. De duivel de hele tijd wil dat je pijn doet en terugdeinst, herinnerd door elk facet van het filmmaken.
Bovendien zijn de repetitieve martelingen van wat je sinistere kruispunten zou kunnen noemen een kippenstoofpot die geen ziel zal genezen. Mannen zijn er om vrouwen te straffen met beschuldigende hoerenbeledigingen of om partners af te zetten als pionoffers tijdens hun reizen. Vrouwen leven om te sterven, of dat nu moord door een man is, zelfmoord door een man of dood door zelfverdediging. Religie is altijd de zondebok-cover-up, als een middel om blinde toewijding aan te pakken, terwijl gevaarlijke onverlaten misdaden plegen terwijl ze onder de schaduw van een kruisbeeld zijn, zoals iedereen is vrijgesproken. Keer op keer, totdat niemand meer overeind blijft, want karma is de echte engel des doods. Het zou allemaal iets moeten betekenen, maar dat doet het niet. In plaats daarvan leidt uitputting tot vermoeidheid, waardoor kijkers vastlopen in de tijdlus van deze zondaar met de meest oppervlakkige vertellingen van galgen.
Ik ben niet iemand die gekant is tegen cynische verhalen over slechte wegen (zonder de verteller van de film zou ik nog meer verloren zijn). Sommige van mijn favoriete films hebben de meest sombere bedoelingen. De duivel de hele tijd stelt niet teleur vanwege zijn grimmige onderbuik. Het brengt niets meer bedachtzaam of meeslepends uit over het vergoten bloed, de afschuwelijke wreedheden die op film worden begaan. Het is een stoofpotje van zure groenten, geserveerd zonder opluchting en naast relatief alledaagse aandacht voor accoutermentdetails. Gestraft zijn de goddelozen, gefaald zijn de gelovigen, verslonden zijn de onschuldigen: we snappen het. Berichten die niet verder dan twee uur hoeven te worden getekend, vooral wanneer je aanpassing het verhaal van de puzzeldoos niet kan samenvoegen dat je zo ambitieus hebt gekozen om aan te passen.
