'Vaderschap' Review: Kevin Hart wordt serieus
Ons oordeel
De effectieve hoofdrol van Kevin Hart maakt 'Fatherhood' tot een fijn maar licht horloge.
Voor
- 👨👦Kevin Hart glijdt comfortabel in een meer dramatische rol.
- 👨👦De chemie tussen Hart en zijn dochter op het scherm is solide.
- 👨👦De leiding is zorgvuldig en geduldig.
Tegen
- 👨👦Het waargebeurde verhaal wordt vaak weggelaten voor een meer bekende karakterboog.
- 👨👦Sommige wendingen voelen aan als luie verzinsels.
- 👨👦De gelijkheid van het verhaal maakt het verhaal enigszins vergeetbaar.
Vaderschap komt op Netflix 18 juni 2021.
Elke populaire stripacteur die zijn of haar zout waard is, grijpt uiteindelijk de kans aan om een meer dramatische film te maken. De kans om critici en publiek te laten zien dat er meer aan de hand is dan alleen het vermogen om te kraken, is te aantrekkelijk voor zoveel artiesten, van Bill Murray tot Will Ferrell tot Jim Carrey. En zo is het nu ook voor Kevin Hart. Hart is vooral bekend om films als Meerijden en Jumanji , films die zijn kleine status gebruiken terwijl hij zijn vaak manisch agressieve energie benadrukt tot verschillende niveaus van succes. (Ongetwijfeld zijn grappigste film tot nu toe blijft de actiekomedie met vreemd koppel Centrale Intelligentie , de eerste keer dat hij samenwerkte met Dwayne Johnson.) Maar nu, met Vaderschap , Hart pakt een meer direct emotionele, gewichtige rol aan op zijn best mild succes.
Vaderschap is gebaseerd op het waargebeurde verhaal van Matthew Logelin, die gelukkig getrouwd was en zijn eerste kind verwachtte met zijn vrouw Liz. Net als in werkelijkheid wordt de filmversie van Matthew (Hart) getroffen door een verschrikkelijke tragedie: als gevolg van complicaties bij de bevalling sterft zijn vrouw in de operatiekamer, waardoor de onvolwassen maar vriendelijke Matthew de last achterlaat om zijn dochter Maddy alleen op te voeden in Boston. Hoewel Matthew in eerste instantie - op passief-agressieve wijze - wordt geholpen door zijn schoonmoeder en schoonvader (Alfre Woodard en Frankie R. Faison), en een paar van zijn evenzo gekke vrienden (Lil Rel Howery en Anthony Carrigan), moet hij de taak echt alleen op zich nemen. Naarmate de tijd verstrijkt, zien we hoe Matthew en zijn dochter (gespeeld als een 5-jarige door Melody Hurd) omgaan zonder moeder en vrouw in hun leven.
Vaderschap leeft of sterft meestal op de charme van Hart. Hoewel het gebaseerd is op een waargebeurd verhaal, Vaderschap gaat niet te diep in op hoe Logelins eerlijkheid over zijn liefdesverdriet en het feit dat hij een alleenstaande vader was, uiteindelijk de strekking werd van een populaire blog, wat ertoe leidde dat hij een boek schreef en een liefdadigheidsstichting oprichtte. (De film komt het dichtst in de buurt door te verwijzen naar de titel van dat boek, Twee kussen voor Maddy , wanneer Matthew zijn dochter twee keer kust - een keer voor hem en een keer voor haar overleden moeder.) Het is een slimme keuze, al was het maar omdat er iets raars en doofs zou zijn aan het veranderen van deze tragedie in een boog van hoe Logelins leven had een aantal onverwachte wendingen voorbij alleen de uitdagingen van het alleenstaand ouderschap. Dat gezegd hebbende, door die kant van Logelins leven te omzeilen, Vaderschap eindigt enigszins flauw in het schrijven, door regisseur Paul Weitz en co-schrijver Dana Stevens.
(Afbeelding tegoed: Netflix)
Het is dus maar goed dat Hart vooral capabel is op zowel de speelse momenten - hij heeft een solide chemie met Hurd - als op donkere momenten van de begrafenis en het daaropvolgende ontwaken tot Matthew's onvermogen om zijn dochter los te laten, meer dan haar onvermogen om te bewegen op een nieuw hoofdstuk van het leven. Wanneer het verhaal een paar jaar vooruit springt, en Matthew de extra complicatie heeft om voorzichtig een relatie te beginnen met een andere vrouw die toevallig Liz (DeWanda Wise) heet, is Hart ook effectief in het navigeren door de manier waarop Matthew zich tegelijkertijd aangetrokken en schuldig voelt. omdat ze zich aangetrokken voelen tot een andere vrouw.
Sommige wendingen in het verhaal lijken meer op verzinsels dan op echte details (zelfs als het echte details waren), zoals Maddy die een blessure oploopt terwijl Matthew geniet van de tijd met zijn nieuwe vriendin, en als gevolg dat hij meerdere telefoontjes mist. Maar Hart verankert het verhaal zelfs op deze momenten effectief en verschuift heel goed van tederheid naar frustratie. Als Weitz hier iets goeds doet als regisseur, is het Hart de emoties geduldig te laten verwerken en elk detail vast te leggen zonder dat het ooit geforceerd of te lang aanvoelt.
Vaderschap werkt het beste in het weergeven van de gebroken interpersoonlijke relaties die Matthew heeft nu zijn vrouw er niet meer is. Het zwakste element van de film draait om het werk van Matthew; hoewel Hart daar wordt vergezeld door Carrigan en Paul Reiser als zijn baas, voelen deze scènes zelden grappig of doorleefd aan, maar meer een manier om de speelduur tot meer dan 90 minuten te verlengen. Er zijn tal van complicaties in het leven van Matthew en Maddy zonder dat zijn werk op de achtergrond opdoemt, hoewel er weliswaar een vreemd actueel tintje is van Matthew die worstelt met het evenwicht tussen vader zijn en een externe werknemer, een toevallig verband met de pandemie.
Vaderschap zou oorspronkelijk in de bioscoop verschijnen voordat Sony het aan Netflix verkocht, waarna de film werd opgenomen in Higher Ground Productions, de distributietak onder leiding van niemand minder dan voormalig president Barack Obama en zijn vrouw Michelle. De film is een veel beter bewijs dan de recente remake van het voordeel dat Kevin Hart een meer dramatische rol kan spelen als hem daarom wordt gevraagd. Deze film voelt alsof het een uitdaging voor hem moet zijn geweest - er is heel weinig overval of komische riffs, zelfs in de scènes waarin hij wordt gecombineerd met Howery of Carrigan. De film als geheel is enigszins interessant, een Netflix-raison d'être op dit punt. Maar de uitvoering van Hart is het bekijken waard, en goed genoeg om de film van begin tot eind leuk te houden.
