'Val' Review: een leven dat levendig is vastgelegd op film, en een carrière die in de weg stond
Ons oordeel
Regisseurs Leo Scott en Ting Poo maken een bedachtzaam portret van de acteur en filmster dat alleen maar meer intriges genereert.
Voor
- * Beelden van Kilmers tijd op 'Top Gun', 'Batman Forever' en meer bieden nieuwe dimensies aan het werk dat hij deed terwijl zijn carrière groeide.
- * Hartverscheurende details uit zijn jeugd hercontextualiseren zijn creatieve doelen en enkele van de conflicten die zijn publieke persoonlijkheid zouden gaan definiëren.
Tegen
- * Met zoveel beeldmateriaal om uit te ruimen, is het moeilijk om niet meer te willen — over al zijn films — om een intieme kijk op hun producties te bieden, laat staan zijn proces.
In de afgelopen vier decennia heeft Val Kilmer op verschillende momenten een van de meest herkenbare gezichten ter wereld gehad. Zijn film- en theaterwerk is door miljoenen mensen gezien. Hij is waarschijnlijk honderden, zo niet duizenden keren geïnterviewd. En toch heeft het publiek hem vrijwel zeker nog nooit gezien zoals hij verschijnt in de nieuwe documentaire Val. Sinds hij in 2017 tegen keelkanker vocht, is hij grotendeels uit de schijnwerpers gebleven, afgezien van een handvol onopvallende filmprojecten, maar het is niet zijn veranderde uiterlijk dat hij hier blootlegt voor regisseurs Leo Scott en Ting Poo; in plaats daarvan geeft Kilmer hen toegang tot een enorme bibliotheek met homevideobeelden uit zijn jeugd om te presenteren voor een unieke intieme, eerlijke en onbewaakte kijk op zijn leven en carrière. Niet geheel anders dan het Beastie Boys-verhaal van vorig jaar, beschrijft en hercontextualiseert de film een geschiedenis die goed bekend is met verhalen achter de schermen en details die dat niet zijn, terwijl het Kilmer vermenselijkt, zelfs als het zijn mystiek als artiest verdiept.
Het thema dat snel naar voren komt, is zeer herkenbaar: Kilmer zou herhaaldelijk zijn dromen verwezenlijken, maar op de manier die hij het minst had verwacht, of tegen hoge kosten. Een verbazingwekkende rijkdom aan beeldmateriaal uit zijn vroegste dagen legt het filmen uit zijn kindertijd vast met zijn inventieve jongere broer Wesley, die op 15-jarige leeftijd verdronk in een jacuzzi tijdens een epileptische aanval; repetities en optredens in Juilliard, waar hij (destijds) de jongste leerling was die ooit werd toegelaten voor onderwijs; en audities die hij opnam om rollen te winnen in films geregisseerd door helden als Stanley Kubrick. Hoewel het ontmoedigend is om hem Top Secret!, zijn (nog steeds hilarische) eerste film te horen denigreren, plaatst hij dit vroege succes naast het betoverende theaterwerk van zijn toekomstige vrouw Joanne Whalley, dat meer leek op het serieuze tarief dat hij nastreefde te doen. Top Gun was een film die hij wilde afwijzen, maar het gaf hem de kans om method-acting-tactieken uit te oefenen op een blockbuster, en maakte hem bijna net zo snel een begrip als Tom Cruise.
Gezien de hoeveelheid materiaal die Kilmer in de loop der jaren heeft verzameld - klaarblijkelijk filmen met een persoonlijke camcorder op elke film die hij heeft gemaakt - is het moeilijk om niet meer beelden van hem te willen zien, bijvoorbeeld terwijl hij rondhangt met Cruise op Top Gun , of misschien verliefd worden op Whalley terwijl ze schoten wilg . Bovendien, gezien de anekdotes verteld over de productie van een film als Batman voor altijd , wil je elke beschikbare seconde van Tommy Lee Jones zien weigeren om Jim Carrey's grappenmakerij te bestraffen. Maar Kilmer kondigt vanaf het begin zijn bedoelingen aan om het leven van een acteur te verkennen, niet om de opkomst van een filmster en alle weelderige ups en downs die daarmee gepaard gaan te beschrijven, en hij verkent openhartig elke nieuwe kans met het oog van een kunstenaar. Op De deuren , er zijn bijvoorbeeld tonnen beeldmateriaal van hem die oefent en repeteert in afwachting van het spelen van frontman Jim Morrison; en zelfs als het meeste beeldmateriaal van zijn Batman-excursie afkomstig lijkt te zijn van persmap b-roll, vat hij het semi-tragisch op als de vervulling van de droom van elke kleine jongen om de superheld te spelen, om er al snel achter te komen dat de beperkingen van het pak en de meer fantasierijke elementen van de rol reduceerden hem tot een actiefiguur in een gigantische speelset.
De beste Amazon Prime-deals van vandaag Amazon Prime Amazon Prime Video - Gratis proefversie Visie Amazon Prime Amazon Prime - jaarlijks $ 119/jaar Visie Amazon Prime Amazon Prime - maandelijks $ 12,99/mnd VisieAchteraf, en zeker met het commentaar van Kilmer, realiseer je je dat het geen daad van moed, of zelfs maar principe was om een aanbod af te wijzen om de Caped Crusader een tweede keer te herhalen, maar eerder een uit zelfbehoud: zijn carrière had groter geworden dan zijn kansen om te doen waar hij echt van hield - acteren - en dus draaide hij naar Michael Mann's Warmte , en nog wanhopiger, om met zijn idool Marlon Brando aan te werken Het eiland van Dr. Moreau . De turbulente productie van die film is al behandeld, ook in een eigen documentaire, maar het is fascinerend om naar een first-person account van Kilmer te kijken terwijl hij de koppen stoot met vervangende regisseur John Frankenheimer, en banden met Brando en David Thewlis. Dit is ook waar de film de groeiende reputatie van Kilmer als veeleisend, moeilijk en confronterend onderzoekt (als het niet volledig antwoordt); er is een montage van interviews met verschillende smaakmakers uit de industrie, tot en met Oprah Winfrey, waar ze hem ondervragen over zijn gedrag, maar de diplomatieke en terecht egoïstische antwoorden die hij gaf, krijgen helaas geen nieuwe context of diepere introspectie, en zelfs als hij vreugde en gemakkelijke kameraadschap in zijn beelden overbrengt, lijkt het duidelijk dat hij op een bepaald niveau bereid was om de harmonie op de set op te offeren om op de plek te komen waar hij heen moest om elke rol te spelen.
Dan is er natuurlijk zijn gezinsleven, zowel als kind van echtscheiding, en uiteindelijk, een gescheiden vrouw met twee kinderen met wie hij duidelijk een hechte band heeft. (Hoewel Kilmer vaak spreekt via een voicebox wanneer hij op het scherm is, schrijft hij verhalen die de clips samenbinden die zijn zoon Jack namens hem voorleest.) Hoewel deze gebeurtenissen onlosmakelijk verbonden zijn met die van zijn carrière, worden ze meer in de richting van de einde van de film, niet in de laatste plaats omdat zijn carrière in verval was geraakt, maar ook omdat hij was teruggekeerd op het podium, en natuurlijk tegelijkertijd te maken kreeg met zijn angst voor kanker. (Helaas is er geen materiaal uit zijn tijd op MacGruber, een geweldige rol die als niets anders zijn gevoel voor humor over die zelf-serieuze persona laat zien.) Het is moeilijk om te weten of het bedoeld is om het oeuvre dat hij heeft gemaakt te eren of om te erkennen hoe hij is professioneel gevallen om deel te nemen aan signeersessies aan de lopende band op Comic-Con, maar je kunt niet anders dan het gevoel hebben dat hij meer verdient dan het signeren van actiefiguren voor zweterige nerds totdat zijn begeleiders hem het gebouw uit moeten smokkelen in een rolstoel bedekt met een deken.
Maar nogmaals, het zijn momenten als die die onderstrepen hoe menselijk deze mensen zijn die we zo vaak voorhouden als filmsterren en geweldige artiesten, laat staan verafgoden. Het lijkt bovendien relevant dat een van de rollen die hij in de afgelopen jaren speelde, die vooral voor hem van belang was, in Citizen Twain was, gebaseerd op een toneelstuk dat hij schreef over auteur en humorist Mark Twain. Nu hij zijn zesde decennium op aarde ingaat, is het heel redelijk om na te denken over degenen die eraan voorafgingen, en deze documentaire geeft aan dat hij van hen is weggekomen met een noodzakelijke dosis nederigheid en een extreem gezond gevoel voor humor. Regisseurs Scott en Poo raak zowel de ups als de downs aan die hem een wereldbeeld hebben opgeleverd dat meer dankbaarheid uitstraalt en hem jong en opgewonden houdt; ongetwijfeld heeft een die niet met zijn eigen camera is gemaakt, onderweg misschien wat dieper ingegaan op sommige keuzes, maar vali is uniek intiem en ongewoon eerlijk en biedt wat uiteindelijk minder een document van zijn carrière wordt dan een betoverend portret van zijn menselijkheid.
