'Venom: Let There Be Carnage' Review: de film waar jullie allemaal om vroegen
Ons oordeel
'Venom: Let There Be Carnage' zou heel goed de rom-com van 2021 kunnen zijn, vat dat maar op.
Voor
- 🩸 Tom Hardy geeft 110%
- 🩸 Het is groot, stom plezier
- 🩸 Ik hou van de ontwerpen Venom en Carnage
Tegen
- 🩸 Blijft hangen in grappen
- 🩸 Humor wordt een afleiding
- 🩸 Verhaal mist een aantal inzetten
Andy Serkis' Venom: Let There Be Carnage geeft de mensen (ook bekend als jij gek) Venijn supporters) wat ze willen - een slapstick-superheldenkomedie die citeert Het aparte stel als inspiratie voor zijn buddy-capriolen tussen Eddie Brock en zijn Venom-symbiont. Ruben Fleischers Venijn oorsprong is te serieus om zo'n hilariteit te laten schijnen tussen Tom Hardy en zijn gepixelde verstekeling, wat het live-or-die-doel wordt van het scenario van Hardy en co-schrijver Kelly Marcel.
Venom: Let There Be Carnage is de film die ik anderen zie beschrijven Venijn as, behalve beter omdat het neigt naar sitcom grappen en eigenlijk een derde act bevat. Het is ongegeneerd dwaas en bezit zijn hete onzin van een verhaal dat alles raakt, van Natuurlijke moordenaars naar Hallmark bromance-drama's - wat waarderend publiek 'opgetogen' over in Venijn is de focus van de film geworden voor beter en/of slechter.
Er is geen echt mysterie rond waar Venom: Let There Be Carnage begint en eindigt sinds Cletus Kasady (Woody Harrelson) verschijnt in Venijn . Kasady wenkt Eddie Brock (Tom Hardy) naar zijn gevangeniscel en vertelt rechercheur Mulligan (Stephen Graham) dat de in ongenade gevallen journalist de enige persoon is met wie hij in welke hoedanigheid dan ook zal praten. De onderzoeksintuïtie van Brock - geholpen door Venom - leidt tot de ontdekking van meer lichamen die verband houden met Kasady's moordpartijen, en op zijn beurt een lancering terug in de professionele schijnwerpers. Kasady krijgt de doodstraf, Brock herwint enig respect van het publiek en Venom voelt zich niet gewaardeerd als Brock agitatie toont over de behoeftigere verzoeken van zijn eeuwige vriend om levensonderhoud of misdaadbestrijdende heldenmoed.
Brock verlangt nog steeds naar een dagelijks leven met Anne (Michelle Williams), wat nooit kan gebeuren als Venom voortdurend eist om hersenen te eten - een ruzie is onvermijdelijk. Kon het gekibbel van Brock en Venom maar wachten tot ze Kasady verslaan als Carnage, een vijand die hun verschillen creëren.
Hardy's investering in Eddie Brock en Venom's platonische liefdesaffaire is van het grootste belang voor Venom: Let There Be Carnage - het is tenslotte zijn eerste speelfilmtegoed. Dat weerhoudt het gekrijs er niet van om gekker te worden dan Hunter S. Thompson op cocaïne of rommelig op manieren die de relatie van Brock en Venom niet netjes kunnen ontwikkelen naast Kasady's oprichting van Carnage's persoonlijkheid.
Het ene moment strompelt Brock door een ongemakkelijk dinergesprek met Anne, die nog steeds erg verliefd is op Dr. Dan (Reid Scott); de volgende keer rijdt Harrelson in een kersenrode cabrio uit de jaren 60, terwijl Carnage automobilisten nonchalant van een brug gooit. Elke kans op tonale consistentie wordt overboord gegooid ruim voordat mevrouw Chen (Peggy Lu) Dr. Dan een vies woord noemt of Venom een gemaskerd bal bijwoont waar hij zichzelf uit de Eddie Brock-kast roept (opzettelijke frasering). Het is alsof Serkis de leiding heeft over een film die voortdurend probeert de beruchte reeks kreeftentanks van Fleischer's vorige inzending te overtreffen, consistentie en verhalende waardigheid worden verdoemd.
Om eerlijk te zijn, roept een dergelijke benadering veel gelach en buikverscheurende lach op bij het publiek dat deze keer hunkert naar het dubbele van de waanzin.
Venom: Let There Be Carnage is op zijn best als iedereen de controle verliest. Hardy presenteert zichzelf met een komische kwetsbaarheid sinds hij Eddie Brock speelt en Venom uitspreekt, in tegenstelling tot alles in zijn eerdere catalogus van strenge, squinty rollen. Of het nu een bro-tot-bro-chat is over liefdesverdriet waar Venom de cheesiest maar meest meelevende romantische komedielijn laat vallen of Brock en Venom's slepende, televisie-verpletterende break-up-gevecht, Hardy genereert legitiem gezelschap tussen de twee samengevoegde entiteiten. De poppenkast lijkt misschien klein wanneer Brock en Venom uit elkaar gaan omdat we weten dat ze zich zullen herenigen om Carnage uit te dagen, maar dat neemt niet weg dat Hardy ons laat zorgen over een egoïstische, saboterende Eddie Brock en zijn buitenaardse partner die troost vindt in raver's glow sticks en etende hersenen. Het is elk cliché van de jaren 80 buddy-komedie gekarnd in een blender met zwarte elastische smurrie en een nep-serieuze lens die alleen de belachelijkheid accentueert van Venom die chaotisch Brock-ontbijt kookt op radiodeuntjes - een Venom die sommigen misschien niet accepteren.
De rest van Venom: Let There Be Carnage zijn alle verwachtingen van de verf-op-nummers van Carnage's destructieve missie. Harrelson zet zich evenzeer in als Hardy voor zijn symbiotische connectie en pronkt met de can't-touch-me branie van een psychopaat als Kasady. Er staan weinig conflicten op het spel wanneer hij zijn superkrachtige vriendin Shriek (Naomie Harris) bevrijdt, maar hun gemakkelijke Bonnie en Clyde-routine benadrukt de nadruk van de film op de boog van Brock en Venom. Harrelsons beste als Cletus Kasady nog steeds van vlees en bloed is en hints van The Riddler oppikt terwijl hij in monologen spreekt rond een verwarde Eddie Brock - je kunt zien hoeveel plezier Harrelson heeft, en de gestoorde benadering van de film verfraaien.
Dat is niet om een gerommel in de derde akte in diskrediet te brengen dat de klokkentorens van de kathedraal kapot maakt en vakkundig navigeert door de CGI-onhandige vechtscènes die het kenmerk zijn geworden van superheldencinema. Toch blijft het waar dat de beste richting van Serkis bestaat tussen mannen en hun buitenaardse monsters.
Tot groot genoegen van velen, Venom: Let There Be Carnage is de reflexief humoristische voortzetting die jullie allemaal eisten na het verzenden van een versie van Eddie Brock en Venom die het origineel begraaft onder strengheid. Het is zaniger dan een tekenfilm op zaterdagochtend, en dat is een bewijs van een hele cast die meer geeft aan een blockbuster B-film dan sommige Oscar-hoopvols tijdens het prestigieuze prijzenseizoen. Ik juich de oprechtheid in de ruzie van de minnaar van Brock en Venom toe, en ik ben er ook dol op, zonder de slordigheid te negeren van slapdash-komedie die de structurele integriteit niet naleeft. Venom: Let There Be Carnage kan zijn eigen ergste vijand zijn, wat ook de grootste troef van de gekke burgerwachttitel is.
De beste noot die ik kan achterlaten? Ik heb met je ogen kunnen rollen met deze aantoonbaar waanzinnige toevoeging aan de superheldenfilm, en ik hoop dat jij dat ook doet.
Je kan kijken Venom: Let There Be Carnage in de bioscoop wanneer het op 1 oktober in première gaat.
