Waarom Oprah's interview met Meghan en Harry zo succesvol was

(Afbeelding tegoed: CBS)

Vanaf het moment dat werd aangekondigd dat Oprah Winfrey zou gaan zitten voor een exclusief interview met prins Harry en Meghan Markle , de hertog en hertogin van Sussex, voor CBS waren de messen uit. Er is al veel geschreven over de afschuwelijke behandeling die Meghan Markle, een voormalige actrice uit het Amerikaanse drama Pakken , kreeg van de Britse pers toen bekend werd dat ze verkering had met een prins. Het racisme, vrouwenhaat en vreemdelingenhaat waarmee ze elke dag te maken kreeg door vijandige roddelbladen is uitgebreid gedocumenteerd. Na het besluit van het paar om afstand te doen van het koninklijke leven, vroegen velen zich af hoeveel ze aan Oprah zouden onthullen. Zou dit het allesomvattende interview van het decennium zijn, of zou de publiciteit gewoon te immens zijn om waar te maken? Welnu, het lijkt nu duidelijk dat het publiek de eerste kreeg.

Maar liefst 17,1 miljoen mensen keken zondagavond naar het interview op CBS terwijl het werd uitgezonden. Dat is ongeveer drie keer het publiek van de Golden Globe-awards van vorige week. Het is het verhaal waar de media maar over blijven praten, en Twitter staat in vuur en vlam met een soortgelijke ijver. Voor degenen die hun verwachtingen voor het interview hadden getemperd, werd dat pessimisme snel verbrijzeld. Meghan onthulde dat ze een ernstige geestelijke gezondheidscrisis had gehad terwijl ze als koninklijk werkte, en dat de instelling haar de hulp had geweigerd die ze nodig had. Ze beweerde ook dat er gesprekken waren over hoe 'donker' de huid van haar zoon Archie zou zijn, maar een van de vele voorbeelden van het institutionele racisme waarmee ze werd geconfronteerd.

Vele anderen hebben het interview al regel voor regel ontleed voor de sappigste en meest schokkende onthullingen. Wat echter even interessant is, is hoe het Oprah-interview het als een stukje televisie verging. Voor beter of slechter, dit was een stukje rapportage verpakt als entertainment om te worden verkocht aan netwerken over de hele wereld. Toegegeven, het interview had twee uur kunnen zijn waarin Oprah, Harry en Meghan in een lege kamer praten over het weer en het zou uit elkaar worden gehaald voor aanwijzingen. Maar wat het publiek kreeg, was een goed gepolijst en buitengewoon empathisch stuk televisie dat zijn doelen met zelfvertrouwen bereikte.

Er werd veel gedaan over de keuze van Oprah Winfrey voor de interviewer. Was ze serieus genoeg voor zo'n onderwerp, of zou de special te luchtig van opzet zijn? Winfrey heeft iets van een allegaartje als het gaat om interviews. Ga terug en bekijk haar talkshow en het is altijd duidelijk wanneer ze niet is afgestemd op het onderwerp of de persoon in kwestie. Maar ze is niet voor niets een van de meest iconische figuren in de Amerikaanse media. Ze is warm maar niet zacht, net krachtig genoeg als de gelegenheid daarom vraagt, en altijd gericht op de emotionele kosten van wat er wordt besproken. Dit interview ging over het geven van een moment van spreken aan een vaak gedemoniseerde vrouw, nadat anderen jarenlang over haar hadden gepraat of haar woorden hadden verdraaid om winst te maken. Ondanks dat ze enorm beroemd en geliefd is bij miljarden, heeft Winfrey altijd uitgeblonken in het behouden van die soort relativiteit in haar benadering. Toen ze Meghan vragen stelde over haar het zwijgen opgelegd door The Firm (de bijnaam die gegeven werd aan het bedrijf van koninklijk zijn), voelden haar antwoorden precies als die van een goede vriend.

Het is onwaarschijnlijk dat een Britse journalist of de opzet die van een dergelijk interview van de Britse pers wordt verwacht, zo empathisch zou zijn geweest voor Meghan en Harry. Het deed ertoe om een ​​succesvolle zwarte vrouw te zien zitten met een andere succesvolle zwarte vrouw en haar te horen praten over systemisch racisme. Niemand had behoefte aan die momenten die werden onderbroken door, laten we zeggen, een storende Piers Morgan of een andere interviewer die de behoefte voelt om constant te vragen wat racisme eigenlijk is. Gezien hoeveel gaslighting de Britse media al jaren hebben gedaan, Meghan's ras ontkennen terwijl ze geladen racistische retoriek gebruikt om haar aan te vallen (Duchess Moeilijk, bazig, boos), valt er iets te zeggen om het vermoedelijk overwegend blanke publiek dit gesprek gewoon te laten horen zonder oordeel. Het enige wat u hoeft te doen is kijken naar hoe de gebruikelijke verdachten in de Britse pers vanmorgen hun verstand verliezen tijdens het interview om te weten dat de juiste beslissing is genomen wat betreft de interviewer.

Oprah ging door met wat lastigere gespreksonderwerpen, waaronder de vraag welk lid van de koninklijke kring degene was die naar de huidskleur van baby Archie vroeg. Het is misschien niet verwonderlijk dat Meghan en Harry geen namen wilden noemen (hoewel Harry later benadrukte dat het noch de koningin noch prins Phillip was die de verklaring aflegde). Een dergelijke weigering kan worden gezien als verlegenheid, maar het is een cruciale manier waarop Harry en Meghan kunnen stoppen deze afschuwelijke kwestie wordt een catfight. Als Harry de dader had onthuld, zou het verhaal veranderen in een hij-zei-ze-zei heen en weer zonder focus op het incident en de aanval op een toen nog ongeboren jongen van kleur.

Wat niet werd gezegd, was net zo boeiend als wat werd onthuld. Ze gaven geen waslijst van overtreders die hen onrecht hadden aangedaan, hoewel het zeker lijkt alsof ze dat hadden kunnen doen als de gelegenheid erom vroeg. Die terughoudendheid was misschien een beetje frustrerend voor enthousiaste kijkers die een recht koninklijk slepen wilden, maar veel van de systemische rotting van de monarchie was nog steeds zichtbaar. Harry sprak over de attributen van het koninklijke leven en hoe het zijn vader en broer net zoveel pijn deed als hem en zijn vrouw. Hij besprak de symbiotische relatie tussen de monarchie en de media, iets dat in de voorhoede van onze geest was toen we getuige waren van de bijna parodische aanvallen op Meghan, of ze nu geniet van avocadotoost of haar eigen autodeur sluit.

Door niet zo sappig te gaan als ze hadden kunnen doen, liet het interview ook de deur open voor de royals om te reageren, en hoe ze op deze beschuldigingen reageren, zal cruciaal zijn. Denk eraan, wat wordt beweerd omvat weerzinwekkende racistische aanvallen op een vrouw en haar kind, evenals het wrede ontslag van iemand die met zelfmoordgedachten te maken heeft. Dit is evenzeer een kwestie van veiligheid op de werkplek als een kwestie van monarchale heerschappij.

Het interview was in sommige opzichten misschien ingetogen, maar het had er geen moeite mee om het rustige deel hardop uit te spreken als het ging om kwesties als ras en misbruik. De Britse media hebben jarenlang met racistische toespelingen en hondenfluitjes gewerkt in hun berichtgeving over Meghan, allemaal in de veronderstelling dat ze nooit iets zou kunnen antwoorden omdat het protocol dat niet toestond. Maar zij en Harry zeiden het allebei: ze verlieten de vermeende heiligheid van het koninklijke leven vanwege racisme. Momenteel ontkent de pers met klem dat het ooit racistisch is geweest, terwijl mensen zoals Piers Morgan proberen te beweren dat Meghan loog over haar zelfmoordgedachten. Ze openden gemakkelijk de sluizen voor een bredere en broodnodige confrontatie van systemische onverdraagzaamheid, allemaal onder het mom van een sappig alles vertellend interview. Of die kans zal worden gegrepen door degenen die deze lessen moeten leren, valt nog te bezien. De Britse media en monarchie worden gekenmerkt door hun krachtige onwil om met de tijd mee te gaan.

Op het moment van schrijven van dit stuk is #abolishthemonarchy nog steeds wereldwijd trending op Twitter. Het valt te betwijfelen of dit interview het einde van de Britse koninklijke familie zal betekenen, maar wat Oprah, Harry en Meghan hebben gedaan, is een bom van catastrofale proporties in het hart van Buckingham Palace werpen. Dit is het soort public relations-nachtmerrie op het niveau van het nu iconische BBC-interview dat prinses Diana in 1995 gaf. Dat allesomvattende gesprek heeft onherroepelijk het imago van de familie Windsor voor de wereld aangetast, en het vergde een stevig decennium van zorgvuldige PR-machinaties om de zaken weer een beetje normaal te maken. En dat was in het pre-Twitter-tijdperk. De tijger nu terug in zijn kooi stoppen, terwijl de wereld toekijkt en elk stukje bewijs is verzameld in uitgebreid gedeelde Twitter-threads, zal bijna onmogelijk zijn. Dit is een puinhoop die de Britse monarchie zelf heeft gemaakt. Het Oprah-interview trok gewoon de gordijnen terug.

Hoe u het interview overal ter wereld kunt bekijken