Wat maakt Ozark het perfecte Emmy-aas?
Laura Linney en Jason Bateman in Ozark van Netflix. (Afbeelding tegoed: Netflix)
Als je van films houdt en veel te veel tijd besteedt aan het nadenken over prijsuitreikingen zoals de Emmy's of de Oscars, dan is de kans groot dat je bekend bent met het begrip awardsbait. Elk jaar, terwijl de filmwereld zich opmaakt voor het uitputtende genot dat het prijzenseizoen is, komt een hele reeks titels in de strijd die, in positieve of negatieve zin, worden beschouwd als het soort verhalen dat wanhopig op zoek is naar gouden standbeelden en staande ovaties. Je kent de films waar ik het over heb: de goed verzorgde historische drama's vol uitbundige kostuums en menig stijve bovenlip; de inspirerende biopics over gemartelde genieën en hun ondersteunende vrouwen; acteerwerk waarbij een artiest maandenlang zijn karakter doorbracht en nog langer erover opschepte tegenover de pers. Komt er dit jaar een film uit waarin een geliefde acteur een bekend gezicht speelt, compleet met protheses en merkbare gewichtstoename/-verlies, bij voorkeur een die een verhaal vertelt dat dicht bij Hollywood ligt of een film vol dingen die kapot worden gemaakt? Als dat zo is, kun je er zeker van zijn dat het het awards-aas van het seizoen wordt genoemd.
Dit concept wordt meestal besproken in termen van films vanwege de specifieke aard van marketing en publiciteit die gepaard gaan met de jaarlijkse prijsuitreiking voorafgaand aan de Oscars. Het is een proces dat een cyclus van beproefde tools vereist, van smoozen op de juiste feestjes tot interviews met glossy magazines waarin de regisseur een mooie sjaal draagt en hun inspiraties bespreekt. Elk jaar is er een nieuwe reeks films om te overwegen. Vergelijk dit met het landschap van de televisie, waar shows vele seizoenen kunnen lopen en met regelmaat opnieuw in de prijsuitreikingen terechtkomen. Dit maakt het idee van awards-aas voor tv veel lastiger vast te pinnen. Toch is er af en toe een tv-serie die niet verdwijnt, een die onvermijdelijk op Emmy-stembiljetten verschijnt, zelfs als critici het niet helemaal eens zijn met de plaatsing ervan. Overweeg hoe: Frasier was de meest geliefde komedie van de Television Academy in de jaren '90, lang nadat het zijn hoogtepunt voorbij was, of de overheersing van Veep en Game of Thrones in de jaren 2010, zelfs toen de laatste een controversieel onderwerp werd.
En dan is er Ozark .
In de serie speelt Jason Bateman een voormalig financieel adviseur die een drugssmokkel- en witwasprogramma opzet in de Ozarks-regio van Missouri als compensatie voor een mislukte dure deal. De misdaadthriller van Netflix ging in 2017 in première en werd warm ontvangen door critici. Volgens Nielsen , het derde seizoen van de show oogstte een gemiddelde kijkcijfer van 8,7 miljoen kijkers in de eerste tien dagen van beschikbaarheid, waardoor het een van de meest bekeken shows op de streamingdienst is (zoals altijd is het moeilijk om het succes volledig te meten van Netflix-shows omdat ze geen verifieerbare gegevens over hun nummers vrijgeven, dus neem dit allemaal met een korreltje zout.)
Het is niet dat Ozark is een slechte show of verdient geen lovende kritieken, maar de aanhoudende aanwezigheid bij de Emmy's, vaak over shows waarvan veel critici en prijsexperts voorspelden dat ze de schijnwerpers zouden krijgen, heeft het het label van prijzenaas opgeleverd op een manier die zeldzaam is voor moderne TV. Bij de Emmy's van vorig jaar won Julia Garner bijvoorbeeld de beste vrouwelijke bijrol in een dramaserie voor vier afzonderlijke actrices uit Game of Thrones in het veel gehypte laatste seizoen van die show. Jason Bateman won ook een regieprijs voor onder meer: Opvolging, Game of Thrones , en Het verhaal van de dienstmaagd , die allemaal uitbundiger werden geprezen om hun richting.
Netflix maakt pas een jaar of zeven originele programmering. In de context van de Amerikaanse tv zijn ze nog steeds een van de jongste kinderen aan tafel. Wat ze echter wel bezitten, is een enorme financiële slagkracht. Netflix was bereid om alles tegen de muur te gooien om te zien wat er bleef hangen in een poging om de legitimiteit en aandacht te krijgen van de industrie die zo aarzelend leek om hen te verwelkomen. Hun prijscampagnes voor de Emmy's (en later de Oscars) waren berucht spoelen met contant geld. Verscheidenheid meldde dat Netflix tientallen miljoenen dollars uitgaf aan zijn Emmy-campagnes. Dit werd gezien als een waardevolle strategie, aangezien aandacht voor prijzen zou kunnen leiden tot meer betalende abonnees. Het stak hen ook met kop en schouders boven de concurrentie uit omdat de traditionele netwerken hun chequeboekjes simpelweg niet bij konden houden.
Het deed geen pijn dat shows zoals Ozark zijn al klaar voor de aandacht van de awards. Het is echt de perfecte storm van Emmy's aandacht: vooraf gevestigde sterren als Jason Bateman en Laura Linney in de hoofdrollen; een donker maatschappelijk relevant verhaal met een donkere toon en af en toe tranentrekkende momenten; een moordenaarsrij van karakteracteurs in de bijrollen; een ensemble van moreel grijze karakters; en een overweldigende somberheid. Zelfs de manier waarop de show wordt bespot, wordt als prijsvriendelijk beschouwd, zoals de bijna ondoordringbare donkere cinematografie die nog steeds meerdere Emmy-nominaties heeft ontvangen. Als een show er prestigieus uitziet volgens de standaarddefinitie van de term (glanzend, gedempt kleurenpalet), dan is de klus half geklaard.
Met concepten van awards-aas is het belangrijk om de kiezersbasis zelf te begrijpen. Emmy-stemmers zijn overwegend blank, hebben de neiging om ouder te worden en hebben veel industriefiguren die in de publiciteit en met bureaus werken. Dat agenten en publicisten kunnen stemmen, wordt als enigszins controversieel beschouwd, met tegenstanders die beweren dat het alleen blokstemmen aanmoedigt voor de klanten van die bureaus. dat kan waar zijn, maar het gaat ook over het hoofd hoe de gemiddelde kiezer ook zo werkt. Ze willen niet elke in aanmerking komende show (hoe kunnen ze als er zoveel zijn?) en ze hebben nog steeds grote blinde vlekken op het gebied van ras. In de categorie Beste Acteur in een Dramaserie, bijvoorbeeld, waren van de 67 nominaties in de afgelopen tien jaar slechts zes voor mannen van kleur. Zelfs met de vooruitgang die de popcultuur de afgelopen jaren heeft geboekt, is witheid nog steeds de standaardmodus voor kritisch prestige.
Ozark zal eindigen na het vierde seizoen, waarmee een einde komt aan een merkwaardig tijdperk van Netflix' dominantie van originele televisieprogramma's in de jaren 2010. Het bedrijf lijkt voorbestemd om dit niveau van gigantische succes de komende jaren voort te zetten, ook al wordt de streamingmarkt steeds drukker. Vijf van de acht genomineerden voor Beste Drama van dit jaar zijn afkomstig van streamingdiensten, waarvan de meeste afkomstig zijn van Netflix. Dit is de toekomst van televisie, en Ozark is maar één voorbeeld van de nieuwe status-quo van het medium.
