'Central Park' 2.05 review: Down to the Underwire
Ons oordeel
Het duurde de helft van het seizoen, maar 'Central Park' vond eindelijk een natuurlijke manier om de twee helften van zijn verhaal te combineren.
Voor
- 🎤 De verschillende plots zijn allemaal goed geschreven en uitgewerkt.
- 🎤 Solide nummers zoals gewoonlijk.
- 🎤 Een gek en absurd commentaar op de moderne journalistiek.
Tegen
- 🎤 Het duurde veel te lang om de Tillermans en Bitsy op hetzelfde vertelpad te krijgen.
- 🎤 Het is moeilijk in te zien waarom de verhalen in eerdere afleveringen zo zijn opgeborgen.
- 🎤 Dit kan too little, too late zijn.
Dit bericht bevat spoilers voor Centrale park.
Bekijk onze laatste recensie hier .
Gedurende het tweede seizoen van Centrale park , er is een vrij algemeen gevoel bij elke aflevering. De animatie en muziek blijven levendig en leuk, en de verschillende details over de familie Tillerman - vooral vader Owen (Leslie Odom, Jr.) en dochter Molly (Emmy Raver-Lampman) - zijn goed uitgewerkt en grappig. En ook het gebruik van de verteller (Josh Gad) was op zijn best te wensen over, en de manier waarop Bitsy Brandenham (Stanley Tucci) en haar assistent Helen (Daveed Diggs) zijn gebruikt, voelde vooral frustrerend omdat ze zo niet verbonden waren met de rest van de actie. De vijfde aflevering, Down to the Underwire, heeft eindelijk geprobeerd om ten minste één van deze creatieve problemen op te lossen, maar kwam iets te laat.
Gedeeltelijk komt dat omdat er dit seizoen vijf afleveringen nodig waren om Molly's jongere broer Cole (Tituss Burgess) een beetje in de schijnwerpers te zetten. In navolging van een draad uit het eerste seizoen, blijft Cole Bitsy's kleine hondje Champagne fetisjen en aanbidden, tot het punt waarop hij en Helen een geheime afspraak hebben gemaakt om Cole een keer per week de hond te laten uitlaten in Central Park, zonder Bitsy. hoe wijzer. Het arrangement loopt een probleem in Down to the Underwire -- wanneer Bitsy per ongeluk een sleutel van haar privé-archiefkast achterlaat en Helen deze voor zichzelf probeert te nemen, laat ze hem achter terwijl ze met Cole en Champagne wandelt, waardoor ze gek worden. ren door het park om de sleutel te vinden voordat Bitsy beseft dat zowel Helen's sluwe poging om toegang tot haar informatie te krijgen als Cole's connectie met Champagne.
Ondertussen lopen de journalistieke aspiraties van Paige tegen een potentieel probleem aan (en een die helaas zeer actueel is voor iedereen die aandacht besteedt aan de moderne staat van de journalistiek). Zij en haar redacteur Marvin (Tony Shalhoub) zijn geschokt om Bitsy op hun kantoor te zien, waarbij Paige terecht concludeert dat Bitsy wil dat de eigenaar van de krant (Patti LuPone) haar aan haar verkoopt, voornamelijk om wraak te nemen op Paige voor het schrijven van een hit. tijdens het vorige seizoen. Gelukkig voor Paige kent LuPone's kranteneigenaar Bitsy maar al te goed, aangezien ze als kinderen hebben deelgenomen aan een atletiekrace en Bitsy de weg van haar tegenstander naar een lint van de achtste plaats struikelde. Wanneer ze hun race rond de bullpen van de krant opnieuw doen, verliest Bitsy en wordt ze gedwongen haar bod om de krant te kopen op te geven.
(Afbeelding tegoed: Apple TV+)
En tot slot is er de andere hectische race tegen de klok, en degene die de titel van de aflevering inspireert. Molly is geschokt dat Paige naar kantoor moet, vooral omdat ze bh-shoppen moet gaan, zodat ze verder kan gaan dan haar trainings-bh. (Terwijl Molly zingt, ze heeft een bra-blem.) Owen stapt op om haar naar de winkel te vergezellen, maar zijn aangeboren onhandigheid krijgt de overhand als hij zijn zwakke best doet om Molly naar de juiste aankoop te sturen. Alles eindigt redelijk netjes binnen de aflevering van 25 minuten: Molly kan de juiste bh vinden, een die zij is (maar niet helemaal haar); Helen is in staat om de sleutel op tijd terug te krijgen, dankzij Cole's snelle denken en bereidheid om de sleutel in de ontlasting van Champagne te plaatsen om een geloofwaardig alibi te creëren; Paige's baan blijft voorlopig haar eigen; en Cole realiseert zich dat hij misschien een beetje meer als een normaal kind moet zijn en zichzelf een week vrij moet geven om geobsedeerd te zijn door Champagne.
Down to the Underwire is in veel opzichten de beste aflevering van Centrale park tweede seizoen, met slechts één zeurende gedachte in gedachten: het zou leuk geweest zijn als we een volledige aflevering hadden gekregen die een effectievere taak had gehad door de hele cast van personages op te nemen (nou ja, behalve Gad's verteller, maar duidelijk, de boot heeft daarop gevaren) eerder in het seizoen. Hoezeer Bitsy en Helen ook volledig gescheiden verhalen van de Tillerman-familie zouden kunnen hebben, Down to the Underwire maakt duidelijk dat er een heel gemakkelijke manier is -- twee heel gemakkelijke manieren om ze aan het heroïsche kwartet te binden. Cole's fixatie op Champagne is in de eerste helft van het seizoen vrijwel genegeerd, toen het hem gemakkelijk opnieuw met Helen had kunnen verbinden. En hoewel we Molly's beau Brandon (gerelateerd aan Bitsy) hebben gezien, is er geen verdere verbinding en weinig doorgaande lijn geweest.
Dit is misschien het goede soort probleem dat je hebt als je met een high-concept ensemble-komedie werkt - er zijn te veel getalenteerde acteurs en intrigerende personages om allemaal tegelijk te bedienen. Maar Centrale park heeft dat probleem wel en het is een beetje vervelend dat de show slechts vijf afleveringen in het nieuwe seizoen probeert er omheen te werken. Vijf afleveringen in, het is gemakkelijk om terug te kijken naar waar het seizoen tot nu toe is gegaan en enkele van de vreemdere creatieve keuzes uit elkaar te halen. Velen van hen zijn afhankelijk van Bitsy en Helen; de basiskaraktereigenschappen die ze in het eerste seizoen hadden, zijn nog steeds aanwezig, zoals Bitsy die gevoelloos rijk en wreed is, en Helen's aandoenlijke aard die balanceert met haar verlangen om zoveel mogelijk van Bitsy's rijkdom in handen te krijgen. Maar waar het vorige seizoen de terugkerende plot had van Bitsy die Central Park wilde kopen, is er een willekeurig assortiment aan keuzes geweest die ze het hele jaar door heeft gemaakt. Met nog drie afleveringen te gaan in het seizoen, is het natuurlijk mogelijk dat Bitsy's geheime plannen om land op te kopen, een memoires te schrijven of de krant van Paige op te kopen, aansluiten bij de volgende drie afleveringen. (Het laatste schema lijkt het meest waarschijnlijk en het meest creatief intrigerend.) Maar waarom zo lang wachten om de trekker over die ideeën over te halen?
Centrale park , zoals je zou hopen gezien de betrokken stamboom, blijft zeer charmant geanimeerd en de nummers zijn zowel goed geïntegreerd als gedenkwaardig. (Molly's lied over haar bra-blem is vooral leuk, zowel muzikaal als visueel.) Terwijl de tweede helft van seizoen twee begint, blijven de problemen waarmee deze show wordt geconfronteerd echter zo ver verwijderd van de muzikale en visuele keuzes die die aspecten zijn niet automatisch goed genoeg om voorbij de misstappen te kijken. Down to the Underwire is zonder twijfel de sterkste aflevering van het seizoen, maar het dient alleen om te benadrukken waar de show moet worden verbeterd of geconfronteerd wordt met het onvermogen om verder te groeien dan het oorspronkelijke uitgangspunt.
